Het meisje van maandag
-
Daniël
- Platinum Member
- Berichten: 3711
- Lid geworden op: 21-02-2010 23:08
1/4
Sophie en Meneer en Mevrouw Parks waren bij David en zijn ouders in komen trekken, aangezien de boerderij van Langeweg 3 voorlopig onbewoonbaar was. In de weken die volgden trotseerden Louis Oliver en Meneer Parks de snijdende winterkou om aan de bouwval te klussen. Aangezien het krot al jaren leegstond was dit het eerste onderhoud in lange tijd. Er mankeerde dan ook van alles aan de oude boerderij.
Als eerste was het rieten dak aan de beurt. Vogels hadden het riet langs de nok helemaal losgetrokken. Ook groeide er een hele verzameling verschillende mossen op het riet. Dat had de kwaliteit van de constructie aan het licht moeten brengen. Meneer Parks zette in zijn enthousiasme echter toch één been op het dak en zakte er onmiddellijk doorheen. Louis Oliver, die nog met beide benen op de ladder stond die David en Sophie samen vasthielden, wist hem nog net bij zijn rechterarm te grijpen. Anders was Meneer Parks ongetwijfeld dwars door het dak heen gekukeld.
‘Zo broos als de botten van m’n schoonmoeder,’ mompelde Louis Oliver, met de verdwaasde Meneer Parks nog in zijn houdgreep.
De twee mannen gingen aan de slag. Al het riet werd in dikke pakketten van het dak gehaald. De kinderen verzamelden het riet, laadden het op kruiwagens en brachten het naar een afgelegen hoek op het erf van Langeweg 3 waar ze de wagens omkieperden en er langzaam een hoge berg afval ontstond.
Sophie droeg een oude overal van David. Ze droeg zoveel riet als ze dragen kon in één keer. Een grote bos riet hield ze met beide armen tegen haar lijf gedrukt om het naar de kruiwagen te dragen. Maar het riet was langer dan zijzelf en haar gezicht ging schuil achter de enorme bos.
‘Hierheen!’ riep David, die Sophie heen en weer zag waggelen. Vervolgens pakte hij haar bij de arm en leidde haar naar de kruiwagen, waar ze de hele boel in liet vallen.
‘Je hebt een streep op je gezicht,’ zei David, toen hij haar gezicht weer tevoorschijn zag komen.
‘Is het zo’n indianenstreep?’ vroeg Sophie nieuwsgierig.
Daar dacht David even over na. Het vuil van het riet liep in een zwarte veeg over haar linkerwang.
‘Nee, niet echt,’ zei David, en hij veegde de streep met de mouw van zijn overal weg.
‘Dank je,’ zei Sophie.
‘We schminken je wel een keer tot een échte indiaan. Nu ben je meer een...’
‘Schoorsteenveger?’
‘Hm, ja, zoiets.’
Toen alle prut van het dak gehaald was, inspecteerde Louis Oliver het houten frame dat nu open en bloot lag. De houten planken waren vrijwel allemaal verrot door al het water dat in de loop der jaren in de rieten bovenlaag was getrokken.
Meneer Parks zuchtte en vroeg zich ongetwijfeld af waar hij aan begonnen was. Louis Oliver mompelde dat ze ook de hele onderliggende constructie moesten slopen.
Het slopen van het frame ging vele malen sneller dan het verwijderen van het riet. De bijl van Louis Oliver hakte erop los en binnen een mum van tijd lag de vloer van de oude boerderij bezaaid met hout.
David en Sophie kregen werkhandschoenen – die hen overigens veel te groot waren – want Mevrouw Parks en Hannah Oliver wilden niet dat ze splinters zouden oplopen. Vervolgens brachten ze het hout op dezelfde manier weg als eerder het riet. Het hout werd echter opgestapeld in het houthok bij de schuur.
‘Kun je lekker stoken, deze en volgende winter, Ben,’ zei Louis Oliver tegen Meneer Parks, terwijl hij het zweet van zijn voorhoofd veegde.
‘Stoken?’ pufte Ben Parks. ‘Ik heb nog niet eens een kachel…’
‘Wanneer verwacht je de verhuiswagen?’ vroeg Louis Oliver.
‘Als mijn zwager niet alles in de soep laat lopen… volgende week.’
Voor die tijd moest de boerderij dus af zijn, want er was geen plaats om het meubilair van de Parksen ergens voorlopig op te slaan. De schuur van Louis Oliver was daarvoor veel te klein. Zolang de dieren nog binnen stonden was de stal ook geen optie en de stal van Langeweg 3 was een nog ergere bouwval dan de boerderij zelf.
‘Wat wil je eigenlijk met de stal doen?’ vroeg Louis Oliver. ‘Neem je dieren?’
‘Oh nee, nee!’ zei Ben Parks meteen. ‘Ik heb geen boerenbloed en Jessica al helemaal niet. We zijn hier alleen vanwege de…’
Louis Oliver keek hem even vragend aan.
‘Vanwege de vakantie,’ zei Ben Parks. ‘Om even uit de drukke stad weg te zijn. Dat is beter voor Jessica en Sophie.’
De twee mannen liepen schouder aan schouder terug naar de boerderij aan de andere kant van de heuvel. De avond viel in en dus lieten ze het werk voor morgen liggen. De kinderen waren hen al voorgegaan en hielpen Jessica en Hannah met de maaltijd bereiden en de tafel dekken.
‘Dus het is maar tijdelijk?’ constateerde Louis.
Ben Parks knikte.
‘Hoelang blijf je?’
‘Een paar weken. Maar we komen terug in de schoolvakanties,’ beloofde Ben.
Ze bereikten de verharde weg, even verlaten als altijd. Jackie Oneil had de auto laten staan vandaag, uit angst nog eens betrapt te worden.
Terwijl de twee mannen het gruispad opliepen naar de boerderij op Langeweg 1, vroeg Louis Oliver: ‘Wat deed je eigenlijk voor werk in Washington?’
‘Ik ben zakenman,’ zei Ben Parks. ‘Ik heb een eigen bedrijf, samen met een partner.’
Louis keek hem nieuwsgierig aan.
‘Walker & Parks.’
Het scheen Louis Oliver niks te zeggen.
‘We ontwikkelen nieuwe producten en reclamecampagnes en we hebben een eigen magazine: W & P Weekly,’ legde Ben Parks uit. ‘Walker heeft de touwtjes in handen als ik hier ben.’
‘Aha…’ zei Louis zacht. Met dit soort zaken moet een simpele boer als ik me niet bezighouden, dacht hij glimlachend.
Op dat moment drongen heerlijke geuren vanuit de keuken hun neusgaten binnen. Zuurkool.
Sophie en Meneer en Mevrouw Parks waren bij David en zijn ouders in komen trekken, aangezien de boerderij van Langeweg 3 voorlopig onbewoonbaar was. In de weken die volgden trotseerden Louis Oliver en Meneer Parks de snijdende winterkou om aan de bouwval te klussen. Aangezien het krot al jaren leegstond was dit het eerste onderhoud in lange tijd. Er mankeerde dan ook van alles aan de oude boerderij.
Als eerste was het rieten dak aan de beurt. Vogels hadden het riet langs de nok helemaal losgetrokken. Ook groeide er een hele verzameling verschillende mossen op het riet. Dat had de kwaliteit van de constructie aan het licht moeten brengen. Meneer Parks zette in zijn enthousiasme echter toch één been op het dak en zakte er onmiddellijk doorheen. Louis Oliver, die nog met beide benen op de ladder stond die David en Sophie samen vasthielden, wist hem nog net bij zijn rechterarm te grijpen. Anders was Meneer Parks ongetwijfeld dwars door het dak heen gekukeld.
‘Zo broos als de botten van m’n schoonmoeder,’ mompelde Louis Oliver, met de verdwaasde Meneer Parks nog in zijn houdgreep.
De twee mannen gingen aan de slag. Al het riet werd in dikke pakketten van het dak gehaald. De kinderen verzamelden het riet, laadden het op kruiwagens en brachten het naar een afgelegen hoek op het erf van Langeweg 3 waar ze de wagens omkieperden en er langzaam een hoge berg afval ontstond.
Sophie droeg een oude overal van David. Ze droeg zoveel riet als ze dragen kon in één keer. Een grote bos riet hield ze met beide armen tegen haar lijf gedrukt om het naar de kruiwagen te dragen. Maar het riet was langer dan zijzelf en haar gezicht ging schuil achter de enorme bos.
‘Hierheen!’ riep David, die Sophie heen en weer zag waggelen. Vervolgens pakte hij haar bij de arm en leidde haar naar de kruiwagen, waar ze de hele boel in liet vallen.
‘Je hebt een streep op je gezicht,’ zei David, toen hij haar gezicht weer tevoorschijn zag komen.
‘Is het zo’n indianenstreep?’ vroeg Sophie nieuwsgierig.
Daar dacht David even over na. Het vuil van het riet liep in een zwarte veeg over haar linkerwang.
‘Nee, niet echt,’ zei David, en hij veegde de streep met de mouw van zijn overal weg.
‘Dank je,’ zei Sophie.
‘We schminken je wel een keer tot een échte indiaan. Nu ben je meer een...’
‘Schoorsteenveger?’
‘Hm, ja, zoiets.’
Toen alle prut van het dak gehaald was, inspecteerde Louis Oliver het houten frame dat nu open en bloot lag. De houten planken waren vrijwel allemaal verrot door al het water dat in de loop der jaren in de rieten bovenlaag was getrokken.
Meneer Parks zuchtte en vroeg zich ongetwijfeld af waar hij aan begonnen was. Louis Oliver mompelde dat ze ook de hele onderliggende constructie moesten slopen.
Het slopen van het frame ging vele malen sneller dan het verwijderen van het riet. De bijl van Louis Oliver hakte erop los en binnen een mum van tijd lag de vloer van de oude boerderij bezaaid met hout.
David en Sophie kregen werkhandschoenen – die hen overigens veel te groot waren – want Mevrouw Parks en Hannah Oliver wilden niet dat ze splinters zouden oplopen. Vervolgens brachten ze het hout op dezelfde manier weg als eerder het riet. Het hout werd echter opgestapeld in het houthok bij de schuur.
‘Kun je lekker stoken, deze en volgende winter, Ben,’ zei Louis Oliver tegen Meneer Parks, terwijl hij het zweet van zijn voorhoofd veegde.
‘Stoken?’ pufte Ben Parks. ‘Ik heb nog niet eens een kachel…’
‘Wanneer verwacht je de verhuiswagen?’ vroeg Louis Oliver.
‘Als mijn zwager niet alles in de soep laat lopen… volgende week.’
Voor die tijd moest de boerderij dus af zijn, want er was geen plaats om het meubilair van de Parksen ergens voorlopig op te slaan. De schuur van Louis Oliver was daarvoor veel te klein. Zolang de dieren nog binnen stonden was de stal ook geen optie en de stal van Langeweg 3 was een nog ergere bouwval dan de boerderij zelf.
‘Wat wil je eigenlijk met de stal doen?’ vroeg Louis Oliver. ‘Neem je dieren?’
‘Oh nee, nee!’ zei Ben Parks meteen. ‘Ik heb geen boerenbloed en Jessica al helemaal niet. We zijn hier alleen vanwege de…’
Louis Oliver keek hem even vragend aan.
‘Vanwege de vakantie,’ zei Ben Parks. ‘Om even uit de drukke stad weg te zijn. Dat is beter voor Jessica en Sophie.’
De twee mannen liepen schouder aan schouder terug naar de boerderij aan de andere kant van de heuvel. De avond viel in en dus lieten ze het werk voor morgen liggen. De kinderen waren hen al voorgegaan en hielpen Jessica en Hannah met de maaltijd bereiden en de tafel dekken.
‘Dus het is maar tijdelijk?’ constateerde Louis.
Ben Parks knikte.
‘Hoelang blijf je?’
‘Een paar weken. Maar we komen terug in de schoolvakanties,’ beloofde Ben.
Ze bereikten de verharde weg, even verlaten als altijd. Jackie Oneil had de auto laten staan vandaag, uit angst nog eens betrapt te worden.
Terwijl de twee mannen het gruispad opliepen naar de boerderij op Langeweg 1, vroeg Louis Oliver: ‘Wat deed je eigenlijk voor werk in Washington?’
‘Ik ben zakenman,’ zei Ben Parks. ‘Ik heb een eigen bedrijf, samen met een partner.’
Louis keek hem nieuwsgierig aan.
‘Walker & Parks.’
Het scheen Louis Oliver niks te zeggen.
‘We ontwikkelen nieuwe producten en reclamecampagnes en we hebben een eigen magazine: W & P Weekly,’ legde Ben Parks uit. ‘Walker heeft de touwtjes in handen als ik hier ben.’
‘Aha…’ zei Louis zacht. Met dit soort zaken moet een simpele boer als ik me niet bezighouden, dacht hij glimlachend.
Op dat moment drongen heerlijke geuren vanuit de keuken hun neusgaten binnen. Zuurkool.
Hoe de Wereld Scheurde en Wat Erna Gebeurde Verhalen uit de oudste tijden
-
MatthijsB
- Gold Member
- Berichten: 506
- Lid geworden op: 26-09-2010 15:41
Wow goede kwalitiet zeg!
Het enige wat ik zelf heb bij dit verhaal is dat je detaills geeft waarvan ik toch wel denk; Moet ik dat nou echt onthouden? Maarja, dat is wel iets persoonlijks en als het een lang verhaal is (waar ik vanuit ga) is het ook niet erg.
Het enige wat ik zelf heb bij dit verhaal is dat je detaills geeft waarvan ik toch wel denk; Moet ik dat nou echt onthouden? Maarja, dat is wel iets persoonlijks en als het een lang verhaal is (waar ik vanuit ga) is het ook niet erg.
Dont waste your time, or time will waste you - Muse
-
Robin
- Platinum Member
- Berichten: 2438
- Lid geworden op: 17-03-2010 22:46
“in komen trekken”: hm, klinkt een beetje vreemd. -> “ingetrokken”?
“Anders was Meneer Parks ongetwijfeld dwars door het dak heen gekukeld.”: dit vind ik niet echt passen als losse zin. Ik snap wel dat ie anders behoorlijk lang wordt, maar dit ziet er ook niet echt goed uit.
“nog in zijn houdgreep”: ik weet niet of houdgreep hier van toepassing is... en -> “nog in de houdgreep”?
“overal”: moet dat niet “overall” zijn?
“Maar het riet was langer dan zijzelf en haar gezicht ging schuil achter de enorme bos.”: is dat eigenlijk wel iets om kinderen te laten doen?
“overal” -> “overall”?
“We zijn hier alleen vanwege de…”: betekenisvolle pauze?
“Zuurkool”: volgens mij is dat niet zo populair in de VS, maar ik kan me vergissen.
“Anders was Meneer Parks ongetwijfeld dwars door het dak heen gekukeld.”: dit vind ik niet echt passen als losse zin. Ik snap wel dat ie anders behoorlijk lang wordt, maar dit ziet er ook niet echt goed uit.
“nog in zijn houdgreep”: ik weet niet of houdgreep hier van toepassing is... en -> “nog in de houdgreep”?
“overal”: moet dat niet “overall” zijn?
“Maar het riet was langer dan zijzelf en haar gezicht ging schuil achter de enorme bos.”: is dat eigenlijk wel iets om kinderen te laten doen?
“overal” -> “overall”?
“We zijn hier alleen vanwege de…”: betekenisvolle pauze?
“Zuurkool”: volgens mij is dat niet zo populair in de VS, maar ik kan me vergissen.
This silence was much worse than the one before, and this time no-one started clapping.
-
Nienke
- Platinum Member
- Berichten: 2107
- Lid geworden op: 12-04-2010 17:46
@ Mathijs, je hoeft ook niet elk detail te onthouden het is meer voor de leuk of om het beeld beter te schetsen ^^.
@ Verhaal, volgens mij ben ik een stukje hiervoor vergeten te lezen ofzo Voor mij komt het een beetje uit de lucht vallen, maar dat ligt vast aan mij xD. Verder vind ik het stuk wel lekker lopen en het leest op zich wel makkelijk weg ^^. Ik moet alleen echt even (nu irriteert het me xD) terug bladeren naar een gemist stukje ofzo
@ Verhaal, volgens mij ben ik een stukje hiervoor vergeten te lezen ofzo
Voor mij komt het een beetje uit de lucht vallen, maar dat ligt vast aan mij xD. Verder vind ik het stuk wel lekker lopen en het leest op zich wel makkelijk weg ^^. Ik moet alleen echt even (nu irriteert het me xD) terug bladeren naar een gemist stukje ofzo Arrogant, like yeah! (h)
-
Daniël
- Platinum Member
- Berichten: 3711
- Lid geworden op: 21-02-2010 23:08
@Nienke: Volgens mij heb je heel Hoofdstuk 2 niet gelezen Ik wissel de hoofdstukken af, het ene hoofdstuk gaat over het meisje van Maandag, het andere over David en Sophie. Uiteindelijk zul je het verband zien.
@Matthijs: Dank je wel
@Robin:
?
Ik wissel de hoofdstukken af, het ene hoofdstuk gaat over het meisje van Maandag, het andere over David en Sophie. Uiteindelijk zul je het verband zien.@Matthijs: Dank je wel
@Robin:
Hm, waarom niet? Kan toch verder niks gebeuren. Het is wel 1955 of zo, misschien dat ouders hun kinderen toen nog meer dit soort klusjes lieten doen in plaats van het aan andere mensen over te laten.“Maar het riet was langer dan zijzelf en haar gezicht ging schuil achter de enorme bos.”: is dat eigenlijk wel iets om kinderen te laten doen?
Hij zei bijna iets wat hij liever geheim wil houden.“We zijn hier alleen vanwege de…”: betekenisvolle pauze?
Dat zat ik me ook al te bedenken. Ik had eerst hutspot, maar dat is ook niet echt iets wat ze in de VS eten. Wat is nou typisch Amerikaanse pot“Zuurkool”: volgens mij is dat niet zo populair in de VS, maar ik kan me vergissen.
?Hoe de Wereld Scheurde en Wat Erna Gebeurde Verhalen uit de oudste tijden
-
Daniël
- Platinum Member
- Berichten: 3711
- Lid geworden op: 21-02-2010 23:08
Hier begint Hoofdstuk 2, tot en met pagina 3 van dit topic.
Edit: En Fish and chips is typisch Engels ja
Edit: En Fish and chips is typisch Engels ja
Hoe de Wereld Scheurde en Wat Erna Gebeurde Verhalen uit de oudste tijden
-
Zihuatanejo
- Gold Member
- Berichten: 972
- Lid geworden op: 22-09-2010 13:59