Ik had je lief.

[Manonsel]

Hoi hoi!
Dit is (één van) mijn verhaal, die ik ook post op twee
andere sites. Ik hope you guys enjoy!



Proloog
Honderden vragen dwaalden door mijn hoofd. Het gewoonlijke: hoe heeft dit ooit kunnen gebeuren? Waarom is dit mij gebeurd? Waarom?
Het begin leek een sprookje, het einde een horrorverhaal. De laatste tijd was het alsof ik juist wel in het middelpunt van belangstelling stond, ongevraagd, maar zeker niet ongewild. Het was geweldig, heerlijk. Maar nu niet meer. Ik voelde hoe de beschuldigende ogen in mijn rug prikten, hoorde hoe meiden giechelend roddels over me in elkaars oren fluisterden. Ik zag hoe priemende vingers naar mij wezen vanuit mijn ooghoek. Ik werd in de gang tegen mijn schouder geduwd, mensen lieten mijn boeken op de grond vallen zonder zich te bekommeren om de leraren die nog geen meter van ons stonden. Dat was het ergste nog niet, dat zelfs de leraren mij niet meer mochten. Nee, het maakte me niet meer uit als mensen mijn rugzak over de kantinevloer smeten, of wanneer iemand mijn lunch 'perongeluk' aanstootte.
Nee, het ergste was de pijn die ik voelde. De mentale pijn die mijn ledematen deed branden. Mijn oude vrienden zaten aan het tafeltje in de hoek, waar ooit ik ook bij had gezeten. Maar toen ik na de ellende, de eerste dag weer op school kwam, hadden ze me compleet genegeerd toen ik vroeg of mijn plek bezet was. Sindsdien zat ik in het hoekje, bij het raam en staarde als verblind naar buiten, totdat de bel weer ging. Ik wachtte tot de kantine leeg was en in een slakkentempo mijn lokaal opzocht.
Ik was verdoemd.

Beginnen?

[xRosesInTheNight]

Jup, start it.

[Daniël]

Honderden vragen dwaalden door mijn hoofd. Het gewoonlijke:* hoe heeft dit ooit kunnen gebeuren? Waarom is dit mij gebeurt? Waarom?
Het begin leek een sprookje, het einde een horrorverhaal. De laatste tijd was het alsof ik juist wel in het middelpunt van belangstelling stond, ongevraagd, maar zeker niet ongewild. Het was geweldig, heerlijk. Maar nu niet meer. Ik voelde hoe de beschuldigende ogen in mijn rug prikten, hoorde hoe meiden giechelend roddels over me in elkaars oren fluisterden. Ik zag hoe priemende vingers naar mij wezen vanuit mijn ooghoek. Ik werd in de gang tegen mijn schouder geduwd, mensen lieten mijn boeken op de grond vallen zonder zich te bekommeren om de leraren die nog geen meter van ons stonden. Dat was het ergste nog niet, dat zelfs de leraren mij niet meer mochten. Nee, het maakte me niet meer uit als mensen mijn rugzak over de kantinevloer smeten, of wanneer iemand mijn lunch 'per (spatie) ongeluk' aanstootte.
Nee, het ergste was de pijn die ik voelde. De mentale pijn die mijn ledematen deed branden. Mijn oude vrienden zaten aan het tafeltje in de hoek, waar ik ook ooit / ik, ooit, ook bij had gezeten. Maar toen ik na de ellende, de eerste dag weer op school kwam, hadden ze me compleet genegeerd toen ik vroeg of mijn plek bezet was. Sindsdien zat ik in het hoekje, bij het raam en staarde als verblind naar buiten, totdat de bel weer ging. Ik wachtte tot de kantine leeg was en in een slakkentempo mijn lokaal opzocht.
Ik was verdoemd.

* Dubbele punt i.p.v. puntkomma
* Punt voor adempauze

Die verandering in de volgorde van 'ooit ik ook' vond ik net iets beter klinken, maar moet je zelf maar even kijken.

(Ik weet het, ik ben een mierenneuker) Maar anyway, spannende open plek in deze proloog. Ben benieuwd naar die 'ellende'. I want more

Professioneel met dat plaatje erboven. Het ziet er uit als een echte cover... Het is toch wel nep of niet ?

[Manonsel]

Hoofdstuk 1 - Het begin

Ik liep half hinkelend - mijn enkel was verzwikt bij die barbecue van tante Hennie gisteravond - en mijn schouder masserend - mijn tas was zo zwaar dat ik dacht dat mijn schouders het binnenkort zouden gaan begeven - en kauwend op een roze kauwgom door de gang. Mel was nu bij gym. Ik moest naar Biologie. Ik zag Evelien, Malou en Yara op de trappen zitten die leidden naar de toiletten. Terwijl Malou Evelien's lipgloss bijwerkte riep Evelien gemene kreten naar voorbijgaande brugpiepers. Ik snelde er langs en stapte het lokaal binnen. Ik hoorde nog wat gekwek over mijn rug. Ik spuugde mijn kauwgom uit in de prullenbak naast het bureau van mevrouw Gelig. Ja, dat was echt haar achternaam.

De les was afgelopen. De drie heksen hadden gespijbeld - alweer. Ze deden het zo vaak dat mevrouw Gelig het niet eens meer merkte dat ze drie kinderen mistte.
“Hé, meisje, hoe was de les?” riep Evelien schel naar me. Haar dure hair-extensions veerden mee met haar hoofd.
Ik staarde naar mijn voeten terwijl ik tegen de muur aan leunde.
“Zeg dan wat! Hebben je ouders je niet geleerd dat je antwoord moet geven als je iets gevraagd wordt?” siste Malou.
Ze lachte hard om haarzelf terwijl ze Evelien’s haar begon te vlechten.
“Ik kan denk ik wel een antwoord bedenken, niet zoals jij met je lege schedel,” mompelde ik gefrustreerd binnensmonds.
Vanuit het niets stootte Mel me aan en keek me met mondhoeken van oor tot oor aan.
“Ik moet hoognodig naar de wc! Loop je even mee?” Mel wilde me meetrekken maar zag dat de trap was bezet door Evelien, Malou en Yara.
“Doe niet zo angstig Mel,” zei ik glimlachend en vluchtte tussen Yara en Milou door die bezig waren nagellak op te doen. Blijkbaar was Mel wat lomper, en ze trok me giechelend mee toen ik een harde kreet uit Yara's glimmende mond hoorde komen. Het kwastje van haar nagellak vloog uit haar handen, maakte een verschrikkelijke vlek op haar gezicht en het potje werd leeggezogen door haar dure bodywarmer.
Ze gilde het uit. Mel trok me nog verder mee de trap op en vlak voordat we de meisjes toiletten in vluchtte worp ik nog één blik op Evliens gezicht.
“Ik krijg je nog wel, trut!” Hoorde ik Evelien krijsen.
Nadat Mel en ik van de toiletten af kwamen waren de drie heksen verdwenen als sneeuw voor de zon. Niemand had ze meer gezien.
Mel bedacht dat ze gewoon naar de achterkant van de school waren gerend, op hun bezemstelen waren gesprongen en weg waren gevlogen.

Ik zat op een houten bankje voor een grote vijver. School was net een kwartiertje uit en ik genoot van het zonnetje die op mijn blote huid neerscheen.
Naast mij zat een grote doos met negerzoenen. God, wat hield ik toch van die dingen. Na een lange dag school, was dit hét ultieme recept om te ontspannen. Vers van de supermarkt, haalde ik die altijd op als ik hongerig uit school kwam - en geloof me, dat kwam vaak voor.
De bruine, glimmende kopjes keken me twinkelend aan en één voor één verdwenen ze in mijn mond. Na nummer drie voelde ik me een beetje misselijk, maar propte toch nummer vier, vijf en zes in mijn mond.

-sorry dat het zo lang duurde, ik moest het nog naar v.t. veranderen-

[Manonsel]

Honderden vragen dwaalden door mijn hoofd. Het gewoonlijke:* hoe heeft dit ooit kunnen gebeuren? Waarom is dit mij gebeurt? Waarom?
Het begin leek een sprookje, het einde een horrorverhaal. De laatste tijd was het alsof ik juist wel in het middelpunt van belangstelling stond, ongevraagd, maar zeker niet ongewild. Het was geweldig, heerlijk. Maar nu niet meer. Ik voelde hoe de beschuldigende ogen in mijn rug prikten, hoorde hoe meiden giechelend roddels over me in elkaars oren fluisterden. Ik zag hoe priemende vingers naar mij wezen vanuit mijn ooghoek. Ik werd in de gang tegen mijn schouder geduwd, mensen lieten mijn boeken op de grond vallen zonder zich te bekommeren om de leraren die nog geen meter van ons stonden. Dat was het ergste nog niet, dat zelfs de leraren mij niet meer mochten. Nee, het maakte me niet meer uit als mensen mijn rugzak over de kantinevloer smeten, of wanneer iemand mijn lunch 'per (spatie) ongeluk' aanstootte.
Nee, het ergste was de pijn die ik voelde. De mentale pijn die mijn ledematen deed branden. Mijn oude vrienden zaten aan het tafeltje in de hoek, waar ik ook ooit / ik, ooit, ook bij had gezeten. Maar toen ik na de ellende, de eerste dag weer op school kwam, hadden ze me compleet genegeerd toen ik vroeg of mijn plek bezet was. Sindsdien zat ik in het hoekje, bij het raam en staarde als verblind naar buiten, totdat de bel weer ging. Ik wachtte tot de kantine leeg was en in een slakkentempo mijn lokaal opzocht.
Ik was verdoemd.

* Dubbele punt i.p.v. puntkomma
* Punt voor adempauze

Die verandering in de volgorde van 'ooit ik ook' vond ik net iets beter klinken, maar moet je zelf maar even kijken.

(Ik weet het, ik ben een mierenneuker) Maar anyway, spannende open plek in deze proloog. Ben benieuwd naar die 'ellende'. I want more

Professioneel met dat plaatje erboven. Het ziet er uit als een echte cover... Het is toch wel nep of niet ?

Thanks voor de tips! En ja, die cover is inderdaad nep, hihi, ik vond het gewoon leuk om te maken.

[xRosesInTheNight]

Verder. Zoveel fijner in vt

[Daniël]

Zoals bij meerdere mensen (misschien is het wel typo, maar zoiets is handig als je het automatisch kan): let op interpunctie bij gesproken zinnen. In het begin maak je daar geloof ik wat foutjes bij (of maar eentje hoor): 'Klaas liep toen naar huis.' zei hij. Dat is dus fout, als men achter de gesproken zin 'zei hij' plakt, dan is de gesproken zin feitelijk nog niet afgelopen en 'onderbreek' je hem met een komma voor het afsluitende aanhalingsteken. Maar misschien wist je dat al lang en doe je het gewoon soms even vekeerd.

'God, wat held ik toch van die dingen.' Typootje, moet natuurlijk zijn 'hield'.
En: '... genoot van het zonnetje die op ... ', 'die' moet zijn 'dat'. 'De zon, die' maar 'Het zonnetje, dat'.

+ Leuke vergelijking met heksen! En het voortborduren hierop met die bezems. Humor in een zwaar thema.
+ Origineel, mevrouw Gelig

- Je zei negerzoenen

[xRosesInTheNight]

Manon zoals Daniël al zei en ik ooit bedacht met je interounctie. verder

[Manonsel]

Zoals bij meerdere mensen (misschien is het wel typo, maar zoiets is handig als je het automatisch kan): let op interpunctie bij gesproken zinnen. In het begin maak je daar geloof ik wat foutjes bij (of maar eentje hoor): 'Klaas liep toen naar huis.' zei hij. Dat is dus fout, als men achter de gesproken zin 'zei hij' plakt, dan is de gesproken zin feitelijk nog niet afgelopen en 'onderbreek' je hem met een komma voor het afsluitende aanhalingsteken. Maar misschien wist je dat al lang en doe je het gewoon soms even vekeerd.

'God, wat held ik toch van die dingen.' Typootje, moet natuurlijk zijn 'hield'.
En: '... genoot van het zonnetje die op ... ', 'die' moet zijn 'dat'. 'De zon, die' maar 'Het zonnetje, dat'.

+ Leuke vergelijking met heksen! En het voortborduren hierop met die bezems. Humor in een zwaar thema.
+ Origineel, mevrouw Gelig

- Je zei negerzoenen

Oepsie, dat van de interpunctie wist ik wel, alleen dat heb ik bij mijn recentste stukken toegepast, maar hier nog niet verandert haha. Kan best dat ik een aantal typfoutjes heb, moest het net supersnel veranderen en daarna met mijn hond gaan wandelen. XD
Van die negerzoenen heb je gelijk, dat moest zoenen zijn, ik kan daar nog steeds niet bij! Ben al jaren zelf verslaafd eraan, haha, dus als ik tegen iemand zeg 'ik heb gister zoenen gegeten' kijken mensen mij echt raar aan...
ik zal het veranderen als ik tijd heb, haha! :$

[Daniël]

Laat dat van die negerzoenen wat mij betreft maar staan hoor Vind het zo'n onzin dat ze zo niet meer verkocht mogen worden. Ze zijn ook heel lekker, maar ik eet er altijd te veel van als ik ze in handen krijg en van die slagroom word je echt misselijk