Het meisje van maandag

[Robin]

Je gebruikt een beetje veel "toen", dat is echt een woord wat je zo min mogelijk wilt gebruiken, maar voor de rest heb ik geen op- of aanmerkingen.

[Daniël]

Ok, heb een aantal 'toen's' weggewerkt

2/?

Het woud baadde inmiddels volop in de warme stralen van de zon en Maandag was bijna weer weggedoezeld, toen de bij alweer bij haar bloem opdook, nu met een rol papier in zijn poten.
‘In naam van de Koningin draagt de Koningin u een aantal taken op!’ De bij rolde het papier uit en een reusachtige waslijst aan opdrachten kwam tevoorschijn. ‘Aangezien u geen vleugels hebt, mevrouw Mellifera, noch de capaciteiten om honing aan uw woonplaats te onttrekken, heeft de Koningin besloten tot de volgende dagtaken: u dient de bladluizen die zich op uw erf bevinden te hoeden, u dient hen eten te geven en u dient hun aantal in te perken wanneer gevaarlijke vermenigvuldiging dreigt. Daarnaast wordt van u verwacht dat u in de buurt werkende bijen toelaat tot uw woning en de honing die uw woning herbergt aan hen afdraagt – want alle bloemen van het woud zijn van de Koningin en alle honing van alle bloemen is ook van de Koningin, in naam van de Koningin!’ Dit alles had de bij in één enkele ademtocht voorgelezen. Nu nam hij een flinke teug lucht tot zich en vervolgde: ‘Voor de rest…’ vluchtig keek hij de hele lijst door. ‘De rest doet er, in naam van de Koningin, niet toe!’
Het duurde even voor Maandag bevatte wat de bij allemaal had uitgekraamd. Toen wist ze enkel uit te brengen: ‘Welke luizen bedoelt u?’
De bij keek over de rand van de rode bloemblaadjes heen naar beneden. Maandag volgde zijn blik en zag acht of negen groene torretjes, als opspringende honden trachtend via de stengel van haar bloem omhoog te klimmen.
‘Die dus,’ zei de bij, vermoedelijk in naam van de Koningin.
‘Maar hoe moet ik in hemelsnaam al die dingen doen?’ vroeg Maandag, een tikkeltje wanhopig.
‘In naam van de Koningin bedoelt u zeker!’
‘Ook goed!’ snauwde Maandag geïrriteerd.
‘Wel, daar komt u snel genoeg vanzelf achter, goedendag!’ besloot de bij, en zonder verder nog iets te zeggen vloog hij weg.

[Robin]

"nu met een rol papier in zijn poten": je weet dat in het echt alle werksters vrouwtjes zijn, toch?
"gevaarlijke vermenigvuldiging": net als die keer dat ik 1994443509 × 3044244 probeerde uit te rekenen.
"ademtocht": is dat een woord wat hier past? Het klinkt een beetje vreemd, maar misschien ligt het aan mij.
"vluchtig" -> "Vluchtig"
"torretjes": misschien een detail, of komt het omdat Maandag het niet weet, maar bladluizen zijn geen torren/kevers.
"‘Die dus,’ zei de bij, vermoedelijk in naam van de Koningin."

Conflict! Ik heb alleen geen flauw idee hoe je verder wil gaan hier, hopelijk heb jij dat wel.

[Daniël]

1. Ik heb de hele tijd geprobeerd om de vermelding van het geslacht van de bij te vermijden omdat ik eigenlijk wilde dat het een mannetje zou zijn, omdat dat makkelijker is bij woorden als 'zijn' etc. over wie ik het dan heb (met 'haar' zou het ook het meisje van Maandag kunnen zijn), maar ja, dan ga ik em toch maar transformeren in een vrouwtje ^^
2. Lolz
3. Ademtocht is idd weird bij nader inzien :S
4. Oeps.
5. http://nl.wikipedia.org/wiki/Bestand:Ap ... _fight.jpg < hoe zou jij dat omschrijven
6.
7. Ongeveer

[Robin]

5. http://nl.wikipedia.org/wiki/Bestand:Ap ... _fight.jpg < hoe zou jij dat omschrijven

Tja. Luis, misschien? Ik weet niet.

[Daniël]

3/?

Over het smalle paadje dat langs verschillende bloemen in de omgeving leidde, kwam een lang, donker figuur aanlopen. Eén paar van zijn armen had hij achter zijn rug geslagen, met de andere twee streek hij voortdurend zijn voelsprieten op zijn hoofd achterover, alsof hij gel in zijn haar smeerde. Ondertussen neuriede hij er een vreemd melodietje bij.
Achter een flinke grashalm kwam zijn favoriete bloem tevoorschijn; het roodkleurige blad wuifde gedwee in de zwoele wind. Ze stond er nog mooier bij dan normaal, wat er nog maar eens op wees dat het absoluut geen normale dag was.
Pas toen hij dichterbij kwam, bemerkte de mier, die François la Fourmi heette, de dorstige bladluizen op die onderaan de stengel stonden te kwijlen bij de gedachte aan het lessende sap, dat zij met hun mond aan de bloem wisten te onttrekken.
Hij zette het op een holletje en riep kwaad: ‘Hé, hola! Wegwezen daar! Hoe vaak moet ik nu nog zeggen dat jullie daar van af moeten blijven!’
De larven weken uiteen, maar gingen niet weg. De roedel ging in een cirkel om hem heen staan en maakte een staccato geluid dat klonk als: ‘Hap! Hap! Hap!’ De kleinste van de acht echter, of misschien waren het er zelfs negen, maakte een luid slurpend geluid, waarna de anderen even stil waren en hem allemaal verbaasd aankeken. Het kleine luisje wist even niet wat te doen, en zei uiteindelijk maar zacht: ‘Hap?’ waarna de anderen weer losbarsten in een luid ‘Hap! Hap! Hap!’
‘Ja ja, een momentje, s’il vous plaît,’ bromde François. Hij liep naar een kleine gele bloem een eindje verderop, brak er met enige moeite een blaadje van af en sleepte het geval terug naar de larven. Zodra die zagen wat het was sprongen ze erop af en begonnen het blad gulzig af te likken. De mier sleepte vervolgens het blad met alle luizen erop terug naar de bloem waar het vandaan kwam. Het duurde niet lang eer het sap uit het blad op was en de luizen weer ‘Hap!’ begonnen te roepen. Vrijwel onmiddellijk ontdekten ze toen de sappige gele bloem recht voor hen en vielen er als woestelingen op aan.
François begaf zich terug naar de rode bloem die hij eens tot Robijntje had gedoopt en klopte even af op de stengel, daar hij net op tijd was geweest. Plotseling sprong er echter iets van een van Robijntjes bladeren af en belandde op de grond.
‘Wel alle…!’ riep François uit, omdat hij vreesde dat hij een van de luizen over het hoofd had gezien.
Maar toen het wezentje zich oprichtte merkte hij dat het haast net zo lang was als hij en bovendien op twee poten liep. Maar het had geen voelsprieten en slechts twee armen – wat moest dat verschrikkelijk onpraktisch zijn.
‘Bedankt, meneer, voor het wegjagen van de luizen,’ zei het schepsel.

[Robin]

"tevoorschijn; het": puntkomma? Waarom heb je hier geen punt gedaan?
"of misschien waren het er zelfs negen": deze bijzin verwart een beetje. Misschien is het zelfs beter om het hele onderwerp van hoeveel het er zijn eerder te behandelen, het liefst in een zin die verder weinig zegt, zodat het niet afleidt.
"doen, en": komma? Is dat wel nodig hier?

[Daniël]

- Mja, ik twijfelde ook over die puntkomma, maar wilde die twee zinnen wel op de een of andere manier met elkaar verbinden omdat de tweede zin geheel los een beetje raar staat, of zo.
- Is al eerder genoemd Vorige stukje: Maandag volgde zijn blik en zag acht of negen groene torretjes
- die kan inderdaad wel weg hier

[Robin]

- Is al eerder genoemd Vorige stukje: Maandag volgde zijn blik en zag acht of negen groene torretjes

Oh ja. Is het dan niet beter dat je dat hier helemaal niet vermeldt dan?

[Daniël]

Ik vermeldde het juist omdat het nu vanuit een ander oogpunt wordt gezien, namelijk vanuit die van François. en om extra duidelijk te maken dat dus niemand weet of het er nu acht of negen zijn.