Mijn eerste stuk

[Jeroenen9]

Zulke stukken schrijf ik. Waarschijnlijk is het niet veel goeds, maar hopelijk kan ik met jullie tips wat beter worden. Ik heb het al verder gemaakt dan dit, maar het leek me het handigst om het tot hier te doen.



Hij rende en rende met een snelheid die hij nooit voor mogelijk had gehouden. Hij rende uit pure doodsangst voor iets wat hij niet begreep. Hij wilde niet rennen, hij liep liever, want rennen was een teken van zwakte, maar hij kon zichzelf niet tot stoppen zetten. Hij was vastbesloten geweest om de kale woestijn zo snel mogelijk te verlaten. Hij zou naar de veilige beschutting van het bos in de verte rennen. Pas dan zou hij durven te stoppen met rennen. Maar de tocht had veel langer geduurd dan hij aanvankelijk had gedacht en de brandende zon maakte het er niet beter op. Uiteindelijk overmand door uitputting liet hij zich op het hete zand vallen. De sterke wind blies tegen zijn gescheurde kleren en liet zijn gekleurde lint, dat om zijn arm zat gewikkeld, wapperen. Ongelukkig staarde hij ernaar.

Hoe lang was het geleden dat ze hem bij zijn familie hadden weggerukt met de beschuldiging van moord?
Hij had geschreeuwd, gevloekt en gesmeekt, maar het had allemaal niets uitgemaakt. Hij werd uiteindelijke in een koude donkere cel gesmeten, en werd er niet meer naar hem omgekeken. In het begin was hij woedend geweest, maar na een paar weken wilde hij niets liever dan een levend wezen zien. Oh, hij kreeg natuurlijk elke dag te eten, maar dat gebeurde door een raampje in de ijzeren deur van zijn gevangenis. Net toen hij dacht dat hij gek begon te worden, werd zijn celdeur opeens opengesmeten. Het licht dat naar binnen scheen deed hem pijn aan zijn ogen, maar hij wilde dolgraag zien wie hem een bezoek bracht, dus hield hij zijn ogen open. Er werd iemand naar binnen gesmeten en de deur ging weer met een klap dicht. Met zo’n harde klap zelfs, dat het raampje open viel, waardoor er licht naar binnen scheen. De man had zichzelf opgevangen met zijn handen en krabbelde overeind. Hij keek de man, die ongeveer even oud was als hij, doordringend aan. Het was een redelijk gespierde man, met bruin haar. Zijn gezicht straalde wijsheid uit. Wijsheid, die uit pijn verkregen is, zo was te zien aan de droevige ogen van de man. Op zijn hand was een veeg bloed te zien en het zweet stond hem op zijn voorhoofd. Zijn kleren verraadden dat de man had gevochten. Niet omdat ze gescheurd waren (gescheurde kleren waren hier heel gewoon), maar omdat er grote bloedvlekken op zaten. Hij de man leek hem niet eng vanwege zijn uiterlijk, hij wist dat hij nooit iemand op zijn uiterlijk moest beoordelen. De man ging een hoek zitten tegen de ijskoude stenen muur en begon in zichzelf te mompelen. Hijzelf stond op en zei vriendelijk tegen de man: 'Ik ben Romar,' en stak zijn hand uit met de behoefte om weer iemand aan te raken. De man schrok zich dood en stootte zijn hoofd tegen de wand. 'Ik ben Lark,' mompelde hij, toen hij bijgekomen was van de schrik, terwijl hij hem een hand gaf en met zijn andere hand over zijn hoofd wreef. Een paar minuten staarden de mannen elkaar alleen maar aan.‘Waarvan werd jij beschuldigd?' vroeg Lark uiteindelijk. Ongemakkelijk antwoordde hij: 'Moord.'

[Daniël]

- overmant > overmand
- en liet zijn kleuren lint > zijn gekleurde lint?
- Hoe lang was het geleden dat ze hem bij zijn familie wegrukte met de beschuldiging van moord > Ten eerste: wegrukten, want meervoud. Ten tweede: ik zou hier een plusquamperfectum gebruiken (yeey, kan ik eindelijk eens met Latijnse termen strooien ). En nu in normaal taalgebruik : je kunt beter zetten: 'hoe lang was het geleden dat ze hem bij zijn familie hadden weggerukt'. (Want eerst gebruik je een verleden tijd, nl. 'hoe lang was het geleden' en daarna beschrijf je iets dat nog langer geleden is gebeurd: 'dat ze hem bij zijn familie hadden weggerukt'.)
- uit gemaakt > uitgemaakt
- Uiteindelijk werd hij in een koude, donkere cel gesmeten en werd er niet meer naar hem omgekeken. > Probeer passief taalgebruik zoveel mogelijk te vermijden!
- Er was zelfs helemaal geen bewaker te bekennen! > Ik vind dit een vreemde zin gezien de context. Je bedoelt met deze informatie natuurlijk te zeggen dat er zelfs geen bewaker was die naar hem omkeek. Maar hoe weet hij dit, aangezien hij in een donkere cel zat?
- Oh, natuurlijk werd er elke dag eten en drinken aan hem gegeven, maar dat gebeurde door een raampje in de ijzeren deur van zijn gevangenis. Net toen hij dacht dat hij gek begon te worden, werd zijn celdeur opeens open gesmeten. > weer passief. Probeer waar dat kan de zinnen te transformeren naar actief taalgebruik. Dat leest veel prettiger
- Hij keek de man, die ongeveer even oud was als hij, doordringend aan. > Je moet de medegevangene hiervoor al even introduceren. Want nu switch je van de bewaker (waar hij enkel een glimp van had kunnen opvangen) heel snel naar de nieuwe gevangene.
- Het was een redelijk gebouwde man > Wat is in Godsnaam een redelijk gebouwde man Je bedoelt zeker 'redelijk gespierd', maar iedereen is 'gebouwd' natuurlijk
- Zijn gezicht straalde wijsheid uit. Wijsheid, dat uit pijn verkregen is. Op zijn hand was een veeg bloed te zien en het zweet stond hem op zijn voorhoofd. Ook de kleren hadden iets weg van een gevecht. Niet omdat ze gescheurd waren (gescheurde kleren waren hier heel gewoon), maar omdat er grote bloedvlekken op zaten. Hij de man leek hem niet eng vanwege zijn uiterlijk, hij wist dat hij nooit iemand op zijn uiterlijk moest beoordelen. > Kon hij dit allemaal zien in die donkere cel?
- Wijsheid, dat uit pijn verkregen is > die uit pijn verkregen is
- Wijsheid, dat uit pijn verkregen is > Afgezien van de beperking van het donker, waar ziet hij dat aan in het gezicht van de man?
- Ook de kleren hadden iets weg van een gevecht > Nu zeg je dus letterlijk: de kleren leken op een gevecht. Maar je bedoelt: de kleren verraadden dat de man had gevochten.
- de man leek hem niet eng vanwege zijn uiterlijk, hij wist dat hij nooit iemand op zijn uiterlijk moest beoordelen. > Dit is een erg moderne waarde die past in onze huidige maatschappij, maar niet in de middeleeuwen en ik vermoed dat dit verhaal zich omstreeks die tijd afspeelt?
- en begon tegen zichzelf te mompelen > in zichzelf te mompelen
- mompelde hij toen hij bijgekomen was van de schrik terwijl hij hem een hand gaf en met zijn andere hand over zijn hoofd wreef > Komma's!
- Een paar minuten staarde de mannen elkaar maar aan > staarden want meervoud
- Waarvoor werd jij beschuldigd? > Waarvan ben jij beschuldigd?
- Ongemakkelijk had hij geantwoord: 'Moord.' > Goed gebruik van plusquamperfectum hier, want dit geeft aan dat we weer teruggaan naar het heden, neem ik aan.

Overall: ik merk dat je soms nog niet helemaal weet hoe je kunt formuleren wat je precies bedoelt.
Ten tweede, gebruik alinea's (nadat iemand iets zegt, het verhaal naar een andere plaats switcht of naar een ander moment switcht, etc.). Nu is het een grote, onoverzichtelijke lap tekst.

Je schrijfstijl is niet onaardig, maar er is genoeg ruimte voor verbetering Verder laat je wel goed open plekken in het verhaal, die spanning creëren. Ik zie graag meer. Hopelijk kan je iets met dit commentaar

Edit: Heeft het verhaal overigens geen titel? Indien het al wel een titel heeft zou je die kunnen gebruiken als de titel van dit topic.
Edit 2: Oh en niet schrikken van de hoeveelheid kritiek. Toen ik vijftien was zat ik denk ik ongeveer op hetzelfde niveau als jij. Hoe meer je schrijft, hoe beter je wordt 't Is een kwestie van oefenen. Oefening baart kunst, jawel jawel

[Jeroenen9]

Ten eerste, heel erg bedankt voor het lezen van mijn tekst. Je kritiek en tips zijn zeer nuttig!

ik zou hier een plusquamperfectum gebruiken (yeey, kan ik eindelijk eens met Latijnse termen strooien ). En nu in normaal taalgebruik : je kunt beter zetten: 'hoe lang was het geleden dat ze hem bij zijn familie hadden weggerukt'. (Want eerst gebruik je een verleden tijd, nl. 'hoe lang was het geleden' en daarna beschrijf je iets dat nog langer geleden is gebeurd: 'dat ze hem bij zijn familie hadden weggerukt'.)

Wat grappig dat jij ook Latijn doet/hebt gedaan. Ik weet dus wat je bedoeld met plusquemperfectum/imperfectum perfectum a.c.i etc.

Probeer passief taalgebruik zoveel mogelijk te vermijden!

Ik ben denk ik nog niet zo goed in het gebruik van passief en actief, zal het even opzoeken.

Ik vind dit een vreemde zin gezien de context. Je bedoelt met deze informatie natuurlijk te zeggen dat er zelfs geen bewaker was die naar hem omkeek. Maar hoe weet hij dit, aangezien hij in een donkere cel zat?

Bij nader inzien laat ik die zin toch maar zitten, best wel dom van mij

Je moet de medegevangene hiervoor al even introduceren. Want nu switch je van de bewaker (waar hij enkel een glimp van had kunnen opvangen) heel snel naar de nieuwe gevangene.

Hij stelt zich daarnaar voor aan de hoofdpersoon. Maar je bedoeld waarschijnlijk de beschrijving? Of?

Kon hij dit allemaal zien in die donkere cel?

Tijdens het licht dat naar binnen scheen zag hij het meeste. Ik zie nu dat ik het heb geschreven alsof het lijkt dat hij het ziet als het helemaal donker is. Misschien dat ik gewoon zeg dat zijn ogen al gewend aan het donker waren, of dat hij gewoon goed kon zien in het donker. Of ik verplaats de beschrijving naar het stukje van het licht.

Afgezien van de beperking van het donker, waar ziet hij dat aan in het gezicht van de man?

Ja, daar zeg je me wat. Ik denk door de intense droefheid in de ogen van de man. Een gezicht van iemand die al veel heeft meegemaakt.

Dit is een erg moderne waarde die past in onze huidige maatschappij, maar niet in de middeleeuwen en ik vermoed dat dit verhaal zich omstreeks die tijd afspeelt?

Nou, ik heb het verhaal al een paar pagina's ver en ik denk dat het gewoon in onze tijd zich afspeelt. Het maakt niet uit, want de hoofdpersoon wordt verbannen naar een andere wereld, waar toch alles van niets opgebouwd moet worden.

Je schrijfstijl is niet onaardig, maar er is genoeg ruimte voor verbetering

Ik heb lang gedacht over mezelf dat ik helemaal niet kan schrijven, dat niemand het leesbaar zou vinden. Heb daarom ook lang getwijfeld om het hier op te zetten. Fijn om te weten dat er nog wat aan te doen is .

Heeft het verhaal overigens geen titel? Indien het al wel een titel heeft zou je die kunnen gebruiken als de titel van dit topic.

Nee geen titel, leek me het best aan het einde van het verhaal te doen.

Ten tweede, gebruik alinea's

Zal ik doen .

Even vraagje om raad: denk je dat ik zou moeten zeggen dat er geen tralies waren, maar alleen maar muur?

[Daniël]

ik zou hier een plusquamperfectum gebruiken (yeey, kan ik eindelijk eens met Latijnse termen strooien ). En nu in normaal taalgebruik : je kunt beter zetten: 'hoe lang was het geleden dat ze hem bij zijn familie hadden weggerukt'. (Want eerst gebruik je een verleden tijd, nl. 'hoe lang was het geleden' en daarna beschrijf je iets dat nog langer geleden is gebeurd: 'dat ze hem bij zijn familie hadden weggerukt'.)

Wat grappig dat jij ook Latijn doet/hebt gedaan. Ik weet dus wat je bedoeld met plusquemperfectum/imperfectum perfectum a.c.i etc.

6 jaar gymnasium gedaan, en er is gelukkig nog wat blijven hangen, dus ja

Probeer passief taalgebruik zoveel mogelijk te vermijden!

Ik ben denk ik nog niet zo goed in het gebruik van passief en actief, zal het even opzoeken.

Eigenlijk is het heel simpel:

Met actief taalgebruik wordt bedoeld: Jan smijt mij in de gevangenis.
Met passief taalgebruik wordt bedoeld: Ik wordt door Jan in de gevangenis gesmeten.

Algemene stijlregel is dat actief te prefereren valt boven passief, omdat dat fijner leest.

Ik vind dit een vreemde zin gezien de context. Je bedoelt met deze informatie natuurlijk te zeggen dat er zelfs geen bewaker was die naar hem omkeek. Maar hoe weet hij dit, aangezien hij in een donkere cel zat?

Bij nader inzien laat ik die zin toch maar zitten, best wel dom van mij

Geeft niks, iedereen zal dingen in zijn verhaal tegen komen die niet helemaal kloppen. Dat kruipt er ongemerkt in en dat kun je er meestal ook weer makkelijk uithalen.

Je moet de medegevangene hiervoor al even introduceren. Want nu switch je van de bewaker (waar hij enkel een glimp van had kunnen opvangen) heel snel naar de nieuwe gevangene.

Hij stelt zich daarnaar voor aan de hoofdpersoon. Maar je bedoeld waarschijnlijk de beschrijving? Of?

Ja, ik doel op de beschrijving. Het gaat hier even net iets te snel voor de lezer. Eén zin ertussenin zou voldoende zijn om het tempo aan te passen.

Afgezien van de beperking van het donker, waar ziet hij dat aan in het gezicht van de man?

Ja, daar zeg je me wat. Ik denk door de intense droefheid in de ogen van de man. Een gezicht van iemand die al veel heeft meegemaakt.

Is wel belangrijk om te vermelden. Kijk, deze kennis zit in jouw hoofd maar het is ook belangrijk dat de lezer het weet.

Dit is een erg moderne waarde die past in onze huidige maatschappij, maar niet in de middeleeuwen en ik vermoed dat dit verhaal zich omstreeks die tijd afspeelt?

Nou, ik heb het verhaal al een paar pagina's ver en ik denk dat het gewoon in onze tijd zich afspeelt. Het maakt niet uit, want de hoofdpersoon wordt verbannen naar een andere wereld, waar toch alles van niets opgebouwd moet worden.

Oké, onthoud echter wel: ook in een fantasiewereld moet alles logisch klinken. Dus als het in jouw wereld normaal is dat vogels niet kunnen vliegen (ik noem maar wat) dan kun je verderop niet zeggen: Hij keek omhoog en zag een vogel vliegen, maar besteedde er verder geen aandacht aan. Want logisch zou zijn: als hij opeens een vogel ziet vliegen, dat hij zich helemaal rot schrikt. En nog logischer zou zijn als hij helemaal geen vogel ziet vliegen, omdat in de fantasiewereld de vogels niet kunnen vliegen.

Even vraagje om raad: denk je dat ik zou moeten zeggen dat er geen tralies waren, maar alleen maar muur?

Dat zou inderdaad wel verklaren waarom het zo donker is in de cel ja. Beschrijvingen zijn altijd goed. Dat geeft de lezer meer inlevingsvermogen. Zolang het maar niet overdadig wordt.