Writersblock

Daniël ik denk dat Z je in vijf minuten een heel mooi hoofdstuk over Stalin kan geven (A). Mag jij het alleen even taalpureren (A)

Daniël schreef:Mijn Geschiedenisleraar heeft roet in het eten gegooid. Omdat we hopeloos achterlopen met PWS moest ik vanmiddag er verplicht aan werken...

:finger:

Oh sorry, moest en verplicht = dubbelopje?

Ik ben voor het MARXisme, niet het STALINisme, dat in bijvoorbeeld Noord-Korea wordt bedreven. Het komt neer op enorme hoeveelheden onderdrukking met een flauw bijsmaakje van Genocide...

Nu ja, de Amerikanen zijn ergere genocideplegers dan de Commies...

+ STalin heeft een SNOR!

Eigenlijk hebben we het vandaag nog bij maatschappijleer gehad over het communisme. Stalin was een communist. Noord-Korea is dat niet. (ik dacht ook van wel)

Okee en nu niet meet Daniels draadje volproppen met communisme. ^^

Noord Korea is STALINisme dus inderdaad GEEN Communisme, ofwel Marxisme. Terwijl Het Communisme eigenlijk meer wordt verstaan onder het Leninisme...

Stalinisme is toch ook communisme :S
Maar ik heb liever niet dat mijn eigen topic een rooie wordt, dus hou er maar over op (Of leg het me maar uit in Slowchat )

Zit nog steeds met smart te wachten

Ja het is bijna af, maar ik heb momenteel SE-week (schoolexamens), dus heb het nu even heel druk. En dit weekend surprises maken voor Sinterklaas, maar misschien vind ik donderdag nog wel een gaatje om het af te maken.

Excuses voor het lange wachten! Ik heb dit forum de afgelopen weken veel te weinig aandacht gegeven.

De dag voorafgaand aan de gebeurtenissen in het volgende stuk hielp Louis Oliver zijn nieuwe buurman, Ben Parks, met het opknappen van de krakkemikkige boerderij. Inmiddels is een nieuwe dag aangebroken.

2/4

De Parksen waren op zondag bij Langeweg aangekomen. Op dinsdag vertrokken Louis Oliver en Ben Parks met de jeep van Louis naar Sunnyfield om hout te kopen voor een nieuw dakframe.
Toen de kinderen in hun pyjama beneden kwamen, waren de mannen al een poosje weg. Hannah Oliver stond al in de keuken de havermout klaar te maken. Over de kleine ronde tafel was een mediterraan tafelkleed gelegd. Hoewel buiten de koude wind door de takken van de bomen gierde, rook het binnen naar de zomer.
‘Ik ruik bloemen!’ merkte Sophie enthousiast op, terwijl ze op een stoel kroop.
Jessica Parks, die net van de trap de woonkamer binnen kwam lopen, bleef even grijnzend bij de sofa staan toen ze Sophies vrolijkheid bemerkte.
‘Je ruikt Frankrijk,’ zei Hannah Oliver in de keuken glimlachend. Ze zette de kinderen een kommetje havermout voor en gaf ze een lepel uit de besteklade.
Op de vensterbank lag een klein zakje gedroogde lavendel, een souvenir aan haar huwelijksreis. De kalmerende geur ervan hing niet elke dag in huize Oliver. Enkel wanneer Hannah zo’n zonnige bui overkwam, en alleen ’s ochtends. Want naarmate de dag vorderde verdween de magische gloed van het ochtendkrieken over de heuvels van Virginia en keerde pas terug wanneer de schemering viel. Hannah hield van het platteland.
‘In De Grote Stad zijn geen bloemen,’ zei Sophie tussen twee happen door. ‘Alleen asfalt.’
Jessica Parks gezicht betrok. Ze wist dat Sophie niet van de stad hield, maar had die gedachte nooit aandacht geschonken gezien het gewichtige werk van haar man.
‘Zijn er dan geen parken in Washington?’ vroeg Davids moeder, die ook een stoel erbij pakte.
‘Jawel,’ knikte Sophie, ‘maar daar groeien geen bloemen. Of tenminste, niet zo veel. Ik vind het hier veel mooier.’
‘Veel… echter…’ zei Hannah zacht. Ze wist wat het kind bedoelde. Als klein meisje was ze ook opgegroeid in de stad. En ook al brachten de parken wat verlichting in de stenen chaos, ze besefte altijd als ze er liep dat het nep was, nagemaakt. Een doorzichtige replica van de natuur buiten de stad.
Op dat moment kwam Jessica Parks de keuken binnenlopen. ‘Goedemorgen,’ mompelde ze. Ook zij ging aam de ontbijttafel zitten.
David at intussen zwijgend zijn pap op. Toen zijn kommetje leeg was vroeg hij aan Sophie: ‘Wat zullen we vandaag gaan doen?’
Sophie haalde haar schouders op. In het appartement aan 22nd Street verveelde ze zich vaak. Dan zocht ze het raam van haar kamer op, ging in de vensterbank zitten en telde de auto’s die over het nietszeggende asfalt gleden. Veel plezier leverde het niet op, maar het doodde de tijd. Hier waren echter nauwelijks auto’s, laat staan geasfalteerde wegen.
‘Ik weet zeker dat David genoeg leuke spelletjes weet om te spelen,’ opperde Jessica Parks. ‘En het is droog buiten,’ voegde ze erachteraan.

‘Alsof kinderen altijd maar spelletjes spelen!’ snoof Sophie, toen ze eenmaal buiten op het erf stonden, stevig ingepakt in hun dikke jassen en een wollen sjaal om hun nek geslagen. ‘Er zijn ook heus wel gewichtige zaken waar we ons mee bezig houden, toch?’
‘Eh… ja hoor,’ zei David maar, die zich afvroeg wat Gewichtige Zaken waren. ‘Maar wat dan precies?’
‘Nou… zoiets als…’ mompelde Sophie, terwijl ze van de boerderij wegliepen, ‘als spelen met je vader. Anders zou hij maar overwerkt raken.’
‘O ja,’ zei David, alsof hij het nu begreep. Maar hij vroeg even later toch: ‘Wanneer ben je overwerkt?’
‘Als je te veel werkt, oliebol.’
Ze zwegen allebei na de scherpe uithaal van Sophie.
‘Sorry, zo bedoelde ik het niet,’ zei ze toen zacht. ‘Mijn moeder zegt altijd ‘oenemeloen’. Is dat oké?’
David knikte. Hij kon zich overigens niet de laatste keer herinneren dat zijn vader overwerkt was.