Het meisje van maandag

[Melona]

*late reactie*
het enige wat ik niet mooi vond nu was dit
A + B = C
maak er dan gewoon "A plus B is C" van ofzo :>

[Daniël]

Oh oké, ook goed Qua stijl mooier bedoel je gewoon?
Ik ga morgen werken aan het contestverhaal en zal laatste stukje van dit hoofdstuk posten en hoofdstuk 3 herschrijven.

[Daniël]

Ik hoop dat de paarse proza-shit er een beetje van af is


HOOFDSTUK 3 (Revised Edition)
DE RUPS DIE ZIJN GANGETJE GING

1/4

De Lelie dobberde op het heldere water van een brede rivier. Het meisje van Maandag bediende ononderbroken het grootste zeil op haar lelieschip. Achter haar lag de wijde oceaan, die rood kleurde in het laatste licht van de zon.
Links en rechts wuifde hoog riet aan de schemerige oevers. Maandag vroeg zich af wat daar achter lag, wie er woonden en of ze aardig zouden zijn of juist niet. Ze stelde zich voor hoe ze het riet opzij schoof en een bruisend stadje zag liggen, verscholen in het hoge gras, en waar net zulke mensjes woonden als zij.
Haar voorstellingen van het land achter het riet moesten even plaats maken uit haar hoofd toen ze zag dat er water over het dek van De Lelie liep. Nu gebeurde dat wel vaker, heel regelmatig zelfs. Zeker toen ze nog op zee voer en met meneer Libel aan boord. Maar nu, op de kalmere rivier, verdween het dek geheel onder de waterspiegel en kwam niet meer boven.
‘Drommels, ze begint te zinken…’ mompelde Maandag.
Even piekerde ze zich suf, toen liet ze de grootschoot los en verstopte zich in de bloem zelf waar ze de meeste kans had haar voeten droog te houden.
Het zeil klapperde als een gek. Het schip was nu volledig onbestuurbaar en de wind had vrij spel. Die nam nog eens een diepe teug en blies alle twee z’n longen leeg. De Lelie dreef af naar stuurboord en belandde in het hoge woud van blanke rietpalmen.
Pas nu drongen er geluiden van het onbekende land door tot het aan lagerwal geraakte schippertje. Het muzikale getjilp van krekels vulde haar oren. Ergens kwaakte een kikker, dat moest wel zo’n grote groene blaaskaak zijn. In de lucht zongen zwaluwen hun laatste lied voor ze indommelden, ergens in een hoge boom.
Haar aandacht voor dit concert was compleet verdwenen toen De Lelie met een schok aan de grond vastliep. Nog slechts een paar palmen riet scheidden haar van de oever. Ze twijfelde even of ze half verscholen in de bloem de nacht moest doorbrengen of dat ze nu meteen op expeditie het vreemde land in moest gaan.
Na enig aarzelen besloot ze toch op onderzoek uit te gaan. Ze trok haar muiltjes uit en schortte haar zijden jurkje wat op zodat het niet nat zou worden. Vervolgens sprong ze van het dek, belandde tot haar knieën in het water maar behield haar evenwicht. Zacht zand kroop tussen haar tenen en kronkelende algen kietelden haar knieën. Voorzichtig waadde ze door de oever naar de kant.
Hier trok ze haar muiltjes weer aan en keek naar wat er voor haar lag: een reusachtig wild woud vol exotische planten en struiken die allemaal door elkaar groeiden. Bloemen aan dikke stelen die zo prachtig waren dat het haast leek alsof ze elkaar wilden aftroeven. Al met al was het een bonte verzameling aan kleuren. De grond was bedekt met een dunne deken van fris gras. Hier en daar schoot een varen uit deze deken, sommige hadden hun bladeren opgerold voor de nacht.
Ook de planten waaraan geen bloem toegedeeld was schenen een wedstrijd met elkaar te beslissen: namelijk wie het hoogst kon groeien van hen allemaal. Het zag er naar uit dat een van de bamboeplanten die competitie ging winnen.
Overdonderd door dit ongebruikelijke aangezicht, na urenlang enkel de vlakte van een oceaan te hebben gezien, maakte het meisje van Maandag met ingehouden adem een wandeling door het park in het onbekende land.
Eigenlijk was het geen park. Een park behoorde netjes en ordelijk te zijn. Daar was het gras gemaaid en de heggen gesnoeid. Elke boom groeide niet zomaar ergens, daar was van te voren al over nagedacht. Waar de schipper zonder schip nu doorheen liep was geen park maar een wild woud, chaotisch maar daarom niet minder mooi.
In een park hadden wandelaars echter alle reden om zich op zijn gemak te voelen, want er waren altijd veel mensen in de buurt en de sfeer was er gezellig. Maar in een woud kon je nooit weten wat of wie je tegen kwam en gezellig was het er al helemaal niet, eerder griezelig.
Het meisje stapte dapper door, maar haar huid was veranderd in kippenvel. Al kon dat ook door de nachtelijke kou komen, wat zij zichzelf voorhield. Toch huiverde ze even bij het idee dat ze zomaar voor een… voor een… tja, voor wat eigenlijk kon komen te staan?
Stel dat ik nu eens een… een… dacht het meisje ongerust, een of andere griezel tegenkom, zoals…
‘Een rups!’ gooide ze er geschrokken uit, toen ze voor haar iets zag bewegen.

[Nienke]

Hahahaha het is vast niet de bedoeling maar ik vond de laatste twee regels best komisch (A). Verder vind ik het wel leuk geschreven ^^.

[Daniël]

Haha, dank je wel ^^ Ik probeer er soms wel wat humor in te stoppen. Het is een licht verhaal met een diepzinnige boodschap. Deze aanloop naar wat ze ging zeggen vond ik ook wel leuk

[Robin]

Dit alweer? (Sorry, geintje)

Ik zie geen fatale fouten, onzinnige zinsconstructies of andere prangende problemen. De dingen die eerst goed waren zitten er nog steeds in, dus:

[Daniël]

Hehe, mooi zo. ^^ Eindelijk de thumb up van Robin! Yeey!

[Daniël]

2/4

Half verscholen achter een groot blad zag het meisje duidelijk het onderlijf van een grote dikke rups.
‘Zei er iemand rups?’ vroeg de rups, die het blad liet zakken zodat z’n bolle toet te voorschijn kwam.
‘Ja… ik,’ zei het meisje aarzelend.
‘Ook goedenavond,’ groette de rups beleefd, terwijl hij nog een hap uit het blad nam, ‘kan ik je soms ergens mee helpen?’
Maandag besloot maar meteen te zeggen waar het op stond: ‘Ik ben verdwaald, meneer Rups. Kunt u mij misschien zeggen of dit Maandag is?’
‘Je bedoelt in de zin van: of het hier maandag is en daar niet?’ antwoordde het insect, met zijn maaltijd dieper het woud in wijzend.
‘Nee, ik bedoel in de zin van: of waar u woont het land Maandag is,’ verduidelijkte het meisje.
‘Dat ligt er maar net aan waar ik woon,’ zei de rups.
Ondanks dat zijn antwoorden haar niet veel verder hielpen vond Maandag hem wel aardig. Anders dan Meneer Libel scheen hij zich nergens zorgen om te maken. Wat moest dat makkelijk zijn, niks hebben om over te piekeren…
‘Woont u dan niet hier?’ vervolgde Maandag.
‘Jawel,’ antwoordde de rups. ‘Wel, in zekere zin,’ herstelde hij, ‘niet híer nee, maar wel verderop.’
‘Aha,’ kon het meisje alleen maar uitbrengen.
In de war gebracht van de vreemde conversatie met de rups, besloot ze hem maar het woord te laten.
‘Je vroeg of dit Maandag was,’ zei deze na een tijdje.
‘O ja. Dat is waar ook.’
De rups maakte geen aanstalten om het gesprek voort te zetten dus vroeg het meisje voor de tweede maal: ‘Kunt u mij alstublieft alstublieft vertellen of we hier in Maandag zijn, meneer Rups? Ik ben hopeloos verdwaald, ziet u?’
‘Al zou je me uithongeren, meisje, ik weet het niet. Kijk, de mensen van verderop hebben allerlei namen voor waar ze wonen maar daar doen wij woudbewoners niet aan.’
Teleurgesteld vroeg Maandag de rups: ‘Waarom niet? Kunt u niks origineels verzinnen? Maar dat geeft helemaal niet! Een naam is een naam.’
‘Een naam, ach, wat is een naam?’ zei de rups, die er, te zien aan zijn gefronste wenkbrauwen, niet veel zin in had om zulke diepzinnige gesprekken aan te gaan. ‘Wie heeft er nou eigenlijk namen nodig? Iedereen herkent een plek aan de plek zelf.’
‘Maar wat nou,’ bracht het meisje er tegenin, ‘als je niet in de plek zelf bent maar er wel naartoe wilt en niet weet hoe je er moet komen? Zoals ik…’
‘Dan ben je verdwaald,’ concludeerde de rups onmiddellijk.
‘Dat klopt, dat zei ik u al,’ zuchtte het meisje. Dit schoot niet veel op… ‘Maar als u namen had voor waar u woonde, had u me misschien de weg kunnen wijzen.’
‘Wij verdwalen nooit,’ zei de rups resoluut. ‘Wij kénnen de weg.’
‘Maar ik niet…’
De rups had hier niets op te zeggen, of misschien had hij een beetje medelijden met Maandag maar wist hij niet wát te zeggen.
Eigenlijk wist Maandag niet eens zeker of ze wel naar Maandag op zoek was. Bestond Maandag wel? Heette ze zelf eigenlijk wel Maandag? En waarom bestond zijzelf? Ze had er immers niet eens om gevraagd. Kon je wel vragen om te bestaan of besloot iemand anders dat voor je? Dat zou toch maar raar zijn in het tweede geval.
Vaag herinnerde ze zich momenten van ‘vroeger’, al wist ze niet wanneer ‘vroeger’ was. In die momenten had ze het warm, aangenaam warm, en bevond ze zich in een knusse omgeving; het was er stil maar niet doodsstil, eerder vredig stil. Waar was dat en waarom was ze dáár niet meer?
‘Een blaadje voor je gedachten,’ zei de rups plots, waardoor Maandag opschrok.
‘Ik hou niet van blaadjes,’ zei het meisje. Eigenlijk had ze helemaal geen honger.
Lusteloos liep ze naar de stengel van een paardenbloem die in de buurt stond en ging op een van de bladeren zitten, haar hoofd in haar handen verbergend.

[Nienke]

Haha dat gesprek is best wel grappig .. "Dan ben je verdwaald." Geweldig xD, ik vraag me alleen af of het gesprek niet iets te euhhh lichtelijk filosofisch is voor een kinderboek (het was toch voor kinderen??). Ik vind het leuk, daar niet van, ik weet alleen niet of het over komt op jongere kinderen.

[Daniël]

Het was oorspronkelijk bedoeld voor kinderen én volwassenen, maar ik denk dat ik die eerste doelgroep maar laat varen. Erg moeilijk om het voor beide interessant en toegankelijk te maken.
Maar leuk dat je het leuk vindt