Het meisje van maandag

[Robin]

"David keek een beetje beteuterd om zich heen. De laatste keer dat hij hier was geweest, was toen hij met zijn vader de appels van de bomen had geplukt om ze naar Sunnyfield te brengen en te verkopen. Toen droegen de bomen nog duizenden groene blaadjes. Waarom waren ze nu kaal? De dennen in het Kerstbomenbos waren dat toch ook niet?": hij woonde hier toch al een hele tijd? Zou hij de boomgaard (of andere loofbomen for that matter) nog nooit in de winter hebben gezien?

"David hoefde niet te kijken wat ze bedoelde.": klinkt een beetje vreemd. Misschien -> "David hoefde niet te kijken om te zien wat ze bedoelde."?

Voor de rest niets op te merken.

[Daniël]

Over je eerste punt: Ja, denk dat ik dat even verander in een reactie als: beteuterd > o ja winter = geen blaadjes.

[Daniël]

Ik haat het als mensen een tijd niks van zich laten horen, op niemand commenten en dan langs wippen om hun eigen verhaal te droppen en nou doe ik dat zelf ook... Nja, daarom heb ik op Robins verhaal gereageerd (én omdat de Schutter gewoon spannend is hoor ). Voor de anderen: op nieuwe stukjes ga ik vanaf nu weer commentaar geven!

Goed, stukje 4/4 is nog niet af. Vanavond drop ik em hier.

[Daniël]

Nou, dat ging makkelijker dan ik dacht. Ik ben het nog niet verleerd . Enjoy een van de absolute highlights uit Het meisje van maandag.

Na het middagmaal nam David Sophie mee naar de boomgaard. Daar zag Sophie een opvallende heuvel, die de Morgentop bleek te heten. David besloot haar er mee naar toe te nemen.

4/4

Het pad dat over de steile flanken van de Morgentop naar boven leidde was gevaarlijk smal. Als David hier met zijn vader liep, hield hij altijd stevig zijn grote warme hand vast, ruw verworden van het boerenbestaan. Nu greep Sophie naar zijn hand en hij strengelde zijn dunne vingers om de hare.
Op de hellingen waren dunne bosschages uitgespreid als groenfluwelen dekens. Enkel kronkelige berkenstammen en lage struiken wisten er houvast te vinden en wrongen hun wortels dieper in de grond tussen het geelachtige gesteente.
Het weggetje, dat wentelend om de piek was geslagen, ging bijna bovenaan over in een natuurlijke trap, die de twee avonturiers naar de top bracht.
De top was, tot Sophies verbazing, met groen gras bedekt. De vader van de vader van Louis Oliver had hier lang geleden de berken omgehakt en er treurwilgen geplant, als versiering voor het graf van zijn vrouw die hij hier te rusten had gelegd. Het graf was bij de generaties die volgden in vergetelheid geraakt; het hout van het kruis dat ooit in de grond stak was vergaan en de herinneringen aan de vrouw van de vader van de vader van Louis Oliver waren allang vervlogen. Maar de wilgen stonden er nog altijd, bedroefd met hun takken in de zwakke wind zwaaiend.
Sophie zag de twee hangmatten, die tussen de bomen in waren gespannen. Na het urenlange spelen op de top zochten David en zijn vader ’s zomers wel eens deze bedden op om er even in uit te rusten en er volgens in in slaap te vallen, aangemoedigd door de zwoele nacht.
Aan de westkant had Louis Oliver een hekje geplaatst, want daar was de helling zo steil dat je recht naar beneden kon vallen als je je evenwicht verloor en voorover van de top tuimelde.
Toen David en Sophie de top betraden schrok een hele colonne witte duiven op, die verborgen in de wilgen sliepen, en vloog vluchtend weg richting de ondergaande zon. Plotseling maakten de bomen een wonderlijk geluid, alsof ze de duiven gedag zeiden. Sophie keek de vogels als betoverd na en staarde daarna met open mond naar de wilgen.
‘Dat zijn de Notenbomen,’ zei David grijnzend. Hij liep naar een van de wilgen, ging op zijn tenen staan en zwaaide een onzichtbaar koord heen en weer. De wilg maakte opnieuw muziek.
Nu zag Sophie de stalen pijpjes, fonkelend in de laatste zonnestralen, aan de koorden bevestigd en die tegen elkaar ketsten wanneer duiven of winden de koorden bewogen. Haar lippen krulde omhoog in een glimlach.
‘Was dat wat je me wilde laten zien?’
David schudde zijn hoofd. ‘Dit wilde ik je laten horen, maar dat…’ en hij wees naar het westen, ‘moet je zien.’
Samen liepen ze naar het hekwerk. Ze kwamen er nog maar net bovenuit, zo hoog waren de houten palen.
‘Gelukkig zijn we nog op tijd,’ zei David.
In de verte begon de zon aan de laatste etappe van haar afdaling. Vuurrood verkleurd liet ze zich naar beneden zakken.
‘Wat is ze mooi hè…’ zei Sophie, zich aan het prachtige tafereel vergapend.
David knikte gapend. De slaap begon met de invallende nacht sterker te worden.
Toen verdween de zon haastig achter de glooiende weilanden in de verste verte.
Vergeten dat er nog een wereld met andere mensen om de Morgentop heen lag, liep David naar een kist die verborgen in een holle boomstam van een van de wilgen stond. Hij haalde er twee wollen dekens uit en gaf er een aan Sophie. Daarna liet hij zich in een van de hangmatten vallen en viel ogenblikkelijk in slaap. Sophie volgde zijn voorbeeld.

Toen de nacht niet veel later gevallen was drong een derde persoon de vredige wereld op de Morgentop binnen. Zoals hij al verwacht had lagen de kinderen waarna hij opzoek was in de hangmatten te slapen. Grinnikend tilde Louis Oliver hen op en droeg elk over een van zijn schouders naar huis.

[Robin]

"De vader van de vader van Louis Oliver had hier lang geleden de berken omgehakt en er treurwilgen geplant, als versiering voor het graf van zijn vrouw die hij hier te rusten had gelegd.": deze zin gaat net iets te lang door. De complexe structuur helpt ook niet ("(1)vader van (2)vader van (3)Louis" en "(1)treurwilgen als (2)versiering voor (3)graf van (4)vrouw die (5)hier begraven")

"Het graf was bij de generaties die volgden in vergetelheid geraakt; het hout van het kruis dat ooit in de grond stak was vergaan en de herinneringen aan de vrouw van de vader van de vader van Louis Oliver waren allang vervlogen.": ik zou denk ik van die ; een . maken.

"Toen David en Sophie de top betraden schrok" -> "Toen David en Sophie de top betraden, schrok"

"een hele colonne witte duiven": is dat het woord dat je gebruikt om een groep duiven te beschrijven? Ik weet het niet.

"mooi hè…" -> "mooi, hè?"

Wat ik niet snap is waarom twee (kleine) kinderen alleen naar die heuvel mogen, zeker zo laat op de dag. Zelfs al zit er een hek voor, wie laat kleine kinderen alleen naar een hoog punt gaan?

[Daniël]

Bedankt voor de verbeteringen, kan ik zeker wat mee. Van die duiven twijfelde ik ook al ja, maar ik heb echt geen flauw idee welk woord je gebruikt voor een groep duiven
En over je laatste punt: Het was ook zeker niet de bedoeling dat ze zo ver van huis zouden gaan, naar een inderdaad tamelijk gevaarlijke plek. Maar dit verhaal speelt zich af in de jaren vijftig, voor de komst van huishoudelijke apparaten en zo, dus Hannah Oliver heeft echt geen tijd om de hele tijd een oogje in het zeil te houden. En Jessica hielp haar mee met huishouden en zo.
Dit soort situaties gaan we nog vaker krijgen trouwens

[Nienke]

@ de duiven; volgens Wikipedia een vlucht duiven (vind het raar klinken maar wie weet) http://nl.m.wikipedia.org/wiki/Benaming ... ected=true

[Daniël]

Aight, thanx Nienke Klinkt inderdaad een beetje vaag, maar het zal wel dan

[Nienke]

Yw , oké ik hoor nu wel een vaag stemmetje van mijn filosofie leraar die in fluistert dat niet alles van wikipedia waar hoeft te zijn xD.. Maar ik luister toch nooit naar hem

[Daniël]

Na een tijdje in haar bootje op zee te hebben gedobberd, kwam het meisje van Maandag aan in een onbekend land, waar ze een rups ontmoette die z'n gangetje ging. Het meisje was opzoek naar het land Maandag, maar in het woud van de rups hebben de plaatsen geen naam. Uiteindelijk ziet ze een prachtige bloem, waarin ze de nacht doorbrengt.

HOOFDSTUK 5
IN NAAM VAN DE KONINGIN!

1/?

‘In naam van de Koningin, word u alstublieft wakker!’ klonk een zoemende stem vlakbij haar oor. ‘En mag ik u erop attenderen dat het illegaal is om te slapen na zonsopkomst!’ Het gezoem ging gepaard met het geritsel van vlugge vleugelslagen.
Nog slaperig richtte het meisje van Maandag zich op en rekte zich langzaam uit. Ze gaapte nog een keer, wreef in haar ogen en probeerde toen te zien wat voor vliegend ding er recht voor haar zweefde, maar ze keek recht in het felle licht van de zon en raakte alleen maar verblind.
‘In naam van de Koningin, bent u Apis Mellifera?’
‘Nee, ik ben Maan – ,’ begon het meisje, maar zweeg abrupt aangezien ze helemaal niet zeker wist of ze wel Maandag heette. ‘Hoe zei u ook alweer?’ vroeg ze aan het vliegende ding.
‘Apis Mellifera, zo staat het in het register, in naam van de Koningin!’
‘Waarom wilt u dat eigenlijk zo nodig weten?’ vroeg Maandag nu, omdat ze het helemaal niet op prijs stelde hoe het vliegende ding haar had gewekt.
‘De Koningin wil weten of u de nieuwe huurder bent!’ antwoordde het ding. En voegde er haastig achteraan: ‘In naam van de Koningin, bedoel ik! En het is illegaal om zo te treuzelen!’
Nu pas verdwenen de vlekken voor haar ogen en zag het meisje het silhouet van een honingbij.
‘De huurder van wat?’ vroeg Maandag vervolgens. Ze had werkelijk geen flauw idee waar de bij het over had.
‘De huurder van deze bloem natuurlijk, in naam van de Koningin!’
‘Waarom zou ik die moeten huren? Bloemen zijn toch van iedereen?’
‘Alle bloemen van het woud zijn van de Koningin, in naam van de Koningin! En het is illegaal om in bloemen te slapen als u niet in het register staat ingeschreven als huurder!’ verbeterde de bij haar, en de bij begon steeds luider te praten in zijn ongeduld. ‘Bent u nu Apis Mellifera of niet?’
Maandag aarzelde even, omdat het zo’n afschuwelijke naam was, maar knikte toen maar, aangezien ze zo’n vermoeden had dat zij niet in het register voorkwam.
‘Mooi, in naam van de Koningin! Bent u op de hoogte van uw betalingsplichten?’
Maandag schudde haar hoofd. ‘Wat betekent dat?’
‘Dat u, in naam van de Koningin, honing moet verzamelen natuurlijk, in naam van de Koningin!’
‘Maar ik ben helemaal geen bij!’
De honingbij zweeg even. ‘Nu u het zegt, u ziet er ook helemaal niet uit als een bij…’ De bij vloog een rondje om Maandag heen en inspecteerde haar vanuit alle kanten. Toen zei de bij: ‘Mevrouw Mellifera, wacht hier tot ik terug ben met nieuwe orders van de Koningin!’
‘In naam van de Koningin…’ mompelde Maandag.
‘Precies!’ zei de bij, en vloog toen weg.
Maandag bleef, met haar armen om haar opgetrokken knieën geslagen, wachten op de terugkeer van de verwarde bij, zoals die haar dat had opgedragen.