Dank je wel, Daniël!
En de spanning komt nog wel.
~~
‘Bella, heb je wel gehoord wat ik net zei?’ vroeg Mike ineens.
Ik keek op van mijn bord, waar ik met mijn vork in een salade prikte. ‘Wat zei je?’
‘Of je hebt gehoord wat ik zei,’ mompelde Mike.
Ik knikte snel. ‘Ga verder.’
Mike begon weer te ratelen over een of ander verhaal in Seattle dat ik maar half volgde. Ik was me eigenlijk niet echt bewust van het feit dat Mike tegen me praatte. Of überhaupt van het feit dat hij hier zát. Ik merkte niet eens dat er meerdere mensen in het restaurant zaten, het enige waar ik aan dacht en het enige wat ik voor me zag was Jacob. Jacobs gezicht die overliep van pijn.
Elke keer als Mike even te verdiept in zijn gesprek leek en ik dacht dat hij niet keek, stopte ik een stukje vlees in mijn servet. Ik nam snelle slokken van mijn glas cola en keek geïrriteerd naar het nog volle glas van Mike.
Mijn bord was bijna leeg, maar ik schoof het al naar voren, ging achterin in de stoel zitten en deed net alsof ik propvol zat.
‘Was het lekker?’ vroeg Mike nadat zijn verhaal eindelijk voorbij was.
‘Heerlijk.’ Ik keek naar de klok die boven een groot schilderij met een gouden lijst hing. Op het schilderij stond een vrouw, gedrapeerd in een witte stof, in de armen van een man. Het leek op een Griekse tekening en de man en de vrouw stonden op een helderwit balkon.
Het deed me denken aan de oude schilderijen die in Carlisle’s kantoor hingen. Snel keek ik weer naar Mike die zijn laatste stuk biefstuk naar binnen smulde.
‘Het is al bijna elf uur, ik had Charlie beloofd vroeg thuis te zijn, misschien kunnen we beter zo vertrekken,’ mompelde ik en keek opzettelijk teleurgesteld.
‘Ik vraag alvast de rekening.’ Mike klonk een beetje bedroeft, maar probeerde het te verbergen.
In de auto was het ongemakkelijk. Ik stelde het op prijs dat ik niets hoefde te zeggen, maar de stilte creëerde een spanning die goed te voelen was.
Het geluid op de radio stond zacht, vast bedoelt als achtergrondmuziek, en er stond een kwijlerig, romantisch liefdesliedje op. Ik walgde ervan en kon mezelf nog net in toom houden om de volumeknop uit te draaien, maar dan zou het nóg stiller zijn.
‘Ik vond het erg gezellig vandaag,’ zei Mike zachtjes.
Ik draaide beleefd mijn hoofd naar hem toe en glimlachte. ‘Ja, ik ook.’
Het was al donker buiten en we reden op een verlaten weggetje. De straatlampen stonden aan en de koplampen van Mike’s busje maakte felle lichtbanen op de grijze weg.
Plotseling raasde er in de verte een rode flits langs en ik verstijfde. Dat kon je niet menen! Ik greep Mike’s hand die losjes op mijn autostoel lag, vlak naast mijn dijbeen.
‘Wat is er?’ vroeg Mike geschrokken, deze zet had hij niet verwacht na mijn stilzwijgen, maar ik hoorde ook een geamuseerde ondertoon: hij was dolblij dat ik zijn hand vastpakte.
‘Zag je dat ook? Die rode flits?’ vroeg ik en mijn stem sloeg over.
‘Hè? Wat? Een rode flits?’ vroeg hij verward. ‘Ik weet niet… ik zag niets Bella, maak je maar geen zorgen, wat het ook was: het is weg.’
Ik kreunde terwijl Mike zijn hand om de mijne vouwde, dit was niet om mij gerust te stellen, hij had een hele andere bedoeling.
Ik keek hem met afkeuring aan en trok mijn hand uit de zijne toen hij zich naar me toe boog.
‘Let op de weg!’ siste ik nijdig.
Mike’s gezicht was knalrood geworden en beschaamd legde hij zijn hand snel om het stuur.
Had ik die rode flits nou echt gezien? Of had ik het me verbeeld, of was ik écht compleet gestoord geworden?
Voordat ik het wist reden we Forks al binnen en Mike had plotseling hele erge haast. We reden mijn straat binnen en Charlies politieauto stond op de oprit.
De verandalamp was aan, maar achter de ramen was het pikkendonker. Natuurlijk, het was al zo laat, Charlie lag vast allang te slapen.
Mike reed de oprit op en op het moment dat we over een bobbel reden keek ik omhoog naar mijn slaapkamerraam, daar zag ik een flits die mijn ogen verblindde. Ik schrok even, maar het was vast de weerkaatsing van de koplampen van Mike’s busje met het raam.
Ik kneep mijn ogen samen en keek opnieuw naar mijn kamerraam. Het leek wel alsof er een gedaante achter het raam stond. Ik rolde met mijn ogen: Charlie.
Hij kwam zeker even kijken of ik het was, misschien hoopte hij wel dat Mike mee zou lopen tot aan de deur en dat we elkaar romantisch in de ogen aankeken waarna hij me een typische afscheidkus zou geven. De droom van elke vader voor zijn dochter. In dit geval ging het er waarschijnlijk om dat ik erdoor iemand anders zou vergeten...
Bah, ik moest er niet eens aan denken.
Ik stapte snel het busje uit en vlak voordat ik het portier dichtgooide keek ik Mike glimlachend aan. ‘Bedankt voor de gezellige avond.’
Mike knikte. ‘Voor herhaling vatbaar.’
Ik gooide snel het portier dicht voordat Mike een antwoord verwachtte, ik wist het antwoord wel zeker: ‘nee’. Maar ik was niet in staat om vanavond Mike’s gevoelens te kwetsen.
Ik zuchtte en wachtte even in de koude lucht tot Mike was weggereden. Vluchtig liep ik de veranda op en voelde met mijn hand in de dakgoot, tot ik de sleutel vond.