Sigil: De Erfgename

[Robin]

Stukje #16:

“Klokken,” zei Tess.
“Ja,” zei Jasmijn.
“Hoe laat is het?” vroeg Kat.
Tess keek op haar horloge. “Eén uur,” zei ze.

Tess, Kat en Jasmijn troffen Sem en Merijn in het huis van de burgemeester aan. Sem en Jasmijn keken elkaar niet aan.
Voordat het ongemakkelijk werd, kwam de burgemeester binnen.
“Ah, jullie zijn er allemaal,” zei hij en sloeg joviaal op de schouder van Merijn. Die krabbelde gelijk overeind. “Oh, mijn excuses,” zei de burgemeester. “Wat ik zeggen wilde: het is lunchtijd. Jullie hebben al een laat ontbijt achter de kiezen, maar jullie mogen gerust mee-eten als jullie al honger hebben.”
De leerlingen liepen achter hun gastheer aan. Kat liep naast hem.
“Wat eet jij eigenlijk, als ik vragen mag?” vroeg de burgemeester aan de zwarte kat.
“Van alles,” antwoordde Kat. “Wel weinig, dit kattenlichaam heeft niet veel voedsel nodig.”
“Eet je mensenvoedsel als brood? Of moeten we —” de gastheer aarzelde even “— kattenbrokken of muizen voor je vinden?”
“Mensenvoedsel is goed, dank je,” zei Kat kortaf. “Ik ben nog steeds een mens.”
“Goed, goed,” zei de burgemeester. “Ik vroeg het alleen maar.”

Het huishouden van de burgemeester en hun gasten zaten aan tafel. Naast de burgemeester zelf zat zijn vrouw. Vivian zat tussen haar vader en Merijn in. Tegenover haar zaten haar broertjes.
Op de stoel van Kat hadden ze een stapel boeken gelegd, zodat hij bij zijn bord kon. Hij zat op een hard broodje te kauwen.
“Vivian heeft me verteld dat jullie tot een paar dagen geleden nooit magisch onderwijs hebben gehad,” zei de burgemeester.
“Inderdaad,” zei Kat. “Afgelopen zondag had mijn broer Faulicius hen ontdekt. Hij is helaas inmiddels overleden. Daarom heb ik het op me genomen om hen te onderwijzen in de magische vaardigheden.”
“In je eentje? Je hebt ze niet naar een school gestuurd?” vroeg de burgermeester, die inmiddels compleet zijn interesse voor het eten op zijn bord kwijt was geraakt.
“Ik geloof niet dat er nog zulke scholen zijn in Nederland.”
“Maar jij kan toch niet in je eentje hun educatie verzorgen?”
“Dat is me tot nu toe prima gelukt,” sputterde Kat tegen.
“Maar jullie hebben dus scholen voor magie?” vroeg Tess.
“In dit dorp hebben we er één. Vivian gaat ook naar die school. Het is niet alleen maar magie, hoor. Voor het grootste deel is het een school zoals jullie gewend zijn. Alleen het vak Magie is dus nieuw voor jullie.”
“Wat leren jullie daar zoal?” vroeg Merijn aan Vivi.
Voor ze kon antwoorden, gaf haar vader enthousiast antwoord: “Jullie kunnen straks anders wel met Vivian meelopen. Dat is wel te regelen, geen moeite. Kunnen jullie met je eigen zien wat de kinderen daar leren.”
Vivian rolde met haar ogen toen haar vader het woord ‘kinderen’ zei.

[Daniël]

- “Mensenvoedsel is goed, dank je,” zei Kat kortaf. “Ik ben nog steeds een mens.”
“Goed, goed,” zei de burgemeester. “Ik vroeg het alleen maar.” > Lekker awkward
- Tegenover haar zaten haar broertjes. > Had je die al geïntroduceerd? Want nu komen ze wel heel erg uit de lucht vallen, ook al zijn ze dan misschien niet belangrijk voor het verhaal.
- Kunnen jullie met je eigen zien > eigen ogen zien, I guess

Ik vroeg me na dit stukje af hoe zeer de magiërswereld verweven is met de gewone wereld. Merijn en co wisten niet van het bestaan van magie af, maar als er in Noorwegen gewoon scholen zijn waar Magie wordt onderwezen, hoe kan het dan nog een geheim zijn?

[Robin]

- Tegenover haar zaten haar broertjes. > Had je die al geïntroduceerd? Want nu komen ze wel heel erg uit de lucht vallen, ook al zijn ze dan misschien niet belangrijk voor het verhaal.

Ik had ze nog niet geïntroduceerd. Ik noem ze in totaal ook maar drie keer. Misschien kan ik ze beter weghalen, Vivian enig kind maken. Dat past eigenlijk ook beter bij haar (en bij de situatie van het dorp).

- Kunnen jullie met je eigen zien > eigen ogen zien, I guess

Wups.

Ik vroeg me na dit stukje af hoe zeer de magiërswereld verweven is met de gewone wereld.

Niet. De gewone wereld weet niets van het bestaan van magiërs af. Magiërs leven óf undercover tussen de niet-magische mensen, óf zoals Alberta als kluizenaren, óf in dorpen zoals deze. Dat dorp staat niet op de kaart, de Noorse overheid weet niets van het bestaan af. Ze zijn ook geen burgers van Noorwegen of welk land dan ook. Hun educatie wordt daarom geheel intern geregeld.

Hm, misschien is het handig ergens een beetje expositie toe te voegen dat allemaal uitlegt.

---

Stukje #17:

Het klaslokaal stroomde vol. Het was vreemd om te bedenken dat er zoveel jonge magiërs in dit dorp waren. Als laatste kwam een vrouw binnen, die waarschijnlijk de lerares was.
Ze ging inderdaad zitten achter het bureau aan de voorkant van de klas.
“Goedemorgen, klas,” zei ze in het Engels. “We zullen vandaag alles in het Engels doen omdat we vier gasten hebben, die niet allemaal Noors spreken. Laten we een namenrondje doen, dan weet iedereen gelijk alle namen. Ik ben Regine Solberg — van de school moeten jullie me mevrouw Solberg noemen — en ik geef het vak Magie.”
Na het namenrondje pakte mevrouw Solberg een krijtje en tekende een sigil op het bord.
“Kan iemand me zeggen wat deze sigil doet?”
Enkele handen schoten omhoog.
“Zeg jij het maar, Anne.”
Anne was een mooie naam, dacht Jasmijn. Na het namenrondje was ze de meeste namen weer vergeten. Ze keek om om te zien wie het ook al weer was.
Anne was een mollig meisje, die kaarsrecht zat en gretig keek. Haar hand stak zo ver in de lucht als ze kon.
“Deze sigil maakt ruimtes schoon, en maakt ze vuilafstotend, zodat ze minder snel weer vuil worden.”
“Bijna goed,” antwoordde mevrouw Solberg. Het klonk als een compliment, maar Anne keek teleurgesteld.
Enkele handen schoten weer omhoog, minder dit keer. De eigenaren van de handen die beneden bleven pijnigden hun hersenen waarom het antwoord van Anne fout was.
“Ja, Anders?”
De slungelige blonde jongen die Anders heette zei: “Het hangt af van wat de persoon die de sigil gebruikt ermee wilt.”
“Klopt helemaal.”
Merijn hield zijn hand de lucht in. “Wij hebben vaak een sigil afgevuurd zonder dat we wisten wat het zou doen, vooral de eerste dag. En ik had ook een keer een watersigil afgevuurd, die een ander effect had dan ik dacht.”
“Is dat een vraag?” zei mevrouw Solberg en trok een wenkbrauw op.
Maar Merijn liet zich niet van zijn stuk brengen en vroeg: “Hoe zit dat?”
“Een sigil heeft uit zichzelf al een betekenis, erin gelegd door de persoon die de sigil heeft uitgevonden. En je hebt ervaring nodig om je eigen betekenis in sigils te leggen.”
Dat antwoord maakte Merijn blij. Magie had dus wel degelijk duidelijke regels en structuur. Om beter te worden hoefde hij alleen maar de puzzel op te lossen van hoe die regels in elkaar staken.
“En nu heb ik een mooi bruggetje naar de opdracht van vandaag. We gaan oefenen met deze sigil—” ze tikte op het bord “— en daarna gaan we naar buiten, om te kijken of we een andere betekenis aan de sigil kunnen geven.”
Ze haalde een vijftal volle stofzuigerzakken uit het laatje in haar bureau. Die zakken hadden nooit allemaal in dat laatje gepast. Merijn moest denken over wat Alberta had gezegd over kasten met oneindig veel lades. Misschien zijn er ook lades waar oneindig veel in kan?

[Daniël]

Ik vroeg me na dit stukje af hoe zeer de magiërswereld verweven is met de gewone wereld.

Niet. De gewone wereld weet niets van het bestaan van magiërs af. Magiërs leven óf undercover tussen de niet-magische mensen, óf zoals Alberta als kluizenaren, óf in dorpen zoals deze. Dat dorp staat niet op de kaart, de Noorse overheid weet niets van het bestaan af. Ze zijn ook geen burgers van Noorwegen of welk land dan ook. Hun educatie wordt daarom geheel intern geregeld.

Hm, misschien is het handig ergens een beetje expositie toe te voegen dat allemaal uitlegt.

Inderdaad, want dit blijkt niet uit de tekst en nu moet je er als lezer naar gokken.

- Het hangt af van wat de persoon die de sigil gebruikt ermee wilt > wil
- “Is dat een vraag?” zei mevrouw Solberg en trok een wenkbrauw op. > Nou, dat is ook lekker bot.
- Misschien zijn er ook lades waar oneindig veel in kan? > ik zou het verleden tijd maken.

[Robin]

Die expositie over de magische wereld, ik zit nog te kijken waar dat het beste past. Ik zit te denken om het ergens in Dysarchos te vertellen, wanneer Faulicius voor het eerst uitleg geeft over magie, en dan bij de lunch die we net hebben gehad een kleine herinnering eraan.

---

Stukje #18:

Regine Solberg pakte de zakken vol stof een voor een en kieperde ze leeg op de grond.
Het stof bleef een tijdje vlak boven de grond zweven voor het op de grond bleef liggen — natuurlijk werd het klaslokaal normaal gesproken met diezelfde sigil schoongemaakt.
De leerlingen schreven de sigil over op een stukje papier en vormden een rij. De voorste vuurde de sigil af. Het had nauwelijks effect. Hij liep naar het einde en tekende de sigil alvast over voor de volgende ronde.
Als tweede was Anne aan de beurt. Zij deed het iets beter. Daarna liep zij ook naar achteren om haar volgende sigil over te tekenen.
Zo gingen ze door. Telkens als het stof bijna op was, haalde de lerares een paar nieuwe stofzakken tevoorschijn.
Na bijna een heel rondje was Jasmijn aan de beurt. Ze slikte.
Tess, die achter Sem stond, boog zich om hem heen en fluisterde in Jasmijns oor: “Je kunt het. We weten wat je kan. Maak je geen zorgen.”
Dat bracht een glimlach op het gezicht van Jasmijn. Ze ging klaar staan.
Haar mond bewoog. Ze zei de spreuk, zo zacht dat bijna niemand haar hoorde. Ze wierp haar sigil.
Alle stof verdween.
“Heel goed, Jasmijn,” zei mevrouw Solberg. Ze deed haar la open om nieuwe stof op de grond te gooien.
“Dat is gek,” zei ze vertwijfeld. Ze zocht in het laatje, maar kwam er met lege handen uit.
“Dat zou niet moeten kunnen. De lade bevind zich technisch gezien niet in dit lokaal. Je hebt je eigen betekenis aan je sigil gegeven. Heb je dat wel vaker gedaan?”
“Ze heeft zelfs zelf een sigil verzonnen,” zei Tess trots.
“Echt waar? Die zou ik graag willen zien, als dat goed is.”
“Ja,” zei Jasmijn. “Maar dat kunnen we beter buiten doen. Het is gebaseerd op de windsigil.”
“Laten we dat meteen doen,” zei de lerares. “Dat was ik toch al van plan te doen als het stof op was. Dit was alleen een beetje eerder dan gepland.”
Jasmijn werd rood. Het was haar schuld dat haar vrienden en Anders, die helemaal achteraan was gaan staan, niet hadden kunnen oefenen.
Mevrouw Solberg zag het en zei gelijk: “Heel goed gedaan! Volg mij, iedereen.”

Terwijl de leerlingen les hadden, maakte Kat gebruik van zijn vrije tijd door het graf van Birgitta te bezoeken.
Ze was getrouwd en had kinderen gekregen — hij had levende bewijs eerder al gezien: Vivian zou er anders niet geweest zijn.
Maar toch, die grafsteen maakte het stuk moeilijker om te ontkennen dat Birgitta geleefd had, in tegenstelling tot Kat, die het grootste deel van zijn leven in een dikke, zwartharige gevangenis had gezeten.

[Daniël]

- natuurlijk werd het klaslokaal normaal gesproken met diezelfde sigil schoongemaakt.
De leerlingen schreven de sigil over op een stukje papier en vormden een rij. De voorste vuurde de sigil af. Het had nauwelijks effect. Hij liep naar het einde en tekende de sigil alvast over voor de volgende ronde.
Als tweede was Anne aan de beurt. Zij deed het iets beter. Daarna liep zij ook naar achteren om haar volgende sigil over te tekenen. > heel veel 'sigil' in dit kleine stukje. Ik snap dat het moeilijk is om een synoniem voor sigil te bedenken, maar dit staat ook niet echt mooi.
- Ze zocht in het laatje, maar kwam er met lege handen uit. > nou lijkt het net of ze letterlijk de lade in is gedoken.
- De lade bevind > bevindt
- “Dat is gek,” zei ze vertwijfeld. Ze zocht in het laatje, maar kwam er met lege handen uit.
“Dat zou niet moeten kunnen. De lade bevind zich technisch gezien niet in dit lokaal. Je hebt je eigen betekenis aan je sigil gegeven. Heb je dat wel vaker gedaan?” > dit stukje snap ik niet. Wat is gek? En wat zoekt ze in het laatje?
- hij had levende bewijs eerder al gezien: > het levende bewijs, I suppose

[Robin]

dit stukje snap ik niet. Wat is gek? En wat zoekt ze in het laatje?

"Ze haalde een vijftal volle stofzuigerzakken uit het laatje in haar bureau."
"Telkens als het stof bijna op was, haalde de lerares een paar nieuwe stofzakken tevoorschijn"
De stofsigil is normaal gesproken begrenst, zodat het alleen in één ruimte effect heeft. Dat heb ik niet duidelijk uitgelegd, maar nu heb ik een stukje toegevoegd waarin Regine dat uitlegt.
Toen Jasmijn aan de beurt was, had ze niet alleen alle stof laten verdwijnen in het lokaal, maar ook in het laatje --- en het is magisch, zodat er meer inpast, waardoor de stof erin normaal gesproken intact blijft.

---

Stukje #19:

Scherpe bladeren zoefden langs het klasje. Jasmijn stond ze geconcentreerd met haar ogen dicht te sturen. Ademloos keken de Noorse leerlingen naar het schouwspel. Regine Solberg keek zelf ook verwonderd.
“En in opperste concentratie,” mompelde de docente. Ze richtte zich tot Jasmijn. “Bestuur je alle bladeren nu afzonderlijk?”
Die gaf geen antwoord, maar kneep haar ogen harder dicht en bewoog haar vingers alsof ze een harp aan het bespelen was. Een voor een vlogen de bladeren nu in een andere formatie. Langzaamaan verscheen een woord: ja.
“Nee,” zei Regine, duidelijk onder de indruk. Ze haalde haar hand door haar haar. Het raakte uit model, maar dat merkte de docente niet. Ze staarde met een peinzende blik naar Jasmijn en weer naar de bladeren.
Jasmijn opende haar ogen en keek mevrouw Solberg aan. “Is er iets mis?”
Op het moment dat Jasmijn haar ogen geopend had, vielen alle bladeren naar beneden, de spreuk was verbroken.
“Interessant,” mompelde Regine. “Dat betekent dat de bladeren allemaal apart én bewust door haar bestuurd worden. De mentale capaciteit die daarvoor nodig is…”
De tweeling keek elkaar aan. Wat zou er gebeuren als Regine erachter kwam dat Jasmijn een halfvampier was? Zouden ze hier net zo anti-vampier zijn als Alberta? Of zouden ze het begrijpen? Maar dan nog was het aan Jasmijn of ze wilde dat iedereen het wist. Zou Jasmijn het goed vinden als ze voor een afleidingsmanoeuvre zouden zorgen? (Dat laatste dacht Tess alleen.)
“Er is niets mis,” zei mevrouw Solberg, die plotseling doorkreeg dat Jasmijn haar nog steeds aanstaarde, wachtend op antwoord. “Je hebt het uitstekend gedaan. Na de les wil ik zo even met je spreken, is dat goed?”
Jasmijn knikte.
De docente richtte zich tot de hele klas. “Ik neem aan dat jullie deze tijd goed gebruikt hebben over wat jullie de stofsigil willen laten doen. Jullie mogen de demonstraties beginnen. Jullie zijn het er vast wel mee eens dat Jasmijn al meer dan genoeg vaardigheid heeft laten zien en deze ronde mag overslaan als ze wilt?”
Alle leerlingen knikten. Sommigen zo heftig dat hun hoofd eraf leek te vallen. Jasmijn bloosde weer eens.
“Vorm dan maar gelijk een rij,” zei Solberg.

Na de les gingen de meeste leerlingen door naar de volgende les. Alleen de gasten niet; zij hadden officieel toch herfstvakantie, en er was alleen voor hen geregeld dat ze bij de les Magie konden zijn. Jasmijn liep naar mevrouw Solberg toe, om met haar te bespreken wat die wilde bespreken. De rest van het viertal ging terug naar het huis van de burgemeester.

“Kom zitten,” zei Regine Solberg. “Vertel me over je ouders.”

[Daniël]

- als ze wilt > als ze wil
- Sommigen zo heftig dat hun hoofd eraf leek te vallen > lol
- Verder weinig op aan te merken eigenlijk. Van het stukje waarin Jasmijn met de bladeren 'ja' vormde, was ik (net als de rest van de klas) ook verbaasd. Ik wist niet dat ze zó goed was

[Robin]

Stukje #20:

Hoofdstuk 5: de legende
Moest Jasmijn de waarheid vertellen? Of liegen, de juf wijsmaken dat allebei haar ouders mensen waren?
Lang kon ze er niet over nadenken. De docente keek haar vragend aan. Ze zaten naast elkaar op het bureau.
Jasmijn begon hakkelend te vertellen over haar vader, die ze vijf jaar niet meer gezien had.
Regine Solberg hapte. “Wat voor soort voor man is hij? Ken je zijn familie?”
Jasmijn haalde haar schouders op. “Gewoon, normaal. Ik was nog klein toen ik hem voor het laatst zag, dus zoveel weet ik niet meer. M’n vader had niet zo’n goed contact met de rest van zijn familie, dus die zagen we nooit.”
De docente dacht duidelijk dat ze wat op het spoor was. Ze stelde meer vragen, met een half-verborgen enthousiasme.
Nu kreeg Jasmijn medelijden met haar. Ze aarzelde heel even. Dan zei ze beslist: “Ik wil u wat vertellen, belooft u het aan niemand te vertellen?”
“Dat beloof ik.” Regine Solberg keek Jasmijn onafgebroken aan.
Jasmijn kuchte en vertelde wat haar moeder haar verteld had.
“Interessant… die zag ik niet aankomen,” zei mevrouw Solberg verbaasd. “Ik wist dat het andersom kon, maar ik wist niet eens dat vampiers konden…”
Haar stem dreef weg toen ze merkte dat Jasmijn er nog was. “Oh ja, ehm, er is iets wat ik je wilt laten zien, wat je misschien wel interessant vindt. Zou je later vandaag nog een keer langs willen komen?”
“Mag ik Tess meenemen?”
“Is goed. Ga nu maar snel, ik denk dat je vrienden op je wachten.”

“En?” vroeg de burgemeester. “Wat zijn jullie ervaringen na een keer het vak Magie bijgewoond te hebben?”
“Het was leerzaam,” zei Merijn. “Het viel me alleen op dat er erg veel verschil in leeftijd en vaardigheid was. Sommigen leerden daarom niets nieuws en anderen konden nauwelijks meekomen.”
“Ja,” zei de burgemeester somber. “Dat heb je, als je lid bent van een uitstervende soort. We zijn de grootste magische nederzetting waarvan we weten dat het bestaat, en we hebben niet eens genoeg kinderen om een fatsoenlijke school mee te vullen. In plaats daarvan gooien we alle kinderen in één klas.”
“En de kleuters en kleine kinderen?” vroeg Tess. “Die hebben we niet gezien.”
“Dat komt omdat die er niet zijn,” zei de burgemeester, nog somberder. Het gesprek viel stil.
Vivi telde af met haar vingers, maar hield ze verborgen, zodat alleen Merijn het kon zien. Zodra ze haar laatste vinger had omgebogen, zei de burgemeester vrolijk: “Maar goed, hebben jullie veel geleerd? En veel plezier gehad?”
De leerlingen waren verbluft door zijn plotselinge stemmingswisseling en wisten niets ze zeggen.
Er ontstond een ongemakkelijke stilte, tot Sem uiteindelijk een geforceerde “ja” wist uit te brengen.
“Mooi zo!” De burgemeester klonk nog even joviaal. “Komen jullie goed mee?”
“Je had ze moeten zien, papa,” zei Vivian. “Ze waren geweldig! Vooral Jasmijn. Die kan dingen doen die ik nog nooit gezien had. Ze is zelfs beter dan die opschepperige Anders.”

[Daniël]

- Moest Jasmijn de waarheid vertellen? Of liegen, de juf wijsmaken dat allebei haar ouders mensen waren?
Lang kon ze er niet over nadenken. De docente keek haar vragend aan. > Je gebruikt hier twee synoniemen voor het woord 'onderwijzeres', nl. 'juf' en 'docente'. Het verschil in toon tussen die twee woorden verschilt echter heel erg. Juf klinkt heel kinderlijk, en docente klinkt heel volwassen. Dat viel me alleen op, weet niet of het dan meteen fout is, maar goed.
- Dan zei ze beslist > vind 'dan' een beetje raar staan hier. Logischer lijkt me 'Toen'
- wat ik je wilt laten > wil
- “Dat heb je, als je lid bent van een uitstervende soort. > Oh? Is dat al eerder in het verhaal vermeld?
- niets ze zeggen > te

Ik mis trouwens na Kats flashback aan het begin wel een beetje een spanningsboog tot nu toe. Er is nog niet echt iets heel schokkends gebeurd en voor zover ik me de eerdere stukjes goed kan herinneren geef je ook geen hints voor open plekken en zo. Komt dat nu snel?