Bericht
door Manonsel » 23-03-2010 20:53
Ik wilde de details van die avond liever niet weer voor mijn ogen halen, dus het enige wat ik nog ophaalde uit mijn herinneringen was dat ik in huilen uitbarstte en beschaamd naar de kamer van mij en Edward rende. Ik struikelde een aantal keren, maar kwam al snel bij de kamer aan die nu ineens angstaanjagend leeg leek. Ik trok mijn rugzak van onder het bed vandaan en propte alles wat ik kon vinden erin. Ik wist dat dit het einde was, niemand zou ik meer om kunnen praten en de gedachte dat ik als gerimpeld oud vrouwtje nog bij de Cullens zou wonen deed me kokhalzen. Edward stond binnen no time in de deuropening en volgde behoedzaam al mijn bewegingen. Ik durfde hem niet aan te kijken, ik probeerde me te concentreren op de bevende bewegingen van mijn handen die voorwerpen vastgrepen waarvan ik dacht dat ze tot mij behoorden en in de rugzak smeten. Ik slingerde mijn rugzak over mijn schouders en toen ik dacht dat ik klaar was, keek ik even de kamer rond zonder ook echt te kijken: ik zag alleen wat vage vlekken. Edward bleef maar herhalen dat het hem verschrikkelijk speet, dat ik daar moest blijven en dat hij mijn menselijke leven nou eenmaal niet wilde opgeven aangezien ik alle geliefde mensen in mijn leven niet kon missen. Wat ik me verder nog kon herinneren, was dat ik huilend opgevangen werd in zijn koude armen en de volgende ochtend wakker werd. Zwijgend was ik opgestaan en snelde naar beneden, maar hij hield me makkelijk bij. Beneden waren geen van de Cullens te bekennen, waarschijnlijk wilden zij mij en Edward wat privacy gunnen. Ik zei dat ik weg moest, dat ik zo niet kon leven en dat ik zielsveel van hem hield, maar dat het onmogelijk was. Ik was al dat vampieren-gedoe eventjes zat, kon ik nu niet even de menselijke Bella zijn? Edward gaf me zijn laatste kus… ik zei niks en liep de deur uit. Alice zat in Carlise’s auto op me te wachten en bracht me naar het vliegveld. Ze zei de hele weg niks, precies zoals ik het hebben wilde. Waarschijnlijk had ze al gezien dat ik wegging en naar mijn moeder Renée in Phoenix wilde. Ik had mijn pick-up nog altijd in Forks bij het witte huis van Charlie staan, en ik had al zo lang het wilde gebrul van de motor niet meer gehoord dat ik dacht dat ik me een bult zou schrikken als ik eenmaal weer in mijn vertrouwde wagen zat. Ik verlangde meer dan ooit naar Forks, ook al betekende dat dat ik niet meer bij Edward zou zijn. Ik wilde me ergens anders op richten, afleiding zoeken. Alice zette me af bij het vliegveld, gaf me nog een laatste knuffel en mompelde: “Veel succes Bella, ik zal je nooit meer vergeten,” in mijn oor. Ik kon haar beeldschone elf-achtige gezichtje nog sprekend voor me zien, maar het deed me geen pijn. Ik had het een plekje kunnen geven, maar dat plekje zou nooit helemaal vergeten zijn. Ik bleef een paar nachten bij mijn moeder logeren, begon me beter te voelen en wilde al snel weer naar Forks. Ik had mijn moeder gevraagd om Charlie niets te vertellen: ik wilde het als een verassing houden. Ik wist dat ik iedereen zou moeten uitleggen waarom ik alleen was gekomen en waarom ik niet meer terug zou gaan, maar ik had me al bedacht om maar gewoon te vertellen dat het niet meer ging tussen mij en Edward: en deels was dat ook waar.
Ik deed mijn ogen voorzichtig open, schudde even mijn hoofd om de herinnering weer terug in zijn laatje te stoppen. Ik hoopte dat Charlie blij zou zijn me te zien, maar nog belangrijker: dat Jacob blij zou zijn me te zien. Ik had hem vreselijk gemist en ik wist dat er veel tijd voorbij was gegaan, maar zeg nou zelf: hoeveel kon er nou veranderen in één jaar?
STORY. Hello daddy! Hello mom! Im your ch ch ch ch ch ch cherry bomb!
), maar ik denk dat ik hem verkort en dan het stuk dat ik weghaal als gewoon verhaal doe. ;D