[?] Twilight variant - proloog.

[Manonsel]

Hoi!
Normaal gesproken haat ik variant-verhalen op Twilight, omdat ik vind dat je zelf iets moet bedenken dan een variant op een bestaan verhaal. Maar toch spookte er een idee door mijn hoofd en opende ik op een dag Word en typte mijn gevoelens op.
Ook wilde ik even zeggen dat ik het 4e boek nog niet gelezen heb, dus het heeft daar niet veel mee te maken.
Het begint eigenlijk bij de bruiloft, naja, 'beginnen', het is een proloog, dus het begint daar niet echt; meer een terugblik.
De bruiloft ging niet door, en de rest lees je wel, enjoy!

Het is best lang, dus post ik het in stukjes (als iemand verder wilt lezen?)

---------------------------------------------
Met gespannen handen die ik tot vuisten had gebald, zat ik in de trein op weg naar Forks. Het was alweer een jaar geleden dat ik in Forks was geweest, ik had niemand ooit iets verteld over… Edward en ik. In het begin - het begin van het einde - wilde ik de waarheid niet onder ogen komen, het voelde als een tweede afscheid, net als de keer dat Edward en zijn familie vertrokken waren na mijn achttiende verjaardag. Maar op een of andere manier voelde ik me niet zo wanhopig en ongelukkig als ik in die periode had gedaan. Ik draaide mijn hoofd weg van de donkerbruine stof van de bankjes en keek weer door het raam. Het vertrouwde gevoel drong beetje bij beetje mijn lichaam binnen, toen de blauwe lucht langzaam overging in een mengeling van grijs en groen. Naast me lag mijn rugzak, volgepropt met de meest noodzakelijke dingetjes die op het moment van vertrek binnen handbereik hadden gelegen. Ik sloot mijn ogen en dacht terug aan mijn herinneringen aan Forks, maar niet aan de mooiste. Ik was opgelucht toen het bleek dat het gapende gat in mijn borstkas dat ik ooit gehad had, niet terug was gekomen nadat ik het huis van de Cullens verlaten had. Het was nu ruim een jaar na mijn eindexamen, de tijd leek zo snel voorbij gevlogen te zijn. Toen ik was ingestort, één dag voor de bruiloft van mij en Edward, hadden de Cullens besloten om me nog een beetje tijd te gunnen. Edward was opgetogen geweest met het idee dat mijn menselijke leven niet meer op het randje van de afgrond stond. Na de emotionele dag vol afscheid - van Charlie, Renée, mijn oude schoolvrienden en natuurlijk… de Blacks - waren ik, Edward en zijn familie naar Alaska gegaan. We waren niet naar Tanya’s familie gegaan, ik wist niet waarom en ik had ook niet de behoefte het te vragen. Ik was zelfs stiekem opgelucht, ik wist dat ik niet bang hoefde te zijn, maar ik zag mezelf zo in het niet vallen naast al die wonderschone vampierenmeisjes. Hoe kon Edward mij nou boven hen verkiezen? Hij was ooit al naar Tanya’s familie geweest, toen ik voor de eerste keer op de Forks High School was gekomen en hij letterlijk voor me wegvluchtte. Hij had toen alleen maar aan mij kunnen denken, maar misschien was ik in zijn onderbewustzijn wel mooier dan in het echt, en als ik daadwerkelijk daar naartoe zou gaan en hij mij zou kunnen vergelijken met de andere meisjes daar, zou hij waarschijnlijk tot de conclusie komen dat ik het lelijke eendje zou zijn, toch? Dat leek mij in ieder geval logisch.
Plotseling lieten de vage geluiden van haastige voetstappen me opveren. Ik sperde mijn ogen open, hoefde niet te wennen aan het licht, aangezien hier in Forks toch nooit de zon scheen. Er liepen mensen over het gangpad, gekleed in felgekleurde stoffen, afgrijselijk naar mijn smaak. Toen de toeristen voorbij waren, slenterde er nog een meisje achteraan. Ze was klein, ongeveer net zo klein als ik en had lang, blond, sluik haar dat over haar schouders viel. Anders dan de mensen die voor haar hadden gelopen, droeg ze een grijs vest met een lichte spijkerbroek eronder. Ze keek me een moment verward aan, waarschijnlijk had ik mijn gezicht niet goed in de plooi gehouden tijdens mijn herinneringen. Ik keek snel weg en hoorde haar gympen weer verder over de vloer schuiven. Ik speelde met de ring om mijn vinger, probeerde me even nergens op te concentreren en sloot toen mijn ogen weer.
In Alaska was alles anders… ik was constant bij de Cullens, en zij probeerden zich zo normaal mogelijk te gedragen met mij in de buurt, en dat maakte me ongemakkelijk, ik had het gevoel dat iedereen een beetje op zijn gedrag lette wanneer ik om hen heen was. ‘s Nachts was Edward bij me, maar hoeveel ik ook probeerde hem niet te laten zien dat ik me opgelaten voelde, hij had iets in de gaten. Dat kwam waarschijnlijk ook doordat ik zo‘n enthousiaste prater was in mijn slaap. Ik was nog steeds niet getransformeerd en hoe koppig ik ook altijd bleef doordringen om Edward over te halen, hield ik nu mijn mond. Ik was altijd maar blijven uitkijken naar het punt dat ik… dat ik net zoals Edward zou worden, maar toen het plotseling naderde, was ik teruggedeinsd, ik was plotseling bang geworden. ‘s Nachts lag ik te woelen, te peinzen en alle harde feiten op een rijtje te zetten. Waarschijnlijk zou ik nooit meer met Charlie en Renée om kunnen gaan, hoe zouden we hen moeten gaan vertellen dat ik geen contact meer met hen kon hebben? Plotseling had ik nergens meer een antwoord op. Het deed me zielsveel pijn om te bedenken dat mijn beste vriend, Jacob Black, mijn vijand zou worden, dat het ontzettend moeilijk zou zijn om met hém om te kunnen gaan.

[Robin]

Van fan-fictie ben ik ook geen fan (slechte grap ), maar ik heb ook geen recht van spreken. *kuch* Harry Potter *kuch*

“ik was constant bij de Cullens, en zij probeerden zich zo normaal mogelijk te gedragen met mij in de buurt. En dat maakte me ongemakkelijk, ik had het gevoel dat iedereen een beetje op zijn gedrag lette wanneer ik om hen heen was.” --> Een beetje dubbelop. Kan je die twee zinnen samenvoegen tot één zin?

“‘s Nachts was Edward bij me, maar hoe veel ik” --> hoeveel

[Daniël]

- Er liepen mensen over het gangpad, gekleed in felgekleurde stoffen, afgrijselijk naar mijn smaak. Toen de toeristen ... > Ha, die vond ik leuk ^^

Verder heb ik nog nooit iets van Twilight gelezen dus ik heb ook geen flauw idee waar het over gaat Zal het alleen lezen om commentaar te geven op je zinnen e.d., niet over de inhoud. Er zijn volgens mij genoeg Twilight fans hier dus...

Oh ja, waarom alles cursief?

[Manonsel]

- Er liepen mensen over het gangpad, gekleed in felgekleurde stoffen, afgrijselijk naar mijn smaak. Toen de toeristen ... > Ha, die vond ik leuk ^^

Verder heb ik nog nooit iets van Twilight gelezen dus ik heb ook geen flauw idee waar het over gaat Zal het alleen lezen om commentaar te geven op je zinnen e.d., niet over de inhoud. Er zijn volgens mij genoeg Twilight fans hier dus...

Oh ja, waarom alles cursief?

Haha, ja ik snap het, beetje raar als je nog niks gelezen hebt... oja, cursief omdat prologen meestal cursief zijn? *kuche, kuche* nee, heb er eigenlijk niet zo'n reden voor. :')

@ Robin:
bedankt voor de verbeteringen, en over harry potter, nou, om het even duidelijk te maken: dat vind ik dus geen ene bal aan. Ik háát het en heb het ook nog nooit gelezen.
Het is meer Twilight-achtig, absoluut geen HP. :')

[Robin]

over harry potter, nou, om het even duidelijk te maken: dat vind ik dus geen ene bal aan. Ik háát het en heb het ook nog nooit gelezen.
Het is meer Twilight-achtig, absoluut geen HP. :')

Dat heb ik nou precies andersom. (Hoewel ik het niet haat: hoe kan je iets haten dat je nooit gelezen hebt? Plus, de meisjes van m'n vriendenclub zijn over het algemeen grote Twilightfans.)

[Manonsel]

over harry potter, nou, om het even duidelijk te maken: dat vind ik dus geen ene bal aan. Ik háát het en heb het ook nog nooit gelezen.
Het is meer Twilight-achtig, absoluut geen HP. :')

Dat heb ik nou precies andersom. (Hoewel ik het niet haat: hoe kan je iets haten dat je nooit gelezen hebt? Plus, de meisjes van m'n vriendenclub zijn over het algemeen grote Twilightfans.)

Haha, naja, ik heb er veel over gehoord, stukjes uit de films gezien een een HP-freak uit mijn klas heeft er een keer een stukje uit gelezen.
I just don't like it. :')
O, en dit moet je even lezen:
http://www.kindertent.nl/forum/13/topic/1553181

[Melona]

ik vind het ook allemaal een beetje vaag doordat ik Twilight zo slecht ken, ik weet wel het een en ander over de relaties tussen Edward/Jacob/Bella maar niet veel

- had lang, blond sluik haar dat over haar schouders viel.
> komma erbij tussen blond en sluik
- Anders dan de anderen mensen die voor haar hadden gelopen
> 'anderen' is een samenvoeging van 'andere' en 'mensen', dus dit is een beetje dubbelop (heb ik ooit ergens geleerd, het woord 'anderen' slaat dus ook altijd op mensen en nooit op iets anders). Verder vind ik dat hier de woorden 'anders' en 'anderen' erg kort achter elkaar worden gebruikt.
Dat samengenomen zou ik ervan maken: "Anders dan de mensen die voor haar hadden gelopen..."

[Manonsel]

Ik wist dat ik alles op zou moeten geven voor Edward, en hoe graag ik het ook wilde deed het me pijn om eraan te denken nooit meer Jacobs aanstekelijke grijns op zijn roodbruine gezicht te zien liggen, om zijn altijd opgewekte aura om me heen te hebben die ook mij opvrolijkte. Iedereen bij de Cullens merkte het: Edward begon met de dag bezorgder te kijken; Alice was gefrustreerd dat ze niet kon zien wat er voor me lag in het verschiet; Jasper deed wat hij kon om mijn humeur op te beuren, maar ook hij wist dat hij niet eeuwig kon doorgaan; Rosalie was het niet bepaald met me oneens; Emmet deed voorzichtiger met het lachen om mijn menselijke acties en ik was zelfs bang dat hij op een dag niet eens meer de humor erin kon zien; Carlise en Esmé waren niet alleen bezorgd om mij, maar ook om hun zoon. Toen iedereen behalve Alice op een weekend gingen jagen, was Alice behoorlijk nerveus voor haar doen. Zij wist wat er komen kwam, ik niet en dat irriteerde me mateloos. De Cullens kwamen weer thuis, en toen kwam het nieuws als een klap in mijn gezicht: de Cullens hadden besloten mij menselijk te laten houden. Ik was als met stomheid geslagen, maar ergens diep in mij was een klein plekje opgelucht: en dat maakte me woedend. Dit betekende dat Edward en ik niet voor eeuwig samen konden blijven.
Ik zag het weer voor me, hoe de Cullens allemaal voor me stonden in een horizontale lijn. Ze keken ernstig, Edward keek kil. Nadat Carlise en Edward het woord hadden gehad, leek Rosalie tevreden. Ze keek me verdrietig maar ook goedkeurend aan. Voordat het nieuws kwam, stond ik te wippen op mijn ene been, plukte aan een irriterende pluk haar en beet zo hard in mijn lip dat het op een gegeven moment gevoelloos werd. Maar toen het eenmaal tot me doordrong, leek het alsof ik geen ledematen meer kon bewegen.
Ik hapte naar adem en merkte nu pas dat de tranen over mijn wangen stroomden. Ik knipperde met mijn ogen en veegde met de rug van mijn hand mijn wangen droog. Ik klemde mijn andere arm als automatisch om mijn middel, maar kwam tot de verbazing dat het lege gat in mijn borstkas nog steeds niet was teruggekomen. Nog niet.
Een oude vrouw die in de wagon naast me zat, keek me bezorgd aan. Toen ze zag dat ik haar bezorgde blik ontdekte, keek ze snel weg en trok het rode gordijntje dicht. Ik aarzelde even beledigd, maar volgde toen haar voorbeeld. Ik kon het niet riskeren dat iemand anders me in deze positie zag. Het vage gesnik dat uit mijn borstkas was gekomen verdween al snel weer, ik was op een of andere manier niet zo diep weggezakt als ik ooit was geweest. Ik wist dat ik binnenkort Charlie en Jacob weer zou zien en ik hoopte dat Angela Weber, mijn vroegere schoolvriendin ook nog ergens in dit dorpje ronddwaalde. Ik verlangde ernaar om met een vriendin te praten, maar ik wist natuurlijk dat ik haar niet álles zou kunnen vertellen. Het was niet mijn geheim om te delen.

[Robin]

http://www.kindertent.nl/forum/13/topic/1553181

Ehm...

[Melona]

ohja, dat vergat ik bij het vorige bericht te zeggen: mij/ik vooraan zetten in een opsomming van mensen is niet netjes dus "Edward en ik" ipv "ik en Edward"

- Beneden waren geen van de Cullens te bekennen,
> was, niet waren

- Ik deed mijn ogen voorzichtig open,
> 'opende voorzichtig mijn ogen' vind ik mooier

- misschoen
> typo, misschien

edit: ik zal dit trouwens verplaatsen naar Lang