Twistory - Nighttide.

[Robin]

“dat hun vampiers zijn.” -> “dat ze vampiers zijn.”

Sorry, ik kon het niet laten. 'k Ga nu slapen, maar morgen ga ik het wel echt lezen en suggesties geven.

[Daniël]

- Ik pakte hem beet en nam gulzige slokjes, ik besefte nu pas dat ik bestwel dorst had. > Met 'gulzige slokjes' spreek je jezelf eigenlijk tegen. Als je gulzig bent neem je meestal grote slokken. En 'bestwel' moet los van elkaar. Tussen de twee zinsdelen past overigens perfect een puntkomma
- ‘Hoe gaat het met je? Heb je nog geen hekel aan Forks?’ vroeg Jessica grijnzend terwijl ze over het tafeltje naar me toe leunde.
Ik dacht even na. ‘Goed hoor,’ zei ik. > Bella antwoord hier op de eerste vraag van Jessica maar als lezer komt dit vreemd over. In het echt zul je ook merken dat een persoon de laatstgestelde vraag beantwoord als iemand twee vragen achter elkaar stelt. Je kunt het antwoord van Bella op de eerste vraag wel behouden, maar dan moet je het wel verduidelijken met: 'Het gaat goed.'
- Ik moest iets doen om al die herinneringen uit mijn leven te dwingen > uitdwingen is volgens mij niet een correct werkwoord. Waarom niet gewoon 'om al die herinneringen uit mijn leven te bannen' Voor 'als' net erna kan trouwens een punt en een nieuwe zin dus

Ik heb een paar stukjes gemist geloof ik, maar dat maakt niet uit voor het volgen van het verhaal. Dat is een goed en een slecht teken.
Verder: ik wordt er wel een beetje moe van, omdat het zo depressiefachtig is Wat ik bedoel te zeggen: weinig actie. Die rode flits is volgens mij het eerste teken waarmee je een open plek creëert. Dat soort dingen moet je vaker inlassen, want daarmee hou je de spanning van de lezer vast.
Dat is een tip. Je taalgebruik is bijna uitstekend, je geeft telkens een goede sfeer van omgevingen en de gevoelens van Bella worden ook voldoende weergeven.

Even een tussentijdse analyse

Edit: Ik heb even een inhaalslag gedaan en gelezen wat ik had gemist. Nou, ik ben nog een open plek tegengekomen: bloedgieters in Seattle. Als je er maar wel iets mee doet, anders hou je de lezer tot het eind onterecht in spanning en daar houdt hij/zij niet van.
Ik vond trouwens dat stuk dat Bella in slaap gevallen was en door Charlie gewekt werd wel even een stuk met meer actie, omdat Charlie best boos was en Bella best heftige gedachten had. Dus ik neem mijn woorden gedeeltelijk terug.

[Manonsel]

Bedankt voor je commentaar Daniël! Het kan inderdaad kloppen dat het een beetje depressief is, omdat Bella zich nu dus écht niet happy voelt. Er gebeurt ook weinig omdat eigenlijk alle 'grote gebeurtenissen' later in het verhaal komen. In ieder geval gebeurd er in hoofdstuk drie wel wat. ;p
Met 'bloedgieters in Seattle' heb ik eerlijk gezegd nog weinig over uitgedacht, omdat ik eigenlijk een pakkende zin wilde maken waar Bella's aandacht naartoe getrokken werd, zonder bijbedoelingen. Maar ik zal wel kijken... ;D
------------

Misschien was dat niet eens zo’n slecht idee: de Volturi zouden mij vermoorden en de rest met rust laten. Alleen had ik dan wel een onwillig mens nodig om het door te fluisteren. En dat iemand kon absoluut niet Angela zijn, ik kon haar leven niet in gevaar brengen.
Wat zat ik toch weer te bedenken? Dit sloeg nergens op… mijn plannen waren krankzinnig. Ik slaakte vermoeid een zucht. Het was donderdagmiddag en de tijd kroop langzaam voorbij.
Wat kon het mij ook allemaal schelen? Heel veel.
‘Ah!’ Schril en kreunend verliet het geluid mijn mond en ik trok met gebalde vuisten aan mijn haar. De pijn van mijn tegenstribbelende haarwortels was flauw vergeleken de mentale pijn die ik iedere seconde waarnam.
Bij elke ademhaling, bij elke hartslag, bij elke beweging.
Mijn beeld was wazig en ik kon de vormen in de woonkamer niet meer zo goed van elkaar onderscheiden. De woede verloor het en mijn handen verslapten hun grip.
Na een tijdje onderdrukte ik mijn gehijg en gesnik en mijn ogen droogden voorzichtig op. Achter de ramen zag de lucht er niet echt uitnodigend uit, maar desondanks stond ik op van de stoel onder me en liep vastbesloten door de achterdeur naar buiten.
Het bos was rustgevend en ik sloot mijn ogen terwijl ik met mijn gympen over de bemoste bosgrond liep. De wind was frisjes en ik had de capuchon van mijn vest over mijn hoofd geslagen, mijn handen waren diep weggestoken in de handzakken.
Het besef drong veel te laat tot me door, dat ik in gedachte zat te fantaseren hoe ik door het bos vloog. De wind in mijn haar, mijn gezicht. Mijn armen en benen stevig vastgeklampt aan mijn voertuig. Het gevoel van vrijheid, de bomen en struiken die zo snel voorbij flitsten dat ze langzaam in een mengelmoes van groen en bruin veranderden.
Maar het voertuig dat ik zo zorgvuldig niet had gefantaseerd, miste ik nu onvoorwaardelijk. Hoe kon ik nog aan hem denken? Ik had zo mijn best gedaan om niet aan hem te denken, maar toch verraadde ik mezelf keer op keer. Het leek een onmogelijke missie, om niet aan de persoon te denken waar een maandje geleden mijn hele leven nog om draaide. Waardoor ik elke dag werd beschermd, getroost, wie mij liefde gaf.
De tranen waren op mijn wangen opgedroogd door de gure wind en ik proefde de zoutwater smaak op mijn lippen.
Toen ik mijn ogen opendeed stond ik vlakbij een grote boom en zonder nog te aarzelen liet ik me door mijn knieën zakken en rolde mezelf op tegen de schors. Het gesnik dat vanuit mijn borstkas kwam had lange halen en klonk diep door in het bos.
Ik dwong mezelf om overeind te gaan zitten en deze belachelijke vertoning te beëindigen. Terwijl ik overeind krabbelde en mijn tranen wegwreef, zag ik een rood stipje tussen het wazige groene struikgewas.
Het bewoog heen en weer, als een soort kabbelend vuurtje. Toen ik mijn ogen dichtkneep om de tranen te verdringen en weer open deed, was het rood verdwenen.
Plotseling vroeg ik me angstig af wat het was en duwde mezelf gedesoriënteerd omhoog, mijn vest was een beetje vochtig en hier en daar zaten bruine en groene vlekken van het mos en de aarde.
Ik knipperde ongelovig terwijl ik voor me uit tuurde in het bos, maar mijn menselijke zintuigen waren te zwak om als verrekijker te functioneren. Ik rilde toen een windje mijn haar overeind blies.
Snel zocht ik de terugweg op en bleef schichtig om mijn schouders kijken, bang dat iets me achtervolgde. Ergens hoopte ik om een gesnuffel in de bosjes te horen, twee paar ogen die me vanuit de duisternis bekeken. Een laag gegrom dat als een gniffel in mijn oren klonk, maar natuurlijk was dat niet het geval.
Ik versnelde mijn pas en was opgelucht toen ik eindelijk het bos uit kwam en het vertrouwde witte huis van Charlie zag.
Langzaam ebde het gevoel van benauwdheid weg en wakkerde het mistroostige gevoel weer aan en vergat ik het nut om terug naar het huis te gaan. Wat moest ik daar doen? Ik zou alleen maar meer gaan nadenken en dat was nou juist waar ik bang voor was, omdat ik mijn gedachten de laatste tijd niet op een rijtje kon krijgen.
Aarzelend weerde ik me af van het huis en liep richting de stad. Mijn maag rommelde en ik bedacht me dat ik wel even in het eetcafé wat kon gaan eten. Angela en Jessica zouden op dit tijdstip toch niet meer studeren, ik had even geen behoefte aan gezelschap.

[Manonsel]

uppp.

[Manonsel]

Nog verbeteringen?

[Robin]

• “En dat iemand”: is het niet “die iemand”?
• “Wat kon het mij ook allemaal schelen? Heel veel.”: OK, dat is een snelle verandering in haar beleving. Eerst kroop de tijd nog langzaam voorbij en nu kan het haar opeens heel veel schelen?
• “De woede verloor het en mijn handen verslapten hun grip.”: tjonge jonge. Moet dit depri gedoe echt zo lang doorgaan?
• “Het besef drong veel te laat tot me door”: hoezo te laat? Dit stukje begrijp ik niet helemaal. Ook dat ze hem “onvoorwaardelijk miste”, maar niet aan hem kon denken?
• “zag ik een rood stipje tussen het wazige groene struikgewas.”: eindelijk, actie! ^^
• “het vertrouwde witte huis van Charlie”: aw... en de actie dan? Gelukkig gaat ze niet direct naar huis...[/list:u]

[Daniël]

- was flauw vergeleken de mentale pijn > vergeleken met?
- die ik iedere seconde waarnam > pijn neem je toch niet waar? Dat voel je toch
- zoutwater > dat het om het zoute gaat is belangrijker hier, dus je kunt dat water ook wel weglaten. 'Zilte smaak' is ook wel een goed alternatief
- kabbelend vuurtje > ehm? Een kabbelend vuurtje? Kabbelend wordt meestal in verband gebracht met water > Kabbelend water. Misschien: een flikkerend vuurtje? Hm, dat is het ook niet helemaal...
- mijn vest > hiervoor kan gewoon een punt
- ik had even geen behoefte aan gezelschap. > Dan kan ze beter wat bij de AfhaalChinees of de McDrive gaan halen

Ok, spanning, een aanleiding voor actie. Ik ben benieuwd. Je brengt het heel geleidelijk in het verhaal. Maar omdat het verhaal zo'n lange aanloop heeft, was een plotselinge explosie van actie ook wel op z'n plaats geweest. Maar goed, we zullen zien.

Edit: postnummer 666, da's de duvel!

[Roooosaaaa]

Roos!

Hier ook al! Op girlscene smeek ik ook altijd als er weer eens niets is geplaatst .

[Manonsel]

Heel erg bedankt voor de verbeteringen, en sorry dat ik zo oneindig lang niet meer gepost heb hier! Ik typ inderdaad heel langzaam, maar de spanning komt eraan hoor!
----------------------

Ik liep mat over de stoep. Mijn kin op mijn borst en mijn dikke ogen naar de grond gericht. Auto’s zoefden langs me heen, maar ik leek nauwelijks te bevatten dat er mensen om me heen waren.
Toen ik mijn gezicht ophief, zag ik dat het aardig druk was op straat, en liet hem snel weer hangen.
Een bulderende lach kwam van de overkant van de straat en instinctief hief ik mijn gezicht weer op en zag tot mijn schrik dat de Quileute jongens uit La Push aan de overkant van de straat liepen.
Zoals altijd liepen ze halfnaakt: een naakt bovenlijf, korte, afgescheurde spijkerbroeken en gympen. Quil, Seth en Embry liepen voorop met elkaar te lachen en achter hen liepen Jared en Paul. Ik hoefde niet lang na te denken om te weten waar Jacob uithing.
Ik verstarde, maar toen kreeg Embry me in de gaten en de hele groep stopte alsof iemand op een fluitje had geblazen.
Elk gezicht keek me wantrouwig, maar ook met medelijden aan en snel liet ik mijn hoofd hangen en begon weer te lopen.
Langzaamaan begon ik te hyperventileren en probeerde mijn pas te versnellen zodat de Quileute jongens uit zicht waren. Ik durfde niet om te kijken en toen ik eindelijk de hoek om was plofte ik neer op een bankje en leunde met mijn polsen op mijn knieën.
Ik haalde diep adem en hijgde terwijl ik mijn hoofd tussen mijn benen neerlegde.
Toen ik na een paar minuten zeker was dat ik bijgekomen was ging ik weer overeind zitten en opende mijn ogen.
‘O!’ riep ik terwijl mijn stem een paar octaven omhoog schoot. Alle jongens van het roedel stonden in een halve cirkel voor me en ik sloeg van schrik mijn hand voor mijn mond.
Elk paar ogen keek me dreigend aan, behalve die van Seth en hun lippen waren één smalle, samengeperste streep.
Paul deed grimmig één stap naar voren, maar Quil legde zijn hand op Pauls schouder om hem tegen te houden.
Het was Embry die als eerste zijn mond open deed. ‘Wat doe je terug in Forks, Bella?’
Hij tilde zijn bovenlip op en ik schrok van de bijtende toon.
‘Eh, h-hoe bedoel je?’ stotterde ik en keek angstvallig om me heen, maar de hele straat was verlaten.
‘Embry,’ smeekte Seth, maar Embry weerde zijn blik geen moment van mij af.
Plotseling hervond ik mijn kracht en liet de angst wegebben. ‘Heb je er problemen mee, dat ik weer in Forks ben?’
Mijn vlakke toon was koud bedoelt en ik keek met samengeknepen ogen naar Embry’s gezicht en toen naar de rest van alle gezichten.
‘Jacob is over je heen, Bella.’ Embry’s woorden sloegen in mijn gezicht. ‘Ik weet niet wat je hier nog langer doet, maar denk maar niet dat je zomaar weer Jake‘s leven kan binnenvallen.’
Ik hapte naar adem en keek weg. Waarom deden ze zo gemeen, zo dreigend? Ik voelde me geïntimideerd en wanhopig, maar ik wist dat ze me niks zouden aan doen. Dat zou Sam nooit accepteren. Hoopte ik.
‘Jacob gaat trouwen, je bent toch zeker niet van plan om dat te dwarsbomen hè?’ Jared leek met Embry in te stemmen en ik raapte al mijn moed bij elkaar en schraapte mijn keel.
‘Wat moeten jullie nou van me?’ zei ik scherp met nadruk op elk woord en keek ieder gezicht één voor één aan. ‘O, moet ik soms oppassen? Voordat ik het weet veranderen jullie nog in honden.’
Het was de eerste keer dat ik hen zo had genoemd, en ik schrok toen ik het woord uitsprak, maar ik nam het niet terug. Ze kwamen zo dreigend over dat ik geen zin had om nog één aardig woord tegen ze te zeggen.
Ik grijnsde kil, maar deinsde toch een klein beetje terug toen Paul begon te trillen.
‘Bella. Ga. Weg.’ spuugde Paul uit terwijl hij langzaam tot stilstand kwam. Quil, die achteraan een beetje erbij stond als de leider, had nog niks gezegd over mijn brutaliteit en ik zat erop te wachten, maar hij keek alleen maar nauwlettend naar Paul. Ik greep mijn kans met beide handen.
‘Goed zo Paul, ik zie dat je je woede wat beter onder controle kan houden. Wat krijg je dan van Sam? Een hondenbrokje?’ Mijn stem klonk neerbuigend en ik wist mijn angst goed verborgen te houden. Want alhoewel ik genoot om dit Paul toe te bijten, was ik ook bang dat hij de controle over zichzelf zou verliezen.
‘Bella, hou op,’ zei Quil dwingend. Ik stond met getuite lippen op en sloeg mijn armen over elkaar.
Pauls handen trilden terwijl hij me woedend aankeek. Ik keek net zo minachtend terug en keek toen nog even naar ieders gezicht.
‘Laat me met rust,’ zei ik ijzig en liep toen van ze weg.

[Daniël]

- Toen ik mijn gezicht ophief, zag ik dat het aardig druk was op straat, en liet hem snel weer hangen. > in het laatste zinsdeel laat je te veel weg waardoor de zin niet klopt (je gezicht hef je trouwens meestal niet op, eerder je hoofd)
- Elk paar ogen keek me dreigend aan, behalve die van Seth en hun lippen waren één smalle, samengeperste streep. > Elk paar ogen keek me dreigend aan, behalve die van Seth, en hun lippen waren één smalle, samengeperste streep. (de komma na 'Seth')
- bedoelt > bedoeld
- maar ik wist dat ze me niks zouden aan doen > aandoen aan elkaar?
- Eerst schrijf je trouwens dat die jongens de ikfiguur met medelijden aankeken maar daar is later bar weinig van te merken
- één voor één > hier hoeven geen accenten op
- Het was de eerste keer dat ik hen zo had genoemd, en ik schrok toen ik het woord uitsprak > komma voor 'en' mag weg
- maar deinsde toch een klein beetje terug > kan niet want ze zit op een bankje. Of is ze inmiddels opgestaan?
- Quil, die achteraan een beetje erbij stond als de leider > als je achteraan staat ben je niet echt de leider
- en ik zat erop te wachten > ik snap wat je bedoeld maar je moet wel aanvullen waarop ze zat te wachten
- terwijl hij me woedend aankeek. Ik keek net zo minachtend terug > woedend en minachtend is wel iets anders
- en keek toen nog even naar ieders gezicht. > je hebt het over 'het kijken naar gezichten', maar dat spreekt wel voor zich. Als je met iemand in gesprek bent is het vanzelfsprekend dat je ze aan kijkt. Zo niet dan kun je er bij vermelden waar ze dan wel naar kijkt
- Ik voel spanning!