Het meisje van maandag

[Daniël]

“wiens schoenen, ondanks zijn gehuppel over de modderige oprijlaan, inmiddels aardig bevuild waren geraakt”: “ondanks”? “Dankzij” toch eerder?

Nee, ik bedoelde juist dat ie een beetje onhandig huppelt om over de modder en zo te stappen (hij huppelt natuurlijk niet echt )

“kinders”: meh. “Kinders” vind ik niet zo mooi klinken, zeker hier niet.

Het is ook een beetje met spot bedoeld, het gebruik van 'kinders', zoals ouders over hun kinderen praten. 'De kinders hebben...'
Maar misschien dan toch maar gewoon 'kinderen'.

“Ze ruiken het haast wanneer er over hen wordt geroddeld”: geroddeld? Grote mensen? Over kinderen?

Nou ja, niet echt roddelen. Maar zo van: 'Japie is pas zeven. Ik vind het onverantwoord dat hij om acht uur pas naar bed gaat!' Of: 'Hij kijkt naar verkeerde televisieprogramma's. Dat beïnvloedt zijn gedrag.' Weet ik veel

“Grote Mensen Zaken”: “Mensen” is zelfstandig naamwoord, dus vast aan “Zaken”, “Grote” heeft betrekking op “Mensen” en niet op “Zaken”, dus → “Grote-Mensen-Zaken” oid.

Ah ja, da's een goei

“wat ongetwijfeld iets met politie te maken had”: leuk, leuk, al zou ik “ongetwijfeld” wel in “waarschijnlijk” veranderen. Dit is juist iets waar de kinderen niets van afweten, toch?

Je zou het inderdaad naar die kant kunnen beredeneren, maar de kinderen in dit verhaal zijn erg overtuigd van de juistheid van hun ideeën over de maatschappij waar zij natuurlijk nog betrekkelijk weinig van af weten. Dat met Politiek komt nog terug in een grappige dialoog, waaruit die overtuiging blijkt

“Kermis”, “Kerstmis”, “Kermit”: ze waren toch Amerikaans? In het Engels gaan de woordgrappen namelijk niet op (respectievelijk “Carnival” of “Funfair”, “Christmas” en “Kermit”)

Damn, niet eens aan gedacht Naja, daar moet de vertaler zich maar over buigen en er iets moois van maken ^^

“mochten ‘absoluut niet bevuild raken’”: dat zegt ze zelf?

Ja, de woorden van haar moeder zeer ernstig uitsprekend.

“‘Oh ik ben heel snel,’” → “‘Oh, ik ben heel snel,’”

Daar twijfelde ik zelf aan omdat er eigenlijk geen pauze in deze zin zit. Je spreekt alle woorden even snel na elkaar uit. Het is meer: Oh ik ben - héél snel. Als je begrijpt wat ik bedoel. Maar misschien moet er toch een komma omdat dat een regel is na 'Oh/O'?

“spits”: ik denk niet dat je dat bedoelt. “Spits” betekent “scherp” (in de letterlijke betekenis van het woord) of “scherpzinnig”. Dus als je iets van “scherp” bedoelt...

Ik bedoel: scherp, kattig, op de teentjes getrapt, beledigd (hoewel er wel verschil zit in die woorden, ik denk dat ik het verander in 'beledigd')

“zijn wereldje”: een verkleinwoord hier lijkt me denigrerend voor kinderen, terwijl dit juist (ongeveer) vanuit het perspectief van een kind wordt verteld. → “zijn wereld” of zelfs → “de wereld” zou beter passen.

Ja, nu je het zegt. Dat is veel beter. Veranderd in: de wereld

“Eén keer”: ik zou hier zeggen → “eens”, dat klinkt wat minder precies.

OK

“Ik ben toch nog nooit in Farwater geweest.”: dat weet hij toch niet? (of wel? ) Anders: → “Ik ben toch nog in Farwater geweest.”

Wel, hoewel Washington voor Amerikaanse afstanden dichtbij de denkbeeldige plaatsen Sunnyfield en Farwater ligt is het toch nog zeker een uur of vijf rijden. Vergeleken met Washington is Farwater een gat en Sunnyfield een minuscuul stipje. Mensen die in Washington leven en werken zullen ook niet snel de stad verlaten, laat staan de rimboe in gaan (als je Washington kunt vergelijken met de beschaafde wereld, en het gebied waarin Sunnyfield en Farwater liggen zeer dun bevolkt land met veel natuur )
Trouwens, ik denk dat je bedoelt na Anders: ''Ik ben toch nooit in Farwater geweest.'' Anders snap ik er niks van

“zei David, en hij”: :finger:

Wel, ik heb nooit gezegd dat je nóóit een komma voor 'en' mag zetten! In dit geval vond ik hem wel op zijn plaats omdat je toch echt een pauze neemt na 'David': 'Kijk, ik zal het voordoen,' zei David - en hij (- = ademhalen) Toch?

“er op” → “erop”? (Ik weet het niet zeker...)

Volgens mij 'erop'...

“een beetje omhoog, en als we”: Daniël! :finger:

Oké, deze is wel onterecht

“een probleem want dan” → “een probleem, want dan”?

OK

“Dan hebben we een probleem want dan kunnen we niet meer naar beneden.” ORLY?

't Zijn kinderen hè ^^ Maar dat is niet wat David eigenlijk wilde gaan zeggen natuurlijk...

“Toen ging de arm aan haar kant van de wip omlaag en schoot David verder de lucht in.”: ehm, wat? Ze moet toch eerst naar achteren gaan?

O jee, daar komt de Natuurkundige Wet van Robin weer om de hoek kijken XD. Maar is het niet zo dat alleen door het staan er meer gewicht op het zitje komt en dus deze naar beneden gaat? Daar hoef je niet voor naar achteren te gaan. Toch?

“David ook omlaag”: niet “ook”, toch? Zij was er “parmantig afgesprongen”, niet “omlaag gedenderd?”

Helemaal juist.

“pijnlijk”: hm, nee. Een verwonding kan pijnlijk zijn. Een moment. Maar je kan niet pijnlijk over je kont wrijven. → “gepijnigd” kan hier geloof ik wel.

Oké, gepijnigd dan

Jezus, wat een waslijst En ik had het nog wel zo goed nagecheckt op foutjes Oké, er zaten geen slordigheidsfoutjes in! Behalve die ene komma dan...

[Robin]

“‘Oh ik ben heel snel,’” → “‘Oh, ik ben heel snel,’”

Daar twijfelde ik zelf aan omdat er eigenlijk geen pauze in deze zin zit. Je spreekt alle woorden even snel na elkaar uit. Het is meer: Oh ik ben - héél snel. Als je begrijpt wat ik bedoel. Maar misschien moet er toch een komma omdat dat een regel is na 'Oh/O'?

Tja, ik weet het niet precies. Ik begrijp wat je ermee bedoelt, maar het ziet er gewoon zo raar uit (net als dat iemand geen komma voor een naam zet: “Hoe gaat het Jan?”)

“Ik ben toch nog nooit in Farwater geweest.”: dat weet hij toch niet? (of wel? ) Anders: → “Ik ben toch nog in Farwater geweest.”

Wel, hoewel Washington voor Amerikaanse afstanden dichtbij de denkbeeldige plaatsen Sunnyfield en Farwater ligt is het toch nog zeker een uur of vijf rijden. Vergeleken met Washington is Farwater een gat en Sunnyfield een minuscuul stipje. Mensen die in Washington leven en werken zullen ook niet snel de stad verlaten, laat staan de rimboe in gaan (als je Washington kunt vergelijken met de beschaafde wereld, en het gebied waarin Sunnyfield en Farwater liggen zeer dun bevolkt land met veel natuur )
Trouwens, ik denk dat je bedoelt na Anders: ''Ik ben toch nooit in Farwater geweest.'' Anders snap ik er niks van

Oeps, typefout. Ik bedoelde “Ik ben nog nooit in Farwater geweest.” Uit het verhaal blijkt dat geen van beiden goed zicht hebben op de grootte van Farwater vs Washington -- ze weet zelfs niet eens welke stad groter is!

“zei David, en hij”: :finger:

Wel, ik heb nooit gezegd dat je nóóit een komma voor 'en' mag zetten! In dit geval vond ik hem wel op zijn plaats omdat je toch echt een pauze neemt na 'David': 'Kijk, ik zal het voordoen,' zei David - en hij (- = ademhalen) Toch?

Humhumhum... ik weet het niet. Ik vind het niet heel onlogisch staan hier, maar jij hebt me ook al eens verbeterd op zo'n soort situatie.

“een beetje omhoog, en als we”: Daniël! :finger:

Oké, deze is wel onterecht

De komma of de :finger:?

“Toen ging de arm aan haar kant van de wip omlaag en schoot David verder de lucht in.”: ehm, wat? Ze moet toch eerst naar achteren gaan?

O jee, daar komt de Natuurkundige Wet van Robin weer om de hoek kijken XD. Maar is het niet zo dat alleen door het staan er meer gewicht op het zitje komt en dus deze naar beneden gaat? Daar hoef je niet voor naar achteren te gaan. Toch?

Nou, als haar tenen de grond niet aanraken (wat ik aanneem, aangezien ze “vast” zitten), waar hangt dat gewicht van haar benen dan aan? Precies, aan wip. Gaan staan veranderd niets. Het enige wat je kan doen om het evenwicht van een hefboom (want dat is het eigenlijk) te veranderen is een van de massa's (en dat gaat nu niet) of een arm (en dan moet ze dus naar voren of achteren) aan te passen.

Jezus, wat een waslijst En ik had het nog wel zo goed nagecheckt op foutjes Oké, er zaten geen slordigheidsfoutjes in! Behalve die ene komma dan...

[Melona]

Ik heb dat probleem n keer gehad met m'n neef
Maar wij gingen dan niet staan, de een schoof dan zo ver mogelijk naar voren en de ander zo ver mogelijk naar achteren waardoor het gewicht verschoof. En daarna viel de ander inderdaad een beetje te hard naar beneden xD

[Daniël]

Ja, mijn natuurkundekennis schiet weer eens te kort zie ik Ik zal het veranderen in naar voor/naar achter gaan

Hier het volgende stukje, weer gewoon één bladzijde.

-------

Toen David weer een beetje hersteld was van die smak stelde hij voor een spel te spelen dat hij al lang in zijn hoofd had maar nog nooit had uitgesproken omdat hij niemand had om het mee te spelen.
‘Ik wilde het eigenlijk in het maïsveld doen, maar er is nog geen maïs.’
‘Kunnen we het dan wel doen?’ vroeg Sophie bedenkelijk.
‘Ja, er is nog één andere plek: het Bos.’
‘Dat ligt achter de weg. Ik dacht dat je daar niet mocht komen?’
‘Niemand die het te weten komt als jij je mond houdt.’
‘Ik zwijg als het graf,’ zei ze, terwijl ze een beweging maakte alsof ze haar mond dicht ritste.
Stilletjes verdwenen ze van het erf en de boerderij. Terwijl ze naar beneden liepen vroeg Sophie: ‘Waarom hou je eigenlijk niet van Kerstmis? Krijg je soms geen cadeautjes?’
‘Jawel, Kerstmis begint altijd goed, met cadeaus onder de boom. Maar dan moeten we naar de kerk en pastoor Young,’ – een bekeerde Chinees die zich op z’n zestigste had laten dopen – ‘die kijkt je altijd zo heel griezelig aan met zijn verhalen over zonde en straf.’
‘Lijkt me een engerd,’ oordeelde Sophie.
‘En na de mis komt de familie eten.’
‘Heb je een hekel aan je familie?’
‘Alleen aan Tante Emma, die probeert me altijd spruiten te voeren.’
‘Ik heb ook een hekel aan spruiten.’
‘Geloof me, Tante Emma is erger. En je kunt er de klok op gelijk zetten dat Oom Christopher over zijn langdradige avonturen en ondernemerssucces in India begint als mijn moeder het hoofdgerecht serveert. Dan ziet hij het lam en dan zegt hij: ‘Dat doet me denken aan…’ En begint vervolgens over van alles en nog wat, behalve geslachte lammetjes.’
Sophie lachte. Het was de eerste keer dat David haar had horen lachen. Ze lachte écht, een échte lach vol vrolijkheid.
Onvermoeibaar praatte hij verder over zijn grootvader, maar toen stonden ze plots aan de kant van de weg. David keek naar links, naar rechts en toen weer naar links. Er kwam niks aan. Geen dorpeling met kiespijn, geen verdwaalde zakenman op zoek naar Route 95. Zonder verder te aarzelen staken de kinderen over, sprongen over de gele lijn alsof er een alarm afging wanneer ze hem met hun schoenen aanraakten, en bleven met kloppend hart staan op de drempel van het Land aan de Overkant.
De ambassade van de Boerderij was hier op de drempel gezeteld: een klein houten hokje met een toonbank. Erachter stonden jonge dennenboompjes in strakke rijen achter en naast elkaar.
‘Met Kerstmis verkoopt mijn vader kerstbomen,’ legde David uit.
Het interesseerde Sophie niet. ‘Hoe gaat dat spel van je nou?’ vroeg ze ongeduldig.
‘We tellen tot zestig en ondertussen rennen we ieder een andere kant op het bos in. Bij zestig moet je stoppen en de ander proberen te vinden. Schreeuwen niet toegestaan.’
‘Verstoppertje dus,’ zei Sophie teleurgesteld, die laatste toevoeging negerend.
‘Nee, geen verstoppertje. Bij verstoppertje moet de één zich verstoppen en de ander hem vinden. Nu moeten we elkaar vinden.’
‘Ik snap het. We moeten samenwerken.’
‘Inderdaad,’ zei David tevreden. ‘En we hebben gewonnen als dat gelukt is voor het uur om is,’ besloot hij zijn speluitleg.
‘Van wie?’ vroeg Sophie echter.
‘Sorry?’
‘Van wie hebben dan gewonnen?’
Daar moest David even over nadenken. ‘Van het Bos,’ zei hij toen. ‘Want die voorkomt met al die bomen dat het ons lukt.’
‘Oké, Bos. Je bent een slappeling! Kom maar op!’
‘Drie…’ begon David het aftellen, ‘twee… één… Los!’

[Robin]

• “Het interesseerde Sophie niet.”: in dit geval zou ik eerder zeggen → “Dat interesseerde Sophie niet.”
• “We tellen tot zestig en ondertussen rennen we ieder een andere kant op het bos in. Bij zestig moet je stoppen en de ander proberen te vinden. Schreeuwen niet toegestaan.”: recipe for disaster...
• “Want die voorkomt met al die bomen dat het ons lukt.” → “Want die probeert te voorkomen met al die bomen dat het ons lukt.”, hoop ik, anders heeft het Bos al gewonnen.
• “twee… één… Los” → “twee… één… los”?[/list:u]

[Daniël]

“Het interesseerde Sophie niet.”: in dit geval zou ik eerder zeggen → “Dat interesseerde Sophie niet.”

Akkoord.

“We tellen tot zestig en ondertussen rennen we ieder een andere kant op het bos in. Bij zestig moet je stoppen en de ander proberen te vinden. Schreeuwen niet toegestaan.”: recipe for disaster...

Haha ja Het moet natuurlijk wel spannend blijven

“Want die voorkomt met al die bomen dat het ons lukt.” → “Want die probeert te voorkomen met al die bomen dat het ons lukt.”, hoop ik, anders heeft het Bos al gewonnen.

O ja, natuurlijk

“twee… één… Los” → “twee… één… los”?

Zou ook kunnen, maar ik laat het zo staan denk ik. Dan springt het 'Los' er iets meer uit met die hoofdletter.

[Melona]

Stoere kinderen :') Als mijn moeder zei dat ik 't bos niet in mocht dan durfde ik niet eens xD Laat staan dat ik dan de ander achter zou laten en de andere kant op zou lopen xD

[Daniël]

En ze begonnen te rennen, alsof hun leven er van af hing. Eerst door de dennenkweek, toen het wilde woud in. David ging schuin noordwaarts, Sophie meer zuidwaarts. Ondertussen telden ze tot zestig, terwijl hun hart in hun keel klopte. Bij twintig was de weg al niet meer te zien, bij veertig omsloot de duisternis van het Bos hen volkomen. Bij zestig waren alle geluiden van de buitenwereld weggestorven en stopten ze buiten adem.
Slim als ze was had Sophie een vaste koers gehouden en was op een zo recht mogelijke lijn het Bos ingegaan. Ze moest dus rechts afslaan om uiteindelijk bij David uit te komen.
Nog vol goede moed sprong ze over uitstekende boomwortels en groene bedden mos en omgevallen bomen en torenhoge mierenhopen die ze in De Grote Stad nog nooit had gezien. Dat haar laarsjes absoluut niet bevuild mochten raken scheen ze vergeten te zijn.
Na een tijdje bleef ze puffend en hijgend in het donkere bos stilstaan om even op adem te komen. Ze bedacht zich dat ze David absoluut moest vinden binnen de gestelde tijd. Ze had het Bos uitgedaagd en beledigd; het zou een enorme afgang voor hen beiden zijn als het Bos van hen won.
Daarom verzamelde ze nieuwe energie en ging halsoverkop opnieuw opzoek naar de boerenjongen.
Naarmate de tijd verstreek ging ze langzamer lopen en haar enthousiasme voor het aanvankelijk briljant geleken spel verdween. Geluiden die haar vreemd waren drongen haar oorschelp binnen. Ze wilde gierende auto’s horen, het geloei van claxons en het geschreeuw van kooplieden die hun waar aanprezen. In plaats daarvan verspreidden zich mystieke klanken door de lucht die ze niet kon plaats brengen. Misschien een uil, krekels, maar ook veel geritsel en gefluister.
Ze wilde rechtdoor lopen, maar telkens versperden bomen met uitzonderlijk brede stammen haar de weg zodat ze er met een bocht omheen moest en dan was ze er plots niet meer zo zeker van dat ze wel in een rechte lijn liep.
Minuten vlogen voorbij. Sophie had geen flauw idee hoe lang ze nu al door het Bos zwierf. Stilletjes aan werd ze een beetje wanhopig.
Tenslotte kon ze het niet meer inhouden en schreeuwde ze: ‘David! David, waar ben je! Het Bos heeft gewonnen, laten we ons overgeven!’ En ze gooide haar handen al in de lucht, alsof ze onder schot gehouden werd.
Maar hoe vaak ze ook tegen de bomen om haar heen zei dat het Bos gewonnen had, het Bos bleef David verborgen houden.
Sophie begon te huilen. Tranen stroomden over haar bleke wangen. Misschien dat het Bos toen een beetje medelijden met haar begon te krijgen, want een onverwachte windstoot duwde het hulpeloze meisje naar het oosten. Sophie begon te rennen, harder en harder. Er waren geen versperringen meer en ook geen struikelblokken. Of ze perste zich tussen boomstammen door en sprong over verraderlijke boomwortels, dat wist ze later niet meer.
Op de een of andere wonderbaarlijke manier kwam ze weer bij het houten hutje van de dennenkweek terecht. Zodra ze zich realiseerde waar ze was, spurtte ze de asfaltweg over om hulp te halen. Niet bij haar eigen ouders, dat durfde ze niet. Zo snel als haar korte beentjes haar dragen konden klom ze de heuvel op naar de boerderij van Davids ouders.
Het was inmiddels donker geworden. Echt donker. Zo donker was het in De Grote Stad nooit. Die werd immers, zodra de avond begon te komen, verlicht gehouden met duizenden lantaarnpalen en andere elektrische lampen.
Maar de plotselinge duisternis wist haar er niet van te weerhouden de veranda van de boerderij te vinden. Zodra ze op de buitenmat stond drukte ze het knopje van de bel in en liet het niet meer los tot de deur openzwaaide.
Voor haar stond een grote man, met een pijp in zijn mond en zijn handen onder zijn bretelles verstopt. Hij was ontzettend groot, veel groter dan haar vader. En hij had een snor.
‘Wat kan ik voor je doen, belhamel?’ bromde Louis Oliver, toen het piepkleine meisje hem met grote angstige ogen maar bleef aanstaren.
‘David! Het is mijn schuld! Ik heb het Bos boos gemaakt!’ riep ze, en ze barstte opnieuw in tranen uit.
Louis Oliver rook meteen argwaan. Snel vertelde het meisje hem over het spel en dat ze dus het Bos in waren gegaan.
Intussen was zijn vrouw ook de hal in komen lopen om te vragen of de deur dicht kon want het stoken tegen de kou kostte veel geld en de wintermaanden waren nooit voorbij als de bomen hun bloesems nog niet droegen. Maar toen ze het verkleumde, huilende, bange meisje op de veranda zag staan keek ze haar echtgenoot bezorgd aan. Louis Oliver schonk haar één alles verklarende blik. Daarna ontfermde Hannah Oliver zich over het meisje. Louis Oliver greep zijn jas van de kapstok en het jachtgeweer van zijn slaapkamer en holde met reuzenstappen de heuvel af.

[Robin]

• “opzoek” → “op zoek”
• “het aanvankelijk briljant geleken spel”: deze constructie vind ik heel raar. Ik weet niet of het correct is of niet.
• “riep ze, en”: moet hier een komma?[/list:u]
  
  Verder geen op- of aanmerkingen.

[Daniël]

“opzoek” → “op zoek”

Ah ja, ik dacht dat ik die er al allemaal uitgehaald had maar blijkbaar zat er nog eentje in.

“het aanvankelijk briljant geleken spel”: deze constructie vind ik heel raar. Ik weet niet of het correct is of niet.

Het is wel correct denk ik, maar misschien leest het niet zo lekker. Kan ik veranderen in: het spel dat eerst zo briljant leek.

“riep ze, en”: moet hier een komma?

Ja, nou weet ik het ook niet meer .

Verder geen op- of aanmerkingen.

Fijn

Ik post maar alvast het volgende stukje, het einde van Hoofdstuk 2. Dan staat alles online wat ik tot nu toe heb van dit verhaal. Vanaf morgen ben ik weg dus dan kan het niet meer en vanmiddag komt de familie voor de verjaardag van mijn broertje dus dan komt het er ook niet meer van.

-------

Louis Oliver was nooit bang, maar nu wel. Zonder op eventueel verkeer te letten stak hij de weg over. Van links trapte iemand in een lange blauwe Volvo geschrokken op de rem. Louis Oliver merkte dat hij in het licht van twee koplampen baadde en bleef even staan om te zien wie hem bijna aangereden had.
De wilde haarbos van Jackie Oneil stak uit het open raampje en daaronder zijn olijke gezicht, nu bleek weggetrokken.
De zestienjarige jongen was er zeker van dat hij zwaar op zijn lazer zou krijgen van boer Oliver. Hij sloot zijn ogen, slikte en hoorde al half hoe Oliver tegen hem schreeuwde: ‘Oneil, sinds wanneer mag jij een auto besturen!?’
In plaats daarvan zei Oliver: ‘Stap uit die auto, Oneil. David is kwijt.’
Samen doorzochten de twee mannen het Bos zo systematisch mogelijk.

Pas na anderhalf uur keerde Louis Oliver naar zijn boerderij terug, met Jackie Oneil in zijn kielzog en het bewegingsloze lichaampje van David in zijn armen. Binnen hoorde hij geschreeuw.
‘Het is de schuld van jouw zoon dat beiden in gevaar werden gebracht!’ krijste een hoge vrouwenstem vanuit de woonkamer.
‘Uw dochter ging er anders in mee! Als uw dochter ‘zo goed opgevoed’ is als u zegt, dan had ze hem tegen moeten houden!’ klonk de schrille stem van zijn vrouw, bang en bezorgd.
‘Wat denkt u wel niet!’ riep de andere vrouw in de kamer uit. ‘Dat kind is vijf jaar oud!’
‘David anders ook.’
Toen verscheen Louis Oliver in de deuropening van de woonkamer. Jackie Oneil glipte langs hem heen en dook onder in een hoek van de kamer om de situatie gade te slaan.
Op de rode sofa zag hij een klein meisje zitten met een warme handdoek om haar heen geslagen. Verderop in de kamer zat een man in een duur pak met zijn handen in het haar op een stoel aan tafel. Voor de tafel ruzieden twee bezorgde moeders met elkaar over wiens schuld het allemaal was.
Op dat moment kwam David weer bij in de armen van zijn vader en mompelde in de ontstane stilte: ‘Kan het misschien wat zachter?’
Hannah Oliver rende op haar zoon af, nam hem over van haar echtgenoot en drukte hem stevig tegen haar boezem aan. Daarna zette ze hem op de grond, ging door haar knieën en bekeek hem. Hij had een wond vlakbij zijn rechterslaap, maar het bloed was inmiddels opgedroogd en de omstandigheden schenen met een sisser te zijn afgelopen. Toen Mevrouw Parks de ruzie wilde voortzetten, zette Hannah Oliver haar zoon op de bank naast de dochter van de Parksen en kibbelde ze verder.
‘Wat is er gebeurd?’ fluisterde Sophie in Davids oor.
‘Gestruikeld denk ik,’ fluisterde David terug.
Jackie Oneil, Louis Oliver, Meneer Parks en de kinderen zwegen.
Na een tijdje krijste Mevrouw Parks iets – niemand luisterde nog wat er precies gezegd werd – en wees naar de kinderen op de sofa. Hannah Oliver volgde haar blik.
De twee vrouwen vielen stil, als een storm die ging liggen. Plotseling barsten ze in lachen uit bij het zien van de twee beteuterde kinderen, die bang waren dat ze een maand geen snoep meer kregen of nog erger: huisarrest.
Ook de echtgenoten konden hun lachen ineens niet onderdrukken en Jackie Oneil grinnikte vanachter een grote pot met geraniums onnozel mee.
‘Snap jij er iets van?’ fluisterde Sophie, onhoorbaar voor de rest van het gezelschap.
Die schudde wijs zijn hoofd en zei: ‘Grote Mensen blijven vreemde wezens.’

-------

~ Einde Hoofdstuk 2 ~