Twistory - Nighttide.

[Manonsel]

Dank u!
Heb het gelijk gewijzigd (in Word).
De ontknoping van 'de rode flits' komt eigenlijk pas eind hoofdstuk 6, helaas, maar dit hoofdstuk gaat er ook over. Vooral het einde is een deel van de ontknoping.

~~

Binnen liep ik meteen door naar boven, ik verwachtte dat Charlie in de gang zou staan met zijn armen over elkaar heengeslagen en me slaperig zou aankijken. Hij zou vragen hoe het was, of waarom ik zo laat pas thuis was gekomen.
Maar de hal was leeg en ik hoorde het zachte gesnurk van Charlie vanuit zijn kamer komen.
Ik kleedde me uit en trok mijn favoriete joggingbroek aan en een wit hemdje. In het bed trok ik de dekens slapjes over me heen en verborg mijn gezicht in het kussen.
Plotseling hoorde ik een gesis komen van buiten en ging ik voorzichtig op mijn rug liggen.
Pssst. Weer het gesis.
Ik gooide de deken van me af, stapte uit bed en sloop op mijn tenen naar het raam toe.
Toen ik bij het raam was aangekomen schraapte ik mijn keel. ‘Wie is daar?’
Ik hoorde een zacht gegrinnik van beneden komen. ‘Bella, doe niet zo angstig.’
Het hese stemgeluid liet me terugdeinzen. Ik trok mijn gezicht in de plooi en rukte in één keer de gordijnen open, met mijn polsen leunde ik op het raamkozijn, duwde mijn raam iets verder open en boog me iets naar buiten. Met mijn ogen spoorde ik de donkere nacht af, maar ik zag niks.
‘Ga even wat naar achteren,’ siste de stem van Jacob geïrriteerd.
Ik snoof en bleef koppig staan. ‘Nee.’
‘Toe nou Bella, zo meteen vermorzel ik je.’
Daar schrok ik even van en in een reflex klapte ik het raam dicht. Geschrokken van het harde geluid, luisterde ik nerveus naar de stilte. Na een paar seconden begon Charlies gesnurk weer en opende ik voorzichtig het raam, deed een grote stap naar achteren en sloeg mijn armen over elkaar.
In een oogwenk plofte er iets zachts neer op mijn slaapkamervloer. Ik had mijn ogen half dichtgeknepen en durfde ze eigenlijk niet helemaal open te doen.
‘Bella, ik ben het echt hoor,’ grinnikte Jacob. Ik durfde eindelijk mijn ogen open te doen en zag toen Jacob voor me staan. Halfnaakt en op blote voeten, waarschijnlijk was hij hiernaartoe gekomen op vier poten.
Een beetje terughoudend probeerde ik Jacobs reactie te peilen, maar aan zijn gezicht was niets vreemds te bekennen. Vrolijk, zoals hij altijd was.
‘Wat doe je hier?’ verzuchtte ik en beet op mijn lip voordat mijn ogen zouden overstromen.
Jacob leek me niet echt te begrijpen en keek verward naar mijn gezicht.

[Daniël]

- en voelde mijn hart tegen mijn ribben bonken. > originele variant
- Halfnaakt en op blote voeten, waarschijnlijk was hij hiernaartoe gekomen op vier poten. Eh wut? Hier schiet mijn beperkte Twilight-kennis even te kort...
- Verder no comments

[Manonsel]

Jacob kan transformeren in een weerwolf.
Leuk om eens niet zo veel foutjes te hebben!

~~

‘Wat bedoel je?’ vroeg hij oprecht niet-begrijpend.
Loog hij nou? Of probeerde hij mijn gevoelens te besparen? Ik wilde net mijn mond open doen toen Jacob ineens diep kreunde, hij plofte neer op mijn bed en keek me geïrriteerd aan.
‘Wat nou?’ vroeg ik ontdaan.
‘Bella,’ mompelde hij zuchtend. ‘Je had Edward echt niet je kamer uit hoeven werken hoor. We kunnen elkaar nu heus wel onder ogen komen zonder dat het in een gevecht losbarst.’
Mijn mond viel open van verbazing en ik wankelde even achteruit. Had hij dat nou echt gezegd of had ik het me verbeeld? Ik probeerde onze conversatie te herhalen in mijn hoofd, maar op de een of andere manier leek het alsof mijn korte termijngeheugen ineens wel heel kort was geworden.
‘Bella?’ vroeg Jacob verwonderd. ‘Heb ik soms iets verkeerds gezegd?’
Hij stond al op en ondersteunde mijn evenwicht. Het besef drong nu pas tot me door dat ik adem moest halen en ik zoog mijn longen vol lucht. Mijn keel voelde droog aan en ik hief mijn gezicht op naar Jacob, er lag vast een perplexe uitdrukking op mijn gezicht.
‘Je hebt zeker iets verkeerds gezegd ja!’ siste ik en ik hapte naar adem. ‘Waar héb je het in godsnaam over?’
Jacob trok zijn wenkbrauwen op. ‘Wat bedoel je nou weer? Is er soms iets met Edward? Wilde hij zelf de kamer uit?’
Mijn hersens wilden even niet meewerken en ik was compleet van mijn stuk gebracht door Jacobs eigenaardige vragen.
‘Nee, nee, nee!’ Ik rukte me los van Jacob en ging op mijn bed liggen, met mijn gezicht verstopt in de sprei.
‘Ik snap het niet…’ mompelde Jacob en ik voelde hoe hij naast me op het bed kwam zitten. Ik slaakte een zucht tegen de sprei.
‘Edward ís hier helemaal niet,’ fluisterde ik, mijn gedempte toon werd gesmoord in de sprei, maar ik wist wel zeker dat Jacob me kon verstaan. ‘Edward en ik zijn al sinds ik terug ben uit elkaar, daarom kwam ik terug. Ik dacht dat jij dat wist!’
Ik draaide mijn hoofd iets om zodat ik naar zijn gezicht kon kijken. Jacob keek me met een van stomheid geslagen blik aan en het drong tot me door dat hij al die tijd had gedacht dat ik en Edward nog samen waren. Ik kreunde, hoe kon hij dat nou denken?
‘Dus, je w-wilt zeggen… dat jij… en, Edward… uit elkaar z-zijn?’ stotterde Jacob beduusd.
Ik kneep mijn ogen samen. Het deed zo’n pijn om dat te horen en ergens wenste ik vurig dat het niet waar was, maar de harde waarheid liet me geen moment los uit zijn greep.
‘Ja,’ perste ik over mijn lippen. Het woord kwam er verfomfaaid uit en mijn stem liet mijn huilerige humeur goed doorklinken.
‘Maar ik dacht… dat jullie al die tijd nog samen waren,’ mompelde hij verslagen. Zijn stem was één en al verbazing.

[Daniël]

- Of probeerde hij mijn gevoelens te besparen? > voor mijn gevoel is dit te cryptisch. Ik denk dat: Of wilde hij me gewoon geen pijn doen, veel krachtiger over komt.
- maar op de een of andere manier leek het alsof mijn korte termijngeheugen ineens wel heel kort was geworden. > leuk geformuleerd
- Oeh, de ontzetting is duidelijk

Weer weinig aan op te merken dit keer

[Manonsel]

‘Dacht je dat écht?’ vroeg ik onthutst en ik kwam voorzichtig overeind zitten en vouwde mijn benen in kleermakerszit. ‘Ik dacht dat je me niet meer wilde zien, omdat je… je ware liefde had gevonden en ik… niets meer uitmaakte.’
Jacob keek me met ogen vol ongeloof aan. ‘Ik dacht juist dat ik jouw en je vampierliefje met rust moest laten!’
Ik lachte pijnlijk en blijkbaar leek Jacob er ook de humor van in te zien. ‘We hebben elkaar gewoon compleet voor de gek gehouden.’ Jacobs stem had een hysterische ondertoon.
Het was een tijdje stil. ‘Meende je dat echt? Liet je niks van je horen alleen omdat je dacht dat je mij en… Edward met rust moest laten?’
Jacob knikte hevig met zijn gezicht. ‘Echt waar. Erewoord, het had niets met jou te maken. Ik streste elke dag omdat ik je zo graag wilde zien, spreken… alleen maar je stem horen.’
En dat bevestigde het. Jacob had hardop uitgesproken wat er in mijn hoofd ronddwaalde en wat ik zo wanhopig probeerde te verdringen. De stress, de pijnlijke gedachtes, de drang om zijn gezicht te zien of om maar even zijn stem te kunnen horen, het lege gat in mijn borstkas…
En toen, uit het niets, veegde Jacob iets van mijn wang. Nu pas merkte ik dat er dikke tranen over mijn wangen rolden, van mijn kin dropen, een klein donker vlekje op de sprei maakten. En voordat ik iets kon doen voelde ik Jacobs ware armen om me heen. Zijn handen die zich in mijn haar vlochten, over mijn rug wreven. Het gesnik uit mijn borstkas werd heviger en kwam met lange halen uit mijn keel.
Ik probeerde het hysterische geluid te smoren door mijn mond tegen Jacobs schouder te drukken en mijn lippen kregen een hittegolf.
‘Rustig maar,’ prevelde Jacob in mijn oor terwijl ik me met alle macht aan hem vastklampte: het was een beetje gênant, hoe ik mijn armen steeds strakker om zijn borstkas wikkelde. Maar ik peinsde er niet over om los te laten. Dit was mijn zon, mijn beste vriend, iemand van wie ik híeld die ik vasthield en ik wilde dit met geen mogelijkheid meer kwijt. Konden we maar voor altijd zo blijven zitten, verstrengeld in mekaars armen als de rozenstruiken van Doornroosjes kasteel die alleen door een vlijmscherp mes van elkaar losgehaakt kunnen worden.
‘Het spijt me zo dat je dat dacht lieve Bella,’ prevelde Jacob op zo’n liefkozende manier dat de tranen maar bleven stromen. ‘Ik had nooit bij je uit de buurt willen blijven, verdomme… al die tijd die ik verspild heb.’
Ik klampte me nog wat strakker tegen Jacob aan, hopend dat hij dat als een stopsein zou interpreteren, ik kon het niet aan om nog meer schuldgevoel aangepraat te krijgen. Maar Jacob leek het niet door te hebben.
‘Wat stom van me dat ik je niet eens gebeld had,’ verzuchtte hij. ‘En jij maar denken dat ik je niet meer wilde zien… Bella, hoe kon je dat nou denken?’
Ik zuchtte diep, maar Jacob was nog niet uitgepraat.
‘En hoe kon je nou denken dat het kwam doordat ik verloofd was? Als je nou een fatsoenlijke reden had bedacht, dan had ik je misschien nog wel begrepen. Maar dát? Welnee, geen enkel meisje kan de band verbreken die wij hebben!’ Hij drukte een kus tegen mijn haar voordat hij verderging. ‘Gekke Bella.’
‘Ik moest wat theorieën bedenken,’ snikte ik verontschuldigend.

[Daniël]

- Ik dacht juist dat ik jouw > jou :finger:
- Jacobs ware armen > Ik wou zeggen: heeft ie nog andere armen dan? Maar bedoel je dat hij ook weerwolfarmen kan hebben? Dan kan het wel namelijk
- en mijn lippen kregen een hittegolf > dat is een beetje raar, op z'n zachtst uitgedrukt :denk:
- mekaars > elkaars
- Wat een lief stuk!

[Manonsel]

Poeh, da's alweer lang geleden, haha.

@ Daniël.
Ware armen moesten warme armen zijn geloof ik, en 'mijn lippen kregen een hittegolf', Jacob heeft een hele hoge lichaamstemperatuur, een aantal graden hoger dan de gemiddelde lichaamstemperatuur van mensen, omdat hij dus een weerwolf is. ^^

Ik zal maar weer eens een stukje plaatsen!

ps. Ik las net wat terug, en wat erg dat ik zo langdradig ben enzo, bleh, wat een rot-eigenschap! 't Is wel een zetje in de rug, want ik twijfelde al een tijdje over het hoofdstuk waar ik momenteel mee bezig ben om een 'belangrijke gebeurtenis' uit te stellen of meteen te doen, en ik kies denk ik voor dat laatste. :')

[Manonsel]

Jacob grinnikte. ‘Als je de volgende keer weer theorieën voor iets gaat bedenken, beloof me dan dat je ook je hersens gebruikt, goed?’
Ik grinnikte mee met Jacob, door mijn gesnik heen. ‘Oké.’
‘Ik ga het met je goed maken,’ zei Jacob vastbesloten. ‘Hier kom ik niet zomaar mee weg. Je mag liegen tegen Charlie over de motoren, we gaan allemaal dingen samen doen. Zelfs als je wilt klifduiken, ik vind het goed.’
‘O Jake…’ kreunde ik, hij was veel te lief bezig. ‘Ik verdien jouw aardigheid niet.’
Jacobs grote handen klemden zich om mijn gezicht, duwde hem iets naar achteren en we keken elkaar met natte ogen aan. ‘Levenslange slaaf, weet je nog?’
Ik liet snel mijn ogen zakken. Wat moest ik nou antwoorden als Jacob me zo schuldig liet voelen? Het was gewoon niet eerlijk.
Jacob duwde me op bed en kwam naast me liggen, het was heerlijk comfortabel en warm. Toen ik mijn ogen opendeed zag ik dat de sprei over me heen lag en Jacob naar mijn gezicht staarde. Het bloed steeg naar mijn wangen, ik kon er niet tegen als iemand naar mijn gezicht staarde.
‘Wat?’ vroeg ik opgelaten.
Jacob grinnikte, maar zijn ogen stonden serieus. ‘Je ziet er zo kwetsbaar uit. En zo mooi en zo lief en zo schattig.’
Ik gaf een speelse duw tegen zijn buik met mijn hand, maar liet hem daar liggen.
‘Echt hoor,’ zei Jacob gespeeld beledigd en hij gniffelde.
Het was even stil toen ik mijn mond weer opendeed. ‘Blijf je hier vanavond?’ vroeg ik en ik had gelijk spijt: mijn stem brak aan het einde.
‘Natuurlijk,’ prevelde hij en hij gaf een kus op mijn voorhoofd. ‘En nu slapen, je bent moe.’
Jacob had gelijk, maar ik wilde dit moment niet missen. Na een paar minuten vechten tegen mijn zakkende oogleden gaf ik het maar op en ik voelde me weer gelukkig. Het voelde zo vertrouwd aan met Jacob. Als ik heel erg mijn best deed om mijn harde adem met af en toe naschokken van de huilbui te onderdrukken, hoorde ik zachtjes op de achtergrond de regelmatige ademhaling van Jacob.
Het stelde me gerust, het wiegde me in slaap… het gaf een kriebelend gevoel in mijn maag. Plotseling schoten mijn ogen open en ik spiekte van onder mijn wimpers naar Jacobs gezicht om te kijken of hij het had gezien. Maar hij keek met een vredige uitdrukking naar het plafond.
Waarom moest ik nou verliefd worden? Hij was verlóófd nota bene! En… ingeprent. Ik slikte krampachtig en merkte dat ik nog een dikke keel had van het huilen. Jacob keek gelijk naar mijn gezicht toen hij mijn opgevoerde hartslag hoorde. Ik kon mijn plotselinge, brandende nieuwsgierigheid niet langer bedwingen.
‘Ben je… met haar… ingeprent?’ vroeg ik met een trillende stem. Jacob had geen verdere informatie nodig en sloeg gelijk zijn ogen neer. Waar was ik nou mee bezig? Nu liet ik Jacob zich weer schuldig voelen en bovendien: ik wílde dat antwoord helemaal niet weten!
‘Toilet!’ stootte ik uit. ‘Toilet, ik moet naar het toilet.’
Ik sprong overeind, wankelde naar mijn slaapkamerdeur en keek even verontschuldigend over mijn schouder.
‘Blijf hier, ik ben zo terug.’ De poging om mijn stem kalm en vlak te houden was mislukt en veranderd in een trillende, smekende toon. Ik stoof door de gang zonder erg nauwlettend in de gaten te houden om stil te doen voor Charlie. Het kon me niet schelen, ik had mijn Jacob terug.

[Daniël]

Ik ga deze van het weekend, net als die van Mieralunar en Z, van het weekend bekijken

[Manonsel]

@Daniël
Sure! ;D