In het Land van Slaap en Waken: Boek I

[Daniël]

PROLOOG

HET WAS NOG ZOMER toen de negentig krijgslieden de bevroren Maanvloed bereikten, maar in deze streken van de wereld viel daar bar weinig van te merken. De wind die door de donkere nacht raasde, bleef maar aanzwellen, tot hij uiteindelijk was uitgegroeid tot een huilende storm. Bruin, dood gras rolde over de kale, dorre vlakte, zoals een bange egel die vlucht voor de hogere machten die hij niet begrijpt. Het enige dat hij weet is dat hij moet vluchten.
Zelfs dat begrepen de soldaten niet. Ze waren uitgerust in harnassen van repen leer, hetgeen hun bewegelijkheid bevorderde. Enkele van hen droegen stalen schouderplaten of bronzen helmen met smalle neusplaten, maar de heer van Berenhold was te arm om al zijn mannen met staal te bewapenen.
‘Het is hier koud,’ gromde Bast, ‘veels te koud.’ Hij sloeg zijn grauwe reismantel om zijn lichaam en kroop dieper weg in de kraag van de vuile lap stof, waar een met ijsberenbont afgezette zoom op was genaaid. Het bont was inmiddels bruin van de modder, maar daarom niet minder behaaglijk.
‘Dat komt omdat het hier geen dag wordt,’ zei Melgin op gedempte toon terug, ‘maar dat snap jij niet met je botte kop. Jij bent alleen maar goed om berenschedels in te rammen.’ Op de een of andere manier dwong de immer durende nacht hen allen te fluisteren, alsof degene die te luid sprak zou stikken in z’n eigen stem.
Ze hadden de zon voor het laatst negen dagen geleden op zien gaan. Aan het eind van de dag was ze aan de westelijke horizon verdwenen, om vervolgens nooit meer op te komen.
‘We hadden naar die grijsaard moeten luisteren,’ zei Bast, de beledigingen negerend. ‘Die ouwe zal nu inmiddels wel ergens bij een warme haard zitten.’
‘Z’n bevroren reet aan het ontdooien zeker,’ grinnikte Melgin, en daarna ernstiger: ‘Bast, hou je enorme scheur maar liever dicht. Als Yørik je hoort snijdt hij je terplekke aan flarden met dat monsterlijke langzwaard van ‘em.’
‘En dan eet ie je op,’ zei iemand achter hen. Het was schele Ur. ‘Met ijsberenbont en al! Ur ur ur!’ Als Ur lachte, altijd met z’n kaken opeen geklemd, maakte hij dat vreselijke ‘ur’-geluid, dat klonk alsof hij in een kippenbotje stikte. Daarom noemden ze ‘em ook Ur. ‘Je weet toch wel…’ vervolgde hij, vluchtig om zich heen kijkend of de onderbevelhebber niet toevallig in de buurt rondreed, ‘… dat hij uit de Wildernis komt?’
‘Dat weet iedereen, Ur. Wat ben je toch een stommeling,’ snauwde Melgin. Maar daarna zei hij even niks meer, want het begon hem steeds meer kracht te kosten om tegen de harde wind in vooruit te komen. In tegenstelling tot Bast was hij kort van formaat en in plaats van een mooie baard droeg hij rode pokken op zijn wangen.

[Robin]

"Op de een of andere manier dwong de immer durende nacht hen allen te fluisteren, alsof degene die te luid sprak zou stikken in z’n eigen stem.": een paar tikjes formeler dan de rest van het stukje, het lijkt er niet goed bij te passen.
"Dat weet iedereen, Ur." Behalve de lezers, natuurlijk.
"Wat ben je toch een stommeling": dit vond ik een beetje vreemd, en niet echt bij de rest van de dialoog passen. Ik weet niet waarom.

In het algemeen is je taalgebruik erg leuk. Als we meer van de personages te zien krijgen op deze manier, denk ik dat dat ook heel leuk gaat worden (vooral Bast en Melgin, niet alleen als specifieke personages, maar ook als duo).

Maar dit is nog maar het eerste stukje, dus het kan nog alle kanten op. Ik ben benieuwd!

[Daniël]

"Dat weet iedereen, Ur." Behalve de lezers, natuurlijk.

Leuk artikel! Dus als ik het goed begrijp is het niet per sé iets negatiefs, maar gewoon een techniek/trucje om de lezer makkelijk informatie te verschaffen?

In het algemeen is je taalgebruik erg leuk. Als we meer van de personages te zien krijgen op deze manier, denk ik dat dat ook heel leuk gaat worden (vooral Bast en Melgin, niet alleen als specifieke personages, maar ook als duo).

Maar dit is nog maar het eerste stukje, dus het kan nog alle kanten op. Ik ben benieuwd!

Wat dat betreft moet ik je enigszins teleurstellen denk ik. Ik weet nog niet precies hoe lang ik deze personages bij me hou. Dit is een proloog en na de proloog switch ik naar een andere setting met andere personages. Maar wie weet laat ik een paar characters uit de proloog nog wel terugkeren Ben ik nog niet helemaal over uit.

[Robin]

Dus als ik het goed begrijp is het niet per sé iets negatiefs, maar gewoon een techniek/trucje om de lezer makkelijk informatie te verschaffen?

Ongeveer wel, maar het kan ook erg gemaakt overkomen. Vroeger werd het vaak verwacht door het publiek, maar tegenwoordig wordt het veel minder gebruikt, en dan vooral als ze dat parodiëren.

Ik weet nog niet precies hoe lang ik deze personages bij me hou.

OK. Het maakt niet zoveel uit of dit eigenlijk wegwerppersonages zijn. Het belangrijkste is dat de hoofdpersonages leuk zijn, en als er de kleinere personages ook leuk zijn is dat alleen maar bonus.

[Daniël]

De grijsaard waar Bast over had gesproken, was hen ongeveer een week geleden tegemoet komen rijden. Zij trokken naar het oosten, de vreemdeling kwam pal uit het westen. Hij scheen haast te hebben, want z’n paard, een gigantische zwarte merrie, kwam in volle galop op hen af draven.
Toen hij dichtbij genoeg was om zich verstaanbaar te maken, schreeuwde hij, luider dan iedereen voor mogelijk had gehouden: ‘Ga terug, stelletje dwazen! Terug naar uw huis en haard! Terug, over de bergen terug!’
‘Wat bazel je, oude man?’ had de heer van Berenhold terug gebulderd. ‘U bent zeker lang niet meer in de Noordlanden geweest? Het is daar niet veilig meer. Vroeger bleven de geesten nog ten noorden van de IJsmarken, maar nu dwalen ze steeds vaker naar het zuiden af. Mensen verdwijnen en de Landvoogd kijkt de andere kant op. Het is tijd dat we er achterkomen welke macht er achter dit onheil zit.’
‘U kunt hem zoeken in het oosten,’ antwoordde de grijsaard, ‘maar hij zal u eerder vinden dan u hem. Hij zal u vernietigen.’
De heer van Berenhold zei echter vastberaden: ‘Ik ga niet terug voor ik hem met eigen ogen heb gezien en ik de punt van mijn zwaard door z’n strot gedouwd heb.’
Een felle, kortstondige gloed verlichtte de hemel. Ergens in de verte spleet de bliksemschicht in de dorre aarde. Op het geluid van de plotselinge donder, steigerde het paard van de grijsaard. Zonder veel moeite kreeg de man het dier weer in bedwang. Toen zei hij: ‘Keer terug nu het nog kan. Ge zult het berouwen wanneer het te laat is.’
‘Wie denk je dat het was?’ vroeg Melgin. ‘Welke gek dwaalt er nou in deze streken rond? Er leeft hier niets.’
‘Het was de Waker,’ zei Bast beslist. ‘De Waker, in hoogst eigen persoon.’
‘Wat ben je toch een stommeling,’ snauwde Melgin opnieuw. ‘Heb je die kinderen van je soms zoveel sprookjes verteld, dat je er zelf in bent gaan geloven?’
‘Het is geen sprookje, hij is echt,’ gromde Bast koppig.
‘Ja hoor, en de Blauwe Feniks is mijn jachtvogel en Sheila de Vierarmige Prinses m’n hoer.’
‘Jij hebt niet eens een jachtvogel. Je bent maar een simpele pachter met een piepklein stukje grond en je woont in een lemen hut die je een boerderij noemt.’
‘En je bent nog te lelijk voor de hoeren ook,’ vulde Ur aan. ‘Ur ur ur!’
Op het moment dat Melgin wilde protesteerde, doemde er links van hen een rijzige gedaante op uit de mistige duisternis die hen allen omringde.

[Daniël]

De proloog is nu af. Ik heb eigenlijk een proeflezer nodig naar wie ik het document kan sturen en die mij kan vertellen of het verhaal tot nu toe boeiend genoeg is en of hij/zij de neiging heeft om door te willen lezen.

Het is een stuk tekst van ongeveer 10 pagina's. Vrijwilligers?

[Melona]

wil ik best voor je doen

nog wat opmerkingen:

1e stuk
- "viel daar bar weinig van te merken"
> ik vind dit een beetje een rare constructie voor schrijftaal.. misschien 'viel' vervangen door 'was'?

- "veels te koud"
> volgens mij is 'veels' niet echt een woord. natuurlijk zullen sommige mensen dat zeggen maar toch vind ik het raar staan :p

- je gebruikt een aantal keer 'em
> ik vind 'm mooier :p maar dat is een keuze denk ik

2e stuk
geen opmerkingen, vond het ook wat makkelijker lezen dan het eerste stuk for some reason

[Daniël]

Ik heb 'veels' veranderd voor 'veel', dat is inderdaad wel beter.

Heb je een e-mailadres waar ik het document naar toe kan sturen?

[Melona]

heb je ge-pm't :p

[Daniël]

‘Ha, Spleetoog!’ riep Melgin. Maar toen hij merkte hoe luid zijn stem klonk en hoe ver het geluid droeg over de dorre heiden, vervolgde hij haast fluisterend: ‘Kom, geef ons die verdomde aap van je, dan rooster ik ‘em op een vuurtje en dan krijg je ook een stukje als je wilt.’
‘Het is mijn geluksaapje, heb ik al gezegd,’ antwoordde het figuur. ‘Hij is niet om op te eten. En ik heet Seiko, niet Spleetoog.’
‘Seiko, Spleetoog, wie maakt het uit hoe jullie nou eigenlijk heten? Jullie lijken allemaal op elkaar. Wat mij betreft heten jullie allemaal Spleetoo – ’
Achter hen klonk het gedreun van paardenhoeven.
‘O jee,’ piepte Melgin.
Een raspende stem, die met gemak boven het gejank van de wind uitrees, verscheurde de stilte op de vlakte. ‘Bek dicht en doorlopen! Voor het uur om is, staat iedereen aan de overkant van die kutrivier of anders stomp ik je kop zo hard tegen het ijs dat je kunt gaan zwemmen, begrepen!’
Melgin verstijfde, Hur wierp zijn blik razendsnel op een platte steen rechts van hem en begon deze te bestuderen en Bast kroop zo diep weg in zijn kraag, dat het leek alsof zijn hoofd zonder nek op zijn bovenlijf was geplakt.
‘Vooruit! Lopen!’ brulde de onderbevelhebber. Vervolgens tikte hij het paard met zijn zweep op de billen, waarna het dier weg jakkerde naar de kop van de stoet.
Zodra Yørik hen niet meer kon horen, wendde Melgin zich tot Seiko en snauwde: ‘Zodra je die spleetogen van je dicht knijpt, pak ik dat beest en dan eet ik ‘em rauw op!’
Seiko keek hem kil aan, maar zei niets. Hij wachtte met lopen tot Bast, Hur en Melgin hem ver genoeg gepasseerd waren. Daarna hervatte hij zijn mars over het niemandsland.
Het doodshoofdaapje Ryu zat op zijn schouder. Het was bezig een nootje te verorberen en had van de woordenwisseling der mensen niets gemerkt. Of hij had er bewust geen aandacht aan geschonken. Seiko vermoedde dat het dier slimmer was dan het op het eerste gezicht leek.
Ryu was een geschenk van Meester Tomoku, de heer van het Laatste Huis der Shiromaní ten oosten van de bergen. Vertaald uit het Shiroïn betekende het ‘draak’, een eigenaardige naam voor een onschuldig aapje.
De reis door het uitgestrekte Herfstwoud leek nu inmiddels een eeuwigheid geleden. Meester Tomoku had verteld dat er in de rode wouden waar hij woonde nog enkele honderden doodshoofdaapjes leefden. Of Aki-aapjes, zoals hij ze noemde, hetgeen ‘herfstaapjes’ betekende. De Meester dacht dat de vacht van de apen tegelijkertijd met de bladeren van de bomen rood was gekleurd, maar hij was nog niet zo oud dat hij dat had meegemaakt. Seiko vermoedde echter dat Tomoku toch minstens zeventig herfsten had gezien, maar zeker weten deed hij het niet. Tomoku’s witte baard was weliswaar lang genoeg om in zeventig jaren gegroeid te zijn, maar zijn gezicht straalde een vreemd soort vitaliteit uit, die niet paste bij de leeftijd waarop Seiko hem schatte.