Hoe van jou houden en je theorie mijn hart braken

[xRosesInTheNight]

‘Je kunt fouten niet in je eentje maken. Daarvoor moet je met je tweeën zijn.’ Weet je nog dat moment, waarop je dat tegen me zei? Ik, terwijl ik in jouw sterke armen lag met betraande wangen. Je droogde ze met enkel die twee zinnen. Ik heb die theorie nooit van je begrepen. Fouten maken kon ten slotte altijd, iedere seconde van ieder voorbij tikkend uur. Ik streelde de lijnen van je gezicht, want je was het mooiste wat me ooit was overkomen. Je kon niet verliezen wat je niet bezat, maar toch zou ik je uit mijn oog verliezen. Als we dat hadden geweten, hadden we dan nog steeds daar op die bank gelegen? De beelden van die film schoten voorbij, op onze stille zondagmorgen. Je besloot een ontbijtje voor me te maken.

‘Ik zweef,’ zei ik. Waarop je een wrange glimlach lachte. ‘Nee, echt, ik zit tegen het plafond, dit is de beste morgen ooit.’ Je drukte een zoen op mijn voorhoofd. Om de herinnering te bestempelen, leek haast.
‘Zul je dit nooit vergeten?’ dat had ik je ietwat angstig gevraagd. Alsof ik bang was voor een twijfelende bevestiging.
‘Nooit, of ooit?’ Je was aan het rommelen in de keuken. Je woonde tenslotte maar in een flatje op acht hoog. Bij onze eerste zoen waren je ogen wijd open.
‘Als je je het maar zal herinneren, dat is waar het om gaat.’ Ik leek plots bang dat je zei dat je het zou vergeten.
‘Dat zal ik altijd doen.’

Nu moet ik weer huilen als ik daaraan denk. Uiteindelijk begrijp ik wat je theorie betekende. Je maakt pas een fout als er iemand is om te beoordelen dat je iets verkeerd doet. Ongeschreven misstappen maakt iedereen iedere dag. Perfect bestaat niet in de definitie van foutloos, maar juist met gebreken. Foutloos zou betekenen dat je eeuwig alles van de ander respecteert. Jij hebt dat nooit gedaan.

Daarom zou ik ook niet verbaasd moeten zijn toen je me zei dat van jou houden, de grootste fout was.

[Nienke]

Aawh, het is wel diepzinnig (of ik ben niet scherp..). Ik heb het twee keer moeten lezen voor ik het snapte, maar de titel helpt er wel bij. Ik ben wel onder de indruk ^^.

[Robin]

"Ik, liggend in jouw sterke armen en met betraande wangen.": dat is geen zin. Misschien -> "Ik lag met betraande wangen in jouw sterke armen."
"want je was het mooiste wat me ooit was overkomen": wat of dat? Ik weet het niet meer.
"De beelden van de film die schoten voorbij" -> "De beelden van de film schoten voorbij"
"Waarop je een wrange glimlach lachte": vreemde zin.
"dat vroeg ik je ietwat angstig" -> "vroeg ik je ietwat angstig"
"ten slotte" -> "tenslotte" ("ten slotte" betekent "als laatste")

[xRosesInTheNight]

Ah, het zijn maar kleine fouten, ik ben het schrijven dus niet verleerd, haha.

[Robin]

Ah, het zijn maar kleine fouten, ik ben het schrijven dus niet verleerd, haha.

Nope, en ik zou zeker niet stoppen nu.

[Simone]

Mooi!

[xRosesInTheNight]

Hm, dankjewel (: Ook nog iemand met kritiek? Soms heb ik een beetje het gevoel dat de helft van de zinnen niet eens echt laten doordringen waar het nou over gaat

[Robin]

Soms heb ik een beetje het gevoel dat de helft van de zinnen niet eens echt laten doordringen waar het nou over gaat

Tja, dat ligt eraan. Waar gaat het dan echt over?

[xRosesInTheNight]

Soms heb ik een beetje het gevoel dat de helft van de zinnen niet eens echt laten doordringen waar het nou over gaat

Tja, dat ligt eraan. Waar gaat het dan echt over?

Da's niet in één zinnetje te zeggen. Het gaat over naïeviteit en vertrouwen in iets dat nooit meer dan een tipje van de sluier is geweest, zeg maar. Zo, duidelijk weer

[Robin]

Als ik dat zinnetje goed begrijp, denk ik dat het verhaal het best goed laat zien.