Bericht
door Daniël » 05-04-2010 19:35
Het meisje van maandag
~
Omdat fantasie het belangrijkste in het leven is,
omdat het je gelukkig maakt.
HOOFDSTUK 1
VERDWAALD MET EEN VRIEND
De zee was opmerkelijk rustig. Zo af en toe kwam er vanuit het oosten een zwakke wind opzetten die speels rimpeltjes blies in het wateroppervlak. Een bloem werd door deze windvlagen voortgedreven. De witte blaadjes werkten als de zeilen van een zeilboot en stonden bol. Hoog in het blauwe luchtruim vlogen enkele krijsende meeuwen, hun veren verwarmend in de zon. Ze besteedden geen aandacht aan de prachtige bloem, die daar eenzaam op de golven dobberde. Waarschijnlijk zagen ze haar niet eens. Vanuit de lucht gezien was de bloem immers een stipje witte verf op een aquarel.
De zeilende bloem had ook nog een kapitein. Deze sliep in het hart van de bloem, op een geel bedje, omgeven door wuivende stampers. De zachte zonnestralen die op haar gesloten oogjes schenen wekten haar uit haar wilde dromen. Gapend strekte ze zich uit en kroop toen op haar knieën om boven de binnenste bloemblaadjes uit te kunnen kijken.
Eerst staarde ze naar het oosten. Ze zag de diepblauwe tinten van een oceaan, zo ver als ze kon kijken. Honderden mijlen verderop mengde het blauw van de zee zich met de verf waarmee de hemel geschilderd was.
Ongerust wendde ze haar blik af en kroop op handen en voeten naar de andere kant van het gele bedje om vervolgens naar het westen te kijken. Ook hier zag ze enkel zee, onrustig deinend, terwijl het speelde met haar schip.
Het meisje plofte neer en met opgetrokken benen wachtte ze af waar de reis haar heen zou voeren. Intussen frunnikte ze wat aan de stampers, die zich lieten bespelen door de wind en traag als anemonen heen en weer wiegden. De stampers deden haar wel wat denken aan wormen, hoewel ze zich niet kon herinneren wanneer ze voor het laatst zo’n glibberige regenworm had gezien. De wormpjes voelden in elk geval zacht aan en streelden haar vingers. Misschien probeerden ze haar te troosten, omdat ze hier in haar eentje op de wijde oceaan dobberde.
Na een tijdje begon ze zich te vervelen en besloot ze haar schip eens te gaan inspecteren. Algauw kwam ze erachter dat de bloem zeker zeewaardig was. De witte kelkblaadjes wapperden luidruchtig door de wind die erin blies. Als ze daar nou eens een lijn aan kon spannen, dan kon ze het werkelijk bedienen als een zeil.
Voor het meisje hier werk van maakte controleerde ze ook de rest van het drijvende gevaarte. De bloem was omgeven door een stevig, groen blad waar de bleke naden duidelijk op zichtbaar waren. Dit was het dek van haar bootje. Jammer dat er niet meer boot was. Per slot van rekening leek het meer op een vlot.
Het meisje liep nu naar de rand van het dek, ging op haar knieën zitten en tuurde naar het donkere water. Terwijl ze zich stevig aan het blad bleef vasthouden, stak ze haar hoofd onder water en probeerde te zien wat er aan de onderkant van de bloem was.
Het water prikte in haar wijd opengesperde ogen, maar ze zette door en kon uiteindelijk een wortelachtig aanhangsel onderscheiden van de onderzeese duisternis. De wortel zat nergens meer aan vast, anders kon de bloem natuurlijk nooit naar zee zijn afgedreven.
Ze bedacht zich dat ze de dunne wortel uitstekend kon gebruiken als lijn om de zeilen mee te bedienen. Maar dan moest ze wel het water in.
Nu, het water was warm genoeg. Dat was het probleem niet. Het was een buitengewoon gevaarlijke onderneming, daar de verraderlijke stromingen in zee haar mee konden sleuren. Als ze eenmaal verwijderd was van de bloem zou ze verdrinken.
Daarom moest ze altijd verbonden blijven met haar schip. Als ze nu een lijn had gehad waarmee ze zich kon vastknopen… maar daarvoor ging ze juist het water in.
Na enig aarzelen besloot ze toch een poging te wagen. Vanaf het voordek, dat op het westen gericht was, liet ze zich voorzichtig in het water zakken, terwijl ze zich de hele tijd angstvallig aan het blad bleef vasthouden. Ze ging er juist deze kant in omdat de stromingen haar dan naar de wortel zouden brengen en er niet van vandaan. De wind die het water voortdreef kwam immers uit het oosten.
Langzaam telde ze tot drie, liet toen los en ging geheel kopje onder. De zee was sterker dan ze gedacht had. Met een ongelofelijke vaart dreef ze onder het schip door. Hoewel ze haar ogen open hield zag ze ditmaal niets. Op de tast greep ze om zich heen en wist nog net een wortel vast te grijpen voor ze aan de andere kant van het dek boven water kwam en weggevoerd zou worden naar het oosten.
De wortel hield haar verbonden aan het schip. Triomfantelijk klauterde ze op het dek, met in de ene hand de afgeknapte wortel. Het enige wat ze nu nog hoefde te doen was een groot genoeg stuk afsnijden om het als lijn te kunnen gebruiken.
Dat afsnijden viel nog niet mee. Ze had geen mes en ook geen schaar. Daarom probeerde ze de stukken uit elkaar te trekken, ze beet erop, ze gebruikte haar nagels. Pas na een eeuwigheid liet het uiteinde los van de rest.
Verheugd maar uitgeput hield ze het stuk wortel in de lucht. De rest gleed stilletjes van het dek af om weer onder water te verdwijnen. Hijgend kroop ze terug naar de bloem, maakte behendig een gaatje bovenaan in het grootste kelkblad, stopte hier de lijn doorheen en haalde deze bovenlangs weer terug.
Het werkte. Wanneer ze de lijn strak spande, bolde het blad door de wind die erin blies en klapperde niet meer zoals voorheen. Ze merkte dat haar bootje sneller over het water gleed.
Nu kon ze eindelijk uitrusten. Glimlachend ging ze op haar rug liggen; in de ene hand hield ze de gespannen lijn en de andere liet ze door het water glijden.
-------
Wordt spoedig vervolgd met het gesprek tussen het meisje van maandag en de libel.
, alleen bewerkt met tekst.)
