Sigil: De Erfgename

[Robin]

Stukje #12:

Hoofdstuk 4: vrouwen/mannen
Meteen werden de gasten naar het huis van de man gebracht, waar ze een stevige maaltijd kregen.
Dat was maar goed ook, want ze vielen om van de honger.
“Dus… Tess, Merijn, Jasmijn, Sem en Kat?” vroeg de man. Hij telde de namen af op zijn vingers.
“Helemaal goed,” zei Merijn. Zijn Noors, waar hij zo trots op was, klonk vlak en ingestudeerd in het bijzijn van échte sprekers. “En hoe kunnen we onze gasten noemen?”
“Jullie gasten?” vroeg de man geamuseerd.
“Ik bedoel gastheren,” zei Merijn met vuurrode wangen.
“Ik plaag maar,” zei de man. “Mijn naam is Rikard en dit is mijn dochter, Vivian.”
“Deze ruimte komt me bekend voor,” zei Kat. “Was dit niet het huis van de burgemeester, tachtig jaar geleden?”
“Dat is het nog steeds,” zei de man. “Ik ben de huidige burgemeester. Bent u hier eerder geweest?”
“Blijkbaar,” zei Kat droog. “Toen was ik echter bekend onder een andere naam — toen werd ik nog Thaddeus genoemd.”
“Thaddeus?” zei de dochter vrolijk. “Ik heb van u gehoord, van mijn oma. Maar zij vertelde dat u een knappe jongeman was en niet een kat.”
Kat kuchte. “Ik zit in dit lichaam gevangen. Het is een lang verhaal. Maar over Birgitta gesproken, ik zou haar graag eens willen zien.”
“Dat gaat helaas niet,” zei de burgemeester. “Mijn schoonmoeder is enkele jaren geleden overleden.”
“Oh, nee,” zei Kat. Hij sprintte weg.
“Waarom deed hij dat nou weer?” vroeg Vivian.
“Hij heeft een zware week gehad,” zei Merijn.
Tess stond op en liep haar leraar achterna.

Ze vond hem in een hoekje. Hij was zachtjes aan het huilen. Ze pakte hem op en hield hem zwijgend in haar armen.
Na een tijdje begon Kat tegen haar te praten. “Birgitta is ook dood. Iedereen is dood — iedereen die ik kende. Ik heb ruim zeventig jaar van mijn leven gemist en iedereen om wie ik geef is voor altijd weg. Niemand is meer over.”
“Je hebt ons nu,” zei Tess zacht.
Kat werd stil en dacht daarover na, terwijl Tess hem aaide.

Ondertussen liet Vivian enthousiast haar huis zien aan haar overgebleven gasten. Haar vader had haar dat opgedragen te doen, terwijl hij zelf bezig ging met administratieve zaken.
Merijn vertaalde de dingen die Vivian vertelde voor Sem en Jasmijn.
“En dit is de zolder,” zei ze. “Eén van jullie kan hier logeren, de anderen zullen we ergens anders onderbrengen.”
Ze keek Merijn aan.
“Wat denk je, wil jij bij ons logeren?” vroeg Vivian aan hem.

---

De naam van de burgemeester, Rikard, noem ik maar één keer in het hele verhaal. Wat zal ik daarmee doen? Zijn naam helemaal weglaten? Of op andere plekken zijn naam gebruiken in plaats van "de burgemeester" of "de vader van Vivian"? Of laten zoals het nu is, dat hij zijn naam wel noemt, maar dat die verder niet gebruikt wordt?

[Daniël]

- Het lijkt me vrij onwaarschijnlijk dat Merijn Noors spreekt. Of is dit eerder in het verhaal uitgelegd?
- Hij was zachtjes aan het huilen > vergeef me dat ik me niet helemaal voor kan stellen hoe een kat huilt
- Over Rickard: het is een beetje raar als hij zegt: 'Ik ben de burgemeester,' als er naar zijn naam wordt gevraagd. Dus wat mij betreft hoef je niks te veranderen.

[Robin]

- Het lijkt me vrij onwaarschijnlijk dat Merijn Noors spreekt. Of is dit eerder in het verhaal uitgelegd?

Hm, nee. Het idee was dat hij zichzelf Noors had geleerd, maar dat is eigenlijk wel toevallig. Ik kan het omschrijven zodat Kat zijn rol overneemt wanneer iemand Noors moet kunnen spreken, want Kat heeft de taal natuurlijk leren spreken toen hij jong was, omdat ze toen bondgenoten waren.

- Hij was zachtjes aan het huilen > vergeef me dat ik me niet helemaal voor kan stellen hoe een kat huilt

Mja, ik weet het ook niet.

- Over Rickard: het is een beetje raar als hij zegt: 'Ik ben de burgemeester,' als er naar zijn naam wordt gevraagd. Dus wat mij betreft hoef je niks te veranderen.

Chill.

---

Stukje #13:

“Ehm,” zei Merijn.
Sem kon niet verstaan wat Vivian net gezegd had, maar begreep de strekking. Met moeite onderdrukte hij een gniffel, maar een glimlach kon hij niet tegenhouden.
“Hoe staan de zaken eigenlijk met Lieke?” vroeg hij in het Nederlands aan Merijn.
“Ze heeft een pauze ingelast,” antwoordde hij. “Maar waarom—waarom zou dat relevant zijn in onze huidige situatie?”
Sem grinnikte. “Moeilijke woorden, je voelt je betrapt.”
“Absoluut niet! Dat is geenszins — ik bedoel, dat slaat nergens op!”
“Geef maar toe,” zei Sem plagerig. “Ik heb je wel door.”
“Wat zeggen jullie allemaal?” vroeg Vivian, die met één opgetrokken wenkbrauw naar het gesprekje had geluisterd.
“Een hoop onzin,” zei Merijn nors. “Sem is zijn lompe zelf.”
“Jasmijn, ik geloof dat wij nog iets te doen hebben,” zei Sem in het Engels, zodat Vivian het ook zou verstaan.
“Wat bedoel — oh ja,” zei ze haastig, toen ze het doorkreeg. “Natuurlijk. Dat ene… dingetje.”
Net te laat had Merijn door wat zijn vrienden hadden gedaan. “Nee, wacht, dat is niet—”
Ze waren al weg.
Vivian sprong voor de deur en trok die dicht voor Merijn iets kon doen. Ze leunde tegen de deur en lachte. Iets kriebelde in zijn buik wat eigenlijk niet mocht kriebelen. “Wat zullen we doen?” vroeg ze, op een toon alsof de hele wereld voor hen open lag.

Hand in hand renden Sem en Jasmijn naar beneden, om buiten een rustig plekje te vinden. Ze konden nu net zo goed van de gelegenheid gebruik maken.
Voor ze de buitendeur gevonden hadden, vonden ze het hoekje waar Tess en Kat zaten.
Ze stopten en keken Tess en Kat aan. Plotseling lachten ze niet meer. Jasmijn strekte zwijgend haar hand uit, alsof ze Kat van twee meter afstand wilde aaien.
Tess keek op. Ga maar, gebaarde ze met haar hoofd. Het is goed.
Zwijgend liepen Sem en Jasmijn naar buiten, nog steeds hand in hand.

Op de zolder was geen andere zitplek, dus Merijn zat naast Vivian op het logeerbed. Hij had zijn handen in elkaar gevouwen en kneep in zijn vingers.
“Houd je van natuur?” vroeg Vivian. “We hebben geweldige natuur hier. Heel romantisch.”
“Ik—” begon Merijn. Ik heb een vriendin. Maar hij zei het niet. Hij deed zijn mond een paar keer open en dicht zonder dat er geluid uit kwam en kwam uiteindelijk uit op: “houd wel van natuur.”
Vivian lachte en streek haar goudblonde haren achter haar oor. “Laten we dan maar zorgen dat je die te zien krijgt.

[Daniël]

- “Een hoop onzin,” zei Merijn nors > zei Merijn Noors ? Want als Merijn geen Noors kan, kunnen ze ook niet direct met elkaar praten en dat staat een romance nog al in de weg. Kun je Vivian niet gewoon Engels laten praten?
- “Houd je van natuur?” > Hou je van de natuur, klinkt even net iets soepeler

Krijgt Tess ook nog met iemand iets, want anders is het wel een beetje zielig ?

[Robin]

- “Een hoop onzin,” zei Merijn nors > zei Merijn Noors ? Want als Merijn geen Noors kan, kunnen ze ook niet direct met elkaar praten en dat staat een romance nog al in de weg. Kun je Vivian niet gewoon Engels laten praten?

Ze praten vaak in het Engels met elkaar in het stuk wat volgt. Ik geef meestal niet aan in welke taal er gesproken wordt, maar elke keer dat Merijn expliciet iets in het Noors zegt, maak ik er een punt van dat hij allemaal fouten maakt. Die momenten kan ik veranderen of weghalen en ze de hele tijd Engels laten praten.

- “Houd je van natuur?” > Hou je van de natuur, klinkt even net iets soepeler

'Kay.

Krijgt Tess ook nog met iemand iets, want anders is het wel een beetje zielig ?

Tess is ook heel zielig.

Oh, en bereid je maar vast voor: de komende tijd hebben we heel veel van dit, en heel weinig magie (al hoop ik daarvoor te compenseren in de climax, waar ik bijna ben met schrijven).

---

Stukje #14:

Op een bankje ergens in het dorp zaten Sem en Jasmijn. Ze waren aan het zoenen.
Sem had zijn armen om Jasmijn heen geslagen en zij hield hem vast bij zijn schouders.
Opeens schrok Jasmijn. Ze liet Sems lippen los. “Wat deed je?” vroeg ze.
“Gewoon,” zei Sem ondeugend. “Een beetje verkennen.”
“Maar… was dat je tong?”
“Ja, heb je nog nooit getongzoend soms?”
“Ik heb sowieso nog nooit iemand gekust voor jou,” zei Jasmijn en ze sloeg haar ogen neer.
“Oh,” zei Sem.
“Jij wel?” vroeg Jasmijn.
“Ja, natuur—” begon Sem. “Ik bedoel, ja.”
“Oh,” zei Jasmijn.
Ze lieten elkaar ongemakkelijk los.
“Misschien moeten we het wat rustiger aan doen,” zei Jasmijn.
“Oké,” zei Sem.
Ze keken elkaar zwijgend aan. Plotseling schoot Jasmijn naar voren en gaf Sem een vurige kus op zijn mond. En toen was ze weg.
Sem bleef zitten op het bankje. Hij snapte er niets meer van. “Vrouwen…” mompelde hij.

“Is het niet prachtig hier?” riep Vivian uit, haar armen uitgestrekt.
Ze liep met Merijn door de vallei.
“Ja,” zei hij. De hele weg dacht hij alleen maar dingen als: Ze lacht weer. Negeer. Ze speelt met haar haren. Negeer! Ze maakt grapjes en leunt tegen me aan. NEGEER!
“Zeg Vivian,” begon Merijn. Het was de eerste keer dat hij haar naam zei. Waarom lette hij daarop?
Ze onderbrak hem. “Noem me Vivi. Al mijn vrienden noemen me Vivi.”
“Zeg Vivi,” begon hij opnieuw. “Waar gaan we eigenlijk heen?”
“Dát ga ik niet verklappen,” zei ze en stak haar tong uit. Ze rende vooruit en riep: “het is iets van onmetelijke schoonheid!”
Merijn zuchtte en rende haar achterna.

Tess en Kat zaten nog steeds in hetzelfde hoekje toen Jasmijn naar hen toe kwam.
“Jasmijn, wat is er?” vroeg Tess bezorgd.
Die zei niets, maar kwam naast haar beste vriendin zitten. Ze leunde tegen Tess aan en begon te vertellen wat er gebeurd was.
“Mannen…” zei Tess afkeurend en sloeg een arm om haar beste vriendin heen. Die glimlachte zachtjes.
Na een paar minuten stilte vroeg Tess: “En nu?”
“Ik weet het niet,” zei Jasmijn. “Ik vind Sem nog steeds heel leuk en ik wil zeker… verder met hem gaan. Maar het gaat allemaal wel een beetje snel voor me. Ik vind het eng, Tess, is dat normaal?”
“Vast wel,” zei Tess geruststellend. “Sem is een sukkel, maar zo zijn ze nou eenmaal. Uiteindelijk komt het goed, vertrouw me.”
Jasmijn glimlachte iets zekerder nu. “Sem is geen sukkel. Hij is lief. En grappig.”
“Dat bepaal ik wel,” zei Tess. “En ik zeg dat hij een sukkel is. Dat is niet erg, maar het is wel zo.”
Daardoor moest Jasmijn giechelen.

[Daniël]

- Die schuin gedrukte gedachten van Merijn vind ik wel grappig. Alleen, als alles wat schuin gedrukt is letterlijk zijn gedachten zijn, dan moet het niet zijn: 'Waarom lette hij daarop?' maar 'Waarom let ik daarop?'
- Ze rende vooruit en riep: "het > "Het
- Die glimlachte zachtjes > volgens mij kun je niet zachtjes glimlachen, want een glimlach is een vorm waarin je je mond trekt en die is geluidloos
- “Dat bepaal ik wel,” zei Tess. > zo

Oké, tot nu toe vind ik al die romance nog niet storend maar zorg wel dat je de overall verhaallijn niet uit het oog verliest. Probeer de romantische passages ook niet al te cliché te maken met uitspraken van onbegrip zoals 'Vrouwen...' en 'Mannen...' en 'Het gaat te snel' e.d.

[Robin]

Het scheelt dat Sem wel een begrijpende jongen is, die alleen moet snappen dat het allemaal nieuw voor haar is. En Jasmijn moet nog snappen dat het ook nieuw voor hem is, op een andere manier.

---

Stukje #15:

Vivi trok Merijn mee.
“Kom op, slome,” zei ze plagend. “We zijn er bijna.”
Ze bereikten de top van een heuveltje. Toen zagen ze het.
“Zie hier!” riep Vivi theatraal, haar armen uitgestrekt. “De befaamde IJsorchidee.”
“Ehm,” zei Merijn. “Daar heb ik nog nooit van gehoord.”
“Echt niet? Het is tot in verre plekken beroemd om zijn zeldzaamheid, zijn schoonheid en zijn magische eigenschappen.”
“Ah, dat kan het misschien verklaren,” zei Merijn. “Tot een paar dagen geleden wisten we niet van het bestaan van magie af. Dus we hebben nooit iets geleerd over magische bloemen.”
Vivi staarde hem met open mond aan. “Serieus? Dus jullie hadden tot een paar dagen geleden nog nooit iets geleerd over sigils en magie en zo?” Terwijl ze dat zij haalde ze een vel papier uit haar mouw, waar een sigil opstond. Ze vuurde de sigil af om haar woorden kracht bij te zetten.
Het was een feestelijke explosie van ballonnen en serpentine, die zo snel verdween als het verschenen was.
“Ja,” zei Merijn.
“Dat is zielig,” zei Vivi en spontaan omhelsde ze hem.
Merijn stond verbluft stil. Heel voorzichtig sloeg hij zijn armen om Vivi. Ze was zacht en rook zoet en wild tegelijkertijd. In de kou was zij prettig warm.
De omhelzing duurde iets langer dan hij geduurt zou moeten hebben. Na afloop keken Merijn en Vivi allebei een beetje opgelaten.
“Misschien is het tijd om terug naar het dorp te gaan,” zei Merijn.
“Ja,” zei Vivi.
“De orchidee is wel heel mooi, trouwens,” zei Merijn.
Vivi glimlachte en begon richting het dorp te lopen. Merijn liep zwijgend met haar mee.

In het dorp kwamen ze Sem tegen, die nog steeds op het bankje zat.
“Hoe gaat ‘ie?” vroeg Merijn.
“Jasmijn…” zei Sem, “ze… wilde het rustig aan doen.”
Merijn hoorde dat er meer achter zat. Hij keek naar Vivi en vroeg: “Ik ga even met Sem praten, is dat goed?”
“Natuurlijk, je hoeft mij toch geen toestemming te vragen, gekkie,” zei ze gemaakt vrolijk.
Merijn ging naast Sem op het bankje zitten.
Vivian liep verder. Zodra ze uit het zicht van Merijn en Sem was, schopte ze tegen een stukje gras dat tussen de tegels uitstak.
“Vertel,” zei Merijn. “Wat is er precies aan de hand?”
Sem vertelde wat er was gebeurd. “… ik bedoel, wat verwacht ze van me?” eindigde hij. “Ik heb eerder vriendinnetjes gehad en met ze getongzoend — en nog wel meer dan dat. Is dat nou zo erg?”
“Misschien vindt ze het een beetje intimiderend?” stelde Merijn voor. “Je hebt nu een soort van macht over haar, omdat jij kan oordelen of ze het goed doet of niet, terwijl zij jou nergens mee kan vergelijken. Aan de andere kant, je moet me er niet aan houden, want ik weet natuurlijk ook niet wat er in haar hoofd allemaal omgaat.”
“Macht over haar?” sputterde Sem tegen. “Hoe—”
Op dat moment werd Sem de mond gesnoerd door het luiden van kerkklokken.
“Is het al etenstijd?” kreunde Merijn. “Ik hoop dat we gaan eten, ik heb honger als een paard.”

[Daniël]

- Terwijl ze dat zij > zei :finger:
- Ik denk dat je Vivi in de beschrijvingen tussen de dialogen door ook wel vaker gewoon Vivian kunt noemen
- Over de IJsorchidee: nadat Vivi heeft gezegd: "Zie hier! De befaamde IJsorchidee' verwacht je als lezer eigenlijk een beschrijving van de IJsorchidee, want net als Merijn heeft de lezer waarschijnlijk ook nog nooit van een IJsorchidee gehoord.
- Zodra ze uit het zicht van Merijn en Sem was, schopte ze tegen een stukje gras dat tussen de tegels uitstak. > Huh, dit snap ik niet? Je verwacht dat de scene naar Merijn en Sem verschuift, maar blijft dan toch nog even hangen bij Vivian die dan tegen een stukje gras aanschopt? Waar slaat dat op? Dat het niet gelukt is om Merijn te zoenen? Het staat nu een beetje vaag eerlijk gezegd.
- Ik vind het gesprek tussen Merijn en Sem meer vrouwenpraat dan mannenpraat eigenlijk Kunnen ze het niet iets 'stoerder' houden op de een of andere manier ?
- “Is het al etenstijd?” kreunde Merijn. “Ik hoop dat we gaan eten, ik heb honger als een paard.” > Haha, Merijn voelt zich echt ellendig. Tegen z'n zin in Noorwegen en dan ook nog een overenthousiaste vrouw die in z'n nek loopt te hijgen :]

[Robin]

- Ik denk dat je Vivi in de beschrijvingen tussen de dialogen door ook wel vaker gewoon Vivian kunt noemen

Ik gebruik heel bewust Vivi of Vivian om te laten zien wie nu het POV is. Dit wordt nog belangrijk later.

- Over de IJsorchidee: nadat Vivi heeft gezegd: "Zie hier! De befaamde IJsorchidee' verwacht je als lezer eigenlijk een beschrijving van de IJsorchidee, want net als Merijn heeft de lezer waarschijnlijk ook nog nooit van een IJsorchidee gehoord.

Helemaal vergeten. Ik heb het volgende stukje toegevoegd nadat ze dat zegt:

Het was alleen die ene bloem, die groeide op een enkele rechte steel. Je zag niet veel van die steel, omdat de bloem zelf alle aandacht naar zich toetrok. De bloem was wit, delicaat. Groot, ook. Groter dan je zou verwachten. De meeste bloemen in de omgeving waren juist piepklein. Langs de kelk liepen prachtige blauwe lijnen, die naar het einde van de bladeren toe versmolten met het wit, wat door die lijnen nog stralender leek.

- Zodra ze uit het zicht van Merijn en Sem was, schopte ze tegen een stukje gras dat tussen de tegels uitstak. > Huh, dit snap ik niet? Je verwacht dat de scene naar Merijn en Sem verschuift, maar blijft dan toch nog even hangen bij Vivian die dan tegen een stukje gras aanschopt? Waar slaat dat op? Dat het niet gelukt is om Merijn te zoenen? Het staat nu een beetje vaag eerlijk gezegd.

Ik hoopte al dat dat je op zou vallen. Dat wordt nog belangrijk later, laten we het er nu op houden dat ze erbij betrokken had willen worden.

- Ik vind het gesprek tussen Merijn en Sem meer vrouwenpraat dan mannenpraat eigenlijk Kunnen ze het niet iets 'stoerder' houden op de een of andere manier ?

Haha, hoe kan dat? Eerlijk gezegd houd ik dat soort gesprekken zelf altijd met vrouwelijke vrienden, wat de vrouwenpraat hier misschien verklaart.

- “Is het al etenstijd?” kreunde Merijn. “Ik hoop dat we gaan eten, ik heb honger als een paard.” > Haha, Merijn voelt zich echt ellendig. Tegen z'n zin in Noorwegen en dan ook nog een overenthousiaste vrouw die in z'n nek loopt te hijgen :]

Klagen is zeker een van zijn mindere eigenschappen.

Hierbij laat ik het voor vanavond, morgen moet ik supervroeg op.

[Daniël]

- Prima beschrijving van de bloem
- En @vrouwenpraat/mannenpraat: volgens mij is het clichébeeld dat mannen nooit zo open naar elkaar zijn wat dit betreft. Anyway, het gesprek tussen Merijn en Sem komt niet heel onnatuurlijk over of zo, dus wat mij betreft laat je het zo staan.
- Succes met opstaan morgen dan :p