Sigil: De Erfgename

[Robin]

Het stukje met de tafelschikking heb ik herschreven, is het zo wel duidelijk?

---

Het was tijd voor het avondeten. Kat was nog niet terug van de bibliotheek. De vrouw van de burgemeester had gekookt. Haar man hielp haar met het dekken van de tafel. Sem en Jasmijn naast elkaar, zodat ze ook dan nog elkaars hand vast konden houden. Merijn ging aan de andere kant van Sem zitten. Tess nam de stoel tussen haar broer en de burgemeester, die aan het hoofd van de tafel zat. Zo hoefde ze Sem en Jasmijn niet te zien. Vivi ging recht tegenover Merijn zitten.

[Daniël]

Ja, duidelijk genoeg. Je moet je wel afvagen: moet ik dit allemaal wel vermelden? Is deze informatie relevant voor de lezer? Of: wat wil je er mee zeggen.

Je wilt in elk geval zeggen dat Sem en Jasmijn stapel zijn op elkaar, dus vermelden dat die naast elkaar zitten en waarom lijkt me relevant.
En met het oog op de conversatie tussen Merijn en Vivi is het ook nog wel de moeite waard om te vertellen dat Vivi tegenover Merijn zit.
Maar daar houdt het ook wel zo'n beetje mee op denk ik.

Dan is er ook nog de mogelijkheid om deze informatie niet als zo'n dump in één alinea neer te zetten maar subtiel door de dialoog heen te verweven.
Bijvoorbeeld: 'Kun je me de saus even aangeven?' vroeg Vivi aan Merijn, die tegenover hem zat.

[Robin]

Stukje #35:

“Het spijt me dat ik te laat ben voor het eten.”
“Kat! Waar was je al die tijd?”
Kat was eindelijk bij het huis van de burgemeester aangekomen, niet lang nadat Merijn en Vivi weg waren.
Kat vertelde over de zoektocht in de bibliotheek.
“Oh, Kat, het spijt me,” zei Tess.
“Eerlijk gezegd heb ik nu vooral honger. Hebben jullie misschien nog iets voor me, als het niet te veel moeite is?” Hij zei het nuchter, maar de teleurstelling klonk door in zijn stem.
Gelukkig had hun gastvrouw nog wat over, wat Kat dankbaar verorberde.
Ondertussen bracht Tess Jasmijn, Sem, de burgemeester en zijn vrouw op de hoogte van wat Kat gedaan had.
“Elk boek in de verboden sectie,” mompelde de burgemeester. “Dan kan ik me voorstellen dat hij zo lang bezig was.”
“Wat erg voor Kat,” zei Jasmijn. “We hebben hem hierheen gebracht om hem vrij te maken, en het heeft alsnog niets opgeleverd.”
“Ja,” zei Tess. “Maar gaan we nu de hoop opgeven?”
“Dat had Kat al bijna gedaan,” zei Sem. “En toen had ik voorgesteld om naar mevrouw Solberg te gaan.”
“Jongens,” zei Kat met volle mond. “Ik vind het niet zo leuk als jullie over me praten alsof ik er niet ben.”
Hij slikte het eten door en ging verder: “Ik weet nog niet wat ik ga doen, of er nog een mogelijkheid is om vrijgemaakt te worden. Dat zien we nog wel.”
“Was dat de enige reden om hier te komen?” vroeg de burgemeester.
“Nee. Toen ik de vorige keer hier was, had Birgitta een voorspelling gedaan, die betrekking hadden op mijn familie en ik geloof ook op mijn leerlingen. Maar Birgitta is dood, net als alle anderen die de voorspelling hadden gehoord. Alleen ik ben er nog, en ik had helaas niet goed opgelet.”
“Maar dat maakt toch niet uit,” zei de burgemeester. “We hebben Vivian. Als kleindochter van Birgitta is zij de erfgename van al haar voorspellingen.”
“Wat betekent dat?” vroeg Sem.
“Dat betekent dat Vivian die voorspelling kent,” zei de burgemeester. “Het is in haar hoofd opgeslagen, alsof ze zelf die voorspelling had gedaan.”
“Waar wachten we op?” vroeg Kat. “Waar is Vivian?”
“Ze is nu aan het wandelen met Merijn,” zei de burgemeester. “Ze zal zo wel terug zijn.”

[Melona]

- “Kat! Waar was je al die tijd?”
Kat was eindelijk bij het huis van de burgemeester aangekomen, niet lang nadat Merijn en Vivi weg waren.
Kat vertelde over de zoektocht in de bibliotheek.
“Oh, Kat, het spijt me,” zei Tess.
> KatKatKatKat..

- een voorspelling gedaan, die betrekking hadden
> had

Waarom wist Kat niet dat voorspellingen erfelijk zijn?

[Robin]

Dank je!

Hij wist het niet omdat hij dat nog niet wist.

---

Stukje #36:

Merijn maakte grapjes en plaagde Vivi. Op haar beurt maakte Vivi dubbelzinnige opmerkingen en prikte ze hem in zijn zij.
Ze hadden een rustig plekje bereikt. Merijn stopte en legde een hand op Vivi’s schouder. Ze zag zijn serieuze blik en keek verbaasd. “Luister, …” begon hij. Hij slikte. “Ik vind je—”
“Wacht,” zei Vivi. “Voor je verder gaat, wil ik eerst… iets aan je geven.”
Ze rommelde in haar tas en haalde er een prachtige witte bloem uit, die leek te stralen in het licht. Ze hield hem in haar handen en bood hem aan Merijn aan.
“De IJsorchidee?” riep Merijn uit. “Je hebt hem geplukt? En je wil hem aan mij geven?”
“Hij wordt traditioneel door een jongen aan een meisje gegeven,” zei Vivi nerveus. “Maar ik dacht, ik hecht weinig waardes aan tradities, en volgens mij jij ook niet—”
“Vivi…” Merijn slikte. “Ik heb een vriendin.”
“Wat?”
“Dat wilde ik zeggen. Dat wilde ik de hele tijd al zeggen. Ik durfde het de hele tijd niet, maar dat was de reden dat ik je vroeg om met me te gaan wandelen. Ik heb een vriendin, ze heet Lieke. En ik vind je heel leuk, maar ik wil en kan absoluut niet vreemdgaan. Dat wil ik Lieke niet aandoen. Sorry. Sorry dat ik het niet eerder had gezegd.”
Vivi keek verslagen.
“Ik kan beter gaan.” Merijn slikte nog een keer en draaide zich om. Hij voelde zich rot, maar hij wist dat hij het juiste had gedaan. Hij begon terug te lopen naar het huis van de burgemeester.
Als hij had omgekeken, had hij gezien dat Vivi hem bleef nakijken en dat de IJsorchidee verschrompelde. Een aparte bloem, de IJsorchidee.

[Melona]

no comments
(dus dit bericht als teken dat ik het heb gelezen )

[Robin]

Stukje #37:

Merijn deed de deur open en zag zes paar ogen hem aanstaren. Kat, Tess, Jasmijn, Sem, de burgemeester en zijn vrouw keken hem vol verwachting aan.
“Waar is Vivian?” vroeg Kat.
“Die… die komt er zo aan, denk ik. Ik ben in m’n eentje teruggegaan.”
Sem zag hoe zijn beste vriend keek. “Wat is er mis, Merijn? Wat is er gebeurd?”
Merijn ging zitten en slaakte een zucht. “Ik heb haar verteld dat ik een vriendin heb.”
“Wat, zo snel al?” vroeg Sem. “Wie is het?”
Merijn trok zijn wenkbrauw op. “Lieke. Je weet wel: blond, populair, mijn vriendin sinds dat schoolfeest?”
“Maar het is toch uit tussen jullie?”
“Nee, ik had je al verteld dat ze een pauze had ingelast.”
“Dus… het was niet zo dat je niet toe durfde te geven dat het voorbij was?”
Merijn vertelde over het gesprek tussen hem en Lieke, dat ze hadden gehad toen hij de dag daarvoor terug naar huis ging. Hij was zich nauwelijks bewust van het feit dat iedereen naar hem staarde.
Sem kreunde. “Oh, nee. Tess had me verteld wat er gebeurd was. Ze wist niet wat er gezegd was, natuurlijk. Ik trok daar de verkeerde conclusie uit. Sorry man, als ik had geweten hoe het echt zat, had ik je niet aangemoedigd om met Vivian—” Hij stopte en keek naar Vivians ouders. Het hele gesprek was in het Nederlands geweest en ze hadden er niets van verstaan. Maar ze verstonden wel de naam van hun dochter.
“En?” vroeg de burgemeester in het Engels. “Wat is er met Vivian?”
“Ik denk dat ik haar moet halen,” zei Merijn. “Ik ben zo terug.”
Kat zuchtte. “Wat een drama allemaal. Hé, zeg Vivian dat we haar willen uithoren over de voorspelling.”
“De voorspelling?”
“Ga nou! We leggen het later wel uit,” zei Kat.
“Wacht!” riep Sem.
“Ik heb al tachtig jaar gewacht!” schreeuwde Kat. “Het is genoeg geweest!”
Tess probeerde hem te kalmeren.
Sem negeerde hem. “Merijn, Lieke houdt je aan een lijntje. Ze ziet je als haar eigendom. Ze is een slechte vriendin. Ik dacht nooit dat het belangrijk was, omdat ik het belang van een relatie met de juiste persoon onderschatte, maar nu snap ik het eindelijk. Ik denk dat Vivian voor jou is wat Jasmijn is voor mij. Dit is serieus. En wat je ook doet, dump Lieke gelijk zodra je thuis bent.”
Merijn twijfelde even. Heel even. Daarna rende hij de deur uit. Twijfelen kon hij buiten ook doen.
Tess was Kat nog steeds aan het troosten en het kriebelen. Er klonk een apart geluid. Plotseling hield het op. “Ik kan spinnen,” zei Kat verrast. “Dat heb ik nooit geweten!”

[Daniël]

- “Wacht!” riep Sem.
“Ik heb al tachtig jaar gewacht!” schreeuwde Kat. “Het is genoeg geweest!” > haha, hier moest ik hardop om lachen :p

- En wat je ook doet, dump Lieke gelijk zodra je thuis bent > 'gelijk' is denk ik spreektaal, zou ik vervangen voor 'meteen'.

- Tess was Kat nog steeds aan het troosten en het kriebelen. > deze zin is grammaticaal niet helemaal in orde?

- “Ik kan spinnen,” zei Kat verrast. “Dat heb ik nooit geweten!” > Kat blijft verassen :p

[Robin]

En wat je ook doet, dump Lieke gelijk zodra je thuis bent > 'gelijk' is denk ik spreektaal, zou ik vervangen voor 'meteen'.

Volgens Taaladvies.net kan het allebei net zo goed. Aangezien ik "gelijk" beter bij de stem van Sem vind passen, ga ik het niet aanpassen.

Tess was Kat nog steeds aan het troosten en het kriebelen. > deze zin is grammaticaal niet helemaal in orde?

Is "Tess troostte en kriebelde Kat nog steeds" beter? Hm, volgens mij niet echt. Ik moet dat stukje maar omgooien.


---

Stukje #38:

Het was donker, koud en Merijn had geen idee waar hij Vivi kon vinden. Hij zocht overal waar hij dacht dat ze misschien kon zijn, maar niets. Hij ging alle plekken af waar hij met haar was geweest, ze was nergens. Hij was overal geweest, behalve…
Merijn draaide zich om en begon te rennen.

Het is iets van onmetelijke schoonheid.

Hijgend bereikte Merijn het heuveltje en zag Vivi gehurkt zitten op de plaats waar eerder die dag nog de IJsorchidee had gestaan.
“Vivi!” riep hij.
Ze keek op.
“Luister,” begon hij. “Lieke houdt me aan het lijntje. Ze ziet me als een speeltje, niet als een persoon. En ik had het eerst niet door, maar nu ik een dag met jou heb doorgebracht, kan ik het duidelijk zien. Ik had het allang uit moeten maken, ik had haar niet zo ver moeten laten gaan. Ik ga het uitmaken, zodra ik terug ben in Nederland.”
“Wat heb ik daaraan?” vroeg Vivi.
Nu Merijn dichterbij kwam, zag hij dat ze de IJsorchidee, nu zo dood als een pier, weer in de grond had gestopt, alsof ze hoopte dat ze zo alles ongedaan kon maken.
“Het eerste wat ze zei nadat we voor het eerst gekust hadden, was ‘Nu ben jij mijn vriendje’. Ik weet niet waarom ik nooit had gezien wat dat zei over haar en over ons. En je kent Sem en Jasmijn. Sem is gek op Jasmijn, en toen hij me daar voor het eerst over vertelde, besefte ik dat ik nooit zoiets voor Lieke heb gevoeld. Maar ik voel het wel voor jou, Vivi.”
Ze stond langzaam op. Liep naar hem toe. En stompte hem hard tegen zijn arm. Ze draaide zich om, weg van Merijn.
Ze zette een paar stappen, maar stopte toen. “Weet je dat niemand anders me Vivi noemt?”
“Ik dacht dat al je vrienden je zo noemden?”
“Dat doen ze ook,” zei Vivi zacht. Ze draaide zich om.
“Wat betekent dat?” vroeg Merijn verward. “Dat je alleen vrienden met me wil zijn?”
Vivi schudde haar hoofd. Merijn begreep plotseling wat het betekende.
Hij stapte naar voren en kuste Vivi. Ze kuste terug. De kus bleef maar duren en duren.
Plotseling hield Merijn op. “Oh shit, helemaal vergeten. Ik moet je terug naar huis brengen! Iedereen wacht op je!”

[Daniël]

- Het was donker, koud en Merijn had geen idee > Het was donker en koud en Merijn had geen idee

Verder eigenlijk geen opmerkingen.