Twistory - Nighttide.

[Manonsel]

‘Zoals ik het zeg,’ bromde ik en sloeg mijn armen in elkaar. ‘Ik liep over de stoep en daar liepen ze aan de overkant van de straat. Toen ze mij zagen verstarden ze allemaal en toen ben ik snel weggevlucht naar een bankje, weg van hen. Angsthaas die ik ben,’ ik schudde mijn hoofd. ‘Wat denk je? Ze kwamen allemaal naar me toe en vroegen wat ik wel niet deed hier in Forks. Dat ik uit Jacobs leven moest blijven en zijn bruiloft niet in de war moest schoppen.’ Ik snoof. ‘Eigenlijk lijkt dat me nu helemaal niet zo’n slecht idee meer. Ik zou wel willen weten hoe ze eruitzien als ik zomaar binnen kom lopen…’
Angela onderbrak mijn gebazel. ‘Bella, vroegen ze dat echt aan je?’ Angela wilde me nog steeds niet geloven en haar stem klonk spottend. ‘Denk je echt dat Jacob er ook zo over denkt?’
Ik knikte heftig. ‘Zeker weten!’
‘Nou… wat naar voor je dan.’ Angela liet zich verslagen in de stoel zakken en ik was blij dat ik haar eindelijk had weten overtuigen.
‘Ach, maak je geen zorgen. Ik ben helemaal over hem heen,’ mompelde ik, ik was er niet helemaal zeker van of ik de waarheid sprak. ‘Mijn vader gaat vandaag het schakelarmbandje van Jake en de verlovingsring en het stenen hartje van Edward op de post doen. Ook gaat hij alle foto’s die me aan Edward herinneren naar het grofvuil brengen.’ Mijn stem klonk vreedzaam en een tikkeltje zelfvoldaan.
Angela keek me verbaasd aan. ‘Je gaat alles weg doen?’
Ik grijnsde om haar verbaasde uitdrukking en keek toen even naar het kleine klokje dat boven de openhaard hing. ‘Bovendien,’ zei ik. ‘Als het goed is, is alles nu verleden tijd. Charlie zou zo’n tien minuten geleden naar de stort gaan.’
Angela kneep haar ogen samen. ‘Weet je zeker dat dit wel is wat je wilt?’
‘Natuurlijk, maak je maar geen zorgen Ang.’ Ik kwam met een zucht weer op de bank terecht en tikte nerveus rondjes met mijn voet.
‘Goed dan,’ mompelde Angela. ‘Maar als je ooit ergens over in zit, weet je bij wie je terecht kan hè?’
Ik glimlachte halfhartig. ‘Geloof me, dat zal vast niet nodig zijn,’ mompelde ik en was blij dat hierbij het onderwerp eindigde.
Toen ik thuiskwam trof ik Charlie in de keuken aan. Hij leunde met een gerimpeld voorhoofd over de krant.
‘Pap?’ vroeg ik en hij keek geschrokken op. ‘Sorry, laat ik je schrikken?’
Hij grijnsde nerveus toen ik tegenover hem kwam zitten. ‘Neuh,’ mompelde hij onverschillig.
‘Heb je vanmiddag mijn brieven op de post gedaan en dat ene doosje bij het grofvuil gezet?’
Charlie deed alsof hij ineens heel veel aandacht voor een artikel in de krant had en ging met zijn vinger over de regels die hij las. ‘Ja,’ mompelde hij afwezig.
‘Mooi, ik ga naar mijn kamer. Er liggen nog kliekjes in de koelkast, je kan toch wel iets opwarmen zonder het te verpesten hè?’Charlie kon niet lachen om mijn droge humor. ‘Ja, ga nou maar,’ bromde hij.
Ik trok mijn wenkbrauwen op van Charlies chagrijnige gedrag. ‘Ik meen het, moet ik anders even blijven en het zelf doen?’
‘Bella,’ zei Charlie kreunend en ik gaf grinnikend een kus op zijn wang.
‘Welterusten pap.’

[Robin]

“Angsthaas die ik ben,’ ik schudde“: dat moet volgens mij wel -> “Angsthaas die ik ben.’ Ik schudde“ zijn, omdat “ik schudde” niets met het zeggen van “[...] Angsthaas die ik ben” te maken heeft.
“ik was blij dat ik haar eindelijk had weten overtuigen.”: yay, wat een overwinning.
“mompelde ik, ik was”: ik zou iets doen als -> “mompelde ik, maar was” of “mompelde ik. Ik was” of zelfs “mompelde ik; ik was” of een variant op die drie.
“zorgen Ang” -> “zorgen, Ang”
“kan hè?” -> “kan, hè?”(?)
“mompelde ik”: wat mompelt ze veel.
“dat hierbij het onderwerp eindigde”: vind ik een beetje een vreemde formulering. Misschien “dat hiermee het onderwerp beëindigd was” o.i.d.
“verpesten hè?” -> “verpesten, hè?”(?)
“hè?’Charlie”: spatie vergeten.
“Charlie kon niet lachen om mijn droge humor”: droge humor? Ik vond het best gemeen van haar.
“van” -> “door”?
“zei Charlie kreunend” -> “kreunde Charlie”?
“Welterusten pap” -> “Welterusten, pap”

~~~

Het was alweer een tijdje geleden, hè?

[Manonsel]

“ik was blij dat ik haar eindelijk had weten overtuigen.”: yay, wat een overwinning.

Ja, Angela is nog al moeilijk te overtuigen, dus dit was best een overwinning voor Bella. ^^

“kan hè?” -> “kan, hè?”(?)
“verpesten hè?” -> “verpesten, hè?”(?)

Klinkt inderdaad beter wanneer je het hardop uitspreekt.

“mompelde ik”: wat mompelt ze veel.

Heb het veranderd in ''zei''.

“hè?’Charlie”: spatie vergeten.

Oops!

Het was alweer een tijdje geleden, hè?

Ja, dat klopt. ^^

[Manonsel]

Hoofdstuk 3. Geur - Scent.
Er was een week voorbijgegaan en ik voelde me elke dag iets slechter.
Impulsief, zoals ik altijd was, had ik gedacht dat door afscheid te nemen van mijn herinneringen ik me ook weer goed zou gaan voelen.
Nou. Nee dus.
Ik had op zijn minst nog verwacht een reactie van Jake te krijgen nadat hij zijn armbandje terug had gekregen. Stel dat ik hem tegen zou komen, dan kon ik er maar beter niets over zeggen. Wat als ik wanhopig over zou komen? Dat wilde ik al helemaal niet.
Elke middag sprak ik samen met Angela en Jessica af in het eetcafé. We studeerden, kletsten, aten en dronken wat.
Charlie was blij dat ik weer wat meer met de buitenwereld omging. Ook al waren dat alleen maar Jessica en Angela, Charlie was tevreden. Ik vond het gezellig en ik hoefde ook minder vaak te koken voor Charlie. Natuurlijk was het mooi meegenomen dat ik tegelijkertijd mijn hersens een beetje bijspijkerde met nieuwe informatie.
Charlie had gezworen dat ik minder vaak hoefde te koken en dat hij het prima zou redden, en na een paar vermoeide pogingen gedaan te hebben tegen dat idee in te gaan, had ik maar opgegeven.
Ik vroeg me vaak af of er iets met mijn ogen was gebeurd, want regelmatig zag ik de rode flits: waar ik ook was. Liep ik door het bos, zat ik met Jess en Angela in het eetcafé - ook al leken zij daar trouwens geen last van te hebben - keek ik uit mijn slaapkamerraam, de rode stip kwam op willekeurige tijden en plaatsen.
Zat het tussen mijn oren of was ik echt niet gek geworden? Of moest ik er gewoon niet al teveel bij stilstaan? Het was moeilijk om te proberen er niet veel aan te denken, want de rode flits verraste me bijna elke dag wel - hoewel hij soms wel dagen niet verscheen. Maar ook in mijn nachtmerries kwam het rode geval tevoorschijn en overdag bleef het stilletjes door mijn schedel spoken.
Ik maakte me er niet al te druk om, ik had wel wat grotere problemen aan mijn hoofd. Ik begon steeds meer aan het dagelijkse leven te wennen. Het ritme was elke dag wel hetzelfde: ‘s ochtends stond ik vroeg op, meestal als ik wakker werd was ik niet meer in slaap te krijgen, Charlie was al naar het bureau en ik at ontbijt. ‘s Middags ging ik met Angela en Jessica studeren en op de dagen dat Jessica in Port Angeles zat was ik bij Angela thuis te vinden.
Van maandag tot vrijdag - wanneer Jess er niet was - kookte ik ‘s avonds voor Charlie. Dat was het compromis dat we gesloten hadden en de overige drie dagen van de week maakte Charlie eten voor zichzelf.
Na het eten ging ik altijd direct naar mijn kamer en keek ik even op de computer, tegen de tijd dat het oude ding eindelijk was opgestart en ik alle pop-ups had weg geklikt was er alweer een halfuurtje voorbij gegaan. Ik studeerde nog een klein beetje als ik daar niet aan toe was gekomen bij Angela en nam een lange douche voordat ik in bed stapte.
En dat patroon herhaalde zich elke dag. Moeizaam sleurde ik mezelf er doorheen, ook al wist ik dat ik elke dag zwakker werd. Het voelde alsof ik elke nacht iets minder sliep, elke ochtend iets eerder wakker werd, elke avond iets minder op kon eten.
Alleen vanmiddag was het vrijdag en ging Angela met Jessica mee naar Port Angeles, dus had ik in feite de hele middag niets te doen.
Ik durfde niet meer zo goed een boswandeling te gaan maken; nadat ik ook de rode stip in het bos had gezien en niet alleen in het verkeer, was ik behoedzaam van het bos weggebleven. In het verkeer was het nog begrijpelijk: de stoplichten, de lampen van de auto’s… maar het bos van Forks en La Push? Ik had geen idee wat het daar moest voorstellen…
Charlie ging vanmiddag vissen, dus zat ik vast in huis. Eigenlijk kon ik geen kant op: in Forks was niks te doen, naar La Push wilde ik al helemaal niet gaan: stel dat ik wéér de Quileute jongens tegenkwam? Of nog erger: stel dat ik Jacob tegenkwam.
Hem durfde ik al helemaal niet meer onder ogen te komen.
Terwijl ik opstond om een mok thee te gaan maken en een pak tarwekoekjes uit de kast te halen, galmde het schelle geluid van de telefoon door de keuken. Enigszins verbaasd keerde ik om en haalde de haak van de hoorn.
‘Met Bella,’ zei ik aarzelend.

~~

Dit hoofdstuk eindigt met een gebeurtenis waardoor alles minder depressief zal zijn, lol. Ik ben inmiddels bij hoofdstuk 10, writersblock loopt enorm achter, haha, dus ik weet niet meer precies hoe dit hoofdstuk is qua sfeer, :').

[Daniël]

- Je hebt het over een rode stip en een flits. Dat is wel iets anders.
- want de rode flits verraste me bijna elke dag wel - hoewel hij soms wel dagen niet verscheen > Da's een tegenstelling.
- Alleen vanmiddag was het vrijdag > het is toch de hele dag vrijdag?
- Ik durfde niet meer zo goed een boswandeling te gaan maken; nadat ik... > de puntkomma is hier niet op z'n plaats. Gewoon een punt maar, of anders een dubbele punt.
- ‘Met Bella,’ zei ik aarzelend. > spannend, cliffhanger

De aanloop was wel heeeeeel erg lang tot er iets ging gebeuren, maar hoop dat het nu eindelijk komt. Mag ik vragen op hoeveel pagina's je nu zit? En is hoofdstuk 10 al bijna bij het einde of nog lang niet?

Welkom back trouwens

[Manonsel]

Dankje Daniël, heb het even veranderd in Word.
Ik zit momenteel op 116 pagina's, hoofdstuk 10 is nog lang niet het einde, het gaat nog wel een aantal hoofdstukken door.
Sorry dat ik zo langdradig gemaakt heb naar een gebeurtenis toe, die zich pas in hoofdstuk 6 echt ontpopt.
En bedankt, haha. ^^

[Robin]

Ik zit momenteel op 116 pagina's, hoofdstuk 10 is nog lang niet het einde, het gaat nog wel een aantal hoofdstukken door.

[Manonsel]

Ik zit momenteel op 116 pagina's, hoofdstuk 10 is nog lang niet het einde, het gaat nog wel een aantal hoofdstukken door.

Hahaha.
Goed hè?

[Robin]

Enorm. Ik geloof niet dat ik nooit zo veel papier voor één verhaal of wat dan ook nodig gehad heb.

[Daniël]

Eh dubbele ontkenning haha ?
Kom ik aan met m'n 894 pagina's * poch poch *...