[?] Twilight variant - proloog.
Geplaatst: 23-03-2010 19:49
Hoi!
Normaal gesproken haat ik variant-verhalen op Twilight, omdat ik vind dat je zelf iets moet bedenken dan een variant op een bestaan verhaal. Maar toch spookte er een idee door mijn hoofd en opende ik op een dag Word en typte mijn gevoelens op.
Ook wilde ik even zeggen dat ik het 4e boek nog niet gelezen heb, dus het heeft daar niet veel mee te maken.
Het begint eigenlijk bij de bruiloft, naja, 'beginnen', het is een proloog, dus het begint daar niet echt; meer een terugblik.
De bruiloft ging niet door, en de rest lees je wel, enjoy!
Het is best lang, dus post ik het in stukjes (als iemand verder wilt lezen?)
---------------------------------------------
Met gespannen handen die ik tot vuisten had gebald, zat ik in de trein op weg naar Forks. Het was alweer een jaar geleden dat ik in Forks was geweest, ik had niemand ooit iets verteld over… Edward en ik. In het begin - het begin van het einde - wilde ik de waarheid niet onder ogen komen, het voelde als een tweede afscheid, net als de keer dat Edward en zijn familie vertrokken waren na mijn achttiende verjaardag. Maar op een of andere manier voelde ik me niet zo wanhopig en ongelukkig als ik in die periode had gedaan. Ik draaide mijn hoofd weg van de donkerbruine stof van de bankjes en keek weer door het raam. Het vertrouwde gevoel drong beetje bij beetje mijn lichaam binnen, toen de blauwe lucht langzaam overging in een mengeling van grijs en groen. Naast me lag mijn rugzak, volgepropt met de meest noodzakelijke dingetjes die op het moment van vertrek binnen handbereik hadden gelegen. Ik sloot mijn ogen en dacht terug aan mijn herinneringen aan Forks, maar niet aan de mooiste. Ik was opgelucht toen het bleek dat het gapende gat in mijn borstkas dat ik ooit gehad had, niet terug was gekomen nadat ik het huis van de Cullens verlaten had. Het was nu ruim een jaar na mijn eindexamen, de tijd leek zo snel voorbij gevlogen te zijn. Toen ik was ingestort, één dag voor de bruiloft van mij en Edward, hadden de Cullens besloten om me nog een beetje tijd te gunnen. Edward was opgetogen geweest met het idee dat mijn menselijke leven niet meer op het randje van de afgrond stond. Na de emotionele dag vol afscheid - van Charlie, Renée, mijn oude schoolvrienden en natuurlijk… de Blacks - waren ik, Edward en zijn familie naar Alaska gegaan. We waren niet naar Tanya’s familie gegaan, ik wist niet waarom en ik had ook niet de behoefte het te vragen. Ik was zelfs stiekem opgelucht, ik wist dat ik niet bang hoefde te zijn, maar ik zag mezelf zo in het niet vallen naast al die wonderschone vampierenmeisjes. Hoe kon Edward mij nou boven hen verkiezen? Hij was ooit al naar Tanya’s familie geweest, toen ik voor de eerste keer op de Forks High School was gekomen en hij letterlijk voor me wegvluchtte. Hij had toen alleen maar aan mij kunnen denken, maar misschien was ik in zijn onderbewustzijn wel mooier dan in het echt, en als ik daadwerkelijk daar naartoe zou gaan en hij mij zou kunnen vergelijken met de andere meisjes daar, zou hij waarschijnlijk tot de conclusie komen dat ik het lelijke eendje zou zijn, toch? Dat leek mij in ieder geval logisch.
Plotseling lieten de vage geluiden van haastige voetstappen me opveren. Ik sperde mijn ogen open, hoefde niet te wennen aan het licht, aangezien hier in Forks toch nooit de zon scheen. Er liepen mensen over het gangpad, gekleed in felgekleurde stoffen, afgrijselijk naar mijn smaak. Toen de toeristen voorbij waren, slenterde er nog een meisje achteraan. Ze was klein, ongeveer net zo klein als ik en had lang, blond, sluik haar dat over haar schouders viel. Anders dan de mensen die voor haar hadden gelopen, droeg ze een grijs vest met een lichte spijkerbroek eronder. Ze keek me een moment verward aan, waarschijnlijk had ik mijn gezicht niet goed in de plooi gehouden tijdens mijn herinneringen. Ik keek snel weg en hoorde haar gympen weer verder over de vloer schuiven. Ik speelde met de ring om mijn vinger, probeerde me even nergens op te concentreren en sloot toen mijn ogen weer.
In Alaska was alles anders… ik was constant bij de Cullens, en zij probeerden zich zo normaal mogelijk te gedragen met mij in de buurt, en dat maakte me ongemakkelijk, ik had het gevoel dat iedereen een beetje op zijn gedrag lette wanneer ik om hen heen was. ‘s Nachts was Edward bij me, maar hoeveel ik ook probeerde hem niet te laten zien dat ik me opgelaten voelde, hij had iets in de gaten. Dat kwam waarschijnlijk ook doordat ik zo‘n enthousiaste prater was in mijn slaap. Ik was nog steeds niet getransformeerd en hoe koppig ik ook altijd bleef doordringen om Edward over te halen, hield ik nu mijn mond. Ik was altijd maar blijven uitkijken naar het punt dat ik… dat ik net zoals Edward zou worden, maar toen het plotseling naderde, was ik teruggedeinsd, ik was plotseling bang geworden. ‘s Nachts lag ik te woelen, te peinzen en alle harde feiten op een rijtje te zetten. Waarschijnlijk zou ik nooit meer met Charlie en Renée om kunnen gaan, hoe zouden we hen moeten gaan vertellen dat ik geen contact meer met hen kon hebben? Plotseling had ik nergens meer een antwoord op. Het deed me zielsveel pijn om te bedenken dat mijn beste vriend, Jacob Black, mijn vijand zou worden, dat het ontzettend moeilijk zou zijn om met hém om te kunnen gaan.
Normaal gesproken haat ik variant-verhalen op Twilight, omdat ik vind dat je zelf iets moet bedenken dan een variant op een bestaan verhaal. Maar toch spookte er een idee door mijn hoofd en opende ik op een dag Word en typte mijn gevoelens op.
Ook wilde ik even zeggen dat ik het 4e boek nog niet gelezen heb, dus het heeft daar niet veel mee te maken.
Het begint eigenlijk bij de bruiloft, naja, 'beginnen', het is een proloog, dus het begint daar niet echt; meer een terugblik.
De bruiloft ging niet door, en de rest lees je wel, enjoy!
Het is best lang, dus post ik het in stukjes (als iemand verder wilt lezen?)
---------------------------------------------
Met gespannen handen die ik tot vuisten had gebald, zat ik in de trein op weg naar Forks. Het was alweer een jaar geleden dat ik in Forks was geweest, ik had niemand ooit iets verteld over… Edward en ik. In het begin - het begin van het einde - wilde ik de waarheid niet onder ogen komen, het voelde als een tweede afscheid, net als de keer dat Edward en zijn familie vertrokken waren na mijn achttiende verjaardag. Maar op een of andere manier voelde ik me niet zo wanhopig en ongelukkig als ik in die periode had gedaan. Ik draaide mijn hoofd weg van de donkerbruine stof van de bankjes en keek weer door het raam. Het vertrouwde gevoel drong beetje bij beetje mijn lichaam binnen, toen de blauwe lucht langzaam overging in een mengeling van grijs en groen. Naast me lag mijn rugzak, volgepropt met de meest noodzakelijke dingetjes die op het moment van vertrek binnen handbereik hadden gelegen. Ik sloot mijn ogen en dacht terug aan mijn herinneringen aan Forks, maar niet aan de mooiste. Ik was opgelucht toen het bleek dat het gapende gat in mijn borstkas dat ik ooit gehad had, niet terug was gekomen nadat ik het huis van de Cullens verlaten had. Het was nu ruim een jaar na mijn eindexamen, de tijd leek zo snel voorbij gevlogen te zijn. Toen ik was ingestort, één dag voor de bruiloft van mij en Edward, hadden de Cullens besloten om me nog een beetje tijd te gunnen. Edward was opgetogen geweest met het idee dat mijn menselijke leven niet meer op het randje van de afgrond stond. Na de emotionele dag vol afscheid - van Charlie, Renée, mijn oude schoolvrienden en natuurlijk… de Blacks - waren ik, Edward en zijn familie naar Alaska gegaan. We waren niet naar Tanya’s familie gegaan, ik wist niet waarom en ik had ook niet de behoefte het te vragen. Ik was zelfs stiekem opgelucht, ik wist dat ik niet bang hoefde te zijn, maar ik zag mezelf zo in het niet vallen naast al die wonderschone vampierenmeisjes. Hoe kon Edward mij nou boven hen verkiezen? Hij was ooit al naar Tanya’s familie geweest, toen ik voor de eerste keer op de Forks High School was gekomen en hij letterlijk voor me wegvluchtte. Hij had toen alleen maar aan mij kunnen denken, maar misschien was ik in zijn onderbewustzijn wel mooier dan in het echt, en als ik daadwerkelijk daar naartoe zou gaan en hij mij zou kunnen vergelijken met de andere meisjes daar, zou hij waarschijnlijk tot de conclusie komen dat ik het lelijke eendje zou zijn, toch? Dat leek mij in ieder geval logisch.
Plotseling lieten de vage geluiden van haastige voetstappen me opveren. Ik sperde mijn ogen open, hoefde niet te wennen aan het licht, aangezien hier in Forks toch nooit de zon scheen. Er liepen mensen over het gangpad, gekleed in felgekleurde stoffen, afgrijselijk naar mijn smaak. Toen de toeristen voorbij waren, slenterde er nog een meisje achteraan. Ze was klein, ongeveer net zo klein als ik en had lang, blond, sluik haar dat over haar schouders viel. Anders dan de mensen die voor haar hadden gelopen, droeg ze een grijs vest met een lichte spijkerbroek eronder. Ze keek me een moment verward aan, waarschijnlijk had ik mijn gezicht niet goed in de plooi gehouden tijdens mijn herinneringen. Ik keek snel weg en hoorde haar gympen weer verder over de vloer schuiven. Ik speelde met de ring om mijn vinger, probeerde me even nergens op te concentreren en sloot toen mijn ogen weer.
In Alaska was alles anders… ik was constant bij de Cullens, en zij probeerden zich zo normaal mogelijk te gedragen met mij in de buurt, en dat maakte me ongemakkelijk, ik had het gevoel dat iedereen een beetje op zijn gedrag lette wanneer ik om hen heen was. ‘s Nachts was Edward bij me, maar hoeveel ik ook probeerde hem niet te laten zien dat ik me opgelaten voelde, hij had iets in de gaten. Dat kwam waarschijnlijk ook doordat ik zo‘n enthousiaste prater was in mijn slaap. Ik was nog steeds niet getransformeerd en hoe koppig ik ook altijd bleef doordringen om Edward over te halen, hield ik nu mijn mond. Ik was altijd maar blijven uitkijken naar het punt dat ik… dat ik net zoals Edward zou worden, maar toen het plotseling naderde, was ik teruggedeinsd, ik was plotseling bang geworden. ‘s Nachts lag ik te woelen, te peinzen en alle harde feiten op een rijtje te zetten. Waarschijnlijk zou ik nooit meer met Charlie en Renée om kunnen gaan, hoe zouden we hen moeten gaan vertellen dat ik geen contact meer met hen kon hebben? Plotseling had ik nergens meer een antwoord op. Het deed me zielsveel pijn om te bedenken dat mijn beste vriend, Jacob Black, mijn vijand zou worden, dat het ontzettend moeilijk zou zijn om met hém om te kunnen gaan.