Sigil: De Schutter

[Daniël]

Goede expressie van buitensporige woede. Dat was alles

[Robin]

Stukje #26:

Hoofdstuk 5: Rechercheur Davids
De politie was bij het huis voordat de leerlingen er waren. Ze hoorden sirenes terwijl ze nog op de dwarsstraat liepen.
Er stonden maar liefst drie politiewagens. Uit de dichtstbijzijnde stapte een man in een lange overjas.
Hoewel het herfst was en het weer steeds guurder werd, had de man een compleet zwarte zonnebril op. Hij staarde naar het huis van Augustina.

“Nog een. Hoeveel zijn dat er nu al?” vroeg de man.
“Dit is de derde,” zei de agente die na hem uit de auto gekomen was.
Rechercheur Davids bleef naar het huisje staren. Hij wist niet dat er nog veel meer doden waren gevallen, op precies dezelfde manier. Niemand van de politie wist dat.
Hij snoof.
“Laten we dan maar naar binnen gaan. Ik wil dit met m’n eigen ogen zien.”
Else ging hem voor.

“Wat is de doodsoorzaak?” vroeg rechercheur Davids aan niemand in het bijzonder.
Else keek hem ongelovig aan. “Een grapje zeker?”
Maar ze wist dat hij bloedserieus was — als Davids een grap wilde maken, was dat altijd pijnlijk duidelijk.
Hij deed alsof hij haar niet gehoord had.
Ze zuchtte. “Er steekt een kruisboogpijl uit haar voorhoofd, net als bij de anderen. Net als de anderen, ligt ze in een plas met—”
Toen drong het tot haar door. Er was geen bloed.
Interessant. Een afwijking in het patroon.
Er zat ook een kat naast het lichaam. Zwart en veel te dik. De kat leek te huilen.
Nog een afwijking. Wat betekent dit?
Ze keek naar Davids, of hij het ook had gezien. Maar hij had niets door, leek het. Die vervloekte zonnebril ook.
“Een gruwelijke daad van een gruwelijk monster. Wij zullen het vinden, wij zullen het grijpen en wegstoppen, zowaar ik rechercheur ben.”
Else rolde met haar ogen. Wat had ze anders verwacht? Alsof Davids ooit iets zou doen wat niet absoluut belachelijk was.
Als je zou zeggen dat Else hem haatte, zou ze dat tegenspreken. Haat is te sterk. Davids was irritant en incompetent, maar niet iemand om te haten.
Zijn stuntelige manier van doen maakte hem nog net sympathiek genoeg om te voorkomen dat Else hem keihard in de ballen zou trappen als hij zijn eigen grenzen van absurditeit verlegde.
Het was niet vreemd dat Else al sinds twee dagen nadat ze aangewezen werd als partner van Davids, het vermoeden had gekregen dat het een of andere straf voor haar was, al wist ze niet waarvoor.
Haar gedachten werden verstoord door een lichte commotie.

[Daniël]

- Hoewel het herfst was en het weer steeds guurder werd, had de man een compleet zwarte zonnebril op > lekker cliché maar it's OK ^^
- Else ging hem voor > wie is Else? Ja waarschijnlijk die agente, maar je neemt nu maar meteen aan dat iedereen al weet wie Else is.
- Wat ik leuk vind aan dit verhaal in het algemeen is dat het over tamelijk zware gebeurtenissen gaat, maar wel telkens met grappige/knullige bijzaken worden verlicht Zoals die rechercheur Davids nu Je moet alleen uitkijken dat de lezer niet te veel afgeleid wordt van de rode draad door alle bijrolletjes zoals Peter en Davids.
- lichte commotie > beetje vage afsluiter ?

[Robin]

- Hoewel het herfst was en het weer steeds guurder werd, had de man een compleet zwarte zonnebril op > lekker cliché maar it's OK ^^

Davids' raison d' être.

- Else ging hem voor > wie is Else? Ja waarschijnlijk die agente, maar je neemt nu maar meteen aan dat iedereen al weet wie Else is.

Goed punt, zal ik aanpassen.

- Wat ik leuk vind aan dit verhaal in het algemeen is dat het over tamelijk zware gebeurtenissen gaat, maar wel telkens met grappige/knullige bijzaken worden verlicht Zoals die rechercheur Davids nu Je moet alleen uitkijken dat de lezer niet te veel afgeleid wordt van de rode draad door alle bijrolletjes zoals Peter en Davids.

Bedankt. ^^ En bedankt voor het advies, dat is zeker iets om op te letten hierbij.

- lichte commotie > beetje vage afsluiter ?

Mja, het verhaal gaat gewoon door, het was een beetje lastig om een goed moment te vinden om het stukje af te kappen.

[Segia]

Zijn stuntelige manier van doen maakte hem nog net sympathiek genoeg om te voorkomen dat Else hem keihard in de ballen zou trappen als hij zijn eigen grenzen van absurditeit verlegde.

Nogal een vreemde en lange zin, en eigenlijk ook te veel spreektaal voor iets dat niet expliciet uitgesproken of -gedacht wordt. Vind ik dan.

[Robin]

Zijn stuntelige manier van doen maakte hem nog net sympathiek genoeg om te voorkomen dat Else hem keihard in de ballen zou trappen als hij zijn eigen grenzen van absurditeit verlegde.

Nogal een vreemde en lange zin, en eigenlijk ook te veel spreektaal voor iets dat niet expliciet uitgesproken of -gedacht wordt. Vind ik dan.

Mee eens. Weet nog niet of ik die ga aanpassen of gewoon helemaal weghalen.

[Robin]

Vandaag heb ik een hele hoop geschreven, dus zet ik gelijk stukje #27 hierop: (ik heb sowieso nog ~30 pagina's buffer)

Vier jongeren probeerden het huis binnen te komen.
“Wat is hier aan de hand?” vroeg Davids, terwijl hij zijn zonnebril afzette en de vier aanstaarde.
“Wij hebben jullie gebeld,” zei de langste van de twee meisjes. “En we komen nu om onze kat op te halen.” Ze wees naar de dikke kat die nog steeds bij het lichaam zat.
“Jullie kat?” vroeg Else scherp. “Waarom gedraagt hij zich zo?”
“Hij was eerst van haar geweest, maar ze had hem pas aan ons gegeven,” zei Tess. Het leek haar de beste strategie. “Ze had het erover dat ze binnenkort niet meer voor Kat zou kunnen zorgen. Denkt u…” — de brok in haar keel was niet helemaal gespeeld — “Denkt u dat ze het wist? Dat ze het al zag aankomen? Dat ze… ik kan het niet geloven, dat ze er niet meer is.” Een traan gleed langs haar wang. Ze hoopte dat het effect had.
Else werd zenuwachtig. Huilende kinderen, dat had ze nu niet nodig, niet op een plaats delict en zeker niet met Davids erbij. Als die kinderen maar weg waren, dan kon ze vast wel een verklaring bedenken voor alles wat hier mis was. Qua moorden dan, want waarom ze opgescheept was met Davids bleef een raadsel.
“Jullie maken jezelf zo erg verdacht,” zei rechercheur Davids, die probeerde zowel bedachtzaam als streng te klinken, wat niet lukte zodat hij als geen van beide overkwam.
“Hou je mond, Davids,” beet Else hem toe. Normaal was ze niet zo scherp, maar nu kon ze hem er echt niet bij hebben.
De kinderen keken bang.
“Rustig maar, hij maakt maar een domme grap,” probeerde Else ze te sussen. “Neem jullie kat maar snel mee, dan kunnen wij ons werk doen.”

“Wat was dat nou weer voor een list? ‘Denkt u dat ze het al zag aankomen’?”
Zoiets zou Kat gezegd hebben. Hij zou het niet gemeend hebben en stiekem trots zijn op het knappe staaltje acteerwerk.
Maar Kat zei niets. Hij was niet eens meer melodramatisch meer. Als hij al op een bepaalde manier -atisch was, dan was het apathisch.
Dat maakte zijn leerlingen nog het bezorgdst. Het huilen werd irritant als het te lang duurde, maar daar was nog mee om te gaan. Maar deze verschrikkelijke stilte was ondraagbaar.
Merijn probeerde zich voor te stellen hoe hij zich zou voelen als Tess plotseling dood ging. Hij hield het niet lang vol voordat zijn hersenen om genade smeekten.
Hij legde een hand op de schouder van zijn zus. Ze keek hem aan. Haar wangen waren nog steeds nat.
Broer en zus omhelsden elkaar zwijgend, totdat Jasmijn haar keel schraapte en zei: “Ik moet iets vertellen.”

[Daniël]

Goede punten:
- Leuke zinnen als: Qua moorden dan, want waarom ze opgescheept was met Davids bleef een raadsel. / Als hij al op een bepaalde manier -atisch was, dan was het apathisch.
- Yay climax

Verbeterpuntjes (?):
- Hij hield het niet lang vol voordat zijn hersenen om genade smeekten. > vage constructie IMO

En das idd een grote buffer :O

[Robin]

Stukje #28, omdat het zo stil is hier: (trouwens, inmiddels is de buffer opgelopen tot 43 pagina's...)

Iedereen keek haar aan. Zelfs Kat stak zijn hoofd boven de mand uit.
“Ik was net naar mijn moeder geweest en ze heeft me wat verteld. Wat ze vertelde — anders zou ik het niet geloofd hebben, maar nu we al die dingen gezien en gedaan hebben…”
“Wat is er? Wat zei ze?” Tess liep naar Jasmijn toe.
“Ze zei dat ze een vampier is. En dat ik een halfvampier ben.”
Sems mond viel open. Een gedempte kreet kwam uit die van Merijn. “Een vampier? Krijgen we straks ook nog weerwolven?”
“Nee,” zei Kat zacht. “Die bestaan niet.”
“Maar goed,” vervolgde hij op zijn normale toon. “Ik had het dus mis over jouw ware aard.”
“Sorry,” fluisterde Jasmijn.
“Nee, jij kan er niets aan doen, natuurlijk. Ik snap nu wel opeens een hoop dingen die ik nooit eerder kon plaatsen. Die geur… Jasmijn, heb jij ooit knoflook gegeten?”
“Knoflook? Nee, mijn moeder en ik zijn daar allebei allergisch voor.”
“Allergisch voor knoflook?” vroeg Sem zich af. “Nee toch? Een vampier die niet tegen knoflook kan?”
“Juist,” zei Kat, voor het eerst sinds ze Alberta hadden verlaten om naar Augustina te gaan weer opgewonden. “Ik denk dat ik weet wat die Schutter is. Iemand, zoek knoflook. Rustig maar, Jasmijn; ik vermoed dat jij daarvoor helemaal niet allergisch bent. En anders halen we het gelijk weer weg.”
Sem sprintte weg, ook al wilde hij er eigenlijk niets van missen. Hoe eerder hij terugkwam met knoflook, hoe beter.

“Er zijn niet zo heel veel vampiers meer over,” vertelde Kat. “Maar het zijn er genoeg. Halfvampiers, aan de andere kant, zijn uiterst zeldzaam. Vampiers zijn krachtige wezens, in meer dan één opzicht, maar halfvampiers zijn bijna gewone mensen, met een paar extra’s. Ze schijnen zelfs over een paar gaven te kunnen beschikken die noch mensen, noch vampieren hebben.”
“Zelf heb ik nooit eerder een halfvampier ontmoet, maar ik heb er vele verhalen over gehoord. Ze kunnen — jij, Jasmijn, jij kan — vampiers ruiken. En het schijnt dat die ruiken naar knoflook. Dus dat is wat we zo gaan testen.”

Niet veel later kwam Sem hijgend en piepend aangerend, met een knol knoflook — hij wist niet of hij meer nodig had, maar het zou vast goed zijn.
“Ruik maar,” moedigde Kat Jasmijn aan.
Die boog haar hoofd voorzichtig naar de witte knol. Ze snoof en haar gezicht vertrok in afschuw.
Ze keek naar Kat.
“Kwam die geur je bekend voor?”
Ze knikte. “Ik rook het ook bij Tragios en Augustina. Maar dit is wel veel zwakker.”
“Precies wat ik al dacht,” zei Kat, een stuk minder enthousiast dan eerder. “De Schutter is een vampier. Gelukkig hebben we Jasmijn, want halfvampiers maken uitstekende vampierjagers.”

[Robin]

Stukje #29. Inmiddels heb ik De Schutter afgemaakt. Een groot deel moet natuurlijk nog verbeterd worden, maar daarna ga ik verder met het laatste deel, De Erfgename. Ik had eerder niet durven dromen dat ik zoveel materiaal zou uitspugen voor één verhaal!

“Wacht eens even,” zei Merijn na een paar tellen stilte. “Als Rosetta — Jasmijns moeder — een vampier is en Jasmijn kan vampiers ruiken, zou haar moeder ook naar knoflook moeten ruiken. Maar ze herkende die geur niet toen we bij Tragios aankwamen. Dus hoe zit dat?”
“Je moet me hier niet aan houden,” antwoordde Kat. “Maar ik denk dat het te maken heeft met het feit dat het haar moeder is. Er zijn een hoop magische banden tussen een moeder en haar kind, zeker als het over krachtige magische wezens gaat.”

Ze stonden niet ver buiten het dorp. Hun fietsen lagen in het gras.
De Schutter was nu ergens ver weg, ze hadden geen idee waar, en Kat had zijn zinnen nu gezet op het opsporen van de moordenaar van zijn zusje.
Merijn had nog geprotesteerd, maar hij kon het besluit van zijn leraar niet veranderen. Geen van de anderen leken daar moeite mee te hebben.
En nu keken ze allemaal naar Jasmijn, die sigils aan het tekenen was. Ze had een idee gekregen en was direct bezig gegaan zonder te vertellen wat haar idee was.
Nu keek ze op. “Zouden jullie alsjeblieft ergens anders naar willen kijken? Jullie werken nogal op m’n zenuwen.”
Sem wendde meteen zijn ogen af van de halfvampier. “Kom,” zei hij tegen Merijn en nam hem mee. Twintig meter verderop gingen ze houdingen oefenen voor het werpen van sigils.
Kat mompelde: “Goed idee,” en sprintte ze achterna.
Tess keek Jasmijn vragend aan.
Zonder haar vriendin aan te kijken zei Jasmijn: “Ga maar. Ik red me wel.”
Zonder te wachten liep Tess naar Kat en de jongens, hoewel ze nog wel een paar keer over haar schouder keek.
Jasmijn leek het niet te merken.