Stukje #14, met de veranderde laatste zin van #13 erbij:
De jongens en Kat rolden met hun ogen.
Alberta dacht aan Jasmijn, en vroeg zich af of ze werkelijk die — zoals zij het zag — verschrikkelijke gave had, een gave die Augustina vrijwel de hele tijd vasthield in haar huis.
Een kleine man in een zwart vestje, met halflang haar. Onverzorgde, bruine lokken. Een glimmende gesp. Een onzekere, maar ongeduldige tred. Zijn gezicht vertrokken in afschuw. Vandaag was de grote dag. Het was bijna zover. De anderen waren niet zo belangrijk geweest. Deze moest goed gaan. Hij was er klaar voor, hij was er bijna klaar voor.
Hij bleef in de schaduw, de op één na laatste prooi van vandaag bestuderend. Hij dacht grimmig: Klop, klop. Wie is daar? Ikkom. Ikkom wie? Ikkom je halen. “Nee, dat is hem nog niet helemaal,” mompelde hij.
Tess en Jasmijn zaten op de grond in de kleine badkamer die zo uit de jaren ’50 leek te komen, of zelfs nog uit een ouder tijdperk. De deur zat op slot.
“Vertel.” Tess keek Jasmijn nieuwsgierig aan. Dit had ze al veel eerder willen doen.
Jasmijn sloeg haar ogen neer. Ze kon alles bespreken met Tess — bijna alles, je duisterste gedachten deel je niet met haar — maar dat wilde niet zeggen dat het haar ook gemakkelijk afging.
“Sem —” begon ze en slikte. Het bleef even stil. “Denk je echt… denk je nog steeds…”
“Ik weet het nog steeds zeker,” zei Tess zacht. “Hij vindt jou even leuk als jij hem.”
“Maar hij doet niets,” twijfelde Jasmijn. “Hij laat niets merken. Het lijkt wel alsof ik niet besta voor hem.”
“Dat is absoluut niet waar en dat weet je,” antwoordde Tess plotseling, een stuk feller. “Die jongen kletst altijd aan één stuk door — geloof me, elke keer als hij bij ons thuis komt, gaat het achter elkaar door — maar bij jou…” Haar stem zakte weer een beetje terug, “bij jou
is hij stil. Jij krijgt hem stil. Hij kwam zeker eerst naar jou toe vanmorgen?”
Jasmijn knikte, lichtelijk geschrokken door de uitbarsting van haar vriendin. “Hij stond onder m’n raam en gooide steentjes om me wakker te maken,” vatte ze het gebeurde samen. Ze vertelde het gedeelte waarin ze in haar japon voor het raam stond niet, ook al dacht ze er steeds aan.
Hoe grappig zou het zijn geweest om te kunnen zeggen dat Sem toevallig op hetzelfde moment aan hetzelfde dacht.
Maar daar was niets toevalligs aan. Hij had het beeld de hele dag niet uit zijn hoofd kunnen zetten. En hij vond dat eigenlijk helemaal niet erg.
“Aarde aan Jasmijn!”
Het gezicht van Tess was veel groter dan normaal. Jasmijn schrok en viel achterover.
“Je was weer even weg,” vertelde Tess. Ze merkte plotseling hoe ze over Jasmijn aan het leunen was, die nu op de grond was begonnen te giechelen.
Tess krabbelde snel terug en moest ook giechelen, aangestoken door haar doorgaans zo ernstige vriendin.
“Ehm, ja… hihi… maar… hihi… er is nog iets anders waar ik het met je over wil hebben.” Tess trok haar gezicht met moeite weer in de plooi.
“Wat dan?” vroeg Jasmijn, die gelijk weer serieus keek.
“Ehm, juist,” zei Tess, enigszins ongemakkelijk. “Ik wilde het hebben over je vermoede gave.”
Jasmijn keek weer weg, een beetje bitter. “Als je het over dat waarzeggersgedoe hebt, ik denk niet dat ik die heb.”
“Echt niet? Want volgens mij kan het wel kloppen. Je hebt altijd dingen door voordat de rest het doorheeft. Zelfs eerder dan Merijn. En dat is best wel indrukwekkend.”
“Merijn is veel slimmer dan ik. Ik zou nooit —”
“Ik had nooit gedacht dat ik dat ooit zou zeggen, maar mijn broer heeft gewoon meer zelfvertrouwen.”
Jasmijn moest weer giechelen. Tess moest glimlachen.
“Jij bent heel begaafd, je kan veel meer dan je doorhebt. En of je nou helderziende bent of niet, je bent heel bijzonder. Maar ik denk wel dat je inderdaad helderziend bent.”
“Mijn moeder — ze wilde me iets vertellen! Het klonk alsof het iets belangrijks was, maar ze zei dat ze het wel een andere keer zou zeggen! Denk je dat ze het weet?”
“Dat lijkt me wel,” zei Tess opgewonden, “dan zou ze zelf ook wel een waarzegster zijn!”
“Maar… dat past niet bij haar. Zie je haar al voor je? In een kristallen bol kijken…” Jasmijn onderbrak zichzelf met een nieuwe giechelbui.
“Zie je ons al voor je als magiërsleerlingen?” gniffelde Tess terug.
Sigil: De Schutter
-
Wouter_Anco
- Silver Member
- Berichten: 343
- Lid geworden op: 01-08-2010 22:14
-
Robin
- Platinum Member
- Berichten: 2438
- Lid geworden op: 17-03-2010 22:46
Het heeft veel te lang geduurd, maar hier is stukje #15:
“Waar blijven die meiden toch?” vroeg Kat. “Ik wil nog een paar andere mensen bezoeken in dit bos.”
“Oh, ik zou oppassen als ik jullie was,” zei Alberta waarschuwend. “Heb je het niet gehoord?”
“Wat niet?” Kat keek direct naar de heks. Hij voelde het gevaar.
“Dan zal het wel niet. Het gaat natuurlijk om een grotendeels onbekend wezen, naar verluid een man,” legde Alberta uit. “We weten alleen dat hij kort is, een zwart vest en een zilveren gesp draagt en onverwachts bij heksen en tovermeesters in deze regio aanklopt. Als hij ergens is geweest, laat dat natuurlijk sporen na. Om precies te zijn, de bewoners worden na afloop gevonden met een pijl dwars door hun harses heen. Mensen noemen hem… de Schutter.”
Het bleef even stil.
Merijn zat raadsels te bedenken, terwijl Sem onrustig naar boven keek.
Kat dacht even na. “Die legende is mij onbekend. Hoe oud is ’ie?”
“Een dag, twee dagen,” antwoordde Alberta. “Maar ik zou de Schutter geen legende noemen. Eerder een seriemoordenaar.”
“Nee!” riep Kat ontzet. “Dat kan niet! Waar is hij voor het laatst gesignaleerd?”
“Het laatste wat ik erover gehoord had, was dat hij Ouwe Hector en Mien om had gelegd.”
“Dat is… hier vlakbij,” zei Kat ongemakkelijk. “Hoe lang geleden was dat?”
“Nog geen uur voor jullie hier kwamen.”
“Dat is inmiddels al een uur of drie geleden. Weet Augustina dit al?”
“Nee, we kunnen haar niet bereiken,” zei Alberta treurig. “Maar dat is normaal. Ze zondert zich altijd zo af.”
“We moeten naar het dorp teruggaan om haar te waarschuwen,” bracht Kat onhandig uit, struikelend over zijn woorden.
“Slecht idee. De Schutter is hier in de buurt als laatst gezien. Als jullie nu met Poorten gaan reizen, trekt dat misschien de aandacht. Misschien gaat hij jullie zelfs achterna. We weten niet wat dit wezen allemaal kan. Bovendien, het lijkt er op dat de Schutter het op magiërs voorzien heeft, en Augustina woont in een gebied dat een uitzonderlijk lage magiërsdichtheid heeft.”
Kat gromde, hoewel het eigenlijk meer klonk als het sissen van een gewone huiskat. “Je hebt gelijk.”
“Wat je wel kunt doen…” vervolgde Alberta, “is langsgaan bij Tragios. We hebben nog niets van hem gehoord en de Schutter moet vlak bij zijn huis zijn.”
“Maar de kinderen dan?” vroeg Kat. Sem en Merijn keken even om, om Kat bestraffend aan te kijken. Ze waren geen kinderen!
“Maar de leerlingen dan?” verbeterde Kat zichzelf.
“De Schutter heeft nog nooit iemand buiten aangevallen, voor zover ik weet. Volgens mij zijn jullie daar veiliger dan hierbinnen.”
“Goed dan,” besloot Kat. “Sem, roep de meisjes. We gaan naar Tragios.”
Sem stond net iets te snel op. Hij compenseerde dat door extra langzaam door de kamer naar de trap te lopen, maar toen hij er bijna was, kon hij zich niet meer inhouden en sprong naar de trap.
Hij zei zachtjes: “Tess. Jasmijn.”
“Laat het ze niet gehoord hebben,” dacht hij. “Ze hebben het niet gehoord, ik moet de trap op. Ik moet naar ze toe. Ik moet naar Jasmijn en …”
Helaas verschenen ze daar al. Maar zo slecht voelde het opeens niet meer, toen hij zag dat beide meisjes rood en slap van het lachen waren. Jasmijn straalde als hij haar nog nooit had zien stralen.
Automatisch stak hij zijn arm omhoog, stak zijn hand naar haar uit, om haar naar beneden te helpen.
Sem besefte hoe dom dat eruit zag en liet onhandig zijn arm weer zakken.
“We moeten gaan,” zei hij.
“Waar blijven die meiden toch?” vroeg Kat. “Ik wil nog een paar andere mensen bezoeken in dit bos.”
“Oh, ik zou oppassen als ik jullie was,” zei Alberta waarschuwend. “Heb je het niet gehoord?”
“Wat niet?” Kat keek direct naar de heks. Hij voelde het gevaar.
“Dan zal het wel niet. Het gaat natuurlijk om een grotendeels onbekend wezen, naar verluid een man,” legde Alberta uit. “We weten alleen dat hij kort is, een zwart vest en een zilveren gesp draagt en onverwachts bij heksen en tovermeesters in deze regio aanklopt. Als hij ergens is geweest, laat dat natuurlijk sporen na. Om precies te zijn, de bewoners worden na afloop gevonden met een pijl dwars door hun harses heen. Mensen noemen hem… de Schutter.”
Het bleef even stil.
Merijn zat raadsels te bedenken, terwijl Sem onrustig naar boven keek.
Kat dacht even na. “Die legende is mij onbekend. Hoe oud is ’ie?”
“Een dag, twee dagen,” antwoordde Alberta. “Maar ik zou de Schutter geen legende noemen. Eerder een seriemoordenaar.”
“Nee!” riep Kat ontzet. “Dat kan niet! Waar is hij voor het laatst gesignaleerd?”
“Het laatste wat ik erover gehoord had, was dat hij Ouwe Hector en Mien om had gelegd.”
“Dat is… hier vlakbij,” zei Kat ongemakkelijk. “Hoe lang geleden was dat?”
“Nog geen uur voor jullie hier kwamen.”
“Dat is inmiddels al een uur of drie geleden. Weet Augustina dit al?”
“Nee, we kunnen haar niet bereiken,” zei Alberta treurig. “Maar dat is normaal. Ze zondert zich altijd zo af.”
“We moeten naar het dorp teruggaan om haar te waarschuwen,” bracht Kat onhandig uit, struikelend over zijn woorden.
“Slecht idee. De Schutter is hier in de buurt als laatst gezien. Als jullie nu met Poorten gaan reizen, trekt dat misschien de aandacht. Misschien gaat hij jullie zelfs achterna. We weten niet wat dit wezen allemaal kan. Bovendien, het lijkt er op dat de Schutter het op magiërs voorzien heeft, en Augustina woont in een gebied dat een uitzonderlijk lage magiërsdichtheid heeft.”
Kat gromde, hoewel het eigenlijk meer klonk als het sissen van een gewone huiskat. “Je hebt gelijk.”
“Wat je wel kunt doen…” vervolgde Alberta, “is langsgaan bij Tragios. We hebben nog niets van hem gehoord en de Schutter moet vlak bij zijn huis zijn.”
“Maar de kinderen dan?” vroeg Kat. Sem en Merijn keken even om, om Kat bestraffend aan te kijken. Ze waren geen kinderen!
“Maar de leerlingen dan?” verbeterde Kat zichzelf.
“De Schutter heeft nog nooit iemand buiten aangevallen, voor zover ik weet. Volgens mij zijn jullie daar veiliger dan hierbinnen.”
“Goed dan,” besloot Kat. “Sem, roep de meisjes. We gaan naar Tragios.”
Sem stond net iets te snel op. Hij compenseerde dat door extra langzaam door de kamer naar de trap te lopen, maar toen hij er bijna was, kon hij zich niet meer inhouden en sprong naar de trap.
Hij zei zachtjes: “Tess. Jasmijn.”
“Laat het ze niet gehoord hebben,” dacht hij. “Ze hebben het niet gehoord, ik moet de trap op. Ik moet naar ze toe. Ik moet naar Jasmijn en …”
Helaas verschenen ze daar al. Maar zo slecht voelde het opeens niet meer, toen hij zag dat beide meisjes rood en slap van het lachen waren. Jasmijn straalde als hij haar nog nooit had zien stralen.
Automatisch stak hij zijn arm omhoog, stak zijn hand naar haar uit, om haar naar beneden te helpen.
Sem besefte hoe dom dat eruit zag en liet onhandig zijn arm weer zakken.
“We moeten gaan,” zei hij.
This silence was much worse than the one before, and this time no-one started clapping.
-
Robin
- Platinum Member
- Berichten: 2438
- Lid geworden op: 17-03-2010 22:46
Stukje #16, waar we eindelijk weer wat vaart krijgen:
Hoofdstuk 4: Het onvermijdelijke
Een huisje, niet veel anders dan dat van Alberta, stond in de schaduw. De vier leerlingen kwamen aangelopen, met Kat in de mand.
Zodra ze bijna voor de deur stond, bleef Jasmijn plotseling stilstaan.
“Wat is die geur?” vroeg ze.
Tess keek om. “Welke geur?”
“Ruiken jullie het niet?”
De anderen snoven nog even, maar roken niets bijzonders.
“Wat is het dan?” vroeg Merijn.
“Ik weet het niet,” antwoordde Jasmijn. “Het komt me helemaal niet bekend voor. Het is een… ja, hoe kan ik dat beschrijven? Het is heel vreemd, in ieder geval.”
Kat stak zijn kop uit de picknickmand. “Een geur die niemand anders kan ruiken? Is het misschien een geur uit de toekomst, of van een plek hier ver vandaan?”
Jasmijn dacht even na en vroeg daarna: “Hoe zou ik dat moeten weten?”
“Goed punt. Je hebt gelijk. Laten we Tragios maar bezoeken, dan.” Kat verborg zich weer in de mand.
Sem klopte op de deur. Die zat niet dicht. Piepend ging hij op een kier open.
De leerlingen keken elkaar aan. Wat moesten ze hiervan denken?
Sem hield het niet langer vol en duwde de deur open.
“Wat? Wat is er? Waarom zijn jullie zo stil?”
“Eh, Kat, ik denk dat je dit even moet zien…”
Kat stak zijn kop weer naar boven. “Oh, nee! De Schutter was ons zeker voor.”
Iemand lag uitgestrekt op de grond achter de deur. Een plas bloed, al opgedroogd, strekte zich uit. Door het hoofd stak een kort stuk hout met twee stukken van een veer aan de achterkant. Het was de pijl van een kruisboog.
Tess hield het niet meer. Het deed haar te veel aan Faulicius denken. De tranen begonnen te stromen.
Jasmijn stond daar maar, met lege blik. Eigenlijk was ze verstijft van angst, en wit weggetrokken, maar dat was niet te zien in vergelijking met hoe bleek ze altijd al was.
Merijn draaide zich om, liep een paar meter, zakte door zijn knieën en gaf over.
Zelfs Kat leek aangedaan en verdween gelijk weer in de mand.
Alleen Sem kon nog normaal reageren. Hij pakte snel de mand over van Tess en ving haar op. Ze huilde in zijn armen. Sem keek over haar heen en keek Jasmijn treurig aan. Als ze voor alle leuke dingen aan magie elke dag een trauma op zouden lopen, was het misschien maar beter om ermee te stoppen.
Merijn kwam weer terug, nog een beetje misselijk. “Wat gaan we doen?” vroeg hij met een vervormde stem.
“Er zit maar een ding op,” klonk het uit de mand. “Terug naar Alberta en haar vertellen dat de Schutter ook Tragios heeft vermoord.”
“Maar wat als we die Schutter dan tegenkomen, op weg naar Alberta?” vroeg Merijn. “Of als hij ook al bij haar is geweest?”
“Dat is sowieso een risico. En op die eerste vraag: je hebt gehoord wat ze gezegd had. Hij valt alleen mensen aan in hun eigen huis. Onderweg zijn we redelijk veilig. Maar als je dat wilt kan Tess een Distractiesigil maken. Dat is een sigil die ervoor zorgt dat we niet opvallen, zodat de Schutter ons niet vinden kan. Het is behoorlijk lastig, maar ik denk dat we al veilig zijn als we ook maar een beetje verborgen zijn.”
Hoofdstuk 4: Het onvermijdelijke
Een huisje, niet veel anders dan dat van Alberta, stond in de schaduw. De vier leerlingen kwamen aangelopen, met Kat in de mand.
Zodra ze bijna voor de deur stond, bleef Jasmijn plotseling stilstaan.
“Wat is die geur?” vroeg ze.
Tess keek om. “Welke geur?”
“Ruiken jullie het niet?”
De anderen snoven nog even, maar roken niets bijzonders.
“Wat is het dan?” vroeg Merijn.
“Ik weet het niet,” antwoordde Jasmijn. “Het komt me helemaal niet bekend voor. Het is een… ja, hoe kan ik dat beschrijven? Het is heel vreemd, in ieder geval.”
Kat stak zijn kop uit de picknickmand. “Een geur die niemand anders kan ruiken? Is het misschien een geur uit de toekomst, of van een plek hier ver vandaan?”
Jasmijn dacht even na en vroeg daarna: “Hoe zou ik dat moeten weten?”
“Goed punt. Je hebt gelijk. Laten we Tragios maar bezoeken, dan.” Kat verborg zich weer in de mand.
Sem klopte op de deur. Die zat niet dicht. Piepend ging hij op een kier open.
De leerlingen keken elkaar aan. Wat moesten ze hiervan denken?
Sem hield het niet langer vol en duwde de deur open.
“Wat? Wat is er? Waarom zijn jullie zo stil?”
“Eh, Kat, ik denk dat je dit even moet zien…”
Kat stak zijn kop weer naar boven. “Oh, nee! De Schutter was ons zeker voor.”
Iemand lag uitgestrekt op de grond achter de deur. Een plas bloed, al opgedroogd, strekte zich uit. Door het hoofd stak een kort stuk hout met twee stukken van een veer aan de achterkant. Het was de pijl van een kruisboog.
Tess hield het niet meer. Het deed haar te veel aan Faulicius denken. De tranen begonnen te stromen.
Jasmijn stond daar maar, met lege blik. Eigenlijk was ze verstijft van angst, en wit weggetrokken, maar dat was niet te zien in vergelijking met hoe bleek ze altijd al was.
Merijn draaide zich om, liep een paar meter, zakte door zijn knieën en gaf over.
Zelfs Kat leek aangedaan en verdween gelijk weer in de mand.
Alleen Sem kon nog normaal reageren. Hij pakte snel de mand over van Tess en ving haar op. Ze huilde in zijn armen. Sem keek over haar heen en keek Jasmijn treurig aan. Als ze voor alle leuke dingen aan magie elke dag een trauma op zouden lopen, was het misschien maar beter om ermee te stoppen.
Merijn kwam weer terug, nog een beetje misselijk. “Wat gaan we doen?” vroeg hij met een vervormde stem.
“Er zit maar een ding op,” klonk het uit de mand. “Terug naar Alberta en haar vertellen dat de Schutter ook Tragios heeft vermoord.”
“Maar wat als we die Schutter dan tegenkomen, op weg naar Alberta?” vroeg Merijn. “Of als hij ook al bij haar is geweest?”
“Dat is sowieso een risico. En op die eerste vraag: je hebt gehoord wat ze gezegd had. Hij valt alleen mensen aan in hun eigen huis. Onderweg zijn we redelijk veilig. Maar als je dat wilt kan Tess een Distractiesigil maken. Dat is een sigil die ervoor zorgt dat we niet opvallen, zodat de Schutter ons niet vinden kan. Het is behoorlijk lastig, maar ik denk dat we al veilig zijn als we ook maar een beetje verborgen zijn.”
This silence was much worse than the one before, and this time no-one started clapping.
-
Wouter_Anco
- Silver Member
- Berichten: 343
- Lid geworden op: 01-08-2010 22:14
Is het niet fysiek onmogelijk om wit weg te trekken als je al zo bleek bent dat het niet te zien is?Jasmijn stond daar maar, met lege blik. Eigenlijk was ze verstijft van angst, en wit weggetrokken, maar dat was niet te zien in vergelijking met hoe bleek ze altijd al was.
Het wordt nu wel spannend. Ben benieuwd.
If there is one thing I learend from F-zero it is fuck sensibility.
This is also how I learned not to base life lessons on videogames.
This is also how I learned not to base life lessons on videogames.
-
Robin
- Platinum Member
- Berichten: 2438
- Lid geworden op: 17-03-2010 22:46
Hm, goed punt. Ik ben zelf behoorlijk bleek en mensen zien het wel als ik bleekjes ben, maar of dat bij iemand als Jasmijn ook zo kan werken weet ik niet. Dan zal ik het maar een beetje omschrijven tot iets wat een beetje logischer is.Wouter_Anco schreef:Is het niet fysiek onmogelijk om wit weg te trekken als je al zo bleek bent dat het niet te zien is?
Mooi.Wouter_Anco schreef:Het wordt nu wel spannend. Ben benieuwd.
Ik heb de hele tijd het idee dat niemand er nog naar gekeken heeft als er niet tientallen spel- en grammaticafouten inzitten, maar die zijn er nu gewoon ook minder.
Ik zal zo gelijk het volgende deel erop zetten. ^^
This silence was much worse than the one before, and this time no-one started clapping.
-
Robin
- Platinum Member
- Berichten: 2438
- Lid geworden op: 17-03-2010 22:46
Stukje #17:
Snel liepen ze terug naar het huis van Alberta.
Ze klopten aan. De deur ging niet open.
De leerlingen keken elkaar aan. Was de Schutter hier ook al langs geweest in de tussentijd?
T. Schaap, de drukbezette zakenman, zat achter zijn bureau. Zijn voeten rustten op zijn bureau. Hij was een boterham aan het eten.
Zonder te kloppen deed iemand de deur open. T. Schaap viel achterover van zijn stoel.
“Alberta?” vroeg Sem luid, hopend dat hij er goed aan deed om te roepen. “Ben je daar? Wij zijn het. We hebben slecht nieuws.”
De deur ging langzaam open. Ze zagen het grote bruine oog weer. Alberta deed de deur open.
“Wat voor slecht nieuws?” vroeg ze. “Toch niet… Tragios heeft toch geen bezoek gekregen van de Schutter?”
“Helaas wel,” zei Kat. “Pijl door zijn hoofd. Overal bloed. Het was al droog, dus het zal wel een tijdje geleden zijn geweest.”
“Dat had ik ook wel kunnen bedenken,” zei Alberta bedroeft. Haar stem veranderde langzaam in een mix van bezorgdheid en angst. “Toen jullie net weg waren, kreeg ik te horen dat de Schutter weer ergens gezien was, een heel eind hier vandaan. En het was…” Ze aarzelde even. “Hij was gezien bij jullie dorp.”
De anderen schrokken. Tess liet de mand vallen.
“Voorzichtig!” piepte Kat.
“Wat doen we nu?” vroeg Merijn. “We kunnen toch niet… wat moeten we doen?”
“Augustina…” mompelde Kat. Zijn stem werd krachtiger en hij riep uit: “Mijn zusje! We moeten mijn zusje helpen!”
“Jullie kunnen beter binnenkomen,” zei Alberta bezorgd. “Straks komen jullie die griezel nog tegen.”
Plots sloeg de deur dicht.
“We gaan terug,” zei Kat helderder, sterker en dreigender dan ooit. “We gaan mijn zusje helpen. We gaan. Nu.”
Merijn bedacht dat ze waarschijnlijk heel bang voor hem waren geweest als hij iets anders was dan een dikke zwarte kat in een picknickmand.
Jasmijn was een beetje bang voor haar leraar. Ze zette een stapje naar Sem. Die zag het.
“Mooi. Laten we dat doen, ik ben wel voor wat actie,” zei Tess enthousiast, maar nog lichtjes trillend.
Merijn keek ongelovig en bozig naar zijn zus. Hoe kon ze dat nou zeggen?
“Ik ben ook voor. Als Kat gelijk had, heeft Augustina ons gisteren heel erg geholpen, dus we mogen wel wat terugdoen,” zei Sem.
Zonder zijn gezichtsuitdrukking te veranderen draaide Merijn zijn hoofd naar zijn beste vriend.
“Dus wat doen we dan?” vroeg Jasmijn, die net als Merijn niet heel erg blij was met dat plan.
“De meerderheid is voor, dus we doen het,” zei Tess ferm.
“Waarom kunnen we niet een leraar hebben die wat redelijker is?” klaagde Merijn. “Die hadden we wel kunnen gebruiken.”
“Praat niet zo,” zei Kat scherp en enigszins beledigd. “Elke minuut die we verspillen met al dit praten, maakt het gevaar groter. We moeten nu gaan.”
“Vooruit dan maar weer,” zuchtte Merijn. “Alsof het ooit anders gaat.”
“Goed,” zei Kat. “Ehm, waar was die Poort ook alweer?”
Jasmijn wees naar links.
Snel liepen ze terug naar het huis van Alberta.
Ze klopten aan. De deur ging niet open.
De leerlingen keken elkaar aan. Was de Schutter hier ook al langs geweest in de tussentijd?
T. Schaap, de drukbezette zakenman, zat achter zijn bureau. Zijn voeten rustten op zijn bureau. Hij was een boterham aan het eten.
Zonder te kloppen deed iemand de deur open. T. Schaap viel achterover van zijn stoel.
“Alberta?” vroeg Sem luid, hopend dat hij er goed aan deed om te roepen. “Ben je daar? Wij zijn het. We hebben slecht nieuws.”
De deur ging langzaam open. Ze zagen het grote bruine oog weer. Alberta deed de deur open.
“Wat voor slecht nieuws?” vroeg ze. “Toch niet… Tragios heeft toch geen bezoek gekregen van de Schutter?”
“Helaas wel,” zei Kat. “Pijl door zijn hoofd. Overal bloed. Het was al droog, dus het zal wel een tijdje geleden zijn geweest.”
“Dat had ik ook wel kunnen bedenken,” zei Alberta bedroeft. Haar stem veranderde langzaam in een mix van bezorgdheid en angst. “Toen jullie net weg waren, kreeg ik te horen dat de Schutter weer ergens gezien was, een heel eind hier vandaan. En het was…” Ze aarzelde even. “Hij was gezien bij jullie dorp.”
De anderen schrokken. Tess liet de mand vallen.
“Voorzichtig!” piepte Kat.
“Wat doen we nu?” vroeg Merijn. “We kunnen toch niet… wat moeten we doen?”
“Augustina…” mompelde Kat. Zijn stem werd krachtiger en hij riep uit: “Mijn zusje! We moeten mijn zusje helpen!”
“Jullie kunnen beter binnenkomen,” zei Alberta bezorgd. “Straks komen jullie die griezel nog tegen.”
Plots sloeg de deur dicht.
“We gaan terug,” zei Kat helderder, sterker en dreigender dan ooit. “We gaan mijn zusje helpen. We gaan. Nu.”
Merijn bedacht dat ze waarschijnlijk heel bang voor hem waren geweest als hij iets anders was dan een dikke zwarte kat in een picknickmand.
Jasmijn was een beetje bang voor haar leraar. Ze zette een stapje naar Sem. Die zag het.
“Mooi. Laten we dat doen, ik ben wel voor wat actie,” zei Tess enthousiast, maar nog lichtjes trillend.
Merijn keek ongelovig en bozig naar zijn zus. Hoe kon ze dat nou zeggen?
“Ik ben ook voor. Als Kat gelijk had, heeft Augustina ons gisteren heel erg geholpen, dus we mogen wel wat terugdoen,” zei Sem.
Zonder zijn gezichtsuitdrukking te veranderen draaide Merijn zijn hoofd naar zijn beste vriend.
“Dus wat doen we dan?” vroeg Jasmijn, die net als Merijn niet heel erg blij was met dat plan.
“De meerderheid is voor, dus we doen het,” zei Tess ferm.
“Waarom kunnen we niet een leraar hebben die wat redelijker is?” klaagde Merijn. “Die hadden we wel kunnen gebruiken.”
“Praat niet zo,” zei Kat scherp en enigszins beledigd. “Elke minuut die we verspillen met al dit praten, maakt het gevaar groter. We moeten nu gaan.”
“Vooruit dan maar weer,” zuchtte Merijn. “Alsof het ooit anders gaat.”
“Goed,” zei Kat. “Ehm, waar was die Poort ook alweer?”
Jasmijn wees naar links.
This silence was much worse than the one before, and this time no-one started clapping.
-
Daniël
- Platinum Member
- Berichten: 3711
- Lid geworden op: 21-02-2010 23:08
Spannend (heb de vorige stukjes ook gelezen). Een hoop open plekken, dus ik hoop dat je die beetje bij beetje invult :]
Btw, je maakt bizar weinig (lees: geen voor zover ik zie) spellings- en grammaticafouten
Btw, je maakt bizar weinig (lees: geen voor zover ik zie) spellings- en grammaticafouten
Hoe de Wereld Scheurde en Wat Erna Gebeurde Verhalen uit de oudste tijden
-
Robin
- Platinum Member
- Berichten: 2438
- Lid geworden op: 17-03-2010 22:46
Dank je! Wat bedoel je precies met open plekken?Daniël schreef:Spannend (heb de vorige stukjes ook gelezen). Een hoop open plekken, dus ik hoop dat je die beetje bij beetje invult :]
Ja, dat vond ik ook al zo verdacht.Daniël schreef:Btw, je maakt bizar weinig (lees: geen voor zover ik zie) spellings- en grammaticafouten
Maar ja, dit is natuurlijk allemaal materiaal dat ik geschreven heb na maanden Writersblock, dus daar zal het wel aan liggen.
This silence was much worse than the one before, and this time no-one started clapping.
-
Daniël
- Platinum Member
- Berichten: 3711
- Lid geworden op: 21-02-2010 23:08
Met open plekken bedoel ik zaken die nu voor de lezer nog onduidelijk zijn, dus bijvoorbeeld het motief van de Schutter e.d. Da's mooi, want die maken het spannend en als beetje bij beetje duidelijk wordt hoe het zit krijg je zo'n lekkere climax in het verhaal :]
Hoe de Wereld Scheurde en Wat Erna Gebeurde Verhalen uit de oudste tijden