Dankjewel.
En goed van die aanhalingstekens, dat had ik op andere plekken wel aangepast, maar hier had ik het blijkbaar gemist.
Op naar stukje #30 dan maar!
Ze had het idee niet pas nu gekregen, maar nu dacht ze er weer aan en ze zou binnenkort waarschijnlijk geen beter moment krijgen.
Het was een nieuwe sigil. Voor ze begonnen was met tekenen had ze dat gecheckt door in het Boek der Sigils te kijken.
De sigil was gebaseerd op de simpele windsigil, maar als het goed was, werd deze nieuwe handiger en veel nuttiger.
Ze had het idee gekregen toen ze de wind met de bruine bladeren zag spelen. Ze had bedacht: zou het niet handig zijn als ze die bladeren kon sturen?
Ze gebruikte haar intuïtie om variaties op de windsigil te maken.
Na een stuk of twintig pogingen had ze eindelijk iets gemaakt waar ze tevreden mee was.
Ze maakte nog snel een kopie en maakte een mentale aantekening om uit te zoeken of dat ook met magie kon, zodat het proces versneld kon worden.
Daarna stond ze op. Ze had een hoop bladeren nodig.
Een eindje verderop stonden een paar kalende bomen. Ze liep erheen.
Ze hoorde iemand zeggen: “Waar gaat Jasmijn heen?”
Jasmijn draaide zich om, naar het geluid toe.
Sem keek haar aan. Hij stond veel te ver weg.
“Maak je geen zorgen, ik ben zo terug,” fluisterde ze.
In de verte zag ze Sem bijna omvallen van verbazing. Zelf wist ze ook niet hoe ze kon horen op die afstand of hoe Sem haar kon horen, al dacht ze dat het vast wel met het halfvampier-zijn te maken had. Maar waarom had ze daar nooit eerder iets van gemerkt dan?
Ze dacht er niet te lang over na, ze had andere dingen te doen.
Haar humeur werd steeds beter naarmate ze dichter bij de bomen kwam. Er lagen meer dan genoeg bladeren op de grond om mee te experimenteren.
Dat in zo'n verhaal waarin van alles gebeurd dat eigenlijk niet kan, een personage een bloedserieuze opmerking maakt, alsof het de normaalste zaak van de wereld is, dat weerwolven niet bestaan ("duh" 
