Nachtvlinders

[shannonderooij]

Nachtvlinders.
Hoofdstuk 1
“Waar ben ik ?!” Verschrikt keek Evy om haar heen “En wat doe ik hier?!”
Veel vragen spookten door Evy’s hoofd, veel vragen en allemaal onbeantwoord. Ze keek nog eens om haar heen. Ze bevond zich in een lange straat met zeer weinig verlichting en er waren barsten op de weg , in het asfalt. Er waren kleine donkere huisjes gebouwd allemaal netjes op een rij. Ze leken er allemaal hetzelfde uit te zien, dezelfde donkerblauwe deuren die niet groter waren dan 1m 70. , de zelfde ramen rechts van de deur, ook de ramen hadden die zelfde donkerblauwe deur.
Dezelfde postbussen links van de deur, maar geen enkel huisje had een straatnummer of een bel. Evy zocht de straat af naar een bordje met de straatnaam erop , ze besloot, er was nergens een bord met een straatnaam. Ze besloot verder te gaan , heel voorzichtig zette ze een stap naar voor, alsof ze bang was dat de straat zou breken door al die barsten. Haar voet kwam neer met - het leek zo- een diepe zucht. Het was inderdaad stil , zo stil dat je enkel de voetstappen van Evy konden gehoord worden. Na een paar seconden te wachten , waagde ze zich aan nog een stap , ze durfde bijna niet omdat de straat zo akelig oud en lang was. Bij elke stap die ze zette keek ze rond , alsof ze wilde checken of de straat er nog hetzelfde bij lag. Blijkbaar was ze na een tijdje gaan lopen want ze kwam al redelijk snel aan het einde van de straat. Daar bleef ze staan. Ze zocht nog een keer naar een huisnummer of straatnaam, maar tevergeefs. Toen ze verder wilde gaan zag ze maïsvelden die kilometers voor haar uit liepen. Plots kwam er een gedaante uit de maïsvelden gelopen, de gedaante keek snel even rond en rende het maïsveld weer in. Evy schrok, maar ze herpakte haar weer vlug, ze besliste om achter de gedaante aan te rennen. Ze bleef maar rennen en rennen en rennen , verder en verder het maïsveld in. Toen stopte ze plots. “Waar ben ik toch , en waarom ben ik hier?” vroeg Evy zich luidop af. Daar stond Evy dan in het midden van een maïsveld, te zoeken naar een gedaante die misschien naar een heel andere richting was gelopen. Waarom was ze ook op zoek naar die gedaante ? Opeens hoorde Evy geritsel , niet ver van haar vandaan , dat hoorde ze. Evy voelde de drang om weg te lopen maar ze bleef verstijfd staan. Alsof ze aan de grond genageld was. Opeens liep de gedaante haar weer voorbij . Hij komt terug , en hij blijft staan , voor Evy haar neus. Hij leek Evy niet eens te zien , hij keek , recht door haar heen , hij leek wel iets te zoeken. Nu wist Evy het zeker de gedaante was een jongen , hij was niet veel groter dan haar . Evy vroeg haar weer af –deze keer in stilte- Wat ze van plan was geweest. Oh ja nu wist ze weer dat ze de gedaante achterna was gegaan om te weten te komen waar ze was. En hoe ze weer thuis zou kunnen komen. Ze had een grote drang om verder te gaan rennen maar ze stond nog steeds aan de grond genageld ze kon het niet. “Wat is hier aan de hand?” wilde Evy weten. Ze keek naar haar benen , ze kon letterlijk niet weg. Honderden kleine handen hielden haar voeten vast. “Hé laat me los ! “ Riep Evy. Ze kwamen uit de grond kon Evy vaststellen. Ze begon te stampen en te slaan om de handen weg te jagen maar ze werd enkel steviger vast gegrepen , en naar een zwart gat getrokken. Ze krijste om hulp en schoot zo wakker, ze lag op de grond , ze was uit haar bed gevallen. ‘Gelukkig het was maar een droom’ zucht Evy. Het is nog maar 3 uur 41, leest Evy af. Ze besluit om weer te gaan slapen , en ze hoopt op een minder enge droom.


Piep, piep, piep.
Oh nee de wekker. Was het nu al zeven uur ? Evy besloot dan maar om op te staan en ze nam haar kleren uit de kast, ze mocht haar vest niet vergeten aan te doen. Na een kwartier was ze aangekleed. Nu nog haar tanden poetsen en dan kon ze eindelijk gaan ontbijten. Maar toen ze aan de ontbijttafel zat had ze plotseling geen honger meer. ’S Morgens had ze nooit veel honger maar deze keer kreeg ze geen hap door haar keel. Ze wist al hoe het kwam. Ze moest heel de tijd denken aan die nare droom van vannacht. Het was al kwart na acht toen Evy besloot om naar school te vertrekken. Elke morgen moest Evy voorbij een bos fietsen en dat vond ze best eng. Maar ze werd het al gewoon. Dus fietste ze nu ook –zoals dus elke morgen- voorbij het bewuste bos. Ze keek even op zij toen ze plots een jongen zag lopen , de gedaante uit haar droom. Nee dat kan niet , dacht Evy , hij lijkt er gewoon op. Evy dacht na , ze was moe opgestaan dus zou dit ook wel gebeurt zijn omdat ze te moe was. Toen ze eindelijk op school aangekomen was zette ze haar fiets netjes in een rek dat nog vrij was, ze liep naar haar vriendinnen. Ze waren aan het praten over jongens die ze mooi of leuk vonden. Evy had op een of andere manier geen interesse in wat ze over hen zeiden. Evy was naar de poort aan het staren toen ze plots de jongen van haar dromen zag staan, ze moest gewoon gaan kijken. Maar hij fietste weg , Evy ging vlug naar de fietsenrekken en nam haar fiets , ze kon hem nog zien. Ze croste er achter aan. Een leerkracht wilde haar nog tegen houden maar Evy was veel te snel. Was het die jongen die ze vanmorgen al had gezien? Ze kwamen op een pleintje en plots stond de jongen daar zonder fiets. Hij zei tegen haar : “Tot vannacht” en hij glimlachte naar haar. Hij verdween. Zag ze nu spoken? Hoe kon dit alles? Waarom was het niet gewoon een droom geweest? Evy zat met zoveel verschillende vragen in haar hoofd dat ze vergat dat ze terug moest keren naar school.
De les was al bezig toen Evy opnieuw aankwam op school. Ze moest dus eerst langs het secretariaat , of beter , ze moest eerst een excuus hebben. Euhmm… Een boek vergeten…dat moesten ze wel geloven. Ze vertrok naar het secretariaat en vertelde dat ze haar boek van Frans vergeten was en dat ze het nog vlug wilde halen , ze dacht dat er nog genoeg tijd was. Maar de mensen van het secretariaat geloofden geen woord van wat ze zei. “Hup naar de directeur.” Had mevrouw Delange gezegd. De directeur gaf haar een hele preek , hoe dom ze wel niet was geweest en dat ze ontsnapt met een waarschuwing maar dat hij haar evengoed had kunnen schorsen. De directeur had nog vlug gezegd dat Evy een achtste lesuur wel moest nemen , om het eerste lesuur in te halen. Maar goed , na die hele preek mocht Evy eindelijk naar de les. Het tweede lesuur was vast al begonnen. Oh nee, straks een achtste lesuur. Fijn. Dacht Evy. Evy snelde naar wiskunde, oh Damn mevrouw de weerdt . In welk lokaal zaten ze ook weer oh ja in het klaslokaal van 2A11! Ze liep helemaal verkeerd.
Na de preek van mevrouw De weerdt had Evy haar aandacht helemaal niet bij de les gehouden maar bij vannacht. Triiing! Door de bel schrok Evy wakker. Ze had zitten dromen. Op de speelplaats zelf luisterde Evy naar niemand ze stond daar maar wat te staan. Toch was de speeltijd even gauw voorbij gegaan als anders. Computervaardigheden : blind leren typen. Maar veel juiste letters verschenen er niet op het scherm. Frans: “euhm mevrouw over wat zijn we bezig?”
Biologie: in en uitademen dat is niet interessant! En ten slotte twee uur godsdienst, help! Onderstroom: ja , dat was ook al saai. Toen de dag om was en iedereen vertrok naar huis moest Evy op school blijven ze moest als straf Nederlands inhalen. “Evy, Evy “
“Euhm ja” oh nee toch wat was er gebeurt? Evy keek naar de leerkracht en hoopte op een makkelijke vraag.
“Vertel me eens wat het onderwerp is in de zin : ‘ik kwam te laat op school?’Evy?”
“Euhm , ik is het onderwerp mevrouw.” Ze was blij , dat was makkelijk gewest.
“Zou je niet wat beter op letten je hebt de les vanmorgen al gemist.” Zei de leerkracht kwaad.
“Ik had het toch juist?”
“Ja maar dat wil niet zeggen dat je oplet. Wat scheelt er toch met je vandaag normaal ben je de beste van de klas, steek je als enige je hand op en nu…Vertel eens , hoe komt dat ? “
TRIING!
Gered door de bel! Halleluja!
“Eindelijk , ik ben thuis.” Zuchtte Evy , maar Evy wist goed genoeg dat de marteling nog niet voorbij was , er was nog haar moeder , die om een verklaring zou vragen.”
“Evy kindje , waar was je ? Ik was zo ongerust. Ik dacht dat je dood was of zo , verongelukt of zo , voelde je je niet lekker? Je had toch geen schrik voor naar huis te komen hé? Heb je veel huiswerk? Je hebt toch geen buis hé?” Evy onderbrak haar moeder –anders had ze nog uren doorgegaan-
“Ik had straf.” Nu was haar moeder stil , er kwam geen woord meer uit haar mond. Niet moeilijk , haar dochter (zij die niets fout kon doen), het populaire meisje had straf, was bij de directeur geroepen en was dat geen schande? Haar moeder was dat soort moeder dat niets kon zeggen omdat ze geen slecht woord over haar kinderen wilde spreken. Dus was de reactie van mijn moeder als volgt. “Ik ga de kat dan maar eens eten geven , ze heeft vast honger.” Evy besloot om naar boven te gaan en haar huiswerk te maken. Wat hadden ze ook weer te doen tegen morgen? Alleen Nederlands een opstel schrijven. Dus liet Evy haar hand zijn gang gaan. Op het papier kwam een verhaal over die bewuste jongen uit haar droom. Haar opstel was na een uurtje af , dus ging ze naar beneden. Haar moeder wist weer wat ze kon zeggen.
“Meid, ik wil je iets vragen , en lieg alsjeblieft niet Evy. Waarom had je eigenlijk straf?” Haar moeder keek overbezorgd alsof Evy een moord had begaan en haar moeder wilde weten waarom.
Evy dacht eraan een smoes te verzinnen, maar ze kreeg het niet over haar hart om nu te liegen. Het was beter gebruik te maken van de korte pijn. “Ik was te laat op school.” Voor Evy het uit kon leggen onderbrak haar moeder haar. “ Je bent toch op tijd vertrokken vanmorgen?”
Daar had Evy nog niet aangedacht , nu pas kwam de echte drang om te gaan liegen dus ze moest kiezen. Liegen of eerlijk zijn? Eerlijk wat! Dan moest ze naar een psycholoog of naar een of andere dokter. Ze zou als gek verklaart worden. Maar ze had geen zin in leugens. Allebei kan niet dus… Evy kreeg een idee. “Ik was op tijd maar er was een leuke jongen van een andere school. En ik ben met hem gaan praten , ik was de tijd uit het oog verloren. Te laat op school meteen secretariaat en directeur. Ik had het eerste lesuur gemist en moest als straf die les Nederlands inhalen. “
Haar moeder leek niet echt overtuigd maar ging toch naar de keuken om verder te koken.
Evy had het niet verzonnen , alles wat ze had gezegd was waar. Haar moeder was gewoon geen makkelijke prooi. Piekeren zou toch niet helpen dus ging ze maar in de zetel zitten. Ze zette de televisie op. Toevallig was het clipje van Tokiohotel op TMF met don’t jump . Haar moeder , vader en de rest van de familie haatte de groep net zoals al haar vriendinnen. Maar zij vond dat alleen haar mening telde. Anders zou ze veel tijd in ruzies moeten steken. Ondertussen was het clipje al gedaan. Op een gegeven moment zag ze bij het zappen een griezelfilm. Gotica. Ze keek naar de film en dacht in stilte stel je voor dat straks als ik ga slapen op mijn raam verschijnt: NOT ALONE. Dan zou ze het toch niet zien ze was dom bezig met die droom. Waar bevond ze zich? Wie was die jongen? Waarom droomde zij dat? Waarom leek alles hetzelfde te zijn? Hoe kon het dat alles zo echt leek te zijn? Het waren allemaal vragen waar ze mee zat. Maar niemand die ze zou kunnen beantwoorden. Intussen was de triller al gedaan. Haar moeder zei dat ze beter haar katten ging verzorgen Baghera en Witje , zwart en wit , dat was best wel leuk , zeker als ze naast elkaar lagen zoals nu. Evy streelde haar katten even. Dan ging ze de honden aandacht geven en tenslotte de hamster , die zag zwart met wit. Mama maakte er altijd veel grapjes over. Als Baghera + Witje =Twinkel dan antwoord ik vaak dat de honden er ook nog zijn.

Het was al laat dus ging Evy nog wat televisie kijken niet dar er zo veel op televisie was maar wat zou ze anders doen? Tekenen nu ja dat doe je niet ‘avonds vond ze. Nintendo, geen zin, les herhalen : helemaal geen zin en een babbeltje met haar ouders ging gewoon weg niet. Deze keer omdat zij geen zin hadden. Ze moest gaan slapen van haar moeder maar Evy had daar geen zin in. Ze ging toch maar naar haar kamer daar las ze nog wat in een boek. Maar op de duur begonnen de letters te ‘dansen’.
Toen wist ze wat ze ging doen , ze ging Tokio Hotel luisteren.
Hoofdstuk 2
Om 12 uur viel Evy eindelijk in slaap. Nog met monsoon in haar hoofd verscheen ze weer in haar droomwereld , midden in dat maïsveld van de nacht daarvoor. Evy automatisch naar de grond zodra ze zich gerealiseerd had dat ze in dat maïsveld stond. Maar ze zag enkel de grond en haar basketbalschoenen , voor de rest , geen enkel spoor van één of ander zwart gat. Er was geen gat meer , en de honderden handen die ze had gezien waren ook verdwenen. Vervolgens keek ze weer op en onderzocht de ruimte , maar er was ook geen enkel spoor van die jongen.
“Ik weet dus niet waar ik ben , ik weet enkel dat ik in één of ander maïsveld ben terecht gekomen.” Evy zette het even op een rij , waarom was een stomme droom zo ingewikkeld? Hij zorgde alleen maar voor problemen , ruzies en weet ik veel wat nog. “Hij zei toch duidelijk : ‘tot vannacht’ “ Of had ze dat ook al gedroomd , ze werd helemaal paranoïde . Plots schrok Evy van een stem
“Evy, volg de maan, de maan wijst de juiste weg aan.” De stem klonk rustig , dat was waarschijnlijk die jongen die ze daarvoor al verschillende keren had gezien. Dus toch niet paranoïde.
Evy wilde zekerheid “Euhm , ik wil niet onbeleefd klink… vertel me gewoon wie dat zei.” Evy klonk bang maar toch rustig , waarschijnlijk omdat ze voorzichtig wilde zijn “En… waar zit je?”
Evy kreeg geen antwoord op haar vraag maar de stem sprak wel weer tot haar “Volg de maan.”
“De ma..a..a..n” stotterde Evy voorzichtig.
Heel voorzichtig zette Evy een stap naar de maan en liep in één rechte lijn door. Zonder rond te kijken, ze had maar één doel. De maan.
Na een uur stappen kwam Evy aan een bos. Niet zomaar een bos het was het bos waar ze eerder op die dag die jongen had gezien. Dat bos waar ze elke dag voorbij fietste , nu kwam de plek tenminste bekend voor. “Wat doe ik hier nu ? En waarom loop je altijd van me weg ?”
“Het plein” zei de stem.
“Je geeft nooit antwoord op al mijn vragen. Hoe kan ik nu iets ontdekken?”
“Het plein” herhaalde de stem.
Evy liep dan maar verder met de hoop dat er nu eindelijk iemand zou komen opduiken. Maar wanneer ze op het plein aankwam was het leeg , er was geen kat , niemand te bekennen. De struiken en de bomen zongen door de wind die er in de lucht hing. Het gras en de bloemen de sterren in de nacht , maar voor de rest niemand. Alleen viel Evy wel 1 ding op : de grote steen die in het midden van het plein stond. “Hé die is me nog nooit opgevallen” fluisterde Evy “Staat er wel een steen op het plein?” Waarom ben ik hier heen gebracht, waarom voel ik me ’s morgens zo moe ook al ga ik vroeg slapen. Ik haat deze droom. “Vertel me alsjeblieft waarom ik hier ben.” Smeekt Evy ze kreeg tranen in haar ogen.”
“Vlinders , vlinders.” Fluisterde de stem.
“Vlinders? Wat moet ik met vlinders?” Vroeg Evy zich luidop af.
“Vlinders.” Herhaalde de stem.
“Dat is nu precies wat ik bedoel , wat weet ik nu? Wat ben ik nu met vlinders. Trouwens zover was ik al hoor , denk je dat ik achterlijk ben.” Evy werd nu pas echt kwaad op de stem maar meer op de droom.
“Vlinders.” Blijkbaar bleef de stem het herhalen tot Evy er iets mee deed. Maar wat kon ze doen ze wist helemaal niets . “Oké , vlinders en wat verder!”
Evy was het allemaal beu , de stem vooral , waarom herhaalde ze steeds hetzelfde? Evy loopt boos weg richting huis. Maar toen ze het plein wilde verlaten stootte ze zich tegen een schild dat zich gevormd had rond het plein. Evy schrok en raakte in paniek , ze besluit op zoek te gaan naar een deur , knop of iets dat zorgt dat Evy weg kon komen. Maar terwijl Evy begon te panikeren , zegt de stem heel kalm “Vlinders…DE vlinders.” Ze draaide zich om en zag de steen middenin het plein staan, plots zag ze dat er een gouden glans verscheen op de steen. Evy stapte stil in de richting van de steen wanneer ze pal voor de steen stond zei –deze keer niet de stem maar Evy zelf. “Vlinders.” Evy hief haar rechter arm de lucht in , wijzend naar de steen. Nadat Evy een beetje was bijgekomen van het vlinderspektakel zag ze iets liggen op de steen die nu veel kleiner leek te zijn als voordien. In het centrum van de steen lag een ring op een bedje van rozenblaadjes.
“Wat is hier aan de hand?” Vroeg Evy zich af. Ze pakte de ring voorzichtig uit het bedje en keek ernaar. Het was een prachtige ring. Hij was zilver met een klein ying-yang teken er op. “Het lijkt wel een trouwring” vond Evy “Hij kost vast enorm veel.” Besloot ze.
In een impuls trok Evy de ring over haar ringvinger. Ze schrikt want de ring paste , hij zat helemaal perfect! Evy deed de ring weer uit en bekeek hem wat beter. “Het is écht een trouwring!” Fluisterde Evy toen ze de letters die er ingegraveerd stonden zag aan de binnenkant.
“30/09/2018 Evy Wink x Benjamin Dopaulos.” Las Evy hardop , alsof ze zichzelf wilde overtuigen.

“Ik wil niet trouwen!” Evy was met die zin schreeuwend wakker geworden. Deze keer was Evy niet uit bed gevallen, ze zat rechtop in haar bed , zo was ze wakker geschoten . Snel knipte Evy haar nachtlampje aan. “Wie is Benjamin Dopaulos eigenlijk?” fluisterde Evy, ze liep naar haar bureau en schreef zijn naam : Benjamin Dopaulos. “Hij is vast die jongen uit mijn dromend.” Dacht Evy luidop. Terwijl Evy nadacht over wat er gebeurde in haar droom scheen er opeens een fel licht naar binnen. Evy liep naar haar raam en keek naar de hemel , toen onderzocht ze de omgeving ,de maan scheen niet zo fel , en de straatverlichting scheen niet naar binnen. “Wat is dat licht toch ?” vroeg Evy zich af. Ze volgde de straal die naar binnenscheen met haar rechterhand. Evy schrok ontzettend toen ze zag dat er rond haar wijsvinger een ring zat. Die bewuste ring uit haar droom. Evy kleed zich vlug aan , neemt haar jas en schoenen en stormt de deur uit. Op een of andere manier word ze naar het bos gezogen , want ze neemt haar fiets en gaat zonder na te denken het bos in. Wat dieper in het bos gooit Evy haar fiets op de grond. Ze loopt het plein op, ze besliste om te gaan kijken naar die steen, ze legde de ring in het centrum van de steen. Evy schrok zich rot toen ze zag dat de steen verdween in het niets. Evy valt op de grond van het verschieten , maar ze herpakt zich ze staat op loopt weg maar na één stap botst ze tegen iemand, haar moeder. “Wel , jongedame wat doe jij hier om vier uur ’s nachts?” Zegt mama kwaad.
Evy dacht na , wat moest ze zeggen ‘ik kom mijn trouwring terugbrengen?’ ik dacht het niet.
“Aah , wat doe ik hier, waar ben ik?”
Evy’s moeder keek Evy vragend aan. “Morgen blijf je thuis , ’t is te zeggen , we gaan naar de dokter.”

op weg naar huis , -Evy’s moeder was Evy komen zoeken met de auto- werd er niets gezegd. Ze keken elkaar zelfs niet aan. Thuis slaakte Evy’s moeder een diepe zucht en schudde haar hoofd. Evy keek vanuit haar ooghoeken naar haar moeder. Maar het was nog steeds even stil. Evy brak de stilte “Ik ga maar eens slapen.” Zuchtte Evy .
“Oh ja , ga maar weer slapen.” Zei Evy’s moeder geërgerd “Wat scheelt er toch?” Nuklonk ze eerder hopeloos.
“Niets , ik ben enkel moe.” Evy keek haar moeder onschuldig aan in de hoop dat ze mocht gaan.
“Oh Evy , je weet dat ik het niet over moe zijn heb.” Zuchtte haar moeder.
“Ik denk het niet , ik kan niet zeggen wat er is.” Evy verstijfde ze had haar verraden. Ze dacht een paar seconden na “omdat er ook niets is.” Vulde Evy aan. Haar moeder zuchtte “slaap lekker schat.”
Evy schrok wakker dankzij haar wekker. “Stomme wekker” vond Evy. Ze wist nu al dat de dag niet veel goeds zou brengen, ze was nog moe en als ze naar die rot dokter moest zou de dag helemaal verpest zijn. Daarbij kwam dat ze ook niet thuis wilde blijven , ze moest haar gedachten verzetten en ze hadden bovendien project over ‘generaties en hun gedrag’ , ze moest en zou naar school gaan. Het duurde langer dan anders , haar omkleden , omdat ze zich heel mooi wilde maken , ze wilde tonen dat ze haar prima voelde. Maar desondanks had haar moeder dat niet door. “Ik zal direct de dokter bellen hé.” Had haar moeder gezegd.
Maar Evy had geantwoord dat hij niets zou kunnen doen , omdat er niets was en dat het alleen maar tijdverspilling zou zijn. Haar moeder had haar willen verplichten thuis te blijven maar Evy was kwaad de deur uitgegaan , “ik heb leerplicht.” Riep Evy nog voor ze de deur uitliep. Op school was ze meteen naar haar vriendinnen gegaan. Evy praatte weer niet meer ze hield de plek in het oog waar de jongen gisteren had gestaan. “Evy wat is er toch , we hebben test , bekijk je je les niet meer ? dat doe je normaal altijd.” Vroeg Amy nieuwsgierig.
“Nee , ik heb ze thuis bekeken , makkelijk.” Vertelde Evy , ook al was daar niets van waar.
“Ja maar…” TRIIING Dat was de tweede keer , dat ze gered was door de bel.

Mevrouw Roscam had dan toch besloten om geen test te doen , en ze beval ons de schriften te nemen. Maar wat was dat? Evy zag iets blinken. “Niet weer die ring wat doet die hier nu weer?”
“Zou u even u grote mond willen houden zodat ik verder les kan geven , juffrouwtje?”
“Ja mevrouw maar het is raar want ik had…”
“Verder met de les nu.” Onderbram mevrouw Roscam haar.
Evy nam de ring uit haar pennenzak en gooide hem zo ver weg als ze maar kon , maar ook dat liep al verkeerd. De ring vloog recht tegen Roscam haar kop. “Wie was dat?” Roscam was woest, ze werd rood en als je goed keek kon je ook wat blauw bespeuren , van de ring dan toch.
“Ik.” Biechtte Evy op. “ het spijt me , het was per ongeluk.” Bracht Evy voorzichtig uit.
“Ik wil je na de les spreken.” Riep mevrouw Roscam door heel de klas.
Oh nee, ook dat nog … ze had voorspeld dat de dag niet veel goeds in petto had.
De bel kondigde het einde van de les aan en toen iedereen buiten was vroeg mevrouw Roscam wat er aan de hand was. “Wat scheelde er Evy?” Had ze ‘vriendelijk’ gevraagd. “Laat dit niet meer gebeuren.” Vulde ze minder vriendelijk aan.
Wat was dat weer voor een tactiek had Evy zich afgevraagd , een vraag stellen en niet wachten op een antwoord , maar Evy had braaf ja geknikt als een hondje had Evy gevonden.
Bij Nederlands was de les goed verlopen. Tot dat Evy iets had zien blinken.
“Nu ben ik het echt beu , laat me met rust, ik word gewoon kotsmisselijk !”
“Van wat word je misselijk Evy? Toch niet van de les?” had de leerkracht gevraagd.
O jee en weeral zou Evy moeten liegen nog iets dat ze beu was.
“Euhm toch wel , ja Nederlands , altijd hetzelfde : onderwerp , gezegde, pv, LV, bwb,…”
“Wel als je het hier zo saai vind , mag jij naar de directeur , daar is het minder saai.”
Evy was zwijgend de klas uitgelopen en dwaalde wat rond door de gang tot ze het niet meer aan kon ze was huilend in een hoekje gaan zitten. Ze was zich net aan het bedenken hoe stom ze die ring wel vond en hoe ze hem zou willen vernietigen toen ze wat verder , de ring op de grond zag liggen.
“Ga toch weg!” riep Evy huilend “Snap je dan echt niet dat je me bang maakt en dat je me bovendien alleen maar problemen bezorgt?” ze besefte dat ze gehoord kon worden door andere klassen dus fluisterde ze deze keer “stop hier alsjeblieft mee , ik kan dit niet aan. Laat me met rust!” Evy was te laat beseft dat ze gehoord kon worden want ze hoorde een leerkracht komen. Toen de leerkracht de hoek om kwam en Evy zag zitten vroeg ze Evy : “Wat is er meisje, wat doe je hier?”
Evy stond op en liep naar de directeur zonder iets te zeggen. Ze viel het bureau binnen zonder te kloppen. “Ik moest komen van mijn leerkracht Nederlands , maar ik weet niet wat ik fout deed.” Loog Evy de directeur voor.
Bij de fietsenrekken dook de ring opnieuw op , deze keer in haar fietsmand. Weer gooide ze hem weg. Ze fietste naar het pleintje , de steen was er weer , ze ging erop zitten. Hier kon ze rustig nadenken, ze moest nadenken. Eerst en vooral dacht ze na over wat de directeur had gezegd , of riep. Kon ze niet beter alles vertellen? Was ze er dan van af? Ze wist het niet meer ze wist niets meer. Maar ze wilde ook niet naar de directeur. Evy voelde haar verslagen. Ze voelde zich ook eenzaam. Ook bedacht ze zich dat het best eng was op voorhand te weten met wie en wanneer ze ging trouwen. Ze vond het echt angstaanjagend. Alsof je een doodsbrief van jezelf zou krijgen.
Evy kwam thuis om half één ’s middags … het was woensdag. Ze moest nog naar de dokter , maar ze mocht van haar moeder eerst haar huiswerk maken. Daar zou ze lang aan zitten had Evy besloten. Maar om drie uur had haar moeder gezegd dat ze moesten vertrekken en dat ze straks maar voort moest werken.
“Heb je last van nachtmerries?” De dokter keek Evy onderzoekend aan.
“Waarom?” snauwde Evy
“Je ziet er moe uit.” Stelde de dokter vast.
“ En ik heb geen privéleven of wat ?” Evy keek haar moeder kwaad aan.
“Evy , vertel gewoon wat je weet , en probeer niet te liegen hé!” snauwde Evy’s moeder.
“Goed , goed , ja ik heb nachtmerries.” Evy keek naar de grond.
“En over wat gaan die nachtmerries dan ? Over thrillers of zo ? “ Vroeg de dokter beleefd.
“Ik weet het niet , ik kijk nooit thrillers dus dat kan niet. Ze gaan over griezelige plaatsen.” Zei Evy
“En over wat nog ? Beschrijf de plaatsen anders even.” Vertelde de dokter.
“Euhm….een lange straat , kleine deuren , barsten in het asfalt, maïsvelden.”
“ja… slaappillen wil ik wel mee…”
“Ik neem ze toch niet.” Onderbrak Evy de dokter.
“Therapie , vaak hebben nachtmerries te maken met dingen die echt gebeuren.”
“je moest eens weten.” Mompelde Evy.
“Wat zei je ? “ De dokter keek nieuwsgierig.
“Er is niets, ik heb een paar nachtmerries en meer is er niet , laat me nu doen!”
“Het spijt me dokter, mijn dochter is overstuur , ik denk dat we u tijd niet langer gaan…”
“Verspillen is het juiste woord mama.” Snauwde Evy haar moeder toe.

“Ik ga slapen , ik ben moe.” Vertelde Evy. Het was negen uur ’s avonds.
“Dat is goed schat, als je een nachtmerrie hebt dan…”
“Dat zal niet gebeuren mam.”onderbrak Evy haar moeder.
Evy kroop in haar bed, ook al wist ze dat ze wel een nachtmerrie zou hebben sterker nog ze wist over wat ze zou gaan.
Maar wat doe je eraan ?
Hoofdstuk 2

[Daniël]

Shannon, mag ik je erop wijzen dat het de bedoeling van dergelijke fora als deze is, dat je commentaar krijgt op je verhalen en zelf commentaar geeft bij andermans verhalen? Of als dat te veel gevraagd is op z'n minst een reactie geeft op diegene die uitvoerig commentaar geven bij jouw verhaal.

Wat verwacht je nou eigenlijk van ons? Eerst horen we bijna een maand niks van je, dan plaats je opeens drie verhalen waarvan één ook nog eens absurd lang. Wil je opbouwende kritiek? Dan zou een reactie terug ook wel welkom zijn.