Hij telde in stilte de plakken kaas die hij met zijn mes afsneed en op zijn brood liet vallen. Negen, tien, elf, volgende boterham. Een, twee, drie, vier... Het constant tellen was een gewoonte die hij niet zomaar kon laten varen. Gisteren telde hij zelfs de steppen tussen de deur en het trapje voor het altaar. Hij telde de seconden die de dominee nodig had om zijn praatje af te ronden, en hij telde de seconden die de kus duurden. Tellen maakte van zijn lange dag zesentachtigduizendvierhonderd behapbare stukjes. Tik, arm opgeheven. Tak, knopje ingedrukt en arm weer laten hangen. Tik, adem in. Tak, het schermpje verandert. Tik, adem uit. Tak, de das voelt te strak. Tik, arm opheffen naar das. Tak, aan de das trekken. Tik, koffieautomaat halverwege. Tak, Charlotte nadert uit zijn ooghoeken. "Ik weet", zei ze, "dat ik het je moeilijk maak de laatste tijd."
Hij probeerde te ontkennen maar had net zuchtend uitgeademd.
"En ik weet dat je heel erg gestrest wordt van mijn onrust. Maar ik wil gewoon heel graag dat het allemaal heel goed gaat morgen. Weet je wat? Morgenavond mag je doen wat je wil met me."
Ze likte haar lippen terwijl ze ongegeneerd naar hem toegebogen stond. Hij pakte de koffie uit de automaat, telde tot drie, draaide naar haar toe en zei: "Alles?"
"Alles."
Hij voelde zijn onderlijf in opstand komen en probeerde zijn blozen te verbergen. Hij probeerde zijn geluk met een gevaarlijke blik en zei: "Daar hou ik je aan." Hij kuste haar kort op haar lippen en spoelde de smaak weg met zijn koffie terwijl hij langs haar heen liep. Zij keek hem na maar hij durfde niet om te kijken om zich daar van te vergewissen.
Aangekomen in zijn kantoor schonk hij zichzelf elf seconden om naar haar foto te kijken alvorens hij zijn werk begon. De hoofdredacteur had een lang en zeurderig stukje over de afschuwelijke stand van zaken in 'dit belachelijke excuus voor een krant' aan de hele afdeling gemaild. Er werden geen namen genoemd, maar hij wist dat hij Hannah van twee kantoorblokken hiernaast vandaag voor het laatst zou horen jammeren. Deadlines zijn belangrijk, dacht hij voor twee seconden, alvorens hij die gedachte omzette in hard werk. Morgenavond zou de belangrijkste deadline gehaald worden, dacht hij.
Zij zat in stilte de pagina's die zij met haar lange nagels omsloeg te lezen. Twaalf, dertien, veertien, volgende bladzijde. Een, twee, drie, vier... Zij telde liever niet, maar de gedachte aan haar toekomst deed haar denken aan haar verleden. Nu beiden zouden worden bevestigd binnen vierentwintig uur werd zij steeds onrustiger. Gisteren had ze hem nog bij de koffieautomaat gesproken en hem haar totale overgave beloofd. Zij dacht aan alle keren dat hij haar bijna had gevonden en ze voelt haar hart in haar borstkas kloppen. Dadum, "Hé schat". Dadam, "Hoe was werk?". Dadum, "Goed". Dadam, "Nog bijzonderheden?". Dadum, de jurk voelt te strak. Dadam, Wert verdwijnt uit haar ooghoeken. "Ik weet", zei hij, "dat ik het je moeilijk maak de laatste tijd." Zij probeerde te ontkennen maar had net zuchtend uitgeademd."En ik weet dat je heel erg gestrest wordt van mijn onrust. Maar ik wil gewoon heel graag dat het allemaal heel goed gaat tussen ons. Weet je wat? Waarom nodigen we niet wat mensen uit? Ik heb Wert al een tijd niet gezien." Ze likte haar lippen ongenadig droog en boog naar hem toe.
Hij dacht terug aan gisteren terwijl hij een hap nam van zijn boterham. Wert kwam dertig seconden voor de kus discreet naar voren met de ringen. Twaalf seconden van te voren nam hij langzaam afstand. Meer dan vier uur later kon haar belofte ingelost worden. Hij had niet verwacht dat ze zo erg zou bloeden. De lakens zouden moeten vervangen worden. Het was een mooie dag geweest. Hij hield van haar, en zij hield van hem. Ze had hem alles gegund gisteren. Alles. De klok aan de wand sloeg tien uur. Hij had haar ontbijt beloofd. En het is belangrijk om deadlines te halen.
Ja, hij hield van haar, zei hij tegen zichzelf. Hij besloot haar haar ontbijt te brengen. Twaalf seconden naar de deur. Vierentwintig voor de trap. Zestig naar haar kamer. Honderdtwintig voor de deur van haar kamer. Twaalfhonderd wankele seconden naar haar bed. Drieduizend tergende seconden voor het omslaan van de bebloedde lakens. Zestienduizend slopende seconden voor de volgende hap van de bloeddoordrenkte boterham.
Huwelijksnacht
-
Frank
- Member
- Berichten: 90
- Lid geworden op: 23-09-2010 19:09
Huwelijksnacht
"But afterwards I fancied one might find a wealth of life even in a prison."
-
Daniël
- Platinum Member
- Berichten: 3711
- Lid geworden op: 21-02-2010 23:08
Leuk om te zien dat hier nog iemand komt en zelfs verhalen post.
Ik heb 'm een paar keer gelezen, maar heb nog steeds het idee dat de chronologie niet klopt of in elk geval niet duidelijk is? Het verhaal begint een dag na de bruiloft (die uiteindelijk op een soort Red Wedding lijkt uit te lopen, maar dat terzijde
), wat ik afleid uit "Gisteren telde hij ... de kus duurden". Na "zesentachtigduizendvierhonderd behapbare stukjes" vermoed ik dat er een verspringing in de tijd plaatsvindt, maar dit valt uit de opmaak van de tekst niet af te leiden (als je wil dat de lezer dit wel opmerkt op z'n minst een nieuwe alinea beginnen). De dialoog met Charlotte lijkt zich vóór de bruiloft te voltrekken. Na de witregel begin je een nieuwe alinea, waarin het perspectief verschuift naar Charlotte. Tijd: een dag na de dialoog bij het koffiezetapparaat. Het verhaal lijkt tenslotte te eindigen met het mannelijke POV-personage, dat eerst terugdenkt aan de bruiloft. Vervolgens gaat het verhaal verder. Dit onderscheid blijkt duidelijker als je op een nieuwe regel begint met "De klok aan de wand sloeg tien uur". Het verhaal lijkt te eindigen zoals het begon.
Je bent op veel plekken (expres vermoed ik) onduidelijk en dat maakt het verhaal ook interessant. Er is ruimte voor interpretatie, speculatie. Je laat me in het ongewisse. Na afloop heb ik een hoop vermoedens, die nergens bevestigd worden maar ook niet ontkracht.
Dit was uiteindelijk mijn conclusie: het mannelijke POV-personage is een overwerkte journalist met een voorkeur voor SM-seks. Hij is zelfs zo erg overwerkt dat hij op een gegeven moment doorgedraaid is, wat ik afleid uit zijn neurotische drang tot tellen. Als gevolg van zijn psychische toestand loopt de SM-seks met Charlotte tijdens zijn huwelijksnacht uit de hand, hetgeen resulteert in Charlotte's dood. Am I close?
De laatste alinea geeft het verhaal een spannend slot. Ik vind het knap hoe je de telneurose hebt verwerkt met de moord. Hieruit blijkt de ernstige toestand van het hoofdpersonage (het hoofdpersonage weet dat Charlotte dood is voor hij haar ontbijt heeft gebracht, maar toch blijft hij zich gedragen alsof er niets aan de hand is) zonder dat je die specifiek beschrijft.
Wel zitten er een paar eigenaardige zinnetjes/dingetjes in het verhaal, die ik hieronder heb uitgelicht:
- steppen tussen de deur > stappen
- de seconden die de kus duurden > instinctief zou ik "duurde" zeggen
- zesentachtigduizendvierhonderd behapbare stukjes > hier pakte ik mijn rekenmachine erbij, maar 60 x 60 = 3600 x 24 = inderdaad 86400
- De Tik-tak constructie vind ik aardig gevonden, alleen loopt het niet helemaal lekker als je het leest.
- "Ik weet", > "Ik weet,"
- "Ik weet," zei ze, "dat ... > Geen lekker moment om "zei ze" er tussen door te gooien. Zou ik in dit geval gewoon achteraan het citaat plakken.
- Hij probeerde te ontkennen maar had net zuchtend uitgeademd > Dit vind ik een rare zin. Ik snap de tegenstelling niet tussen de twee zinsdelen, die je met "maar" wilt aangeven.
- Maar ik wil gewoon heel graag dat het allemaal heel goed gaat morgen > ik zou een van de "heel"'s weghalen.
- Morgenavond mag je doen wat je wil met me > Morgenavond mag je met me doen wat je wil (vind ik beter lopen)
- naar hem toegebogen stond > Hoe moet ik dit voor me zien? Leunt ze soms ergens overheen?
- Ze likte haar lippen terwijl ze ongegeneerd naar hem toegebogen stond. Hij pakte de koffie uit de automaat, > Alinea's, again! In de tweede zin komt de actie van iemand anders, dus gebruik een nieuwe regel.
- Hij kuste haar kort op haar lippen en spoelde de smaak weg met zijn koffie > Dit vind ik ook vreemd. Hij is verliefd op haar, kust haar, maar wil dan vervolgens haar smaak wegspoelen met koffie?
- Zij keek hem na maar hij durfde niet om te kijken om zich daar van te vergewissen. > Je beschrijft hier vanuit zijn perspectief. Hij kan dus niet weten dat ze hem nakeek. Beter is dus: Hij durfde niet om te kijken om zich ervan te vergewissen dat ze hem nakeek.
- schonk hij zichzelf > gunde hij zichzelf?
- dacht hij voor twee seconden > dacht hij twee seconden lang
- Zij zat in stilte de pagina's die zij met haar lange nagels omsloeg te lezen > Zij zat in stilte de pagina's te lezen die zij met haar lange nagels omsloeg. Maar eigenlijk vind ik dit een beetje een nutteloze, nietszeggende zin. De pagina's van wat? Is het belangrijk te vermelden dat ze de pagina's met haar lange nagels omsloeg?
- Zij telde liever niet > aangezien deze alinea beschreven wordt vanuit Charlotte's perspectief, maak ik hieruit op dat zij weet dat haar verloofde een obsessie met tellen heeft? Je zegt trouwens dat ze liever niet telt, maar toch doet ze het. Heeft zij dezelfde obsessie? Zo ja, werkt dat wel voor het verhaal?
- Zij dacht aan alle keren dat hij haar bijna had gevonden > Deze zin snapte ik niet.
- en ze voelt haar hart in haar borstkas kloppen > opeens gebruik van de tegenwoordige tijd, foutje?
- Dadum, dadam constructie > leuk, geeft een soort parallel tussen de twee geliefden aan. Alleen een hart doet niet "dadum, dadam, dadum". Het doet gewoon "dadum, dadum, dadum".
- Nog bijzonderheden? > Hij stelt de vraag, maar er komt helemaal geen antwoord.
- "Ik weet", zei hij, "dat ik het je moeilijk maak de laatste tijd." Zij probeerde te ontkennen maar had net zuchtend uitgeademd."En ik weet dat je heel erg gestrest wordt van mijn onrust. Maar ik wil gewoon heel graag dat het allemaal heel goed gaat tussen ons. > Nu is hij degene die dit zegt. Vreemd. Je wilt een soort parallel neerzetten, maar zou Charlotte niet opmerken dat dit precies hetzelfde was als wat zij hem de dag ervoor had gezegd?
- Ik heb Wert al een tijd niet gezien > Hier raakte ik in de war. Ik veronderstelde dat Wert de man was met wie ze zojuist een dialoog voerde. Eerder in deze alinea zeg je immmers: "Wert verdwijnt uit haar ooghoeken".
- Ze likte haar lippen ongenadig droog > Hoe doe je dat?
- en boog naar hem toe > en boog zich naar hem toe
- discreet > waarom discreet?
- Twaalf seconden van te voren nam hij langzaam afstand > waarom neemt hij afstand? Van wie of wat?
- Meer dan vier uur later > Deze formulering is tegenstrijdig met het nauwkeurige telvermogen van het hoofdpersonage. Het is niet op de seconde af, niet eens op het uur af.
- De lakens zouden moeten vervangen worden > De lakens zouden moeten worden vervangen.
- Honderdtwintig voor de deur van haar kamer. > Liever: honderdtwintig voor haar kamerdeur
- twaalfhonderd wankele seconden > wat zijn eigenlijk wankele seconden?
- bebloedde > bebloede
- van de bloeddoordrenkte boterham > van zijn bloeddoordrenkte boterham, misschien.
That's it. Hoop dat je er wat aan hebt
Ik heb 'm een paar keer gelezen, maar heb nog steeds het idee dat de chronologie niet klopt of in elk geval niet duidelijk is? Het verhaal begint een dag na de bruiloft (die uiteindelijk op een soort Red Wedding lijkt uit te lopen, maar dat terzijde
), wat ik afleid uit "Gisteren telde hij ... de kus duurden". Na "zesentachtigduizendvierhonderd behapbare stukjes" vermoed ik dat er een verspringing in de tijd plaatsvindt, maar dit valt uit de opmaak van de tekst niet af te leiden (als je wil dat de lezer dit wel opmerkt op z'n minst een nieuwe alinea beginnen). De dialoog met Charlotte lijkt zich vóór de bruiloft te voltrekken. Na de witregel begin je een nieuwe alinea, waarin het perspectief verschuift naar Charlotte. Tijd: een dag na de dialoog bij het koffiezetapparaat. Het verhaal lijkt tenslotte te eindigen met het mannelijke POV-personage, dat eerst terugdenkt aan de bruiloft. Vervolgens gaat het verhaal verder. Dit onderscheid blijkt duidelijker als je op een nieuwe regel begint met "De klok aan de wand sloeg tien uur". Het verhaal lijkt te eindigen zoals het begon.Je bent op veel plekken (expres vermoed ik) onduidelijk en dat maakt het verhaal ook interessant. Er is ruimte voor interpretatie, speculatie. Je laat me in het ongewisse. Na afloop heb ik een hoop vermoedens, die nergens bevestigd worden maar ook niet ontkracht.
Dit was uiteindelijk mijn conclusie: het mannelijke POV-personage is een overwerkte journalist met een voorkeur voor SM-seks. Hij is zelfs zo erg overwerkt dat hij op een gegeven moment doorgedraaid is, wat ik afleid uit zijn neurotische drang tot tellen. Als gevolg van zijn psychische toestand loopt de SM-seks met Charlotte tijdens zijn huwelijksnacht uit de hand, hetgeen resulteert in Charlotte's dood. Am I close?
De laatste alinea geeft het verhaal een spannend slot. Ik vind het knap hoe je de telneurose hebt verwerkt met de moord. Hieruit blijkt de ernstige toestand van het hoofdpersonage (het hoofdpersonage weet dat Charlotte dood is voor hij haar ontbijt heeft gebracht, maar toch blijft hij zich gedragen alsof er niets aan de hand is) zonder dat je die specifiek beschrijft.
Wel zitten er een paar eigenaardige zinnetjes/dingetjes in het verhaal, die ik hieronder heb uitgelicht:
- steppen tussen de deur > stappen
- de seconden die de kus duurden > instinctief zou ik "duurde" zeggen
- zesentachtigduizendvierhonderd behapbare stukjes > hier pakte ik mijn rekenmachine erbij, maar 60 x 60 = 3600 x 24 = inderdaad 86400
- De Tik-tak constructie vind ik aardig gevonden, alleen loopt het niet helemaal lekker als je het leest.
- "Ik weet", > "Ik weet,"
- "Ik weet," zei ze, "dat ... > Geen lekker moment om "zei ze" er tussen door te gooien. Zou ik in dit geval gewoon achteraan het citaat plakken.
- Hij probeerde te ontkennen maar had net zuchtend uitgeademd > Dit vind ik een rare zin. Ik snap de tegenstelling niet tussen de twee zinsdelen, die je met "maar" wilt aangeven.
- Maar ik wil gewoon heel graag dat het allemaal heel goed gaat morgen > ik zou een van de "heel"'s weghalen.
- Morgenavond mag je doen wat je wil met me > Morgenavond mag je met me doen wat je wil (vind ik beter lopen)
- naar hem toegebogen stond > Hoe moet ik dit voor me zien? Leunt ze soms ergens overheen?
- Ze likte haar lippen terwijl ze ongegeneerd naar hem toegebogen stond. Hij pakte de koffie uit de automaat, > Alinea's, again! In de tweede zin komt de actie van iemand anders, dus gebruik een nieuwe regel.
- Hij kuste haar kort op haar lippen en spoelde de smaak weg met zijn koffie > Dit vind ik ook vreemd. Hij is verliefd op haar, kust haar, maar wil dan vervolgens haar smaak wegspoelen met koffie?
- Zij keek hem na maar hij durfde niet om te kijken om zich daar van te vergewissen. > Je beschrijft hier vanuit zijn perspectief. Hij kan dus niet weten dat ze hem nakeek. Beter is dus: Hij durfde niet om te kijken om zich ervan te vergewissen dat ze hem nakeek.
- schonk hij zichzelf > gunde hij zichzelf?
- dacht hij voor twee seconden > dacht hij twee seconden lang
- Zij zat in stilte de pagina's die zij met haar lange nagels omsloeg te lezen > Zij zat in stilte de pagina's te lezen die zij met haar lange nagels omsloeg. Maar eigenlijk vind ik dit een beetje een nutteloze, nietszeggende zin. De pagina's van wat? Is het belangrijk te vermelden dat ze de pagina's met haar lange nagels omsloeg?
- Zij telde liever niet > aangezien deze alinea beschreven wordt vanuit Charlotte's perspectief, maak ik hieruit op dat zij weet dat haar verloofde een obsessie met tellen heeft? Je zegt trouwens dat ze liever niet telt, maar toch doet ze het. Heeft zij dezelfde obsessie? Zo ja, werkt dat wel voor het verhaal?
- Zij dacht aan alle keren dat hij haar bijna had gevonden > Deze zin snapte ik niet.
- en ze voelt haar hart in haar borstkas kloppen > opeens gebruik van de tegenwoordige tijd, foutje?
- Dadum, dadam constructie > leuk, geeft een soort parallel tussen de twee geliefden aan. Alleen een hart doet niet "dadum, dadam, dadum". Het doet gewoon "dadum, dadum, dadum".
- Nog bijzonderheden? > Hij stelt de vraag, maar er komt helemaal geen antwoord.
- "Ik weet", zei hij, "dat ik het je moeilijk maak de laatste tijd." Zij probeerde te ontkennen maar had net zuchtend uitgeademd."En ik weet dat je heel erg gestrest wordt van mijn onrust. Maar ik wil gewoon heel graag dat het allemaal heel goed gaat tussen ons. > Nu is hij degene die dit zegt. Vreemd. Je wilt een soort parallel neerzetten, maar zou Charlotte niet opmerken dat dit precies hetzelfde was als wat zij hem de dag ervoor had gezegd?
- Ik heb Wert al een tijd niet gezien > Hier raakte ik in de war. Ik veronderstelde dat Wert de man was met wie ze zojuist een dialoog voerde. Eerder in deze alinea zeg je immmers: "Wert verdwijnt uit haar ooghoeken".
- Ze likte haar lippen ongenadig droog > Hoe doe je dat?
- en boog naar hem toe > en boog zich naar hem toe
- discreet > waarom discreet?
- Twaalf seconden van te voren nam hij langzaam afstand > waarom neemt hij afstand? Van wie of wat?
- Meer dan vier uur later > Deze formulering is tegenstrijdig met het nauwkeurige telvermogen van het hoofdpersonage. Het is niet op de seconde af, niet eens op het uur af.
- De lakens zouden moeten vervangen worden > De lakens zouden moeten worden vervangen.
- Honderdtwintig voor de deur van haar kamer. > Liever: honderdtwintig voor haar kamerdeur
- twaalfhonderd wankele seconden > wat zijn eigenlijk wankele seconden?
- bebloedde > bebloede
- van de bloeddoordrenkte boterham > van zijn bloeddoordrenkte boterham, misschien.
That's it. Hoop dat je er wat aan hebt
Hoe de Wereld Scheurde en Wat Erna Gebeurde Verhalen uit de oudste tijden