Twistory - Nighttide.

[Melona]

@Robin; lol @honkbalknuppel :')

- niet laten leiden
> lijden, lijkt me

[Manonsel]

dankjullie, haha, @honkbalknuppel. XD totally right!
----------
Hoofdstuk 2. Afscheid - Farewell.
Futloos lag ik op het dekbed van mijn bed.
Het raam van mijn slaapkamer stond op een kier open, het was een benauwde dag. De zon scheen niet, natuurlijk, maar toch was de lucht vochtig en warm.
Ik slaakte een vermoeide zucht, dat was al de zoveelste deze avond. Het was nu drie dagen geleden dat ik bij Jacob was langs geweest en ik had nog steeds niks van hem gehoord. Oké, het bericht was duidelijk: ik was niet meer welkom.
Hij was over me heen, ik betekende niks meer voor hem, maar waarom had hij me dan zo enthousiast verwelkomt om me vervolgens weer in de dichtstbijzijnde prullenbak te mieteren?
Ik keek opzij, naar mijn nachtkastje. Het kleine lichtbaantje dat uit het raam kwam viel precies op de plek waar mijn schakelarmband lag. Het kristallen hartje brak het licht in duizenden kleine regenbogen.
Was het wel een goed idee geweest om terug te komen naar Charlie? Werd dit mijn leven? ‘s Ochtends opstaan, vermoeid niet te vergeten: ik sliep nog steeds bagger, en na mijn bezoekje aan Jake nóg slechter. ‘s Middags de was doen, schoonmaken, uit het raam kijken, wat lezen, eten koken en wachten tot Charlie terugkwam van zijn werk.
Als mijn leven er zo uit kwam te zien, wat had het dan voor nut om hier nog een seconde langer te blijven?
Maar ook ergens wist ik dat ik hier niet wilde vertrekken. Waar moest ik dan heen, terug naar Florida, naar Renée en Phil? Ik zou binnen no time weer naar Forks moeten vertrekken om dezelfde reden als ik in eerste instantie had gedaan: ik maakte mijn moeder ongelukkig door bij haar te blijven. Ze kon minder bij Phil zijn en dat was precies waar zij zich nu op moest richten. Ik wilde en kon haar geluk niet verstoren, ook al zou ik daar doodongelukkig van worden. Ik had het recht niet mijn moeders leven te dwarsbomen.
En ten tweede hoopte ik ergens, diep ver weg in mijn lichaam nog steeds op een hereniging met Jacob.
Waarom was ik toch zo egoïstisch? Ik dacht alleen aan mezelf, aan mijn leven en mijn geluk. Net zoals Jake had gedaan, moest ik hem ook loslaten. Wat kon ik anders doen? Wat kon hij anders van mij verwachten?
En toch verlangde ik hopeloos naar een telefoontje van hem. Om nog even zijn vertrouwde stem te horen, ook al schreeuwde hij mijn trommelvlies kapot of zou hij me de huid vol schelden: het was het waard.
Ik kreunde, rolde me op tot een balletje en sloeg mijn armen stevig om mijn benen. Mijn gezicht verborg ik in mijn knieën, zodat het gesnik dat uit mijn borstkas kwam gesmoord werd en de tranen niet al te zichtbaar werden.

[Robin]

“het was het waard.”: misschien -> “het zou het waard zijn.”?

[Manonsel]

Waarom moest dit nou bij mij gebeuren? Waarom moesten alle mythische verhalen waarin ik ooit met spottende ogen naartoe had gekeken waar komen en mijn leven verwoesten. Nou, dat was eigenlijk niet waar. De tijd die ik met Edward had gehad was geweldig, ik had genoten van elk moment en ik zou alles doen om het overnieuw te beleven.
Maar de mythische wezens stonden me nu een beetje tegen. Vampiers waren er niet meer in Forks, enkel de weerwolven waren overgebleven, en over een tijdje zou ik ook niks meer met hen te maken hebben.
Het gesnik werd heviger toen ik aan Jacob dacht en pijn sneed door mijn borst. Ik wilde hem zo graag terug, ik wilde zo graag zijn liefdevolle, warme, sterke armen om me heen voelen. Ik wilde opgevrolijkt worden door zijn altijd blije aura en dat hij me geruststelde met zijn hese stem. Ik wilde dat hij geen weerwolf was, maar dat hij nog steeds de Jacob was die ik vanaf mijn kindertijd had gekend. Zijn lange haren die hij altijd als een paardenstaart droeg of los, lekker ruig, zijn altijd lieve gezicht met een glimlach van oor tot oor in plaats van zijn nieuwste aanwinst, het harde masker van Sam.
Mijn tranen kwamen er met tientallen tegelijk uit en mijn broek werd kletsnat.
Dit mocht niet meer: huilen om Jacob. Ik zou hem moeten vergeten, loslaten, hem zijn eigen leven laten leiden, ook al werd ik daar minder gelukkig op. Hij ging binnenkort trouwen en dit was ongetwijfeld een geweldige periode in zijn leven. Hij had zijn vriendin, wie het ook mocht wezen, zijn roedel en een heel leven voor zich, en ik… ik had niets.
‘Bella?’ Een schorre stem kwam vanuit een plaats, ver weg. Een plaats waar ik ver weg van was. Ik wilde niet naar die stem, ik wilde nog verder wegzweven.
Maar de stem werd harder, luider en trok me naar zich toe. Koppig kneep ik mijn ogen nog verder dicht, ik wilde niet ontwaken uit deze prachtige wereld, ik wilde hier blijven!
‘Bella, wordt nou wakker!’ smeekte de bezorgde stem van Charlie.
Met tegenzin opende ik mijn ogen en zag de wazige contour van Charlie die voor mijn bed stond. Ik besefte nu pas dat ik het koud had, en ik rilde.
‘Bella,’ zei Charlie met een diepe afkeuring in zijn stem en schudde langzaam met zijn hoofd. Ik fronste mijn wenkbrauwen en probeerde om me heen te kijken, ik lag nog steeds op mijn bed, nog steeds in een bolletje met mijn armen om mijn benen geslagen, alleen was het licht achter het raam pikkendonker in plaats van een mengeling van groen en geel.
‘Wat is er in godsnaam met je gebeurt,’ verzuchtte Charlie. ‘Je zou jezelf eens moeten zien Bella.’
Hij trok voorzichtig aan mijn elleboog en zonder tegenstribbelen ging ik overeind zitten. De tijd op mijn wekker gaf een voor mijn gevoel vreemde tijd aan en mijn ogen deden pijn bij het zien van de felle, rode cijfertjes.
Ik kreunde en slaakte vermoeid een zucht. ‘Wat is er gebeurd?’
Charlie zuchtte merkbaar. ‘Je bent in slaap gevallen, ik moest overwerken en toen ik thuiskwam en alle lichten beneden nog uit waren dacht ik dat er wel iets aan de hand was,’ Charlie nam even een pauze om diep te zuchten, alweer. ‘Wat is er verdomme gebeurt, Bella?’
Ik knipperde met mijn ogen, Charlies frons werd steeds dieper terwijl ik hem wezenloos aanstaarde en het leek even alsof zijn voorhoofd uit marmer gehouwen was.
‘Ik, eh… ik was moe,’ mompelde ik en keek beduusd de kamer rond. Was ik dan in slaap gevallen? Hoe lang had ik wel niet liggen slapen? Die arme Charlie… komt hij thuis, helemaal geen eten, helemaal ongerust. Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan, wat had ik in hemelsnaam gedaan? Dat mijn leven ongelukkig werd hoefde niet te betekenen dat er mensen in mijn omgeving mee aangetast zouden worden.
‘Ja, dat kan ik zien.’ Charlies boze ondertoon verloor het van zijn ongerustheid en hij wreef over mijn rug. ‘Meissie toch, kun je me nu alsjeblieft vertellen wat er gebeurd is?’
Ik pijnigde mijn hersens. ‘Ik voelde me misselijk en toen ben ik denk ik flauw gevallen op bed of zo,’ zoog ik uit mijn duim. Het was beter dan de waarheid. Ik schaamde me rot.
Charlie leek er niet in te trappen, maar het er wel bij te laten. ‘Nou, dat mag niet nog een keer gebeuren,’ bromde hij.
Ik begon al op te staan en wankelde naar de deur. ‘Je moet eten.’
Charlie spurtte naar me toe en greep mijn elleboog vast. ‘Ho, ho, ik heb al gegeten, jij gaat in bed liggen dame. Weet je wel hoe laat het is?’
Ik schudde mijn hoofd en liet me terug duwen naar mijn bed.
Charlie stopte me met kleren en al in en ik schopte onder de dekens mijn gympen uit.
‘Welterusten,’ fluisterde Charlie en even later hoorde ik zachtjes mijn slaapkamerdeur in het slot vallen.
Het was alsof ik in een roes lag, ik voelde geen pijn, maar ook geen vreugde. Het was een opluchting dat ik net had kunnen slapen zonder de enge droom te hebben.
Het voelde een beetje aan als toen ik van de klif was gesprongen in La Push. Het voelde vredig.
De dood is vredig. Makkelijk. Het leven is moeilijker.
Was ik maar dood, dat zou een heleboel dingen opklaren. Ik zou geen last meer zijn in Jacobs leven, Charlie zou geen hartaanval meer krijgen van zijn negentien-jarige puberdochter die af en toe zomaar uit het niets instortte en op bed in slaap viel. Renée zou gelukkig zijn met Phil en Edward… shit, als hij me maar niet achterna kwam. Ik wist niet of ik hem ooit nog onder ogen zou durven te komen, zelfs niet als dat op een grote wolk zou zijn in de hemel… of waar ik ook naartoe zou gaan.
Mijn gepeins werd onderdrukt door een nieuwe vloedgolf, ik viel in slaap en even was ik weer weg van de realiteit, de pijn, maar die harde golf zou al snel weer toeslaan.

[Robin]

• “Waarom moesten alle mythische verhalen waarin ik ooit met spottende ogen naartoe had gekeken waar komen en mijn leven verwoesten.”: vage zin, maar het belangrijkste is volgens mij dat het moet eindigen in een vraagteken.
• “zien Bella”: komma ertussen.
• “nog uit waren dacht ik dat” -> “nog uit waren, dacht ik dat”
• “ongelukkig werd hoefde niet te betekenen” -> “ongelukkig werd, hoefde niet te betekenen”
• “mensen in mijn omgeving mee aangetast zouden worden”: kan je ook iets anders dan “aangepast” verzinnen? Ik geloof niet dat dat hier klopt.
• “Ik begon al op te staan en wankelde naar de deur. ‘Je moet eten.’”: vreemd dat zij dat hier zegt. Zou het niet logischer zijn als Bella wat moest eten, na al die tijd geslapen te hebben?
• “Het was alsof ik in een roes lag,” -> “Het was alsof ik in een roes lag:”[/list:u]

[Manonsel]

''aangepast''? Het is toch ''aangetast'' wat ik daar heb staan?
En ze wilt eten maken voor Charlie omdat zij altijd voor hem eten maakt en hij niet kan koken. En ze denkt meer aan anderen dan haarzelf, snap je? ;')

[Robin]

''aangepast''? Het is toch ''aangetast'' wat ik daar heb staan?

Ehm, ja. Sorry. Ik bedoelde: “kan je ook iets anders dan “aangetast” verzinnen? Ik geloof niet dat dat hier klopt.”

En ze wilt eten maken voor Charlie omdat zij altijd voor hem eten maakt en hij niet kan koken. En ze denkt meer aan anderen dan haarzelf, snap je? ;')

Klinkt logisch.

[Melona]

- en ik… ik had niets.
‘Bella?’ Een schorre stem kwam vanuit een plaats, ver weg.
> ik zou hier een witregel tussenvoegen

- Wat is er in godsnaam met je gebeurt,’ verzuchtte Charlie
> gebeurd

- te zuchten, alweer. ‘Wat is er verdomme gebeurt, Bella?’
> gebeurd, weer

- "De tijd op mijn wekker gaf een voor mijn gevoel vreemde tijd aan" ... even later ... "Weet je wel hoe laat het is?’
Ik schudde mijn hoofd"
> klopt niet :p

[Manonsel]

Het was woensdagmiddag, Charlie was op het politiebureau en zou daarna gaan vissen.
Hij had wel tien keer aangeboden om thuis bij me te blijven als ik dat fijner zou vinden, maar ik had hem verzekerd dat dat absoluut niet nodig was en ik het prima zou redden in mijn eentje. Ik had hem zelfs beloofd dat ik met Angela zou bellen, om een afspraak te maken om samen te gaan studeren, alleen wist ik niet zeker of ik die belofte wel na zou kunnen komen.
Met ingehouden adem zat ik aan de keukentafel, staarde uit het raam en had mijn armen om mijn opgetrokken knieën heengeslagen.
Teleurgesteld realiseerde ik me dat ik té impulsief had nagedacht bij het feit dat het lege gat in mijn borstkas niet was teruggekomen. Die was namelijk wel teruggekomen, in kleinere mate weliswaar, maar het zou vast niet lang meer duren tot hij zijn originele maat zou behalen.
Ik had nog steeds niks van Jacob gehoord, hij dacht zeker dat ik blij was in mijn eentje zo zonder Edward, in ieder geval probeerde hij niks meer met me te maken te hebben. Eigenlijk had ik nog liever dat hij níet belde dan dat hij zou bellen uit een schuldgevoel met medelijden om me.
Wat moest ik in hemelsnaam doen om deze eenzame middag door te komen? Charlie zou de hele middag weg zijn en pas ‘s avonds weer terugkomen. Hij zei dat hij zelf zijn vis zou gaan bakken met zijn vissersmaatje. Ik had niet durven te vragen wie dat zogenaamde vissersmaatje zou zijn, bang dat het Billy zou zijn.
Charlie zei ook niks, ik denk dat hij wel snapte waarom ik me zo rot voelde. Ik deed mijn best om mijn emoties zo min mogelijk aan Charlie te laten zien, ik wilde niet dat hij hier ook bij betrokken raakte, dat had hij niet verdiend.
Ik dacht terug aan de voorwaarden die ik Charlie had gedaan, zou ik toch Angela bellen? Jessica moest nu weer terug zijn uit Port Angeles aangezien ze alleen van vrijdag tot en met maandag bij haar tantes kapperszaak stage liep.
Jessica had me verteld dat ze in een eetcafé studeerden, iedere middag. Ik had niet hoeven vragen welk eetcafé, er was er namelijk maar eentje hier in Forks en dat was het café waar Charlie en ik in het begin van mijn aankomst, bijna drie jaar geleden, altijd aten.
Als ik dat in ieder geval kon doen om mijn gedachten af te leiden, zou het me zeker waard zijn. Zonder er nog bij over na te denken pakte ik mijn jas van de kapstok en liep de voordeur uit.
Toen ik voor het bekende eethuis stopte, haalde ik even diep adem. Ik hoopte dat Angela en Jessica er waren, maar ook dat ze mijn aanwezigheid op prijs zouden stellen.
Ik stapte uit en liep naar de voordeur, duwde die open en keek het café rond.
De achtergrond muziek was een prettig deuntje en de melodie bleef al snel in mijn hoofd hangen. Er waren weinig mensen en er klonk een zacht gebabbel naast de achtergrondmuziek.
Ik liep het café door en bleef toen stilstaan toen ik helemaal achterin het café, aan een tafeltje, Jessica en Angela zag zitten. Ze waren druk in gesprek en grijnsden.
Voor Jessica stond een bordje met sla, een glas drinken en een stapeltje boeken. Bij Angela stond er alleen een glas water en haar opengeslagen laptop.
Shit, door mijn nervositeit en snelle beslissing was ik totaal vergeten om ook de reden van mijn komst mee te brengen: mijn studieboeken.
Even overwoog ik het om om te draaien en mijn boeken op te halen, maar toen kreeg Angela me ineens in de gaten. Ze glimlachte verbaasd en zwaaide vrolijk naar me.
Jessica draaide zich nu om, om te zien waar Angela naar zwaaide. Toen ze me zag wenkte ze me naar het tafeltje.
Ik liep timide naar het tafeltje toe en nam plaats op de vrije stoel.
‘Wat leuk dat je er bent,’ zei Angela zacht en oprecht. Ik glimlachte naar haar en hoopte dat mijn gezicht niet zo pijnlijk stond als mijn gedachten waren.
‘Wil je wat drinken?’ vroeg Jessica. ‘Ik haal wel wat voor je.’
Voor ik antwoord kon geven was ze al opgestaan en snelde door het café. Angela knipoogde naar me en nam een slok van haar water.
‘Ik ben mijn boeken vergeten, ik dacht dat ik jullie hier wel zou kunnen vinden,’ mompelde ik.

[Daniël]

- Ik had niet durven te vragen wie dat zogenaamde vissersmaatje zou zijn, bang dat het Billy zou zijn. > Gewoon 'wie dat zogenaamde vissersmaatje was' is ook goed. Omdat je hier het dubbel achter elkaar gebruikt (twee keer 'zou zijn') kun je het beter zo kort mogelijk houden zodat de lezer er zo weinig mogelijk last van heeft (beter aantonende wijs dan aanvoegende wijs als het niet per se hoeft).
- Zonder er nog bij over na te denken > 'Zonder er nog bij na te denken' of 'Zonder er nog over na te denken'
- De achtergrond muziek > achtergrondmuziek
- naast de achtergrondmuziek. > dat het om achtergrond muziek gaat heb je al vermeld, dus 'muziek' volstaat. Is ook mooier, omdat je dat lange woord al kort daarvoor gebruikt.
- een glas drinken > om de een of andere reden klinkt dat zo lelijk! Ook overbodig, want in een glas zit meestal iets om te drinken Maak er beter gewoon 'een glas water' of weet ik veel van
- een glas water > oh, hier specificeer je wel, wat er in het glas zit
- Even overwoog ik het om om te draaien > de 'om om' kun je vermijden door gewoon de zin te formuleren als: Even overwoog ik (me) om te draaien