Sigil: De Erfgename

[Melona]

Ik ook niet

[Robin]

Stukje #39:

“Je zei dat Lieke een slechte vriendin was,” zei Jasmijn. Sem keek verrast naar haar. Het was al een tijdje stil geweest. “Waarom was ze een slechte vriendin?”
“Ze heeft nooit om Merijn gegeven,” zei Sem. “Ze gaf alleen maar om haar imago en haar populariteit. Weet je nog dat Merijn een paar jaar geleden opeens op ieder verjaardagsfeestje werd uitgenodigd?”
“Nee,” mompelde Jasmijn.
“Oh ja, jij werd nooit uitgenodigd. Sorry, dat was ik even vergeten,” zei Sem. Hij werd een beetje rood. “Maar goed, Merijn had als verjaardagscadeau altijd een soort puzzel voor de jarige: speurtochten, raadsels, dat soort dingen. En iedereen vond dat geweldig. Ik wilde niet dat hij daardoor een soort mascotte zou worden, dus probeerde ik ervoor te zorgen dat hij er echt bij ging horen. Zo werd Merijn populair, zonder echt te weten wat dat inhield. Dat maakte hem de perfecte prooi voor iemand als Lieke.”
“Wist je dan al dat ze een slechte vriendin was?” vroeg Jasmijn.
“Ja,” gaf Sem schoorvoetend toe. “Maar ik had nooit gedacht dat dat kwaad kon. Ik dacht: dat duurt niet zo lang, en daarna leert Merijn een cynische les over populariteit en bepaalde mensen. Ik zat er dus ver naast.”
Jasmijn zuchtte opgelucht. Ze trok zijn hand naar haar toe en kneep erin.
“Wat is er?” vroeg Sem verbaasd.
“Dat vertel ik wel als we alleen zijn,” zei Jasmijn.

De burgemeester kuchte. “Ik hoop dat het niet lang meer gaat duren,” sprak hij. “Anders ga ik ze toch echt zoeken. Mensen blijven maar zeggen dat het niet lang gaat duren tot mijn dochter thuiskomt, maar ik heb haar nu nog steeds niet gezien.”
Hij had dat nauwelijks gezegd of de deur zwiepte open. Van buiten scheen een hoop licht naar binnen, ondanks dat de zon allang onder was.
Het waren Merijn en Vivi.
“Jongens, kijk eens,” zei hij enthousiast. “Ik heb een nieuwe sigil geleerd.” Hij wees naar de bron van licht. Het was niets. Althans, het was niets behalve een lichtbron.
“Lichtsigil,” grijnsde hij. “Erg handig in het donken.”

De burgemeester sprong op. “Vivian!” riep hij. “Eindelijk! We zaten op je te wachten!”
“Je vader was erg bezorgd,” zei zijn vrouw, zonder te gaan staan of op te kijken.
“Waarvoor hadden jullie me nodig?” vroeg Vivian aan niemand in het bijzonder.
“Ja, wat was dat allemaal over de voorspelling?” vroeg Merijn aan zijn vrienden.
“Als het goed gaat gaan wij die nu horen van niemand minder dan Vivian,” zei Kat.
“Dan mag je wel vertellen om welke voorspelling het gaat,” zei Vivi. “Er zijn ontiegelijk veel voorspellingen opgeslagen in mijn hoofd.”

[Daniël]

- “Ze gaf alleen maar om haar imago en haar populariteit. > Als ze alleen maar daar om gaf, waarom ging ze dan met Merijn? Ik bedoel, ik heb niet echt het beeld van Merijn dat hij zo'n populaire boy was of zit ik er nu naast?
- “Oh ja, jij werd nooit uitgenodigd. > Niet zo aardig om dat hardop te zeggen. Misschien dit in italics zetten als gedachte van Sem of zo?
- Zo werd Merijn populair, zonder echt te weten wat dat inhield > Wait wait, dus hij was eerst nog niet populair? Dus waarom ging Lieke met Merijn, nog voor hij populair was? Ik zie niet in hoe hij de perfecte prooi is voor Lieke.
- ondanks dat de zon allang onder was. > hoewel de zon allang onder was
- Het waren Merijn en Vivi. > Ja nogal obvious. Misschien kun je dit beter weglaten? Staat er nu zo droogjes :p
- De burgemeester sprong op. > waarom die witregel hierboven?
- “Er zijn ontiegelijk veel voorspellingen opgeslagen in mijn hoofd.” > Dit klinkt echt zo weird eigenlijk :p Ze zegt het ook alsof het de normaalste zaak van de wereld is.

[Melona]

^ hij werd populair omdat hij altijd een puzzel voor de jarige had (en omdat Sem zorgde dat hij erbij ging horen), en doordat hij populair werd was hij een goede prooi voor Lieke
toch? :p

- Sem keek verrast naar haar
> Sem keek haar verrast aan (?)

- “Erg handig in het donken.”
> donker

[Robin]

^ hij werd populair omdat hij altijd een puzzel voor de jarige had (en omdat Sem zorgde dat hij erbij ging horen), en doordat hij populair werd was hij een goede prooi voor Lieke
toch? :p

Jup. Misschien moet ik dat maar duidelijker in de tekst zetten.

Stukje #40:

Hoofdstuk 7: de erfgename
Vivian vertelde en vertelde. Het was allemaal in het Noors, omdat dat de taal was waar de oorspronkelijke voorspelling in was gedaan. Het begin was allemaal strategisch advies voor de oorlog die bijna een eeuw geleden had plaatsgevonden. Ze kon niets overslaan, dus kwam het allemaal langs. Merijn maakte aantekeningen, voor de zekerheid.
Maar toen:
“Uw familie — ik er staat uw familie een hoop te wachten. Uw oudste zoon zal doen wat hij vreest, maar zal later vier leerlingen nemen, en zij zullen hem geven wat hij altijd heeft gewild, wat u heeft gedaan: het kijken achter de dood. Die vier leerlingen zullen bloed zien. Hij die u haat en u pijn wil doen, zie ik ook. Hij eist wraak en zal hen opwachten. Ze zullen met één verminderd worden. Uw dochter zal weten wanneer het einde nadert, zoals gebruikelijk is voor wij die kunnen zien. Ween niet voor haar, dan. Ween voor uw tweede kind, voor zijn lot. Uw oudste zoon zal vier leerlingen nemen, wanneer hij oud en versleten is en de hoop opgegeven heeft. Dat mag hij niet vergeten! En er is nog iets. Uw vrouw en dochter zijn op dit moment in gevaar.”
Vivi verbrak haar concentratie.
“Dat was het einde van de voorspelling,” zei ze in het Engels.
Merijn vertaalde wat hij had opgeschreven voor zijn vrienden, af en toe onderbroken door een verbetering van Vivi.
“Maar ‘Hij die u haat en u pijn wil doen’ — dat was toch Servilius?” vroeg Jasmijn. “Wie zou hij opwachten? Is dat al gebeurd?”
“Ik weet dat helaas allemaal niet,” zei Vivi. “Ik hoor ook alleen maar de echo van de voorspelling — ik weet net zoveel als jullie.”
“We weten dat Faulicius de voorspelling goed heeft onthouden,” zei Tess somber. “Als hij dat niet had gedaan, leefde hij nog, en waren wij nu niet hier.”
Jasmijn pakte Sems hand. “Wil je zeggen dat dat zo slecht is dan?”
Tess keek hen aan. “Nou ja, niet alleen maar slecht. Maar je moet toch toegeven dat er veel slachtoffers zijn gevallen.”

[Daniël]

- Maar toen:
“Uw familie > Maar toen: “Uw familie
- ik er staat uw familie een hoop te wachten > er staat uw familie ...
- Ze zullen met één verminderd worden. > oei...

Sorry voor de late respons :/

[Robin]

Ja, ach. Ik geloof dat de meeste mensen hier het nu te druk hebben om op Writersblock te zitten.

Stukje #41:

“Faulicius was een oude en versleten man,” wierp Kat tegen. “Dat zei de voorspelling ook. Hij had de hoop opgegeven! Je bent bang zijn leven gestolen te hebben, maar er was allang niets meer over om te stelen. En als jullie er niet waren geweest, zat ik nu nog steeds opgesloten in mijn eigen huis!”
“En Augustina,” voegde Merijn eraan toe. “De voorspelling zei dat we niet voor haar moesten huilen” — hij keek heel kort naar Kat — “en denk niet dat die Schutter niet al die mensen vermoord had als wij er niet waren geweest. Sterker nog, wie weet hoeveel magiërs hij nog had vermoord als wij er niet waren om hem tegen te houden en te stoppen!”
Tess keek niet overtuigd.
De burgemeester geeuwde.
“Kinderen, ga vlug naar bed,” zei hij daarna. “Het is al erg laat, allang kinderbedtijd geweest.”
Vivi rolde met haar ogen.
“Drie van jullie kunnen logeren bij de buren, wie van jullie slaapt hier?” vroeg de burgemeester.
“Merijn heeft de zolder opgeëist,” zei Vivi gelijk, voor iemand iets kon zeggen.
“Ik ga naar bed. Kan iemand de andere drie kinderen naar de buren brengen?” De burgemeester had het blijkbaar gehad voor vandaag.
Zijn vrouw stond met een zucht op. “Volg mij maar,” zei ze verveeld. Ze maakte een lichtbron, net als die Merijn had gehad toen hij binnenkwam. Zonder verder te wachten, liep ze naar buiten.
Sem, Jasmijn en Tess haastten zich achter haar aan. Sem wist nog te knipogen naar Merijn voor hij de koude buitenlucht instapte.
“Zal ik je de weg wijzen naar je kamer?” vroeg Vivi onschuldig.
“Graag, ik zou absoluut niet meer weten hoe ik ook alweer op de zolder kom,” antwoordde Merijn, al even onschuldig.
Dat leverde hem weer een pook op.
Ze schrokken op toen ze Kat hoorden zuchten.
“Het lijkt wel alsof iedereen mij weer vergeten is. Waar moet ik slapen?”
“Waar wil je slapen?” vroeg Vivi.
Die vraag bracht Kat van zijn stuk. Daar had hij nog niet over nagedacht.
“We hebben daar een verwarming,” stelde Vivi voor en wees.
Kat wilde het voorstel minachtend afwijzen, maar hij bedacht zich. “Dat zou wel kunnen voor een nachtje.” Hij liep naar de verwarming die Vivian had aangewezen en sprong erop.
“Nu, Merijn, volg mij maar,” zei Vivi. Ze liepen naar de zolder.

[Daniël]

- zei ze verveeld > is 'verveeld' hier wel de juiste omschrijving? Het voelt een beetje ongepast aan

Verder no commentz.

[Robin]

Stukje 42:

Daar, zodra ze de deur achter zich dicht hadden gedaan en ze zeker wisten dat ze alleen waren, begonnen ze te zoenen.
Toen Vivi uiteindelijk naar haar eigen kamer ging, was het al veel later.
Merijn lag op zijn bed. Er was zoveel gebeurd die dag, dat hij dat nog moest verwerken.
Een glimlachje ontsnapte en spreidde zich uit over zijn gezicht, voor hij uiteindelijk in slaap viel.

Ondertussen hadden Tess, Jasmijn en Sem bij de buren niet zoveel privacy.
Ze hadden een kamer voor zichzelf, dat was het probleem niet. Het probleem was dat het dezelfde kamer was. Met maar één bed. Het was een heel groot bed, daar niet van. Maar het was er maar één.
Jasmijn lag tussen Tess en Sem in, en alle drie voelden ze zich ongemakkelijk.
Jasmijn wilde kletsen met Tess of zoenen met Sem, maar dat ging niet tegelijkertijd.
Tess had het gevoel dat ze het vijfde wiel aan de wagen was als ze zo alleen met Jasmijn en haar vriendje was.
Sem zou zeggen dat het was alsof hij op een slaapfeestje van twee hartsvriendinnen was, waarvoor hij eigenlijk niet voor was uitgenodigd, maar dat geen van de andere twee hem weg durfde te sturen.
Zo lagen ze met z’n drieën in stilte in het veel te grote bed, in de dikke pyjama’s die ze hadden gekregen.
Na zich ervan te overtuigd te hebben dat de andere twee ook nog wakker lagen, zei Sem zacht maar hardop. “Ik kan niet geloven dat ze drie tieners één bed hebben gegeven. Ik bedoel…” Hij schudde zijn hoofd.
Verder was het stil.
Nog geen tien minuten later kon Tess er niet meer tegen. Ze klom uit het bed. De andere twee keken haar aan.
“Dit is te vreemd. Ik ga terug naar het huis van de burgemeester. Ze weten vast wel een andere slaapplek voor mij. Dan kunnen jullie dingen bespreken zonder dat ik in de weg zit.”
Jasmijn dacht: het bespreken van dingen doe ik juist met jou, met Sem doe ik andere dingen, maar zei niets.
Tess liep naar buiten in stilte.
Gelijk zodra Tess de kamer uit was, draaide Jasmijn zich om, klaar om Sem een kus te geven en zijn sterke armen naar zich toe te trekken. Maar hij keek haar serieus aan.
“Weet je waar ik bang voor ben? Wat ik meer vrees dan wat dan ook?” vroeg hij.
Ze wist niet hoe ze daarop moest reageren en begon Sems gezicht met kussen te bedekken.
Hij stopte haar. “Ik meen het,” zei hij.
Dat was confronterend, dat had Jasmijn niet verwacht. Ze keek weg.
“Nee,” zei ze zacht.

[Daniël]

“Weet je waar ik bang voor ben? Wat ik meer vrees dan wat dan ook?” vroeg hij.
Ze wist niet hoe ze daarop moest reageren en begon Sems gezicht met kussen te bedekken.
Hij stopte haar. “Ik meen het,” zei hij.
Dat was confronterend, dat had Jasmijn niet verwacht. Ze keek weg.
“Nee,” zei ze zacht.

Oeh, dit vind ik toch wel even een spannend psychologisch cliffhangertje.