Twistory - Nighttide.

[Robin]

• “ik leek nauwelijks te bevatten”: dat kan niet voor de eerste persoon: je weet zelf of je het bevat of niet.
• “Quileute jongens” “Quileute-jongens” of “jongens van Quileute” OID.
• “halfnaakt: een naakt”: twee keer naakt achter elkaar: niet doen.
• “behalve die van Seth en hun lippen”: wat Daniël zei, of “behalve die van Seth. Hun lippen”
• “maar Embry weerde zijn blik geen moment van mij af”: je blik afweren? Je weert een aanval af, geen blik. Ik denk dat je “afhalen” bedoelt.
• “Goed zo Paul” “Goed zo, Paul”
• “Want alhoewel ik genoot om dit Paul toe te bijten”: deze constructie klinkt een beetje vreemd.
• En inderdaad, de spanning begint te komen![/list:u]

[Daniël]

Je weert een aanval af, geen blik. Ik denk dat je “afhalen” bedoelt.

Afwenden is beter. Je blik afwenden.

[Robin]

Afwenden is beter. Je blik afwenden.

Oh, ja. Dat was het woord dat ik zocht.

[Manonsel]

Dankjulliewel! Heb het gelijk (in word) verbeterd.
-------------------

Verward zat ik in het eetcafé, ik at spaghetti maar proefde het niet echt. Mijn gedachten konden de herinnering van de ontmoeting met de Quileute jongens maar niet verwerken of loslaten.
Nog steeds snapte ik eigenlijk niet waarom ze zo dreigend tegen me waren geweest. Ze waren er in ieder geval niet blij mee dat ik terug in Forks was.
Logisch eigenlijk, net zoals Jacob. Ze wilden dat ik de bruiloft niet in de war kwam schoppen en dat ik Jake met rust liet, dezelfde wens die Jacob ook had.
Kon ik maar op de een of andere manier afstand doen van alles, alles ineens vergeten en alle puinhoop in mijn hoofd opruimen.
Maar zo makkelijk was het leven natuurlijk niet, en vooral mijn leven was de makkelijkste niet.
Thuis warmde ik een kant-en-klaar maaltijd op voor Charlie en net toen de magnetron piepte hoorde ik Charlies auto de oprit oprijden.
Ik zette het bord net op de keukentafel neer toen Charlie binnenkwam en blij leek te zijn dat zijn eten al klaar was. ‘Lekker Bells,’ zei hij tevreden. ‘Alles goed met je?’
Terwijl Charlie ging zitten en begon te eten kwam ik tegenover hem zitten. ‘Jawel.’
Ik besloot niks te zeggen over het gesprekje met de jongens uit La Push vanmiddag. Ze hadden me geraakt en ik was boos op ze, maar het deed nog meer pijn dat Jacob precies hetzelfde over me dacht en ik kon het hem niet aandoen om alles door te vertellen aan Charlie. Straks ging hij nog Billy bellen.
Ik mompelde wat over studeren en boven op mijn kamer begon ik zuchtend aan mijn studeerboeken.
Na twee samenvattingen geschreven te hebben was mijn pen leeg en ik vervloekte het ding binnensmonds. In de laden van mijn bureau en nachtkastje kon ik nergens een pen vinden en toen vond ik mijn oude reistas onder mijn bed.
Aarzelend trok ik het ding onder mijn bed vandaan, ritste de bovenkant open en graaide verwoed in de rommel op zoek naar een pen. Een zucht ontsnapte uit mijn mond en ik draaide de tas om en schudde nijdig ermee totdat alle rommel eruit was.
Opnieuw begon ik te graaien tussen de bende totdat ik van schrik achteruit deinsde. Op de grond, naast de rest van de zooi die in mijn reistas had gelegen, lagen allemaal foto’s en een ring. Mijn… verlovingsring.
Ontstelt krabbelde ik naar voren en tilde de ring op, die plotseling vijf kilo leek te wegen in mijn hand. Ik voelde hoe de tranen in mijn ogen sprongen en ik balde mijn hand tot een vuist, met middenin, ver weggestopt, de ring.
Mijn oog viel op de foto’s, een paar oude van mijn achttiende verjaardag en een paar die in Alaska waren genomen.
Edward die als perfect fotomodel in de camera keek met zijn arm stevig om mijn middel, ik en Alice die lachend naar elkaar kijken, een foto van Carlisle, Edward, Esmé en ik, nog meer foto’s van Emmett en ik, Jasper en ik, lachend, grijnzend, grinnikend. Allemaal blije, vrolijke foto’s. Vrolijke, fijne herinneringen die nu pijnlijk in mijn hoofd krasten.
Ik slaakte een zachte kreet en spong overeind terwijl ik de ring uit mijn hand liet vallen, bovenop de foto’s.
Wanhopig snelde ik door mijn kamer, tastte met mijn handen over mijn nachtkastje tot ze vonden wat ze zochten.
Een klein, oceaanblauw sieradendoosje die ik ooit van mijn moeder had gekregen. Ik klapte hem met trillende vingers open en schudde de parelring en de armband met de blauwe steen die ik gewoonlijk aan had eruit op mijn bed en liet me weer op mijn knieën vallen.
Bibberig greep ik de verlovingsring van de grond en smeet hem in het doosje wat bekleed was met een zachte, zwarte stof. De diamantjes staken spierwit af naast het zwarte materie. Ik vouwde de foto’s en lette er zorgvuldig op dat ik alleen naar de witte achterkant keek met de gouden logotjes van de foto ontwikkelaar. Nadat ik de gevouwen foto’s in het doosje had gepropt stond ik op en liep naar mijn nachtkastje.
De tranen rolden nu echt over mijn wangen, maar ik deed mijn best ze te onderdrukken en pakte het schakelarmbandje dat ik van Jake voor mijn eindexamen had gekregen, met het houten wolfje en het stenen hartje eraan, en gooide die ook in het doosje.
Ik klapte vlug het doosje dicht zodat ik niet meer hoefde te kijken naar de voorwerpen die erin zaten en keek mijn kamer rond om te zien of ik nog iets vergeten was.
Mijn ogen dwongen zichzelf naar het doosje te kijken en ik kuste zacht de bovenkant. Vandaag zou het nog bij me blijven, morgen zou het niet meer bij me horen. Dit was het afscheid aan mijn herinneringen.

[Manonsel]

upppp.

[Daniël]

- en vooral mijn leven was de makkelijkste niet > je hebt het over 'het leven' dus ik zou zeggen 'was het makkelijkste niet'.
- Ik zette het bord net op de keukentafel neer toen Charlie binnenkwam en blij leek te zijn dat zijn eten al klaar was > en hij leek blij te zijn dat ... Anders klopt het niet
- die plotseling vijf kilo leek te wegen in mijn hand > Dit is een overdrijving neem ik aan? Dan zou ik niet voor het exacte 'vijf kilo' kiezen, maar gewoon: die plotseling kilo's leek te wegen, of iets dergelijks
- het zwarte materie > het materie of de materie?
- foto ontwikkelaar > foto-ontwikkelaar
- Mijn ogen dwongen zichzelf ... te kijken > beetje vreemde formulering
- Op het laatst gebruik je iets te vaak het woord 'doosje'
- Dit was het afscheid aan mijn herinneringen > afscheid van mijn herinneringen, toch? Wel mooi besloten einde en tegelijkertijd een keerpunt.

Sorry dat je er zo lang op moest wachten Ik was deze topic waarschijnlijk vergeten.

[Robin]

• “Verward zat ik in het eetcafé, ik at spaghetti maar proefde het niet echt.”: hier zou ik twee zinnen van maken -> “Verward zat ik in het eetcafé. Ik at spaghetti maar proefde het niet echt.” Met dat laatste stukje is nog iets mis, maar ik weet niet wat.
• “Quileute jongens”: daar moet op z'n minst een streepje tussen. Volgens mij is het logischer in het Nederlands om te zeggen -> “jongens van Quileute” o.i.d.
• “dreigend”: dat woord klopt hier volgens mij niet. Meer kan ik je hierover niet geven, sorry.
• “dezelfde wens die Jacob ook had”: onhandige formulering. Misschien iets als -> “wat Jacob zelf ook wilde”
• “en vooral mijn leven was de makkelijkste niet”: heu, wat? Dat is een beetje een breinbreker. De dubbele herhaling (van “leven” en “makkelijk”) maakt het ook minder. Iets kort-maar-krachtigs is hier beter op z'n plek: -> “vooral dat van mij” o.i.d.
• “Charlies”: ik weet het niet zeker, maar volgens mij heeft dat een apostrof nodig.
• “blij leek te zijn dat zijn eten al klaar was”: hangt als een blinde darm aan de rest. Dat verdient een eigen zin te zijn!
• “Lekker Bells”: wut?
• “Ze hadden me geraakt en ik was boos op ze, maar het deed nog meer pijn dat Jacob precies hetzelfde over me dacht en ik kon het hem niet aandoen om alles door te vertellen aan Charlie.”: lange zin, lange zin.
• “Na twee samenvattingen geschreven te hebben was mijn pen leeg”: heeft de pen die samenvattingen geschreven? -> “Nadat ik twee samenvattingen geschreven had, was mijn pen leeg”
• “Mijn… verlovingsring”: dundundunnn...
• “De tranen rolden nu echt over mijn wangen, maar ik deed mijn best ze te onderdrukken”: daar is het nu een beetje laat voor.
• “De tranen rolden nu echt over mijn wangen, maar ik deed mijn best ze te onderdrukken en pakte het schakelarmbandje dat ik van Jake voor mijn eindexamen had gekregen, met het houten wolfje en het stenen hartje eraan, en gooide die ook in het doosje.” en “Ik klapte vlug het doosje dicht zodat ik niet meer hoefde te kijken naar de voorwerpen die erin zaten en keek mijn kamer rond om te zien of ik nog iets vergeten was.”: meer veel te lange zinnen!
• “Mijn ogen dwongen zichzelf”: of “Ik dwong mijn ogen”
  [/list:u]

[Manonsel]

De volgende morgen was ik vroeg opgestaan. Ik voelde me niet verheugd, maar het stelde me wel gerust dat ik afstand kon gaan nemen vandaag. Het doosje hield al een hele tijd mijn blik vast terwijl het tegenover me stond op de keukentafel.
Mijn vingers stuurden een lepeltje rond in mijn cornflakes, maar ik had nog geen hap door mijn keel kunnen krijgen. Ik zat te bedenken hoe ik afscheid zou nemen van de spullen. Bang dat ik neerslachtig zou worden als ik het verbrandde. Dan zou het écht uit mijn leven zijn.
En ik kon het niet over mijn hart krijgen om de ring en het armbandje te vernietigen, daarom had ik die twee dingetjes apart gelegd en in een envelop gedaan.
Ik twijfelde of ik het armbandje met het wolfje terug naar Jacob zou sturen en het stenen hartje en de ring - het was tenslotte de erfenis van Edward en ik kon het niet maken om de dingen die zijn moeder hem had nagelaten weg te gooien - ook terug naar Alaska te verzenden.
Charlie zou ik wel kunnen opschepen met de smoes dat ik een of andere vriendin in Alaska had en dat ik naar Jacob een brief wilde sturen om hem te feliciteren met zijn bruiloft.
Ik trok een grimas.
Misschien dat ik het doosje wel in de tuin zou begraven, of nog beter, ik kon me vaag herinneren dat Charlie had zitten mopperen tijdens het avondeten een paar dagen terug, dat hij rotzooi van het politiebureau naar de stortplaats moest wegbrengen - of iets in die richting.
Het zou een briljant idee zijn om hem te vragen of hij het oceaanblauwe sieradendoosje met de foto’s mee kon nemen. Ik glimlachte zelfvoldaan en durfde eindelijk een hap te nemen van mijn cornflakes.
Als Charlie maar niet moeilijk ging doen dat ik net zo goed naar La Push kon gaan om Jacob persoonlijk te feliciteren of dat ik het doosje niet zomaar weg kon gooien omdat het een cadeau van mijn moeder was geweest.
Maar toen Charlie geïrriteerd thuiskwam die middag - er was een zaak op het politiebureau dat hij maar niet opgelost kreeg - en ik hem voorzichtig gevraagd had of hij voor mij de brieven wilde posten en het doosje mee naar de stort wilde nemen, had hij zonder tegenstribbelen ‘ja’ gezegd en was naar een of andere honkbalwedstrijd op televisie gaan kijken.
‘Ik leg het doosje en de enveloppen in de hal, dan kun je ze straks gelijk meenemen wanneer je gaat,’ zei ik toen ik langs Charlie heen liep naar de hal. ‘Goed?’
‘Jep,’ mompelde Charlie afwezig terwijl hij vloekte om een doelpunt van, waarschijnlijk, het team waar hij níet voor was.
‘Ik heb Angela gebeld, Jessica gaat vanmiddag weer naar Port Angeles en we gaan haar uitzwaaien,’ riep ik bij de voordeur terwijl ik mijn regenjas aantrok. ‘Daarna blijf ik nog even bij Angela.’
‘Goed, veel plezier.’ Charlie wuifde slapjes en richtte zich toen snel weer op de flatscreen.
Toen ik in mijn pick-up stapte en de verwarming lekker hoog zette voelde ik me op de een of andere manier veel beter. Het was alsof de gewichten die ik de afgelopen tijd op mijn schouders droeg waren weggehaald en ik zo licht als een veertje woog.
Ik zocht mijn favoriete radiozender op en zong zachtjes mee met de muziek.
Toen ik door de stad reed en me bewust was van de grens tussen Forks en La Push maakte ik me een klein beetje zorgen.
Wat als ik de Quileute jongens weer zag? Wat als Jacob dit keer bij hen was en had gehoord van mijn poging om Paul eens flink op te fokken, zou hij kwaad op me zijn?
Wat als ik hem hand in hand zag lopen met een meisje?
Ik trok een grimas terwijl ik eraan dacht en drukte harder op het gas. Als ik dan toch Jacobs vrienden zou zien, dan hoefde dat niet te betekenen dat ze míj zouden zien.
Voor Angela’s huis slaakte ik een zucht van opluchting en stapte vlot uit de auto. Haastig liep ik het grindpad over, klom de veranda op en belde aan.
Angela deed al gauw open en begroette me met een grote glimlach. ‘Je bent net op tijd Bells, Jess wilde net gaan.’
Jessica stond in de woonkamer en pakte haar reistas in. Toen ze mij zag glimlachte ze beleefd en liep naar me toe om me een dikke knuffel te geven.
‘Bella!’ kreunde Jess terwijl ze zich loshaakte uit onze omhelzing. ‘Wat leuk om je weer te zien.’
Ik grijnsde. ‘Hoe gaat het in de kapperszaak?’
Jessica ratelde vol genoegen over haar stage in Port Angeles en aan haar enthousiasme gebabbel te horen was ze geestdriftig op weg naar ‘de beste kapster van Port Angeles’ te worden.
‘Mijn tante zegt dat ik het geweldig doe en over een tijdje niet alleen de afgeknipte haren hoef op te vegen, maar ook echt mensen mag knippen!’ zei ze dolblij. ‘Dat is beter dan om die poppen te knippen.’
‘Wat leuk voor je Jess!’ zei ik grinnikend. Ik was oprecht blij voor het succes van mijn vriendin.
‘En nu moet ik echt weg,’ zei ze en drukte vluchtig een kus op mijn wang.
‘Dag Jess,’ mompelde ik en reikte haar reistas aan.
Angela gaf haar een korte knuffel. ‘Doei Jess.’
Angela en ik bleven even in de deuropening staan om Jessica uit te zwaaien en liepen toen weer terug naar de woonkamer. Ik plofte neer op de bank en Angela ging tegenover me zitten.
‘Hoe gaat het met je?’ vroeg Angela onverschillig, maar ik zag haar verontruste ogen en ik slaakte een zucht. Waarom moest ze toch altijd alles opmerken? ‘Om eerlijk te zijn zie je er een beetje vermoeid uit.’
‘Eh, ja, ik slaap nog al slecht de laatste tijd,’ mompelde ik en ging met mijn hand door mijn haar.
‘Dat bedoel ik niet.’ Angela keek me met doordringende ogen aan en ik kon niets anders dan de waarheid opbiechten.
‘Jacob, mijn beste vriend uit La Push, wilt niks meer met me te maken hebben.’ Angela fronste haar wenkbrauwen.
‘Waarom niet?’ Haar stem was vol van ongeloof.
‘Hij gaat trouwen, heeft medelijden met de zielige ik en wilt dat ik verder ga met mijn eigen leven, en hij heeft het volste recht om dat te denken.’ Nu ik het allemaal zo opsomde en het uit mijn eigen mond hoorde komen, voelde ik een steek van zelfmedelijden. Wat was ik toch eigenlijk zielig.
‘Hij gaat trouwen en daarom wilt hij niks meer met jou te maken hebben?’ Angela keek me met opgetrokken wenkbrauwen aan en barstte daarna in lachen uit. ‘Bella, geloof je het zelf?’
Ik keek Angela ontzet aan. ‘Natuurlijk, ik zuig dit echt niet uit mijn duim!’
Angela wreef geruststellend over mijn hand. ‘Ik denk ook niet dat je liegt Bella, tegen mij niet in ieder geval. Ik denk dat je tegen jezelf liegt.’
Ik schudde verbouwereerd mijn hoofd en kreeg de frons die op mijn voorhoofd lag niet weggewerkt. ‘Ik volg je even niet, denk ik,’ mompelde ik.
‘Waarom zou hij je nou ineens niet meer willen zien? Denk nou eens na Bella, jullie waren béste vrienden! Nu ben je terug en hij gaat trouwen - oké, misschien wilt hij even wat meer tijd met zijn verloofde doorbrengen, en dat is begrijpelijk. Maar dat hij jou laat vallen, dat kan gewoon niet. Dat slaat nergens op.’
Ik stond op en ijsbeerde door de kamer. ‘Mijn léven slaat nergens op.’
Angela zuchtte en sloeg haar benen over elkaar. ‘Jacob is een goede jongen. Hij zou je zoiets nooit aan doen.’
Ik trok een grimas. ‘O, geloof me Ang, ik kreeg gisteren nog zijn vrienden op mijn dak. Ze vroegen me nog netjes of ik op wilde rotten.’
‘Wát?’ vroeg Angela vol ongeloof.

[Manonsel]

@ Robin. 'Bells' is een koosnaam voor Bella. En ja sorry, ik hou van lange zinnen. (a)

[Robin]

“Ik twijfelde of ik het armbandje met het wolfje terug naar Jacob zou sturen en het stenen hartje en de ring - het was tenslotte de erfenis van Edward en ik kon het niet maken om de dingen die zijn moeder hem had nagelaten weg te gooien - ook terug naar Alaska te verzenden.”: Hm. Je zegt hier in feite: “Ik twijfelde of ik ... zou sturen ... en ... te verzenden.” Dan is “zou verzenden” logischer.

“Ik trok een grimas.”: Een grimas trekken? Is het niet “een grimas maken”?

“er was een zaak op het politiebureau dat hij maar niet opgelost kreeg”: De zaak die.

“‘Jep,’ mompelde Charlie afwezig terwijl hij vloekte om een doelpunt van, waarschijnlijk, het team waar hij níet voor was.”: Een doelpunt? Bij honkbal? Een homerun is misschien wel een goed alternatief.

“Je bent net op tijd Bells, Jess wilde net gaan.”: {{Bells? EDIT: oh, lol, je kan in de toekomst kijken xD}} Als dat haar naam of zo is moet het in ieder geval “tijd, Bells” zijn.

“‘Wat leuk voor je Jess!’ zei ik grinnikend. Ik was oprecht blij voor het succes van mijn vriendin.”: Hm, ik weet niet. Grinnik jij als je oprecht blij bent?

“Om eerlijk te zijn zie je er een beetje vermoeid uit.”: Het lijkt mij logischer als ze gewoon zegt “Je ziet er vermoeid uit.” Dat was toch al waar ze op doelde met dat “hoe gaat het”?

“Wat was ik toch eigenlijk zielig.”: Awwww...

“Ik denk ook niet dat je liegt Bella”: Komma'tje voor Bella?

“Denk nou eens na Bella”: *Kuch*