In het Land van Slaap en Waken: Boek I

[Daniël]

- Rimmik is natuurlijk niet belangrijk, maar heb er even een paar extra regels aan gewijd, omdat hij nu wel heel plotseling geïntroduceerd wordt.

Volgende stukje (hierna nog twee pagina's van de proloog):

Z’n lippen waren gebarsten van de droge lucht. Maar hij merkte het niet eens. Hij voelde niets meer. Geen kou, geen pijn, geen angst. Als hij z’n ogen sloot voelde hij zich een foetus, een nietig schepsel in een grote, boze wereld die niemand begreep. Als hij zo te lang bleef liggen, was hij bang dat hij zou vergeten dat hij bestond. Of misschien hoopte hij juist wel dat hij niet bestond. Dan kon hij pas echt vergeten. Hij wist het niet meer.
Hij werd aan het voortkabbelen van zijn bestaan herinnerd, toen Ryu met zijn kleine klauwtjes in de zak van zijn hozen opzoek ging naar de door hem felbegeerde nootjes. Het buideltje was leeg. Teleurgesteld klauterde het aapje naar Seiko’s schouder en bleef daar vervolgens doodsstil zitten.
Geruisloos doofde de laatste toorts. Met een zucht legde Norgan het stuk hout naast zich neer. Absolute duisternis.
Toen begon de opperbevelhebber te zingen.

In sneeuw en ijs, zijn wij geboren
De zonen van, Andorë
Met donderslag, zijn wij gekomen
De zonen van, Andorë

Hoewel hij het zacht zong, schalden de woorden als trompetten door de nacht. Seiko merkte dat het hem kracht gaf om ernaar te luisteren. Op het moment dat Norgan het tweede vers inzette, vielen verschillende mannen in.

In era’s oud, en reeds vervlogen
Ons koninkrijk, van Andorë
’t was mijlenbreed, tot hemelshoogte
Ons koninkrijk, van Andorë

De lage klanken van stemmen zwollen aan tot een krachtig koor. Sommige krijgers waren opgestaan, andere knielden op één knie. Niemand sliep er meer. Iedereen zong. Seiko kende de woorden ook.

Het einde kwam, in zuid en noorden
Vergetelheid, voor Andorë
De koningen, zijn nu verloren
Vergetelheid, voor Andorë

Nu stond iedereen; zelfs Hur was opgehouden met snikken en zong net zo ingetogen mee als de anderen deden. Zo stonden ze daar, zolang als het lied duurde, de verdwaalde krijgsmacht in de eenzame nacht. Met de hand op het hart en de gedachten bij thuis. Ze wisten dat ze het onheil over zichzelf hadden afgeroepen, maar het kon hen niet schelen. De kwelling had lang genoeg geduurd.
Tijdens het vierde vers openbaarde de onzichtbare macht zich opnieuw, heviger dan ooit. Hij lag niet langer op de loer, neen, hij was in aantocht. Als een roofdier dat z’n prooi heeft uitgekozen sprintte hij over de lege landen. De weerloze prooi was niet ver van hem verwijderd. Weldra zou hij hem bespringen en verscheuren.
Maar zo lang de woorden van het lied de stilte uitdaagden, zouden ze dapper standhouden. Ze waren niet bang meer, de geesten van het oude Noorden hadden zich immers achter hen geschaard en zouden hen vergezellen op hun dodenmars. Ze zouden hen kalmeren, zeggen dat het geen pijn deed. Ook al was dat wellicht gelogen.

De winter viel, mag hij ons bekoren
De zonen van, Andorë
In sneeuw en ijs, zijn wij bevroren
De zonen van, Andorë

Toen was het weer stil, stiller nog dan eerst. De geesten van het oude Noorden waren net zo plotseling als ze gekomen waren weer verdwenen. Seiko voelde zich opeens verschrikkelijk kwetsbaar.
‘Ze komen!’ schreeuwde Yørik. Maar het was al te laat.

[Robin]

"De zonen van, Andorë": ik snap waarom je die komma daar tussen hebt gestopt, maar voor mij stoort het bij het lezen.
"Seiko merkte dat het hem kracht gaf om ernaar te luisteren." -> "Seiko merkte dat het hem kracht gaf als hij ernaar luisterde."? Anders lijkt het alsof het lied hem de kracht gaf om naar het lied te luisteren, en ik denk niet dat je dat bedoelt.
"zolang als het lied duurde" -> "zo lang als het lied duurde" of "zolang het lied duurde"
"uitgekozen sprintte" -> "uitgekozen, sprintte"
"zo lang" -> "zolang"

... en eindigen met een cliffhanger, nice.

[Daniël]

- Heb al je suggesties in het oorspronkelijke document verwerkt. Over die komma in de zin 'De zonen van, Andorë': ik heb dat lied ongeveer geschreven met de melodie van het lied, dat de dwergen zingen in de eerste trailer van de Hobbit, in m'n hoofd. Die komma heb ik er dus bewust ingestopt, om een pauze aan te geven. Denk niet dat ik dit kan verduidelijken voor de lezer. Het is immers een lied en in een verhaal kun je helaas geen melodie stoppen.

Een afgrijselijke kreet verscheurde de stilte. Hij weerklonk niet in de lucht, maar in hun hoofd. Zonder waarschuwing manifesteerde de vijand zich in al zijn grootsheid. Het gekrijs maakte een einde aan de ketens van gedachten en herinneringen.
Seiko viel op zijn knieën en omklemde zijn hoofd met beide handen. De pijn was ondragelijk. Het voelde alsof een ander wezen bezit van hem nam. En misschien was dat ook wel zo.
Ryu sprong van zijn schouder en belandde op de grond, waar hij krijsend bleef rond rennen.
Nog niet de grootste der draken zou me voor deze vijand kunnen beschermen, was het enige wat Seiko dacht.
Hij hoorde het geluid van een zwaard dat uit een schede werd getrokken. Vanuit zijn ooghoeken zag hij Norgan staan, zijn zwaard behoedzaam voor zich uit houdend. Arnaud lag op de grond te kronkelen van de pijn.
Wat kan staal uithalen tegen een vijand die je niet kunt zien? dacht Seiko nog. Daarna verloor hij de vaardigheid om zelf te denken.
Flarden van herinneringen verschenen voor zijn geestesoog. Niet zijn herinneringen. Hij zag hulpeloze mannen, die overvallen werden door een afschuwelijke schaduw. Hij zag huilende vrouwen en krijsende kinderen, maar alles was zo wazig dat hij geen gezichten kon onderscheiden.
Alsjeblieft, neem mij… klonk een onbekende mannenstem in zijn hoofd. Het leek van ver weg te komen, maar tegelijkertijd toch ook zo dichtbij. Laat ze gaan, laat de kinderen gaan, och, laat ze gaan, smeekte de stem radeloos.
Laat het ophouden… klonk plots een andere stem. De angst van de spreker had de stem zo zwaar vervormt, dat Seiko niet wist of het een vrouw of een man was. Laat het alsjeblieft ophouden.
Dood me, zei een derde stem. Dood me, dood me, dood me.
Seiko schreeuwde. Hij kon het niet langer verdragen naar de smeekbeden te luisteren. Als hij zich inspande, zag hij de echte wereld tussen de flarden van niet beleefde herinneringen door. Het vreemde was dat het leek alsof de stemmen van de stervenden ook de stemmen waren van de vijanden.
Niet ver van hem af lag Melgin uitgestrekt op de grond. Hij beefde over zijn hele lichaam; er was iets goed mis. Seiko trachtte op handen en voeten naar hem toe te kruipen, maar deinsde achteruit toen hij de lege ogen van de pachter zag.
Lege ogen, hoorde hij Bast weer zeggen. Alleen maar wit. Alsof ie van z’n pupillen was beroofd.

[Robin]

"Een afgrijselijke kreet verscheurde de stilte.": Actie! :banaan:
"En misschien was dat ook wel zo.": die "En" vind ik daar vreemd staan, maar op zich is het niet fout.
"Nog niet de grootste der draken zou me voor deze vijand kunnen beschermen": ... en de lezer denkt: "maar een aapje gaat dat wel doen".

En dan eindig je ook met een cliffhanger! :O

[Daniël]

Nog meer actie, laatste stukje van de proloog:

Seiko wilde wegrennen. Dat was het enige wat hij wilde, en dan naar een plek hier ver, ver vandaan. Maar zijn benen trilden zo erg dat hij er onmiddellijk doorheen zakte en voorover op de grond viel. Het gekrijs in zijn hoofd werd nog heviger. Hij voelde de neiging om net zo hard te krijsen als zij, maar hij kon geen woord uitbrengen.
Plots loste de grond onder zijn handen op. Toen hij keek zag hij dat de harde ondergrond van de vlakte plaats had gemaakt voor vloeibare duisternis. Duisternis in z’n puurste vorm. En hij zakte er in weg. Het was nog erger dan drijfzand.
Net zo snel als hij erin verdronk, rezen uit de poelen duisternis imponerende gedaantes op. Het waren beesten, gewikkeld in een kale, zwarte huid. Terwijl er één uit de duisternis naar boven dreef, bekeek Seiko hem met ontzetting. De grote ogen van het wezen gloeiden blauwgroen op in het donker.
Alsof er een signaal was gegeven, storten de beesten zich vervolgens op hun weerloze prooi. Als uitgehongerde wolven besprongen ze de krijgers en vraten hun hart uit hun lijf.
Omdat Seiko al tot zijn schouders in de duisternis was weggezakt, bleef hij aanvankelijk onopgemerkt voor de beesten. Daar kwam echter verandering in toen de aandacht van de bloeddorstige monsters voor hun slachtoffers verslapte. Ze schenen enkel geïnteresseerd te zijn in het hart en toen ze die uitgescheurd hadden trokken ze zich in de vloeibare duisternis terug.
Maar ze voelden het leven en de overgebleven zielen die zich er nog aan vastklampten. Algauw was Seiko omringd door zes of zeven van die beesten. Het waren net schaduwen, die tot leven waren gewekt.
‘Dood me,’ hoorde Seiko zichzelf zeggen. Er was geen uitweg meer.
Maar juist toen hij dat dacht, hoorde hij Ryu krijsen als een bezetene. Dapper sprong het aapje op de wilde monsters af, sneed met zijn scherpe klauwtjes in hun huid en trachtte hun ogen uit te steken.
‘Nee!’ schreeuwde hij. Maar er was natuurlijk niets dat hij kon doen.
De beesten stortten zich massaal op het herfstaapje en scheurden hem genadeloos aan stukken. Het gekrijs hield algauw op.
Juist op dat moment trilde de aarde. Verschrikt keken de hongerige schaduwwolven op in de richting vanwaar het geluid kwam. Seiko keek ook, maar zijn blik was inmiddels zo vertroebeld en corrupt geraakt door de valse herinneringen dat hij nog enkel wazige contouren zag.
Het getril ging over in gedreun. Het leek wel… het getrappel van paarden? Onmogelijk.
Het gedreun zwol aan en plots hoorde hij luid gehinnik. Dat bevestigde zijn vermoedens. Nog eenmaal probeerde Seiko zijn blik te verscherpen. In een fractie van een seconde zag hij hoe de monsters zich op de paarden storten en er enkele naar de grond trokken. Toen zag hij Arnaud op een bruine hengst in volle galop op hem afrijden.
‘Je hand!’ schreeuwde de broer van de opperbevelhebber. ‘Geef me je hand!’
Seiko had een seconde nodig om te beseffen wat er van hem gevraagd werd. Toen drong de betekenis van die woorden tot hem door en verzamelde hij al zijn resterende krachten om zijn arm door de plakkerige duisternis omhoog te tillen. De duisternis omsloot zich om zijn nek, dreigde zijn mond binnen te stromen.
Toen voelde hij Arnauds grote hand in de zijne en werd hij in één keer uit de duisternis achterop het paard getild.
Eenmaal draaide Arnaud nog om, om te kijken of er nog krijgers te redden waren. Maar toen hij zag dat de schaduwen zich in een roedel verzameld hadden en met volle snelheid op hen afstoven, gaf hij het paard de sporen en liet het de dorre, lege landen in draven.
Hierna verloor Seiko het bewustzijn, maar zelfs toen achtervolgden de schaduwen hem nog, vermomt als de ergste nachtmerries.

[Robin]

Verder geen commentaar.

[Daniël]

Verder geen commentaar.

Is dat positief ? Anyway, vond je het einde niet te extreem of zo, of te onwaarschijnlijk?

[Robin]

Ja, dat was positief. En het einde vond ik perfect passen bij de opbouw en de ontknoping van het verhaal, zodat die helemaal niet onwaarschijnlijk overkwam.

[Daniël]

Oké, mooi, dank je wel :]

Ik heb al drie hoofdstukken na de proloog geschreven. Elk hoofdstuk focust zich op een van de vijf hoofdpersonages. Met het vierde hoofdstuk ben ik nu bezig. Als die af is heb ik één hoofdstuk af voor elk van de vijf hoofdpersonages. Denk dat ik de boel tot dan toe maar eens ga uitprinten en aan iemand in mijn directe omgeving laat lezen.

De volgorde van de hoofdstukken is dus telkens: Personage 1 > P2 > P3 > P4 > P5 > P1 > P2... etc. Eventueel zet ik de volgorde op shuffle als dat de verhaallijn uitkomt.

Weet nog niet of ik meer van het verhaal op WB ga zetten, maar wie weet ^^ Iig bedankt voor het commentaar, Robin en Lotte :]