De Rode Ruiter.

[theHessian]

Een zwart gedaante gleed langs de bomen in de oneindige bossen. Zijn kledij was anders dan dat van de rest van de mensen in zijn tijd. Een pak, dat zich strak om zijn lichaam hield, met een ongepoetst zilveren harnas erom heen gehangen. Een riem hing om zijn middel, om zijn zwaard en geweer op hun plek te houden. En tot slot, een cape. Die over de grond werd voortgetrokken als zijn benen hem weer ergens heen brachten. Zijn paard was gigantisch, machtig en zwart. Langer dan de gemiddelde man. Zijn ogen vuurood, net als die van zijn ruiter. Het was de man die iedereen vreesde. De fanatieke mensenslachter, die in de oorlog afweek van het plan. Hij zat niet in het leger. Hij slachtte gewoon iedere persoon die hij tegen kwam af, zonder erbij na te denken. Hij stond ook niet aan een kant, hij werkte alleen. Het was de Rode Ruiter.

[Engel]

Hoi.

Je geeft een goed beeld van de ridder in het stuk. Ik zie het voor me.

Wat ik me we afvraag, word dit een verhaal, of is dit het enige stuk?

Desondanks dat, een goed begin hier.

[theHessian]

Het wordt een heel verhaal . En bedankt. n__n.

[Melona]

"dat zich strak om zijn lichaam hield" vind ik een beetje een vage zin

verder heerlijk dat je het woord 'mensenslachter' gebruikt, al bestaat het niet eens echt :') zorgde wel voor een glimlach hier :] alleen dan is het weer jammer dat je in de volgende zin het woord 'slachtte' gebruikt, variatie is bij een woord dat zo uit de zin springt beter, denk ik

verder wel redelijk interessant, hoewel het stukje natuurlijk erg kort is om goed te kunnen beoordelen

[Daniël]

Een zwarte gedaante gleed langs de bomen in de oneindige bossen. Zijn kledij was anders dan dat van de rest van de mensen uit zijn tijd. Een pak, dat strak om zijn lichaam zat (mogelijk alternatief), met een ongepoetst zilveren harnas erom heen gehangen*. Een riem hing om zijn middel, om zijn zwaard en geweer op hun plek te houden. En tot slot een cape, die over de grond werd voortgetrokken als zijn benen hem weer ergens heen brachten. Zijn paard was gigantisch, machtig en zwart. Langer dan de gemiddelde man. Zijn ogen vuurrood, net als die van zijn ruiter. Het was de man die iedereen vreesde, de fanatieke mensenslachter, die in de oorlog afweek van het plan. Hij zat niet in het leger. Hij slachtte gewoon iedere persoon die hij tegen kwam af, zonder erbij na te denken. Hij stond ook niet aan een kant, hij werkte alleen. Het was de Rode Ruiter.

- Een harnas ergens omheen hangen... Ik vind het vreemd klinken.
- Hij slachtte gewoon iedere persoon die hij tegen kwam af > Hij slachtte gewoon iedere persoon af die hij tegen kwam (klinkt beter). Verder vind ik het woord 'persoon' hier wat ongelukkig gekozen, in de context van afslachten. Je kunt hier ook 'passant' voor nemen.

Verder zou ik je deze tip willen geven (ik spreek uit eigen ervaring): maak je verhalen niet onnodig bloederig. Je kunt het zo bloederig maken als je wilt, maar geweld zonder reden (ook al is de reden dat de slachter het gewoon leuk vindt om te doden) spreekt mensen niet echt aan ('gewoon afslachten' zoals het in je zin staat'). Breidt het uit met dat hij koelbloedig was, geen emoties kende, anders staat het er zo niets zeggend.
Als je feiten in je verhaal kunt uitbreiden met andere en originele woordcombinaties dan kan hier iets heel goeds uitkomen!

[theHessian]

Bedankt voor alle tips n__n Weer een nogal kort stukje.

De vuurspuwende ogen keken zover als hun blikveld hen bracht. Zijn paard snoof in de koude winterbries, en draaide zijn kop wild om elke keer dat hij iets hoorde. Negen van de tien keer was het een eekhoorn die een takje liet kraken. Alsof hij wachtte tot er iets of iemand kwam aan kwam, zat de Ruiter op zijn paard zonder te bewegen. Zijn voeten aangespannen, alsof hij elk moment kon opspringen. Ergens in de verte hoorde hij de sneeuw kraken. Na een luide strijdkreet reed hij er op af, met zijn zwaard in de aanslag. Hij reed recht op de bomen af, en het paard draafde er zonder moeite doorheen. Een klein meisje in een zalmkleurige jurk was brandhout aan het verzamelen. Met haar onschuldige ogen keek ze de Ruiter doodsbang aan. Haar lange bruine haar was door het bukken voor haar gezicht komen te hangen, en daar probeerde ze zich nu achter te verstoppen. De Ruiter sprong met een doffe klap van zijn paard af. Hij knielde, en keek haar aan. Haar blauwe ogen sperde open van schrik. Er verscheen een glimlach op zijn gezicht. Hij gebaarde het meisje weg te gaan, en ze verdween. Nog even keek het gedaante het kleine meisje na, die rende als een hert dat een leeuw had gehoord, en sprong toen weer op zijn paard. Zelfs de Rode Ruiter is niet zó wreed.

[Daniël]

Hij slachtte gewoon iedere persoon die hij tegen kwam af, zonder erbij na te denken.

Blijkbaar toch niet

- Zijn paard snoof in de koude winterbries, en draaide zijn kop wild ... > Hier hoeft geen komma omdat 'en' de twee zinnen al verbindt.
- Hij reed recht op de bomen af, en het paard draafde er zonder moeite doorheen. > Ik zou hier wel eerst een beschrijving geven van de bomen, dat het zeer jonge boompjes waren die het paard als twijgjes kon doen breken. Anders is het een beetje vreemd, een paard dat door bomen heen walst. Kan natuurlijk wel, als dat een specifieke eigenschap is van het paard die je hem expres hebt gegeven (door materie heen te kunnen lopen), maar ik denk niet dat je dat hier zo hebt bedoeld?
- Haar blauwe ogen sperden open van schrik.
- Gebruik alinea's! (Als een ander personage zijn intrede maakt, als er tijd verstrijkt, nadat iemand iets heeft gezegd en een ander het woord neemt, etc.)
- het gedaante > de gedaante. Verder vind ik het gebruik van het woord 'gedaante' hier een beetje ongelukkig gekozen. 'Gedaante' gebruik je als de hoofdpersoon op dat moment niet weet wie die persoon is, of om hem voor de lezer de impressies van mysterieus en onbekend op te leggen. Hier weet iedereen dat de gedaante de Rode Ruiter is, dus 'hij' is goed genoeg hier.
- Zelfs de Rode Ruiter is niet zó wreed. > 'was' is beter hier denk ik.

+ Ik vind je taalgebruik vrij bijzonder. Je maakt soms hele originele zinnen, maar door die originaliteit wijken sommige zinnen te veel af van de betekenis die ze moeten hebben en worden ze een beetje vreemd. Bijvoorbeeld:
- Zijn voeten aangespannen, alsof hij elk moment kon opspringen > Waarom niet: Een beetje naar voren gebogen en zijn voeten leunend in de stijgbeugels, alsof hij elk moment kon opspringen.
- De Ruiter sprong met een doffe klap van zijn paard af > Zou ik splitsen in: De Ruiter sprong van zijn paard af en kwam met een doffe klap neer.
+ Het stukje van het meisje vind ik goed! Leuk hoe je schrijft dat ze zich achter haar haren probeert te verstoppen! Origineel.

Verder, ik weet niet wat je met dit verhaal wil en om beter commentaar te kunnen geven zou ik dat wel willen weten. Wordt het een lang verhaal van meer dan driehonderd pagina's? Of juist een serie losstaande verhalen over de Rode Ruiter.
In het eerste geval vind ik het noodzakelijk dat je je schrijfstijl iets gaat aanpassen: geef uitgebreidere omschrijvingen van de omgeving, zodat de lezer zich beter kan inleven. Omschrijf wat de hoofdpersoon op dat moment denkt, wat het weer is, wat voor dag het is en of dat een belangrijke dag is, etc. etc. Ook is het belangrijk dat je je lezer in moet wijden in de fantasiewereld die je hebt gecreëerd (ik ga ervan uit dat dit zich afspeelt in een fantasiewereld. Hoeft natuurlijk niet.) Geef de geschiedenis kort weer, bijvoorbeeld als de hoofdpersoon eraan denkt. Leg uit wie waar woont in de wereld, of er eventueel niet-menselijke wezens wonen in bepaalde streken en of die gevaarlijk zijn.
Geef ook een beschrijving van wat er nu speelt. Want waarom is de Ruiter zo koelbloedig en is hij aan het moorden. Maar waarom heeft hij ook een zachte kant (pluspuntje dat je hem die kant gegeven hebt!) Voeg meer belangrijke personages toe waar de hoofdpersoon vriendschap mee heeft, of juist vijandschap, waar hij dialogen mee kan voeren. Dat maakt het interessant voor de lezer. Woedt er een oorlog in die wereld? Zijn er twee partijen die tegenover elkaar staan? Waarom trekt de Ruiter zich niets aan van de twee allianties? Waarom is hij de Rode Ruiter?
In het geval dit zich afspeelt in de reële wereld in de middeleeuwen moet je dit natuurlijk ook doen, maar dan met reële namen en geschiedenis uiteraard.

Het is belangrijk dat je elke gebeurtenis in je verhaal zodanig uitbreid dat er meer tekst zit tussen de ene gebeurtenis en de andere. Te snel afwisselen van gebeurtenissen is onprofessioneel en leest niet fijn.

Ik weet zeker dat je op een hoop van bovenstaande vragen allang een antwoord had en die in latere stukken zou verwerken. Het zijn gewoon wat tips. Als je die opvolgt wordt dit echt een spannend verhaal !

[theHessian]

Ik ga stiekem even overnieuw beginnen xd

In tijden van oorlog, 1899 om precies te zijn, was er één persoon die ieder vreesde. Hij was gehuld in een zwart pak, dat bestond uit een lange broek en een strak, zwart jasje. Om zijn middel had hij een ongepoetst, zilveren harnas en een riem om zijn geweer en zwaard op hun plek te houden. Het gevest van zijn zwaard was als gegoten voor zijn grote handen en op het lemmet stond een inscriptie: “Abyssus abyssum invocat” Dit was Latijn voor, Hel roept Hel. Zijn hoge laarzen waren vies van de modder, zo ook de onderkant van de mantel die hij omhad, deze werd door de modder getrokken als zijn benen hem weer ergens heen brachten. Zijn rode ogen spuwden vuur, net als die van het paard dat hij bereed. Diens lange, zwarte manen werden door de wind hevig heen en weer geschud als hij door de bossen rende, op zoek naar de vijand. “De Rode Ruiter kent geen genade” Was het verhaal dat in de dorpen werd verteld. Er werd gezegd dat een ieder die hem aankeek zou overlijden. Dat een blik in zijn genadeloze ogen genoeg was om het leven uit je te halen. Of dit de waarheid was wist niemand. Het werd zo vaak verteld, dat het geloofd werd door een iedereen. Niemand had het lef naar de Ruiter op zoek te gaan, en hem te bevechten. Want als één blik al genoeg was, wat zou er dan gebeuren als hij zijn zwaard tevoorschijn haalde?

[Daniël]

Stukken beter

Wat kleine aanmerkingen:
- Die inscriptie lijkt natuurlijk wel héél veel op de profetie uit Harry Potter
- Zijn lange, zwarte manen werden > Zou ik: Diens lange, zwarte manen ... van maken om duidelijk te maken dat het nu om het paard gaat.
- “De Rode Ruiter kent geen genade” was ...
- het echte verhaal > de waarheid
- Niemand had het lef naar de Ruiter op zoek te gaan, en hem te bevechten. > let op de komma, die hoeft hier niet

Oh ja, het is logischer denk ik als dorpelingen elkaar verhalen vertellen over de Rode Ruiter terwijl hij niet in het dorp is geweest. Dan ontstaan er juist veel makkelijk geruchten, zoals dat ieder zou sterven die hem aankeek en zo.

Verder, goede afsluiter! Meer!

[theHessian]

Bedankt voor de tip. En ja, ik verander het wel even xd Is nogal lullig xd

Het paard snoof in de koude ochtend bries. De Rode Ruiter zat op zijn paard, en wachtte op de vijand. De bossen waren dichtbegroeid en lieten bijna geen licht door. Hij zat naar voren gebogen op de rug van Pallida Mors, om zo de zachtste geluiden te kunnen horen. Ergens in de verte hoorde hij de sneeuw onder iemands voeten kraken. Na een strijdkreet schopte hij zacht tegen de buik van het dier aan, welke meteen begon te rennen in de richting van het geluid, met zijn zwaard in de aanslag. Zonder enige moeite ontweek hij elke boom die hij tegenkwam. Zijn hoeven vermorzelde elk verdorde twijgje dat er op de grond te vinden was. De sneeuw stoof omhoog toen hij er doorheen draafde. De Ruiter hing zo ver mogelijk naar voren om te zorgen voor zo weinig mogelijk weerstand. Het geluid werd steeds harder en het bos steeds dichter. De Ruiter trok aan de teugels en mompelde iets, waarna het dier steeds langzamer ging tot ze uiteindelijk stil stonden. Hij sprong van zijn paard af en kwam met een doffe klap neer. Een meisje van hoogstens vijf jaar oud met een zalmkleurige jurk keek de Ruiter vol angst aan. Haar lange, bruine haar was door het bukken voor haar gezicht komen te hangen, en daar probeerde ze zich nu achter te verbergen. Een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht. Hij reikte zijn hand uit naar haar gezicht en streelde haar wang. “Wees niet bang” Zijn stem klonk geruststellend, maar het meisje verroerde niet. Haar wijd opengesperde ogen leken nog steeds doodsbang. “Ga nu” Hij gaf haar een aanmoedigend duwtje, waarna ze zo snel mogelijk wegrende en niet eens de moeite nam haar verzamelde hout van de grond op te pakken.