Twistory - Nighttide.

[Robin]

Enorm. Ik geloof niet dat ik ooit zo veel papier voor één verhaal of wat dan ook nodig gehad heb.

FIFY.

[Daniël]

[Manonsel]

Eh dubbele ontkenning haha ?
Kom ik aan met m'n 894 pagina's * poch poch *...

Woooow. Haha.
Dat is dan in boekformaat... 1600+ bladzijden. OO EM GEE. XD

[Manonsel]

‘Bella,’ het was een opgewonden stem, onmiskenbaar. ‘Je bent er dus echt!’
‘Mike?’ Ik mompelde het woord een beetje ontmoedigd uit.
‘Ja, dat ben ik!’
‘Ben je niet in Seattle?’ mijn stem klonk opzettelijk verbaasd, de laatste persoon waar ik ooit weer eens aan gedacht had was Mike Newton wel, de jongen die vanaf de eerste dag dat ik op school kwam achter me aan had gezeten en mijn trouwe viervoeter had uitgebeeld. Hij had dan ook niet de hoop opgegeven toen… Edward - ik fronste mijn wenkbrauwen terwijl ik zijn naam dacht - me had achtergelaten, nadat ik achttien was geworden.
‘Nope, Ben en ik zijn een paar daagjes vrij en we dachten: laten we eens Forks weer bezoeken. Jessica had me al gebeld dat jij terug in Forks bent, wat geweldig Bella!’
Ik ontweek het laatste. ‘Jij en Ben zijn in Forks? Wat jammer, jullie hebben nét Jess en Angela gemist,’ zei ik met gespeelde teleurstelling, ik hoopte maar dat hij niet voor zou stellen om langs te komen.
‘O,’ Mike zuchtte. ‘Jammer, Ben wilde Angela zo graag verrassen.’
Ik grinnikte. ‘Ik zal bellen wanneer Angela terugkomt. Hoelang blijven jullie?’
‘Een week, tussen die tijd zal Angela wel weer terugkomen, toch?’
‘Vast.’
‘Dus, eh… ik vroeg me af,’ Ik slikte krampachtig bij de maar al te bekende ‘wil-je-met-me-uit’ a la Mike Newton toon. ‘Misschien is het leuk als we afspreken, we hebben elkaar al… al zo lang niet meer gesproken en… en, eh, ik zou je graag weer willen zien.’
Ik zuchtte. ‘Prima, dat lijkt me leuk.’
‘O,’ Mike probeerde nonchalant te klinken. ‘Leuk, zal ik je dan, eh… morgen ophalen of zo? Dan gaan we naar de bioscoop in Port Angeles en dan zet ik meteen Ben bij Angela af.’
Ik beet op mijn lip. Dus zo zag een afspraakje met Mike eruit om elkaar weer te ontmoeten en bij te praten? Naar de bioscoop. Maar het idee klonk te verleidelijk om te weerstaan: ik zou mijn gedachten even aan de kant kunnen schuiven en Angela zou haar Ben hebben.
‘Prima.’
‘Mooi, daarna kunnen we ook gelijk wel naar een restaurantje.’
‘Eh…’
‘Om bij te praten,’ vulde Mike snel aan.
‘Oké dan,’ mompelde ik verslagen. Ik zou zweren dat ik Mike zachtjes hoorde juichen en ik rolde met mijn ogen. Gaf die jongen dan nooit de hoop op?
‘Ben je al bij Jessica in de kapsalon geweest?’ vroeg ik plotseling achterdochtig.
‘Eh… ja, een tijdje geleden, hoezo?’
Ik lachte binnensmonds, ik kon wel weten waar hij die hoop vandaan had. Jessica en haar grote mond: ze zou een prijs moeten krijgen voor ‘de-beste-roddeltante-van-het-hele-land’.
‘O, gewoon.’
‘Nou, tot morgen dan, goed? Ik pik je om vijf uur op.’
‘Doei,’ mompelde ik snel en hing op.
Geïrriteerd plofte ik weer neer op de keukenstoel. Fijn, een date met Mike. Misschien moest ik maar met Mike een leven gaan starten, dacht ik en ik trok onwillekeurig een grimas. Misschien kwam ik er dan wel achter dat hij een of andere tovenaar was.
De volgende dag ijsbeerde ik heen en weer door de woonkamer. Charlie had tevreden gereageerd toen ik de avond ervoor vertelde dat ik de dag zou spenderen met Mike Newton. Ik daarentegen was minder enthousiast, maar ik moest me nu richten op een leven zonder mijn ware liefde en mijn beste vriend - waar ik overigens ook verliefd op was. Maar zo’n leven was voor mij blijkbaar niet geschikt, dus dan moest ik het maar gaan proberen met een gewone menselijke jongen met blonde piekhaartjes. Jacob had toch ooit gezegd dat ik altijd van de verkeerde dingen hield? Hmm… dat klonk nu ontzettend logisch.
Ik slikte net de laatste slok van mijn water door toen de bel ging. Vanmorgen had ik lang nagedacht over wat ik aan zou trekken, ik wilde iets gewoons, maar niet té gewoon. Ik was bang dat als ik me op zou tutten Mike dat misschien verkeerd zou interpreteren, en dat wilde ik al helemaal niet. Dus had ik gewoon een spijkerbroek aangetrokken en een donkerblauw bloesje - en niet te vergeten mijn gympen.
Ik sleepte mezelf naar de voordeur en greep mijn regenjas van de kapstok.

[Daniël]

Woooow. Haha.
Dat is dan in boekformaat... 1600+ bladzijden. OO EM GEE. XD

Nou, het zijn eigenlijk drie boeken maar wel één verhaal Dus dan valt het al weer mee haha

- ‘Bella,’ het was een opgewonden stem > ‘Bella.’ Het was een opgewonden stem, onmiskenbaar.
- Ik mompelde het woord > zou ik: de naam, van maken
- ontmoedigd > is dat wel het juiste woord hiervoor?
- ‘Ben je niet in Seattle?’ mijn stem > Mijn stem
- opzettelijk verbaasd > oprecht verbaasd?
- ‘O,’ Mike zuchtte > ‘O...’/‘O.' Mike zuchtte [dit soort dingen doe je normaal toch altijd goed?]
- ‘Dus, eh… ik vroeg me af,’ Ik slikte > same
- Mike Newton toon > Mike Newton-toon of iets dergelijks?
- ‘O,’ Mike probeerde > en again
- ‘Doei,’ mompelde ik snel en hing op. > Da's wel heel kortaf

Je hebt nu alleen wel een onterechte climax in het verhaal gevoegd (einde vorige stuk). Misschien wekt dat enige teleurstelling op bij de lezer, want er gebeurd al niet bijzonder veel. Wel leuk dat een nieuw personage zijn intrede doet.

[Manonsel]

- ‘Doei,’ mompelde ik snel en hing op. > Da's wel heel kortaf

Ik heb het veranderd in: ‘In orde. Zie je morgen,’ (?)

- ‘O,’ Mike zuchtte > ‘O...’/‘O.' Mike zuchtte [dit soort dingen doe je normaal toch altijd goed?]

Oeps, ik had het overgelezen toen ik het postte en toen zag ik het idd. Twee keer nog wel, dom dom dom!

[Manonsel]

Toen ik de voordeur zachtjes opentrok stond Mike met zijn rug naar de deur, draaide zich om en deed alsof ik hem liet schrikken.
‘Bella!’ Hij omhelsde me stevig en ik voelde me een beetje ongemakkelijk.
‘Hallo Mike,’ mompelde ik met een scheve glimlach toen hij me los liet.
‘Je ziet er echt geweldig uit,’ zei hij en hij leunde op de ballen van zijn voeten naar achter, alsof hij me bekeek.
Zijn blonde haar dat hij altijd met gel in piekjes had gebracht was flink gegroeid en hij probeerde zo te zien Edwards kapsel na te bootsen.
Hij had een spijkerjack aan met daaronder een spijkerbroek.
‘Je lijkt ouder,’ mompelde ik grijnzend. Mike keek me met een zelfvoldane glimlach aan en wees naar zijn lichaam.
‘Drie en een half centimeter gegroeid.’
Ik perste mijn lippen op elkaar om niet te lachen en knikte goedkeurend terwijl we naar zijn busje liepen.
In Port Angeles was het gezellig. De zon scheen, Mike maakte grapjes en vertelde ronduit over zijn tijd in Seattle, waardoor ik me steeds meer op mijn gemak begon te voelen.
Na de film schemerde het al een tijdje en Mike was een souvenirwinkel binnengelopen. Ik stond ongemakkelijk buiten op de stoep, ik was wel mee naar binnen gegaan, maar ik had het zo gezien en het was erg benauwd daar binnen. Ik zei dat ik wel buiten zou wachten.
Het was doodstil op straat en er reden geen auto’s. Het deed me een klein beetje denken aan de keer dat ik met Jessica en Angela naar Port Angeles was gegaan, die rare mannen die me hadden achtervolgd en toen… werd ik door hem gered.
Ik grijnsde flauwtjes toen ik bedacht dat ik dit keer door niemand gered kon worden, tenzij Mike plotseling over een mysterieuze kracht beschikte.
Plotseling hoorde in een eindje verderop de schuifdeuren van een winkel open slaan, een schel gerinkel galmde door de verlaten straat. Ik keek op en zag een lange, brede jongen de winkel uitstappen.
Hij had kortgeknipt bruinzwart haar, een wit T-shirt met korte mouwen dat fel afstak bij zijn roodbruine huid en zijn grote spieren onthulden. Hij droeg een afgeknipte spijkerbroek met Nike’s eronder en stond met zijn rug naar me toe, maar ik wist precies wie die jongen was.
‘O,’ stootte ik verbluft uit. Het was Jacob die daar op de stoep stond, met zijn gebalde vuisten langs zijn zij. Een scheut van opluchting en van pijn schoot door mijn hele lichaam en ik voelde vlinders die wild in mijn buik rondfladderden. Meer van schrik dan van…
Jacob draaide zich meteen om toen hij mijn stem hoorde en zijn gezicht was vertrokken van pijn.
Au. Jacob had medelijden met me. Zijn bruine ogen priemden in de mijne en zijn tanden beten in zijn volle onderlip.
Ik liet als eerst mijn ogen neervallen en draaide me zo om dat ik voor de helft met mijn rug naar hem toegedraaid stond. Toen kwam Mike weer buiten en zag meteen Jacob staan.
‘Hé,’ mompelde hij terwijl hij zijn wenkbrauwen fronste en richting Jacob knikte. ‘Is dat niet die vriend van je uit La Push?’
Zijn bijtende toon klonk samen met irritatie en ik keek hem boos aan. ‘Dat was ie ja.’
Ik draaide voorzichtig mijn hoofd om en liet mijn ogen expres langzaam langs de winkels glijden tot ik bij Jacob uitkwam. Hij stond precies in dezelfde houding, alleen was zijn gepijnigde blik veranderd in een boze blik. Waarschijnlijk had hij Mike gehoord en zijn kille ondertoon, maar ik had zo zacht gefluisterd dat ik me niet kon voorstellen dat hij mij ook had gehoord.
Plotseling kwam er een meisje de winkel uitlopen, recht op Jacob af.
Ze had een jurkje met korte mouwen aan die tot aan haar knieën kwam en ze had lang, stijl bruin haar en grote bruine ogen die dolgelukkig stonden.
Haar glimlach was nog het allervrolijkst, met roodgestifte lippen om haar witte tanden. Ze had niet zo’n roodbruine huid als Jacob, hij was iets meer olijfkleurig.
Ze had sandalen met een sleehak aan, maar desondanks was ze veel kleiner dan Jacob.
Hij schrok toen ze hem een giechelende por in zijn ribben gaf en wendde met moeite zijn blik los van de mijne.
Verward fronste het meisje haar wenkbrauwen en keek naar ons, maar leek niet te begrijpen waar onze gefrustreerde gezichtsuitdrukkingen over gingen. Had niemand haar dan over mij verteld?
‘Lieverd,’ zei ze glimlachend nadat ze van me weg gekeken had. ‘Ga je mee?’
Jacob keek naar de grond en mompelde iets, toen pakte ze zijn hand en hij keek ongemakkelijk over zijn schouder terwijl ze hem meesleurde.
Zijn gepijnigde blik stond op mijn netvlies gebrand toen hij de hoek om ging.

[Daniël]

- de ballen van zijn voeten > Dat vind ik altijd zo raar klinken Maar het kan wel gewoon.
- Hij had een spijkerjack aan met daaronder een spijkerbroek. > dit hoeft niet in een nieuwe alinea, want het hoort nog steeds bij de beschrijving van Mike's uiterlijk.
- Mike keek me met een zelfvoldane glimlach aan en wees naar zijn lichaam. > dit dan weer wel
- Na de film > goed dat je dit soort oninteressante stukken ook gewoon niet beschrijft en meteen overspringt naar de volgende gebeurtenis. Dat brengt wel wat meer vaart in het verhaal.
- Plotseling hoorde in een eindje > ik
- onthulden > onthulde
- hij was iets meer olijfkleurig > duidt je met 'hij' haar huid aan? Is wel een beetje verwarrend, omdat ik nu denk dat je Jacob bedoeld maar diens huid heb je al beschreven.

Eindelijk gebeurt er iets! Hoewel het nog wel wat meer mag

[Manonsel]

Dank je wel, Daniël!
En de spanning komt nog wel.

~~

‘Bella, heb je wel gehoord wat ik net zei?’ vroeg Mike ineens.
Ik keek op van mijn bord, waar ik met mijn vork in een salade prikte. ‘Wat zei je?’
‘Of je hebt gehoord wat ik zei,’ mompelde Mike.
Ik knikte snel. ‘Ga verder.’
Mike begon weer te ratelen over een of ander verhaal in Seattle dat ik maar half volgde. Ik was me eigenlijk niet echt bewust van het feit dat Mike tegen me praatte. Of überhaupt van het feit dat hij hier zát. Ik merkte niet eens dat er meerdere mensen in het restaurant zaten, het enige waar ik aan dacht en het enige wat ik voor me zag was Jacob. Jacobs gezicht die overliep van pijn.
Elke keer als Mike even te verdiept in zijn gesprek leek en ik dacht dat hij niet keek, stopte ik een stukje vlees in mijn servet. Ik nam snelle slokken van mijn glas cola en keek geïrriteerd naar het nog volle glas van Mike.
Mijn bord was bijna leeg, maar ik schoof het al naar voren, ging achterin in de stoel zitten en deed net alsof ik propvol zat.
‘Was het lekker?’ vroeg Mike nadat zijn verhaal eindelijk voorbij was.
‘Heerlijk.’ Ik keek naar de klok die boven een groot schilderij met een gouden lijst hing. Op het schilderij stond een vrouw, gedrapeerd in een witte stof, in de armen van een man. Het leek op een Griekse tekening en de man en de vrouw stonden op een helderwit balkon.
Het deed me denken aan de oude schilderijen die in Carlisle’s kantoor hingen. Snel keek ik weer naar Mike die zijn laatste stuk biefstuk naar binnen smulde.
‘Het is al bijna elf uur, ik had Charlie beloofd vroeg thuis te zijn, misschien kunnen we beter zo vertrekken,’ mompelde ik en keek opzettelijk teleurgesteld.
‘Ik vraag alvast de rekening.’ Mike klonk een beetje bedroeft, maar probeerde het te verbergen.
In de auto was het ongemakkelijk. Ik stelde het op prijs dat ik niets hoefde te zeggen, maar de stilte creëerde een spanning die goed te voelen was.
Het geluid op de radio stond zacht, vast bedoelt als achtergrondmuziek, en er stond een kwijlerig, romantisch liefdesliedje op. Ik walgde ervan en kon mezelf nog net in toom houden om de volumeknop uit te draaien, maar dan zou het nóg stiller zijn.
‘Ik vond het erg gezellig vandaag,’ zei Mike zachtjes.
Ik draaide beleefd mijn hoofd naar hem toe en glimlachte. ‘Ja, ik ook.’
Het was al donker buiten en we reden op een verlaten weggetje. De straatlampen stonden aan en de koplampen van Mike’s busje maakte felle lichtbanen op de grijze weg.
Plotseling raasde er in de verte een rode flits langs en ik verstijfde. Dat kon je niet menen! Ik greep Mike’s hand die losjes op mijn autostoel lag, vlak naast mijn dijbeen.
‘Wat is er?’ vroeg Mike geschrokken, deze zet had hij niet verwacht na mijn stilzwijgen, maar ik hoorde ook een geamuseerde ondertoon: hij was dolblij dat ik zijn hand vastpakte.
‘Zag je dat ook? Die rode flits?’ vroeg ik en mijn stem sloeg over.
‘Hè? Wat? Een rode flits?’ vroeg hij verward. ‘Ik weet niet… ik zag niets Bella, maak je maar geen zorgen, wat het ook was: het is weg.’
Ik kreunde terwijl Mike zijn hand om de mijne vouwde, dit was niet om mij gerust te stellen, hij had een hele andere bedoeling.
Ik keek hem met afkeuring aan en trok mijn hand uit de zijne toen hij zich naar me toe boog.
‘Let op de weg!’ siste ik nijdig.
Mike’s gezicht was knalrood geworden en beschaamd legde hij zijn hand snel om het stuur.
Had ik die rode flits nou echt gezien? Of had ik het me verbeeld, of was ik écht compleet gestoord geworden?
Voordat ik het wist reden we Forks al binnen en Mike had plotseling hele erge haast. We reden mijn straat binnen en Charlies politieauto stond op de oprit.
De verandalamp was aan, maar achter de ramen was het pikkendonker. Natuurlijk, het was al zo laat, Charlie lag vast allang te slapen.
Mike reed de oprit op en op het moment dat we over een bobbel reden keek ik omhoog naar mijn slaapkamerraam, daar zag ik een flits die mijn ogen verblindde. Ik schrok even, maar het was vast de weerkaatsing van de koplampen van Mike’s busje met het raam.
Ik kneep mijn ogen samen en keek opnieuw naar mijn kamerraam. Het leek wel alsof er een gedaante achter het raam stond. Ik rolde met mijn ogen: Charlie.
Hij kwam zeker even kijken of ik het was, misschien hoopte hij wel dat Mike mee zou lopen tot aan de deur en dat we elkaar romantisch in de ogen aankeken waarna hij me een typische afscheidkus zou geven. De droom van elke vader voor zijn dochter. In dit geval ging het er waarschijnlijk om dat ik erdoor iemand anders zou vergeten...
Bah, ik moest er niet eens aan denken.
Ik stapte snel het busje uit en vlak voordat ik het portier dichtgooide keek ik Mike glimlachend aan. ‘Bedankt voor de gezellige avond.’
Mike knikte. ‘Voor herhaling vatbaar.’
Ik gooide snel het portier dicht voordat Mike een antwoord verwachtte, ik wist het antwoord wel zeker: ‘nee’. Maar ik was niet in staat om vanavond Mike’s gevoelens te kwetsen.
Ik zuchtte en wachtte even in de koude lucht tot Mike was weggereden. Vluchtig liep ik de veranda op en voelde met mijn hand in de dakgoot, tot ik de sleutel vond.

[Daniël]

- over een of ander verhaal in Seattle > een verhaal in Seattle? Nu weet ik niet precies wat je bedoeld. Een verhaal dat zich afspeelt in Seatltle, of wat Mike in Seattle gehoord had, iets duidelijker zijn.
- Op het schilderij stond een vrouw, gedrapeerd in een witte stof, in de armen van een man. Het leek op een Griekse tekening en de man en de vrouw stonden op een helderwit balkon. > maar nu dwaalt haar blik af naar het schilderij, terwijl je vermeld dat ze naar de klok kijkt. Misschien moet je dat er even bij zetten
- stuk biefstuk > eh ja, twee keer 'stuk' Met 'zijn laatste stukje biefstuk' valt het al bijna niet meer op
- naar binnen smullen is volgens mij geen woord
- bedroeft > bedroefd
- bedoelt > bedoeld denk ik
- We reden mijn straat binnen en Charlies politieauto stond op de oprit. > Dit soort zinnen kun je beter niet samengesteld maken. De informatie in de twee 'subzinnen' heeft namelijk niets met elkaar te maken.

Goed gedaan, er gebeurt nog steeds weinig maar het verhaal krijgt toch een spannende lading door die rode flitsen de hele tijd. Ik moet toegeven dat ik nu echt spanning voelde. Hopelijk zet je dat door!