Flashback naar de donkere kamer

[Frank]

Een klein stukje dat nu zomaar in me op komt op deze langzame avond en ik bij gebrek aan publiek maar post op een forum waar niemand meer komt. Het Palmyra, het Nineveh van het internet. Ach, mijn fallische verhaaltje zal ook wel weinig uitmaken. Het is immers de poging van slechts een persoon voor een commune. En daarbij zeer flauw. Bijna banaal.

Flashback naar de donkere kamer. Binnen loopt een man die nergens anders zou kunnen zijn. Hij veegt het vocht van zijn voorhoofd met een winkelzak en bijt de vrouw tegenover hem een glimlach toe. Zij zou overal behalve daar kunnen zijn. Het is zelfs onvoorstelbaar dat ze daar kan zijn. Alsof een kip ook in een ei rondloopt. Wat zal Escher doen? De stilte die je zou verwachten in dit droombeeld wordt ruw verstoord door het zachte gezoem van het licht aan het plafond. Rode huid dekt het toe en zingt het in slaap. Zonder haast wordt het onvermijdelijke voltrokken. Het pompen van haar hart doet de muren zachtjes trillen, en langzaam trekt de huid rond het licht samen om weer te ontspannen. De man schreeuwt, en zij schreeuwt terug. Hij staat, zich ongemakkelijk voelend in de donkere kamer. Het doet hem aan thuis denken. Hij vraagt zich misschien af wat hij hier doet, of misschien vraagt hij zich wel helemaal niets af. Hij weet waarschijnlijk wel dat hij de enige is die het heeft gehaald. Zij schreeuwt. Hij schreeuwt. Zij heeft echter het antwoord, hij de vraag. De vrouw loopt naar de gordijnen. Ze opent ze een klein beetje en haar blik stroomt over de kakafonie van buiten. De man kijkt de andere kant op en ziet een anker aan de andere kant van de kamer door de muur steken. Vragend schreeuwt hij weer naar de vrouw. Hij zakt dood neer.