De jongen met de groene zonnebril

[Daria]

Dit verhaal heb ik geschreven voor een schrijfwedstrijd op een forum dat voor een paar misschien wel bekend is. Kindertent. De opdracht was om een kort verhaal te schrijven met als titel 'De jongen met de groene zonnebril"

Zie hier het resultaat.

De jongen met de groene zonnebril
Stilletjes zat hij in de klas: De jongen met de groene zonnebril. Stefan, heette hij. Niemand wist eigenlijk wie hij was. Hij was Stefan en zat bij hen in de klas, en hij droeg altijd een groene zonnebril. Hij zei nooit veel en dus namen anderen ook niet de moeite om met hem te praten, want waarom energie steken in een jongen als Stefan, als je ook kunt feesten?
Zelfs leraren namen al niet meer de moeite om hem iets te vragen. Hij veroorzaakte nooit problemen en die wilden ze ook niet uitlokken.

De bel ging net toen Stefan op zijn horloge keek. Vier uur. Al zijn lessen voor vandaag zaten erop en excuses om later thuis te komen, had hij niet. De school organiseerde geen buitenschoolse activiteiten en vrienden om mee rond te hangen, had hij niet. Er zat dus niks anders op dan naar huis te gaan.

De lucht werd steeds donkerder toen Stefan naar huis liep. Zou het een voorteken zijn? Hij hoopte van niet. Als dit een voorteken zou zijn, dan niet van iets goeds.

Voorzichtig stak hij de sleutel in het slot, haalde nog een laatste keer diep adem en opende toen de deur. Hij hoorde de stemmen al meteen. De zware donderstem van zijn vader, die wel iets weghad van het geluid van onweer, overstemde de zachte en fragiele stem van zijn moeder. Hij beet op zijn lip en sloop toen zachtjes de trap op; naar zijn kamer. Althans, hij wilde een poging doen. Zijn vader had hem echter al gehoord en stond al achter hem. Hij sleurde Stefan de trap af en liet hem op de vloer van de woonkamer liggen. “Laffe zak,” snauwde hij. “Laffe zak, die je bent!”
Hij probeerde de verwijtende woorden van zijn vader te negeren. Hij probeerde zijn vader buiten te sluiten, zoals hij dat op school kon, maar het lukte niet. De stem van zijn vader drong door de muren van de wereld die hij steen voor steen had opgebouwd.

En toen was hij het zat. Hij had geen idee hoe hij aan het mes in zijn hand kwam, maar hij was blij dat het er was. Voor het eerst in zijn leven zou hij niet de laffe zak zijn waar zijn vader hem dagelijks voor uitmaakte.

Hij keek in de spiegel en zag de blauw plekken rond zijn oog, die normaal werden bedekt door de zonnebril. Maar nu niet meer. Evenmin als hij nog de laffe zak was, was hij de jongen met de groene zonnebril. Vanaf nu was hij gewoon Stefan.

[Daniël]

- Stilletjes zat hij in de klas: De > de
- Hij was Stefan en zat bij hen in de klas, > ja, die informatie heb je al gegeven.
- want waarom energie steken in een jongen als Stefan, als je ook kunt feesten? > beetje vreemde conclusie? Als je die zin schrapt, is het voor de lezer ook wel duidelijk dat niemand zin heeft om met Stefan te praten.
- De bel ging net toen Stefan op zijn horloge keek. > hier switch je van perspectief opeens naar Stefan. In plaats vanuit anderen het onderwerp 'Stefan' te vertellen, vertel je het opeens vanuit hemzelf. Terwijl je in de introductie van het verhaal een ander perspectief in nam. Ik vind dat misleidend en op dit moment denk ik dat het interessanter is als Stefans gedachten voor ons geheim blijven (dit bereik je door het verhaal vanuit een ander perspectief te vertellen)
- Al zijn lessen voor vandaag zaten erop en excuses om later thuis te komen, had hij niet. De school organiseerde geen buitenschoolse activiteiten en vrienden om mee rond te hangen, had hij niet. > deze komma's lijken niet op hun plaats.
- Vanaf 'Voorzichtig stak hij de sleutel in het slot,' vind ik het verhaal een stuk sterker worden. 'De stem van zijn vader drong door de muren van de wereld die hij steen voor steen had opgebouwd.' vind ik een mooie zin.
- Je gaat in de voorlaatste alinea echter nog wel even de mist in. Het is ongeloofwaardig dat Stefan 'opeens' een mes in zijn handen heeft. Dit soort dingen moet je al eerder in het verhaal noemen, als een soort hint, en het dan in de climax laten terugkeren. Wat je ook kunt doen is de plaats van mishandeling veranderen naar de keuken en ergens in het verhaal hinten naar de scherpe messenset die bij hen met magneetjes aan de muur hangt. Dan is het geloofwaardig dat hij opeens een mes in zijn handen heeft.
- Laatste alinea vind ik een uitstekend einde van het verhaal. Het personage heeft een ontwikkeling ondergaan. De reden van de zonnebril is verklaard, maar als de blauwe plekken eenmaal weg zijn zal hij die niet meer gebruiken en is hij echt een ander persoon geworden.

Je laat de lezer in het duister tasten wat betreft het punt of Stefan z'n vader vermoord heeft of niet. Als dit inderdaad het geval is komt hij hier natuurlijk niet ongestraft mee weg.
Om deze reactie bij de lezer te vermijden, kun je in het verhaal nog vertellen dat Stefans vader nu bang voor hem is (en dus nog leeft) en hem voortaan met rust laat (niet zo letterlijk zoals ik het zeg, maar bijvoorbeeld: Naderhand kwam z'n vader nooit meer dichterbij hem dan drie passen.)

Dus, het verhaal heeft een goed einde en een uitstekende personageontwikkeling, maar er kan nog wel hier en daar aan geschaafd worden

[Daria]

Hmm. Zaten er nog fouten in? Had ik niet verwacht. Had het al laten nakijken door iemand xD.

Er kan inderdaad aan geschaafd worden, heb het best snel geschreven. Maar ik vond het tijd weer eens iets te posten.

[Melona]

Naar aanleiding van de opmerking van Daniël:

"Stilletjes zat hij in de klas [..] Hij was Stefan en zat bij hen in de klas[..]"
Ik zou dan eerder de eerste "klas" weghalen en de tweede laten staan, vind dat wel een mooie opmerking.
Dus dan krijg je "Stilletjes zat hij daar: de jongen met de groene zonnebril" of iets dergelijks.

En over het laatste stuk:


Het is inderdaad een beetje vaag dat hij ineens een mes heeft..

[Daniël]

Hmm. Zaten er nog fouten in? Had ik niet verwacht. Had het al laten nakijken door iemand xD.

Er kan inderdaad aan geschaafd worden, heb het best snel geschreven. Maar ik vond het tijd weer eens iets te posten.

De meeste 'fouten' die ik opmerkte, waren ook meer tekstuele dingetjes en geen grammatica of interpunctie. Iedereen zal inhoudelijk gezien anders op een verhaal reageren. Dit zijn alleen de dingen die mij opvielen, dus hoop dat je er wat mee kan

[Robin]

Wow, ik ben hier lang niet geweest. Anyway, dit vond ik een beetje een vreemde constructie: "Als dit een voorteken zou zijn, dan niet van iets goeds."