Stukje #18:
“Jason,” stamelde T. Schaap. “Ik had je niet verwacht.”
Jason was de baas van T. Schaap, maar hij stond erop dat iedereen hem bij de voornaam noemde. In het begin bleef T. Schaap hem in gedachten ‘baas’ noemen, maar hij hield ermee op omdat hij zich vaak vergiste en Jason ‘baas’ noemde in diens bijzijn.
De baas leek niet zo geïnteresseerd te zijn in de reden dat T. Schaap op de grond lag. Hij leek veel meer interesse te hebben in zijn eigen baardje van drie dagen, waar hij de hele tijd onophoudelijk over streek.
Elke twee maanden nam hij zich voor om een baard te laten staan. Hij hield het nooit langer dan een week vol, omdat zijn vrouw altijd zeurde over zijn stekelige wangen en hoe die niet te kussen waren. Dan lachte hij en zei “Daar zul je maar mee moeten leven” of iets in die trant, maar de volgende ochtend schoor hij zich dan extra zorgvuldig.
De heer Schaap wist hier niets van, omdat hij nooit iets vroeg over het persoonlijke leven van zijn baas. Hij wist zelfs Jasons achternaam niet, omdat die had willen voorkomen dat hij ‘meneer Grotendijk’ genoemd zou worden.
“Ja,” zei Jason. “Zeg, heb jij toevallig iets van Eduard gehoord?”
“Nee,” antwoordde T. Schaap kortaf.
“Ik weet dat je hem niet zo mag,” zei Jason kalm. “Maar hij is vandaag niet op komen dagen. Ook neemt hij zijn telefoon niet op.”
Hij zweeg weer.
“Ik moet bekennen dat ik hem ook niet zo mag, maar ik maak me toch wel een beetje zorgen,” ging Jason verder.
T. Schaap was verbluft. Hij had altijd gedacht dat Eduard Jasons lieveling was. Nu hij erover nadacht had hij nooit gemerkt dat Jason Eduard ooit voortrok of voorrechten gaf.
“Dus je hebt niets van hem gehoord?” vroeg Jason nogmaals. Hij begon over zijn kin te strijken met een vlakke hand.
T. Schaap schudde zijn hoofd. Zijn baas liep zijn kantoor uit, zonder verder iets te zeggen.
Merijn en Jasmijn begonnen achter te raken. Ze konden niet zo hard trappen als Tess en Sem. Geen van allen wilden ze tijd verliezen. Als ze nog maar op tijd waren…
Tess trapte zo hard als ze kon. Ze wilde niet nog meer doden zien. Als ze vroeg genoeg was, kon ze dat misschien voorkomen.
Naast haar fietste Sem. Hij ging even snel als Tess, maar hij had sneller gekund. De afstand tussen hem en Jasmijn werd steeds groter en daar was hij niet blij mee, daarom hield hij zich in. Hij moest de neiging onderdrukken om telkens achterom te kijken.
“Al die magie en we moeten nog steeds de longen uit ons lijf fietsen als we ergens willen komen,” pufte Merijn. Hij keek opzij. Jasmijn leek hem niet gehoord te hebben. Ze keek strak naar voren. Merijn volgde haar blik, maar zag niets anders dan de ruggen van zijn zus en Sem, die steeds kleiner werden.
“Pak mijn schouder stevig vast,” zei Jasmijn plots.
Gedwee deed Merijn wat hem gezegd was. Jasmijn voelde koud aan.
In een ruk versnelde Jasmijn, Merijn met zich meeslepend. Ze bleef strak naar voren staren, totdat ze hun vrienden tot vlakbij genaderd waren.
Ze knipperde met haar ogen en begon weer op normale snelheid te fietsen.
Merijn liet haar schouder los en vroeg verbluft: “Hoe deed je dat? Hoort dat ook bij helderziende zijn?”
“Ik weet het niet,” antwoordde Jasmijn in haar gebruikelijke timide stem.
Sem hoorde haar en voelde zich opgelucht, waarop hij harder begon te trappen.
~
En nu heb ik een beetje een writer's block. Weet iemand een goede politieserie?
Sigil: De Schutter
-
Robin
- Platinum Member
- Berichten: 2438
- Lid geworden op: 17-03-2010 22:46
Ik zal het gebrek aan feedback maar zien als een impliciete bevestiging dat het goed is, dus hier is stukje #19:
Zonder er aandacht aan te besteden, fietsten ze langs een vergeten speeltuin. Het had zwaar te lijden gehad onder de storm van een paar uur eerder. Vooral de schommel: de verroeste ketting had losgelaten en het zitvlak was tien meter verderop in een bosje terechtgekomen.
De leerlingen zagen niet van dat alles.
Niet lang daarna sloegen ze de laatste bocht om. Ze fietsten door de straat waar Augustina woonde.
Sem sprong van zijn fiets. Tess remde plotseling, waardoor haar broer bijna op haar inreed.
“Ik kan het niet,” zei ze vertwijfeld. “Wat als we te laat zijn? Ik wil niet nog meer doden zien. Al dat bloed…”
“Blijf maar buiten,” bedacht Sem. “Jasmijn en Merijn, als jullie willen mogen jullie ook wel buiten blijven.”
“Sinds wanneer ben jij de baas?” riep Kat vanuit de mand. “Ga snel naar binnen, misschien zijn we nog op tijd.”
Merijn sprong naar voren. Jasmijn en Sem volgden hem.
Ze klopten aan. Niemand deed open. Ze rammelden aan de deur. Niets.
“Oh, oh,” zei Sem. “Kat, kan jij ook deuren die op slot zijn openen?”
“Hangt ervan af,” antwoordde de dikke kat. “Ik zal het proberen.” Hij sprong uit de mand.
De deur zwaaide open.
Jasmijn hield haar handen voor haar mond en neus. “Die geur…” Ze stormde weg.
“Oh, shit,” mompelde Sem. “Niet goed. Helemaal niet goed.”
Kat schoot naar binnen. Sem en Merijn volgden hem met tegenzin.
Ze vonden Kat in de woonkamer, verdrietig miauwend bij het lichaam van het oude vrouwtje, die ze zo vaak door het raam hadden zien loeren.
Natuurlijk had zij die keren niet zulke nette kleren aan, lag ze niet zo vredig in op de grond en had ze geen kruisboogpijl door haar hoofd. De plas bloed was ook nieuw.
“Wist ze dat de Schutter zou komen?” vroeg Sem. “Ze ziet er zo voorbereid uit.”
“Dikke kans,” zei Merijn zacht. “Ze was tenslotte helderziend.”
“Maar waarom vluchtte ze dan niet?” vroeg Sem zich hardop af.
“Twee mogelijkheden. Ze wist dat het onvermijdelijk was, of ze wilde dit. Of beide,” antwoordde Merijn.
“Mijn kleine zusje,” huilde Kat — een vreemde ervaring voor de jongens, die toch al best veel vreemde dingen mee hadden gemaakt. “Ze was te jong om te sterven! Lief zusje, lieve Augustina, bijzonder kind.”
“Zo jong is ze toch niet?” vroeg Sem onschuldig, “Wat is ze, tachtig?”
“Maar we hadden zo weinig tijd gehad, samen. Toen ik dit lichaam kreeg, was ze nog maar een klein meisje. En sinds die tijd heb ik haar niet gezien, behalve vanochtend.”
“Wat is dat?” vroeg Merijn. Aan het prikbord hing een briefje, met een sigil erop getekend.
Hij las voor: “Maak je geen zorgen, alles komt goed. Ik weet dat jullie het kunnen. Hieronder staat een sigil om bloed te verwijderen. De grote jongen kan daar misschien iets mee.”
Zonder er aandacht aan te besteden, fietsten ze langs een vergeten speeltuin. Het had zwaar te lijden gehad onder de storm van een paar uur eerder. Vooral de schommel: de verroeste ketting had losgelaten en het zitvlak was tien meter verderop in een bosje terechtgekomen.
De leerlingen zagen niet van dat alles.
Niet lang daarna sloegen ze de laatste bocht om. Ze fietsten door de straat waar Augustina woonde.
Sem sprong van zijn fiets. Tess remde plotseling, waardoor haar broer bijna op haar inreed.
“Ik kan het niet,” zei ze vertwijfeld. “Wat als we te laat zijn? Ik wil niet nog meer doden zien. Al dat bloed…”
“Blijf maar buiten,” bedacht Sem. “Jasmijn en Merijn, als jullie willen mogen jullie ook wel buiten blijven.”
“Sinds wanneer ben jij de baas?” riep Kat vanuit de mand. “Ga snel naar binnen, misschien zijn we nog op tijd.”
Merijn sprong naar voren. Jasmijn en Sem volgden hem.
Ze klopten aan. Niemand deed open. Ze rammelden aan de deur. Niets.
“Oh, oh,” zei Sem. “Kat, kan jij ook deuren die op slot zijn openen?”
“Hangt ervan af,” antwoordde de dikke kat. “Ik zal het proberen.” Hij sprong uit de mand.
De deur zwaaide open.
Jasmijn hield haar handen voor haar mond en neus. “Die geur…” Ze stormde weg.
“Oh, shit,” mompelde Sem. “Niet goed. Helemaal niet goed.”
Kat schoot naar binnen. Sem en Merijn volgden hem met tegenzin.
Ze vonden Kat in de woonkamer, verdrietig miauwend bij het lichaam van het oude vrouwtje, die ze zo vaak door het raam hadden zien loeren.
Natuurlijk had zij die keren niet zulke nette kleren aan, lag ze niet zo vredig in op de grond en had ze geen kruisboogpijl door haar hoofd. De plas bloed was ook nieuw.
“Wist ze dat de Schutter zou komen?” vroeg Sem. “Ze ziet er zo voorbereid uit.”
“Dikke kans,” zei Merijn zacht. “Ze was tenslotte helderziend.”
“Maar waarom vluchtte ze dan niet?” vroeg Sem zich hardop af.
“Twee mogelijkheden. Ze wist dat het onvermijdelijk was, of ze wilde dit. Of beide,” antwoordde Merijn.
“Mijn kleine zusje,” huilde Kat — een vreemde ervaring voor de jongens, die toch al best veel vreemde dingen mee hadden gemaakt. “Ze was te jong om te sterven! Lief zusje, lieve Augustina, bijzonder kind.”
“Zo jong is ze toch niet?” vroeg Sem onschuldig, “Wat is ze, tachtig?”
“Maar we hadden zo weinig tijd gehad, samen. Toen ik dit lichaam kreeg, was ze nog maar een klein meisje. En sinds die tijd heb ik haar niet gezien, behalve vanochtend.”
“Wat is dat?” vroeg Merijn. Aan het prikbord hing een briefje, met een sigil erop getekend.
Hij las voor: “Maak je geen zorgen, alles komt goed. Ik weet dat jullie het kunnen. Hieronder staat een sigil om bloed te verwijderen. De grote jongen kan daar misschien iets mee.”
This silence was much worse than the one before, and this time no-one started clapping.
-
Wouter_Anco
- Silver Member
- Berichten: 343
- Lid geworden op: 01-08-2010 22:14
Sorry ik had het druk heb je vorige stuk niet gelezen 
Leest lekker en is spannend. Ik weet niet waarom, maar dat ze fietsend op pad gaan vind ik geweldig
Lees denk ik te vaak dat er ineens toevallig een taxi is of dat iemand een auto weet te regelen in luttele seconden.
Verder denk ik dat de emoties van Kat miss wat meer aandacht kan gebruiken. Het klinkt alsof dit vrij heftig voor hem is en kan het karakter verder uit diepen. (maar ik heb het vorige verhaal niet gelezen, wat ik miss ooit nog ga doen. Tot nu toe is dit verhaal in elk geval ook zonder voorkennis van het vorige te begrijpen.)
Leest lekker en is spannend. Ik weet niet waarom, maar dat ze fietsend op pad gaan vind ik geweldig
Lees denk ik te vaak dat er ineens toevallig een taxi is of dat iemand een auto weet te regelen in luttele seconden.
Verder denk ik dat de emoties van Kat miss wat meer aandacht kan gebruiken. Het klinkt alsof dit vrij heftig voor hem is en kan het karakter verder uit diepen. (maar ik heb het vorige verhaal niet gelezen, wat ik miss ooit nog ga doen. Tot nu toe is dit verhaal in elk geval ook zonder voorkennis van het vorige te begrijpen.)
If there is one thing I learend from F-zero it is fuck sensibility.
This is also how I learned not to base life lessons on videogames.
This is also how I learned not to base life lessons on videogames.
-
Robin
- Platinum Member
- Berichten: 2438
- Lid geworden op: 17-03-2010 22:46
Ah, dank je, daar kan ik wat mee. 
En dat met Kat --- ja, inderdaad. Hoewel dit natuurlijk het zwaarst voor Kat is, komt hij niet zo heel veel aan bod in dit stukje wat er juist uiterst geschikt voor is. Dat is zeker iets wat ik kan veranderen.
En dat met Kat --- ja, inderdaad. Hoewel dit natuurlijk het zwaarst voor Kat is, komt hij niet zo heel veel aan bod in dit stukje wat er juist uiterst geschikt voor is. Dat is zeker iets wat ik kan veranderen.
This silence was much worse than the one before, and this time no-one started clapping.
-
Robin
- Platinum Member
- Berichten: 2438
- Lid geworden op: 17-03-2010 22:46
Stukje #20:
De meiden zaten buiten te wachten.
“Ze is dood, hè?” vroeg Tess.
Jasmijn knikte.
“Je hebt haar gezien?”
“Nee,” zei Jasmijn zacht. “Ik rook het.”
“Net als bij dat huisje in het bos,” begreep Tess.
Jasmijn knikte.
“Weet je al waar dat vandaan komt?”
Jasmijn schudde haar hoofd. “Ik heb echt geen idee.”
“Maar je bent wel helderziend, toch?”
“Ik weet het niet,” zei Jasmijn wanhopig.
“Wacht — was er niet iets dat je moeder je wilde vertellen?” schoot Tess te binnen.
“Je hebt gelijk,” Jasmijn sprong overeind. “Ik ga snel naar huis!”
“Ga maar,” moedigde Tess haar aan. “Ik vertel de anderen wel waar je bent.”
Jasmijn glipte de deur door naar binnen. Rosetta zat in de woonkamer. “Ah, daar ben je,” zei ze. “Wil je weten wat ik je vertellen wilde?”
Jasmijn ging tegenover haar moeder zitten. Ze leken zoveel op elkaar, het viel nog meer op als je ze tegelijkertijd zag. Allebei kort en dun, bleek, met een rond gezicht en lang, steil haar. Alleen had Rosetta bruin haar en Jasmijn zwart haar en had de moeder wallen onder haar ogen.
“Jasmijn,” begon haar moeder. Ze pauzeerde even, alsof ze nog niet wist hoe ze precies moest zeggen wat ze zo graag wilde vertellen. “We zijn geen gewone mensen, jij en ik. Ik heb het altijd voor je verborgen gehouden, omdat ik wilde dat we als een gewoon gezin in dit dorp konden gaan wonen, dat je het nooit zou hoeven weten. Dat was natuurlijk niet goed van me, dat snap ik nu ook. Je wordt ouder en trekt erop uit met je vrienden. Je zult er vanzelf wel een keer achter komen. Daarom vind ik het belangrijk dat ik het je zelf vertel.”
Haar dochter zei niets en bleef wachten tot Rosetta verder ging.
Die haalde adem en sprak: “Sommige dingen waarvan je zou denken dat die alleen in sprookjes en verhalen voorkomen, bestaan echt. Zo bestaan vampiers. Ik ben een vampier. In werkelijkheid ben ik bijna zevenhonderd jaar oud. Je vader is wel een mens. Dat maakt jou een halfvampier.”
“Oh,” zei Jasmijn. Dat had ze niet verwacht.
“Geloof me maar, ik spreek de waarheid. Ik had het je al veel eerder moeten vertellen, maar zou je me toen wel geloofd hebben?”
“Nee, ik geloof je. Na de dingen die ik de afgelopen twee dagen mee heb gemaakt sta ik nergens meer van versteld. Ik dacht alleen dat je me ging vertellen dat ik helderziend was. Iedereen denkt dat ik dat ben.”
“Helderziend? Maar jij bent veel specialer dan dat! Er zijn niet veel van ons volk meer en zij die er nog wel zijn, hebben zelden een kind van gemengde afkomst. Ik weet heel weinig over halfvampieren in het algemeen, maar ze hebben meestal krachten die stervelingen niet hebben. Het lijkt erop dat de vloek van onsterfelijkheid jou bespaard is gebleven, al weet je dat op deze leeftijd nog niet zeker.”
De meiden zaten buiten te wachten.
“Ze is dood, hè?” vroeg Tess.
Jasmijn knikte.
“Je hebt haar gezien?”
“Nee,” zei Jasmijn zacht. “Ik rook het.”
“Net als bij dat huisje in het bos,” begreep Tess.
Jasmijn knikte.
“Weet je al waar dat vandaan komt?”
Jasmijn schudde haar hoofd. “Ik heb echt geen idee.”
“Maar je bent wel helderziend, toch?”
“Ik weet het niet,” zei Jasmijn wanhopig.
“Wacht — was er niet iets dat je moeder je wilde vertellen?” schoot Tess te binnen.
“Je hebt gelijk,” Jasmijn sprong overeind. “Ik ga snel naar huis!”
“Ga maar,” moedigde Tess haar aan. “Ik vertel de anderen wel waar je bent.”
Jasmijn glipte de deur door naar binnen. Rosetta zat in de woonkamer. “Ah, daar ben je,” zei ze. “Wil je weten wat ik je vertellen wilde?”
Jasmijn ging tegenover haar moeder zitten. Ze leken zoveel op elkaar, het viel nog meer op als je ze tegelijkertijd zag. Allebei kort en dun, bleek, met een rond gezicht en lang, steil haar. Alleen had Rosetta bruin haar en Jasmijn zwart haar en had de moeder wallen onder haar ogen.
“Jasmijn,” begon haar moeder. Ze pauzeerde even, alsof ze nog niet wist hoe ze precies moest zeggen wat ze zo graag wilde vertellen. “We zijn geen gewone mensen, jij en ik. Ik heb het altijd voor je verborgen gehouden, omdat ik wilde dat we als een gewoon gezin in dit dorp konden gaan wonen, dat je het nooit zou hoeven weten. Dat was natuurlijk niet goed van me, dat snap ik nu ook. Je wordt ouder en trekt erop uit met je vrienden. Je zult er vanzelf wel een keer achter komen. Daarom vind ik het belangrijk dat ik het je zelf vertel.”
Haar dochter zei niets en bleef wachten tot Rosetta verder ging.
Die haalde adem en sprak: “Sommige dingen waarvan je zou denken dat die alleen in sprookjes en verhalen voorkomen, bestaan echt. Zo bestaan vampiers. Ik ben een vampier. In werkelijkheid ben ik bijna zevenhonderd jaar oud. Je vader is wel een mens. Dat maakt jou een halfvampier.”
“Oh,” zei Jasmijn. Dat had ze niet verwacht.
“Geloof me maar, ik spreek de waarheid. Ik had het je al veel eerder moeten vertellen, maar zou je me toen wel geloofd hebben?”
“Nee, ik geloof je. Na de dingen die ik de afgelopen twee dagen mee heb gemaakt sta ik nergens meer van versteld. Ik dacht alleen dat je me ging vertellen dat ik helderziend was. Iedereen denkt dat ik dat ben.”
“Helderziend? Maar jij bent veel specialer dan dat! Er zijn niet veel van ons volk meer en zij die er nog wel zijn, hebben zelden een kind van gemengde afkomst. Ik weet heel weinig over halfvampieren in het algemeen, maar ze hebben meestal krachten die stervelingen niet hebben. Het lijkt erop dat de vloek van onsterfelijkheid jou bespaard is gebleven, al weet je dat op deze leeftijd nog niet zeker.”
This silence was much worse than the one before, and this time no-one started clapping.
-
Wouter_Anco
- Silver Member
- Berichten: 343
- Lid geworden op: 01-08-2010 22:14
Oeh vampier die zag ik niet aankomen. 
Wat ik wel raar vind is hoe snel ze de groep achter laat na een vrij schokkende gebeurtenis. Je zou verwachten dat ze dit willen bespreken en af wegen wat voor impact dit op hun kan hebben.
Maar dat is wat ik denk
Wat ik wel raar vind is hoe snel ze de groep achter laat na een vrij schokkende gebeurtenis. Je zou verwachten dat ze dit willen bespreken en af wegen wat voor impact dit op hun kan hebben.
Maar dat is wat ik denk
If there is one thing I learend from F-zero it is fuck sensibility.
This is also how I learned not to base life lessons on videogames.
This is also how I learned not to base life lessons on videogames.
-
Robin
- Platinum Member
- Berichten: 2438
- Lid geworden op: 17-03-2010 22:46
Mooi, dat was wel zo'n beetje de grote onthulling van het hoofdstuk (of misschien wel van De Schutter bij elkaar).Wouter_Anco schreef:Oeh vampier die zag ik niet aankomen.
Hm, ik begrijp wat je bedoelt. Ik zal er zeker nog naar kijken. Volgens mij gebruikt ze dat haar moeder met haar wil praten als een excuus, omdat ze niet durft te praten over deze dingen, die veel te dicht bij de duistere "achterkant" van haar bewustzijn komt, waarover ze het nooit gehad heeft met Tess en dat ook niet van plan is. Maar dat komt niet echt goed naar voren in het fragment.Wouter_Anco schreef:Wat ik wel raar vind is hoe snel ze de groep achter laat na een vrij schokkende gebeurtenis. Je zou verwachten dat ze dit willen bespreken en af wegen wat voor impact dit op hun kan hebben.
Maar dat is wat ik denk
This silence was much worse than the one before, and this time no-one started clapping.
-
Robin
- Platinum Member
- Berichten: 2438
- Lid geworden op: 17-03-2010 22:46
Stukje #21:
Jasmijn staarde haar moeder aan, alle dingen die ze gezegd had verwerkend. Ze had dan wel veel vreemde dingen meegemaakt de laatste tijd, maar nog nooit was het zo dichtbij gekomen. Haar moeder was dus een zevenhonderd jaar oude vampier en zijzelf een al dan niet onsterfelijke halfvampier. Dat idee was zo radicaal anders vergeleken met hoe ze altijd had gedacht dat haar moeder en zij in elkaar staken, het zou nog een tijdje duren voordat ze het kon accepteren. Voor dat kon gebeuren, spookte er nog een vraag door haar hoofd waar ze graag een antwoord op wilde.
“Maar papa dan?”
“Stephan is een sterfelijk mens,” antwoordde Rosetta. “Hij werd verliefd op me en ik op hem. Ik dacht dat we normaal leven zouden kunnen leiden. Drie jaar geleden ging het mis. Ik kon me niet meer beheersen en beet hem. Hij verliet me. Ik neem hem daarvoor niet kwalijk.”
“Is hij nu ook een vampier?” vroeg Jasmijn.
“Nee, dat is niet mogelijk. Hij had nog genoeg bloed in zijn lichaam en als het op was geweest, zou hij zijn gestorven.”
Moeder en dochter zwegen even.
“Dat was het,” zei Rosetta.
Het schoonmaken van het bloed was ondertussen behoorlijk goed gelukt. Het had Sem enkele pogingen gekost, maar hij was tevreden met het resultaat.
“Wat nu?” vroeg hij.
Kat was nog steeds aan het huilen voor zijn dode zusje. Merijn ijsbeerde door de kamer, met zijn handen spreekwoordelijk in het haar. In werkelijkheid zat hij met zijn handen in elkaar te friemelen.
“Wat doen we nu?” herhaalde Sem.
“Ik weet het niet,” antwoordde Merijn. “Misschien weet Tess het. Ik ga haar wel halen.”
“Tess wilde toch geen doden meer zien? Ik neem het haar niet kwalijk ook,” bracht Sem ertegenin.
“Was het niet zo dat ze geen bloed meer wilde zien? Ze hield nooit van bloed. Ik neem aan dat die sigil daarvoor bedoeld was.”
“Je kan wel eens gelijk hebben,” zei Sem iets enthousiaster. “Augustina was tenslotte helderziend.”
De vrienden werden onderbroken in hun gesprek door een luide huilkreet van hun leermeester.
“Ga maar,” spoorde Sem Merijn aan nadat de kreet van Kat was afgezwakt. “Vlug.”
Merijn snelde naar buiten, half lopend en half rennend.
Jasmijn staarde haar moeder aan, alle dingen die ze gezegd had verwerkend. Ze had dan wel veel vreemde dingen meegemaakt de laatste tijd, maar nog nooit was het zo dichtbij gekomen. Haar moeder was dus een zevenhonderd jaar oude vampier en zijzelf een al dan niet onsterfelijke halfvampier. Dat idee was zo radicaal anders vergeleken met hoe ze altijd had gedacht dat haar moeder en zij in elkaar staken, het zou nog een tijdje duren voordat ze het kon accepteren. Voor dat kon gebeuren, spookte er nog een vraag door haar hoofd waar ze graag een antwoord op wilde.
“Maar papa dan?”
“Stephan is een sterfelijk mens,” antwoordde Rosetta. “Hij werd verliefd op me en ik op hem. Ik dacht dat we normaal leven zouden kunnen leiden. Drie jaar geleden ging het mis. Ik kon me niet meer beheersen en beet hem. Hij verliet me. Ik neem hem daarvoor niet kwalijk.”
“Is hij nu ook een vampier?” vroeg Jasmijn.
“Nee, dat is niet mogelijk. Hij had nog genoeg bloed in zijn lichaam en als het op was geweest, zou hij zijn gestorven.”
Moeder en dochter zwegen even.
“Dat was het,” zei Rosetta.
Het schoonmaken van het bloed was ondertussen behoorlijk goed gelukt. Het had Sem enkele pogingen gekost, maar hij was tevreden met het resultaat.
“Wat nu?” vroeg hij.
Kat was nog steeds aan het huilen voor zijn dode zusje. Merijn ijsbeerde door de kamer, met zijn handen spreekwoordelijk in het haar. In werkelijkheid zat hij met zijn handen in elkaar te friemelen.
“Wat doen we nu?” herhaalde Sem.
“Ik weet het niet,” antwoordde Merijn. “Misschien weet Tess het. Ik ga haar wel halen.”
“Tess wilde toch geen doden meer zien? Ik neem het haar niet kwalijk ook,” bracht Sem ertegenin.
“Was het niet zo dat ze geen bloed meer wilde zien? Ze hield nooit van bloed. Ik neem aan dat die sigil daarvoor bedoeld was.”
“Je kan wel eens gelijk hebben,” zei Sem iets enthousiaster. “Augustina was tenslotte helderziend.”
De vrienden werden onderbroken in hun gesprek door een luide huilkreet van hun leermeester.
“Ga maar,” spoorde Sem Merijn aan nadat de kreet van Kat was afgezwakt. “Vlug.”
Merijn snelde naar buiten, half lopend en half rennend.
This silence was much worse than the one before, and this time no-one started clapping.
-
Daniël
- Platinum Member
- Berichten: 3711
- Lid geworden op: 21-02-2010 23:08
Over stukje #18: Het vermoeden van T. Schaap dat Eduard Jasons lieveling was moet toch ergens op gebaseerd zijn? Als hij zich nu realiseert dat Jason Eduard nooit voortrok, vraag ik me af hoe hij er dan in de eerste plaats bij komt dat Eduard Jasons lieveling is.
En: Jason streek over zijn kin, maar daar zat toch zijn baard
Over stukje #19: Ik vind Kat echt een meesterlijk personage
(‘Sinds wanneer ben jij de baas’ )
Merijn sprong naar voren > vind ik een beetje rare formulering
Kat kan jij ook deuren die op slot zijn openen? > ‘ALLAHOMORA!’
Zo jong is ze toch niet? > beetje bot maar oke
Stukje #20: Ah daar ben je, zei ze. Wil je weten wat ik je vertellen wilde? > Dit is wel een heel directe aansluiting op de vorige alinea. Iets meer beschrijving maybe?
Oh die beschrijving komt erna, die kun je beter ervoor plakken IMO.
Oh,’ zei Jasmijn. Dat had ze niet verwacht > beetje droogjes, als mijn ma me zou vertellen dat ik een halfvampier was zou ik anders reageren
En stukje #21: verder niets op aan te merken. Alleen 'huilkreet' vind ik een beetje een gaar woord
Over het algemeen: spannende verhaallijn, alleen heeft het niet helemaal de gewenste impact op de lezer omdat de personages vaak nogal emotieloos overkomen. Dus mijn tip: werk je personages iets meer uit door hen meer emotie te laten tonen.
En sorry dat ik weinig online ben geweest de laatste tijd. Had het wel druk met school maar had ook vaak even geen zin om hier te komen. Maar nu weer wel
En: Jason streek over zijn kin, maar daar zat toch zijn baard
Over stukje #19: Ik vind Kat echt een meesterlijk personage
(‘Sinds wanneer ben jij de baas’ )Merijn sprong naar voren > vind ik een beetje rare formulering
Kat kan jij ook deuren die op slot zijn openen? > ‘ALLAHOMORA!’
Zo jong is ze toch niet? > beetje bot maar oke
Stukje #20: Ah daar ben je, zei ze. Wil je weten wat ik je vertellen wilde? > Dit is wel een heel directe aansluiting op de vorige alinea. Iets meer beschrijving maybe?
Oh die beschrijving komt erna, die kun je beter ervoor plakken IMO.
Oh,’ zei Jasmijn. Dat had ze niet verwacht > beetje droogjes, als mijn ma me zou vertellen dat ik een halfvampier was zou ik anders reageren
En stukje #21: verder niets op aan te merken. Alleen 'huilkreet' vind ik een beetje een gaar woord
Over het algemeen: spannende verhaallijn, alleen heeft het niet helemaal de gewenste impact op de lezer omdat de personages vaak nogal emotieloos overkomen. Dus mijn tip: werk je personages iets meer uit door hen meer emotie te laten tonen.
En sorry dat ik weinig online ben geweest de laatste tijd. Had het wel druk met school maar had ook vaak even geen zin om hier te komen. Maar nu weer wel
Hoe de Wereld Scheurde en Wat Erna Gebeurde Verhalen uit de oudste tijden
-
Robin
- Platinum Member
- Berichten: 2438
- Lid geworden op: 17-03-2010 22:46
Yay, een hoop commentaar waar ik veel mee kan!
En dat met die emoties is inderdaad lastig (zal vast aan het autisme liggen, dat ik moeite heb met het modelleren van emoties, zeker bij personages), maar volgens mij wordt ik er langzaam iets beter in, dus als ik er veel aan werk komt het vast goed. ^^
En dat met die emoties is inderdaad lastig (zal vast aan het autisme liggen, dat ik moeite heb met het modelleren van emoties, zeker bij personages), maar volgens mij wordt ik er langzaam iets beter in, dus als ik er veel aan werk komt het vast goed. ^^
This silence was much worse than the one before, and this time no-one started clapping.