Sigil: De Erfgename

[Robin]

Dit is het derde en laaste deel van Sigil. Te beginnen met stukje #1:

Hoofdstuk 1: Voorbereidingen
Drie figuren stonden te te wachten. In de verte kwam een dikke kat aangelopen. Hij naderde de drie figuren.
“Waar is Merijn?” vroeg Kat.
“Binnen, geloof ik,” antwoordde een van de figuren.
Kat zuchtte. “Waar is je broer mee bezig?”
“Waarschijnlijk is hij aan het mokken omdat we ons weer in het avontuur storten,” antwoordde Tess. Een vlaag ergernis streek over haar gezicht, op de voet gevolgd door medelijden.
“Goed, ga hem maar halen dan.”

Tess vond haar tweelingbroer in zijn kamer. Hij was echter niet aan het mokken.
Hij zat aan zijn bureau te tekenen.
“Wat ben je aan het doen?” vroeg Tess verbaasd.
“Ik maak een doolhof,” antwoordde Merijn.
“Waarom?”
“Vroeger deed ik dat vaak, weet je dat niet meer? Met al die magie en avonturen was ik toe aan waar ik wel een beetje controle over heb.”
Tess wist dat het haar beurt was om iets te zeggen, maar ze liet een pauze vallen terwijl Merijn verder ging met tekenen.
Plots herinnerde ze zich waarvoor ze gekomen was. “Kom mee, Merijn. We staan op je te wachten.”
Haar broer keek ongelukkig.
Tess kreeg medelijden en zei zacht: “Je hoeft niet mee te gaan als je niet wilt.”
“Nee,” zei Merijn resoluut. “Ik ga mezelf niet meer buitensluiten. Ik kom mee.”
Hij ging Tess voor naar buiten. Maar toen hij dacht dat ze niet keek, wierp hij nog een laatste blik op zijn doolhof, dat al bijna af was.

“Ah, goed. We zijn compleet,” zei Kat tevreden. “Op naar Alberta!”
“Alberta? Ik dacht dat we naar Noorwegen gingen?” vroeg Merijn.
“Dat is ook zo, maar hoe denk je dat we daar komen? We hebben wat spul nodig dat jullie zeker niet hebben en ik ook niet, aangezien mijn huis nu vele meters onder de grond verborgen ligt. Kom, laten we gaan. Jullie weten nu hoe we bij Alberta moeten komen, niet?”
Sem en Jasmijn haalden hun fiets van de standaard. Tess liet Kat weer in de mand, terwijl Merijn vlug zijn fiets uit de garage haalde.
“Terwijl we naar het tuincentrum fietsen, kan ik jullie wel vertellen waarom we naar Noorwegen gaan. Ik zal jullie vertellen wat er allemaal gebeurde, de eerste — en tot nu toe laatste — keer dat ik er was.”

[Daniël]

- De figuren stonden te te wachten > te te te te te
- Ik weet niet of ik 'Drie figuren stonden te wachten' een pakkende openingszin vind voor een boek
- antwoordde een van de figuren. > waarom doe je hier zo geheimzinnig over de hoofdpersonen en zeg je in de volgende regel gewoon 'antwoordde Tess'?
- een vlaag ergernis > volgens mij is het 'een vlaag van ergernis
- en ik weet niet of 'een vlaag van ergernis streek over haar gezicht' wel klopt
- op de voet gevolgd door medelijden > hm..
- “Ik ga mezelf niet meer buitensluiten. > niet meer dan wat?
- dat al bijna af was > nu is de vraag: is het 'de doolhof', of 'het doolhof' en moet het verwijswoord daarom 'dat' of 'die' zijn?
- We hebben wat spul nodig dat jullie zeker niet hebben en ik ook niet > leuk
- en tot nu toe laatste > misschien: en tot nu toe enige keer dat ik er was.

Ben benieuwd wat ze allemaal in Noorwegen gaan doen

[Robin]

Bedankt, daar kan ik wat mee!

- dat al bijna af was > nu is de vraag: is het 'de doolhof', of 'het doolhof' en moet het verwijswoord daarom 'dat' of 'die' zijn?

Het kan allebei, gek genoeg. Ik gebruik altijd "het doolhof", omdat ik dat zelf natuurlijker vind klinken.

Stukje #2:

Hoofdstuk 2: Lang geleden
Kat was zeventien jaar oud toen zijn vader hem en Faulicius meenam naar het verre Noorden. Hun moeder bleef thuis om op de kleine Augustina te letten.
Het was geen vakantie of plezierreis. Het was oorlog. Er waren al een tijd lang spanningen tussen de vampiers en de magiërs, maar nu was het echt lelijk geworden. Twee soorten magische mensachtigen die ooit vreedzaam samen hadden geleefd waren nu in een bittere strijd verwikkeld.
Nee, het was geen plezierreis. De drie magiërs gingen naar Noorwegen voor een tactisch overleg. De magiërs hadden meer mankracht, dus als ze zich beter konden organiseren, was er een mogelijkheid dat het allemaal goed voor ze af zou lopen.
Vampiers zijn solitaire wezens, maar werken samen als het moet. Ze moesten dus tegen elkaar opgezet worden.
Er was nog iets. De dochter van de burgemeester van het heksendorpje dat ze bezochten heette Birgitta en was ook zeventien jaar oud.

De eerste avond dat Kat in het dorp was, greep hij na het avondeten bij de burgermeestersfamilie gelijk zijn kans en vroeg Birgitta voor een rondleiding van het dorp.
“Wat zal ik je laten zien dan?” vroeg Birgitta terug. Ze glimlachte onschuldig. “Als je alle café's in het dorp wilt zien, kan je dat beter aan mijn broer vragen.”
Struikelend over de Noorse woorden zei Kat: “Nee, de café's bedoel ik niet. Wat zijn de mooiste plekjes in het dorp? Het mooiste, dat is te zeggen… het mooiste uitzicht.”
Ze streek een gouden lok haar uit haar gezicht en lachte. “Goed dan. De allermooiste plekken in het dorp. Ik zal ze je allemaal laten zien. Maar dan moet je beloven dat je aan niemand vertelt waar ze zijn, want dat is geheim.”
Kat zwoor plechtig dat hij de geheimen ooit verder zou vertellen, nog voor ze uitgepraat was.
“Je neemt mijn grapje wel heel serieus,” lachte Birgitta.
“Oh, ik wist wel dat het een grap was,” zei Kat. “Ik speelde met je mee.” Hij wenste een stuk hout te hebben, zodat hij zichzelf voor zijn kop kon slaan.
“Ik vond het wel schattig,” zei Birgitta zacht.
Het duurde een aantal seconden voor Kat zich mentaal bij elkaar had geraapt. Hij kuchte. “Ehm, ja. Hoe zit het met die rondleiding?”
“Volg mij,” zei Birgitta met een brede lach.

[Daniël]

- Nee, het was geen plezierreis > Ja, dat heb je al gezegd
- café's > cafés
- Kat zwoor plechtig dat hij de geheimen ooit verder zou vertellen > Kat zwoor plechtig dat hij de geheimen nooit verder zou vertellen
- Leuk, een flashback

[Robin]

Verbeterd!

Stukje #3:

Kat en Birgitta keken naar de zon, die langzaam onder de horizon verdween. Langzaam trok de schaduw van de nacht over de vallei waar het dorp lag, als een donkere deken. Kat draaide zijn hoofd en keek naar Birgitta, haar blanke gezicht oranje gekleurd door de ondergaande zon.
Terwijl ze staarde naar de rode lucht zag ze er volmaakt gelukkig uit. Kat kon zijn ogen niet van haar afhouden.
Birgitta merkte dat ze aangestaard werd en keek Kat aan. Ze keek nog steeds even gelukkig.
Kat boog naar voren en gaf Birgitta een voorzichtige kus. Zij hield haar handen achter zijn hoofd en liet hem niet gaan. Ze sloten hun ogen, terwijl het laatste streepje zon achter de heuvels verdween.

De volgende ochtend was er een vergadering. De vader van Kat en Faulicius was daar met zijn zoons. De burgemeester met zijn beide kinderen, allebei geen kinderen meer. Verder waren er diverse tovenaarsfamilies uit de nabije omgeving, en een Duits echtpaar.
De burgemeester was namelijk erg gastvrij en had al zijn magische vrienden uit de weide omtrek gevraagd om de vergaderingen bij te wonen. Geen van de aanwezigen representeerde de magiërs in hun gebied, afgezien van de gastheer zelf, maar ze hadden wel goede contacten. Het was belangrijk dat de magiërs hun tactieken op elkaar afstemden, ook al waren ze niet verenigd, wilden ze deze oorlog winnen.
“Het probleem is dat we veel te weinig weten,” bromde de vader van Kat. “Hoe kunnen we actie ondernemen als we niet weten waar die vampiers zijn of wat ze uitvoeren?”
“Het zou zoveel handiger zijn als we beschikten over een helderziende,” verzuchtte de Duitse vrouw. “Was de grootmoeder van jouw kinderen niet helderziend?”
“Helaas,” zei de burgemeester. “Zij is enkele jaren geleden overleden. Aangezien die gave steeds een generatie overslaat, is onze enige hoop Birgitta.”
“En?” vroeg de vrouw.
“Ze is hier nog niet klaar voor. Haar gave is nog te onvoorspelbaar. Ze moet meer getraind worden. We kunnen niet de hele tijd zitten wachten tot ze een keer iets nuttigs ontdekt.”
Kat sprak. “Ik geloof in haar.”
“Ik vrees dat dit geen kwestie van geloven is, jonge Thaddeus, maar van oefening. Om een goede ziener te worden moet een toekomstige ziener twintig jaar oefenen. Aangezien ze op haar vijfde is begonnen, kunnen we pas over acht jaar op haar rekenen.”
De burgemeester dacht diep na en vervolgde: “Maar hadden jullie niet een helderziende telg? Zou die misschien —”
De vader van Kat lachte. “Waarde vriend, mijn lieve Augustina is slechts twee jaar oud. Als je denkt dat we beter haar om een voorspelling kunnen vragen heb je wel een zeer lage mening over uw dochter — of een zeer hoge over de mijne.”
“Leeft haar grootmoeder nog?” stelde de burgemeester voor.
“Ik vrees dat die regel niet altijd zo keurig opgaat als bij jouw dochter en haar oma,” zei de vader. “Zij is nooit helderziend geweest.”
“Dat betekent dus dat we het zonder raadgever moeten doen. Dan kunnen we geen specifieke plannen maken, maar het is niet anders.”

[Daniël]

- over de vallei waar het dorp lag > waarin het dorp lag (want: het dorp ligt in de vallei)
- Langzaam trok de schaduw van de nacht over de vallei waar het dorp lag, als een donkere deken > Langzaam trok de schaduw van de nacht als een donkere deken over de vallei waarin het dorp lag, vind ik mooier
- , en een Duits echtpaar > komma weg
- De vampiers hebben toch ook geen ziener lijkt me of wel? Dus dan staan ze gewoon quitte

Verder: goed stukje! Mooie beschrijvingen en goede dialoog. Vooral het eerste stukje van dit stukje vond ik erg goed, vanwege de wat complexere zinsconstructies. Daar ontbreekt het in Sigil soms wel wat aan. Maar dat is mijn mening, want ik heb altijd een voorkeur voor complexe zinnen

[Robin]

Verwerkt en bedankt!

- De vampiers hebben toch ook geen ziener lijkt me of wel? Dus dan staan ze gewoon quitte

Dat is waar. Het kunnen beschikken over een ziener is een belangrijk strategisch voordeel waar ze wel op hadden gehoopt.

Stukje #4:

“Hoe durft hij?” siste Kat, terwijl hij kwaad wegliep na de vergadering. “Hij is je vader, maar hij heeft totaal geen vertrouwen in jou.”
“Hij bedoelt het niet slecht,” zei Birgitta, die naast hem liep. “Je moet het hem niet zo kwalijk nemen, hij komt anders over dan hij is.” Ze pakte Kats hand. Hij stopte met lopen.
“Maar hij…” begon Kat.
“Wat doet mijn vader?”
“Hij behandelt je alsof je een of ander klein kind bent!”
“Maar hij heeft gelijk. Ik kan mijn gave niet goed beheersen. Dit is geen gewone magie. Ik Zie soms wel dingen, maar het is verwarrend. Ik kan het niet zelf oproepen, het is moeilijk het verschil tussen werkelijkheid en visioen te zien. En dan heb ik het nog niet eens over de betekenis gehad. Het heeft jaren geduurd om een beetje controle te krijgen en ik heb nog jaren van oefening nodig voor het verstandig is een militaire strategie op mijn voorspellingen te baseren.”
Kat was stil.
Birgitta zag het. Ze lachte en ging verder: “Luister — Er is nog iets wat ik je wilt laten zien.”
“Wat dan?” vroeg Kat nieuwsgierig.
“Kom maar mee,” zei ze vrolijk. “Ik zal het je laten zien.”

Ze kwamen aan bij de noordzijde van het dorp. Daar stonden twee pilaren, in een oude Griekse stijl. Zomaar. Ze leken nergens bij te horen en stonden een eindje van de huizen. Kat keek Birgitta vragend aan.
“Het is een Poort,” vertelde ze.
Kat begreep het en vroeg: “Waar leidt het naartoe?”
“Je zult het wel zien,” zei ze.
Kat bood Birgitta galant zijn hand aan en vrolijk pakte ze die vast. Ze liepen hand in hand tussen de twee pilaren door.
Vrijwel direct verdwenen ze.
Ze verschenen op een berg, op de helft naar de top. Om de berg heen stonden andere bergen — dit was duidelijk heel ergens anders, maar nog steeds onmiskenbaar Noorwegen. Ze hadden een schitterend uitzicht. Maar ze keken niet naar de bergen, want een dertigtal meter van waar ze stonden, stond de ruïne van een kasteel.
Ze liepen erheen. Kat bekeek alles enthousiast en vol verwondering. Birgitta was er vaker geweest, maar het bleef mooi om te bekijken.
Samen gingen ze op onderzoek uit — en er was veel meer te ontdekken dan alleen een hoop eeuwenoude stenen.

[Daniël]

- “Wat doet mijn vader?” > Ik vind dit niet logisch. Ik bedoel: dat ze deze vraag stelt op dit moment in het gesprek. Lijkt ongepast.
- Ik Zie > zie
- Ik kan het niet zelf oproepen > ik snap wat je bedoelt, maar verduidelijk 'het'
- wat ik je wilt laten zien > wil
- 'Ik zal het je laten zien.' Ja dat zei ze al dat ze dat zou doen
- Daar stonden twee pilaren, in een oude Griekse stijl > Nu doe je het voorkomen alsof de oude Griekse stijl iets verteld over het staan ipv de pilaren

[Robin]

- “Wat doet mijn vader?” > Ik vind dit niet logisch. Ik bedoel: dat ze deze vraag stelt op dit moment in het gesprek. Lijkt ongepast.

Kat was stilgevallen, omdat hij zocht naar woorden, daarom zei ze dat. Misschien moet ik dat duidelijker maken?

- Ik Zie > zie

Is het dan nog wel duidelijk dat het om magisch zien gaat, ipv gewoon zien?

[Daniël]

Oh, over dat 'Ik Zie', ik had nog geen eens door dat het om magisch zien ging? Dacht dat het gewoon een typo was.

Gewoon een kleine letter, dan snap ik ook wel wat je bedoelt. Dit is alleen maar verwarrend.