De Slag van Duizend Donderslagen

[Daniël]

3.
Valakil zag hoe Garden Holothéon opnieuw de toorn van een stralende godheid had gewekt en hij hield zich stil op de achtergrond, maar met een geamuseerde glimlach op zijn gezicht.
‘Ik ben Garden Holothéon, de leider van de elfenlegers die het op zullen nemen tegen de Vijand. En ik gebied u om uw identiteit aan mij kenbaar te maken en ook zult u mij vertellen of u een bondgenoot bent of een vijand.’
Even zweeg Hildilomë, ontzet om de belichaamde arrogantie die tot haar had gesproken. Toen zei ze op luide, strenge toon: ‘Niemand, behalve Eomë of de Ene, gebiedt mij iets, gij dwaas. Ik ben Hildilomë, dochter van Hilmothor en Callarhóna, de Waakster van het Woud. En gij waagt het om mij te bevelen?’
Het water van Lem Lindorion, dat voorheen nog zo kalm had geleken, begon nu te kolken en er vormden zich hoge golven die woest over de oevers heen sloegen. En het water omsloot zich om de enkels van Gardens zenuwachtige paard, alsof het maar wachtte op Hildilomës bevel om hem met zijn berijder erbij het meer in te sleuren.
Door de chaos die zich voor hun ogen afspeelde, werden de paarden bang en steigerden en trachtten hun berijders af te werpen om op de vlucht te slaan. En uiteindelijk wist geen van Gardens mannen hun rijdieren in bedwang te houden en zij vielen ter aarde neer en gingen daarna hun paarden achterna.
Toen waren alleen Garden Holothéon en Valakil nog over en Valakil zei niets.
Maar Garden zei: ‘Dit is de hoorn van heer Ninyëthal, die een geest is van dezelfde orde als waar u deel van uit maakt. Dit is een bewijs dat wij in zijn naam zijn gekomen.’ Uit angst voor de toorn van de Waakster matigde Holothéon zijn toon en zei: ‘Ik vraag u ons doorgang te verlenen door het woud, want wij zijn op zoek naar een doorwaadbare plaats in de rivier de Nírne, waar wij haar kunnen oversteken om verder te rijden richting Bar-Urükil, de verderfelijke veste van de Vijand.’
Toen kalmeerde Hildilomë enigszins en het Lange Water kwam tot rust. Maar zij zei: ‘Ik wens geen doorgang te verlenen aan barbaren zoals u. Want hoewel u gekleed gaat in dure tunieken en een fraai harnas, bent u van binnen niets meer dan de barbaar die u was bij uw geboorte.’
En toen Valakil zag dat Garden hierop niets wist te zeggen en ook van woede om deze belediging geen woord kon uitbrengen, sprak hij voor het eerst tot Hildilomë en zei: ‘Vergeef ons, Vrouwe, om deze dwaasheid. Maar wij hebben al een lange reis achter de rug en hebben reeds vele gevaren moeten doorstaan. Doch, de zwaarste queeste wacht nog op ons, want zolang de Vijand op zijn zwarte troon in Urükil zit zullen wij geen rust kennen.’

[Daniël]

Ik dacht, ik post weer eens wat:

4.
Even zweeg Valakil, zoekend naar de juiste woorden, want welbespraaktheid was nooit zijn talent geweest. Maar hij had veel van Isëon Nullëbet geleerd, die weliswaar niet vaak sprak, maar die zijn woorden woog op een zilveren schaaltje en als hij sprak was het immer wijs.
Hij vervolgde: ‘Wij zijn blij om te zien dat er tenminste nog één veilige haven in Telquiliën is en dat is uw werk, waarvoor wij u danken. Zo worden wij tenminste niet in de rug aangevallen wanneer wij ons nog verder noordwaarts wagen. Maar het is van cruciaal belang dat wij spoedig onze reis vervolgen, want naarmate de jaren verstrijken wordt de schaduw die Fangar over Erda werpt steeds langer. En als hij nog machtiger wordt, zal hij uiteindelijk ook de schoonheid van dit woud weten te bederven.’
Hildilomë zweeg daarop en ze sloot haar ogen. En het scheen Garden en Valakil toe dat zij spontaan in slaap was gevallen, maar in feite trachtte zij een vluchtige blik in de toekomt te werpen om te zien of de voorspellende woorden van Valakil op waarheid berustten. En hoewel het lot van het woud in schaduwen was gehuld en zij slechts door een schimmig vizier kon zien welke gebeurtenissen zich er allemaal zouden voltrekken, ontfutselde zij een kern van informatie uit haar toekomstblik waaruit zij opmaakte dat Valakil niet gelogen had.
Daarom zei ze tegen Valakil, toen ze haar ogen weer geopend had en ze aan de realiteit van het heden had laten wennen: ‘Hoe luidt uw naam, elf?’
En Valakil noemde zijn naam.
‘Dank, Valakil van het huis Nelkyrie,’ vervolgde ze. ‘Te lang heb ik in dit woud vertoeft en mijn ogen gesloten gehouden voor de duisternis die zich aan de randen ervan opwerpt. Nu zie ik ook Fangars spionnen in de hoge bomen, terwijl ik eerst had gedacht dat zij maar vogels waren. Als u mij niet uit mijn slapen had doen ontwaken, was dit woud werkelijk ten dode opgeschreven.’

[Robin]

"En aan de oostelijke oever van het meer, niet ver van het gezelschap vandaan, was Hildilomë aan het baden en zij was naakt.": klinkt bekend...

O ja? Tell me!

Hieraan doet het mij denken: https://nl.wikipedia.org/wiki/Aktaion
Volgens mij zijn er ook andere vergelijkbare mythes, trouwens.

3.
Hier heb ik eigenlijk niets op aan te merken.

4.
"Wij zijn blij om te zien dat er tenminste nog één veilige haven in Telquiliën is en dat is uw werk, waarvoor wij u danken.": ik zou ervan maken -> "Wij zijn blij om te zien dat er tenminste nog één veilige haven in Telquiliën is. Dat is uw werk, waarvoor wij u danken." omdat de eerste deelzin al best lang is.
"verstrijken wordt" -> "verstrijken, wordt"
"een schimmig vizier": hoe moet ik me dat voorstellen? Alsof je door een vizier van een helm kijkt en dat het buiten mistig is of zo?
"En hoewel het lot van het woud in schaduwen was gehuld en zij slechts door een schimmig vizier kon zien welke gebeurtenissen zich er allemaal zouden voltrekken, ontfutselde zij een kern van informatie uit haar toekomstblik waaruit zij opmaakte dat Valakil niet gelogen had.": erg lange zin.
"‘Dank, Valakil van het huis Nelkyrie,’ vervolgde ze.": kon ze zien van welk huis hij was, of kende ze hem al? Of is het de hoorn van heer Ninyëthal, maar in iemands naam komen is toch niet het zelfde als van zijn huis zijn?

[Daniël]

"En aan de oostelijke oever van het meer, niet ver van het gezelschap vandaan, was Hildilomë aan het baden en zij was naakt.": klinkt bekend...

O ja? Tell me!

Hieraan doet het mij denken: https://nl.wikipedia.org/wiki/Aktaion

Ah dat verhaal ken ik ja.

4.
"Wij zijn blij om te zien dat er tenminste nog één veilige haven in Telquiliën is en dat is uw werk, waarvoor wij u danken.": ik zou ervan maken -> "Wij zijn blij om te zien dat er tenminste nog één veilige haven in Telquiliën is. Dat is uw werk, waarvoor wij u danken." omdat de eerste deelzin al best lang is.

Heb je wel gelijk in ja.

"een schimmig vizier": hoe moet ik me dat voorstellen? Alsof je door een vizier van een helm kijkt en dat het buiten mistig is of zo?

Kon het zelf niet beter formuleren!

"‘Dank, Valakil van het huis Nelkyrie,’ vervolgde ze.": kon ze zien van welk huis hij was, of kende ze hem al? Of is het de hoorn van heer Ninyëthal, maar in iemands naam komen is toch niet het zelfde als van zijn huis zijn?

In de tekst staat: En Valakil noemde zijn naam.
Dus hij zegt dan: 'Ik ben Valakil Nelkyrie / Ik ben Valakil van het huis Nelkyrie.' Dus niet: 'Ik ben Valakil', want het lijkt me dat het gebruikelijk is om je familienaam ook te noemen. Dacht dat dat eigenlijk wel duidelijk was.

[Robin]

In de tekst staat: En Valakil noemde zijn naam.
Dus hij zegt dan: 'Ik ben Valakil Nelkyrie / Ik ben Valakil van het huis Nelkyrie.' Dus niet: 'Ik ben Valakil', want het lijkt me dat het gebruikelijk is om je familienaam ook te noemen. Dacht dat dat eigenlijk wel duidelijk was.

Ah, OK, dat was mij niet duidelijk. Ik weet niet of andere mensen dat ook hebben, maar anders zou je bijv. kunnen zeggen "En Valakil noemde zijn naam en huis" of iets dergelijks.

[Daniël]

Ja, ik zal dat voor de duidelijkheid maar doen ja. Staat verder ook niet vreemd of zo.

[Daniël]

5.
Het water liet nu eindelijk de enkels van Gardens rijdier los.
‘Hoewel u uiterlijk meer gelijkt op een barbaar dan uw metgezel, schuilt er in u nog enige wijsheid. Luister nu goed, want ik zal u vertellen waar u de rivier over kunt steken.’ En vervolgens vertelde zij dat zij de Nírne nog verder noordwaarts moesten volgen, tot voorbij Lem Lindorion en de noordelijke grenzen van Malwold. En daar waar de rivier Sangwë zich bij de Nírne voegt was een doorwaadbare plaats. ‘En ook sta ik toe dat uw vrouwen en kinderen hier in het woud blijven, als u op veldtocht bent. Mits u daar behoefte aan hebt. Zij mogen overal gaan waar zij willen, behalve naar het land Rodyssiën. Dat is voor iedere sterveling verboden terrein,’ vervolgde ze. En na een korte stilte te hebben laten vallen, besloot zij: ‘Mocht u van de oorlog terugkeren, Valakil van het huis Nelkyrie, dan sta ik het toe dat u hier, op het Lange Water uw stad bouwt. Want ik heb in de toekomst gekeken en ik zag hier op deze plaats hoge torens en een brede citadel. Doch, de toekomst is alles behalve bepaald. Als het lot u anders gezind is, dan zal hier tot het einde der tijden slechts stilte heersen.’
‘Mijn dank is groot, vrouwe,’ zei Valakil eerbiedig.
‘Maar pas op,’ sprak Hildilomë tenslotte, ‘want zodra u in het westen de rivier de Fangrist bent overgestoken, betreed u het grimmige land Heldor. En vanaf daar zult u geen rust meer kennen tot u Urükil hebt bereikt, al betwijfel ik dat u ooit bij de zwarte veste in het ijzige noorden zult aankomen. Want daar zijn geen veilige havens meer en Fangars dienaren zijn er talrijk.’
Toen liet zij zich achterover vallen en verdween in het donkere water van het meer.

6.
Kort na terugkomst van Garden Holothéon werd het kamp opgebroken en trokken de elfen Malwold binnen. Op aanraden van Hildilomë volgden zij de Nírne stroomopwaarts tot het punt waar de koude stroom van de Sangwë zich bij de Grote Rivier voegt. Maar de vrouwen en kinderen bleven in het woud achter, onder bewaking van kleine troepen elfen, want de elfen vertrouwden op de Vrouwe, wat betreft de bewaking van Malwold.
Nadat de verenigde elfenlegers, nog altijd onder aanvoering van Garden Holothéon, de rivier in het noorden waren overgestoken, trokken zij westwaarts ruige landen binnen. Nu kwam hen waarlijk een ijzige kou tegemoet en vele van de elfen die op Rok-galen gevangen hadden gezeten herinnerden hun omzwervingen door de duistere streken van Ungürthiën.
Sinds de zomer waarin de elfen Telquiliën binnengereden waren, waren er negen zomers verstreken. In het tiende jaar van hun tochten door Telquiliën had hun ontmoeting met Hildilomë plaatsgevonden en de tocht door Malwold. De winter begon juist in te vallen toen de elfen het ijskoude water van de rivier de Fangrist trotseerden en in Heldor aankwamen.
Over de uitgestrekte toendra lag een maagdelijke deken sneeuw. In de verte zagen de elfen vage slierten rook opkringelen, afkomstig van kampementen van Ganten – de reuzen – of demonen.
Garden Holothéon zat op zijn bruine hengst en was omringd door zijn trouwste vazallen. Achter hem had de gehele legermacht der elfen zich verzameld en de elfen zouden hem volgen tot in de dood. Her en der klonk enthousiast gejuich en sommige soldaten bleven maar ‘Goudschedel’ roepen, wat zijn befaamde bijnaam was, hem aansporend om de mars voort te zetten. En de meesten dachten dat Urükil nu niet ver meer kon zijn, nu ze de sneeuwlanden bereikt hadden.

[Robin]

"u uiterlijk" -> "uw uiterlijk"

Over de rest van 5 niets dan lof. Ik weet niet hoe of wat, maar alles lijkt er gewoon te kloppen.

"Kort na terugkomst van Garden Holothéon werd het kamp opgebroken": komma voor "werd"?

"Maar de vrouwen en kinderen bleven in het woud achter, onder bewaking van kleine troepen elfen, want de elfen vertrouwden op de Vrouwe, wat betreft de bewaking van Malwold.": minder komma's, meer punten!
"Nadat de verenigde elfenlegers, nog altijd onder aanvoering van Garden Holothéon, de rivier in het noorden waren overgestoken, trokken zij westwaarts ruige landen binnen.": zelfde verhaal, dit zijn twee of drie zinnen ineen.
"Nu kwam hen waarlijk een ijzige kou tegemoet en vele van de elfen die op Rok-galen gevangen hadden gezeten herinnerden hun omzwervingen door de duistere streken van Ungürthiën.": zelfde verhaal, en hier misschien ook een komma voor "herinnerden", omdat drie werkwoorden na elkaar het lezen verwarrend maakt.
"Ganten – de reuzen": ik denk dat de lezers nu wel weten wat Ganten zijn.

6 vind ik minder mooi dan 5, om de een of andere reden, maar ik ben wel blij dat er weer actie komt.

[Daniël]

"u uiterlijk" -> "uw uiterlijk"

Het is geen bezittelijk voornaamwoord. Je moet het lezen als: hoewel u qua uiterlijk meer gelijkt op ...

Over de rest van 5 niets dan lof. Ik weet niet hoe of wat, maar alles lijkt er gewoon te kloppen.

Thanks!

Ik ga er even werk van maken om alle komma's erin te verwerken die nu ontbreken.

"Ganten – de reuzen": ik denk dat de lezers nu wel weten wat Ganten zijn.

Volgens mij had ik dat ' - de reuzen' in deze versie toegevoegd, ter verduidelijking maar in het originele verhaal staat dat niet.

6 vind ik minder mooi dan 5, om de een of andere reden, maar ik ben wel blij dat er weer actie komt.

Er komt nu zeer snel actie inderdaad.

[Robin]

"u uiterlijk" -> "uw uiterlijk"

Het is geen bezittelijk voornaamwoord. Je moet het lezen als: hoewel u qua uiterlijk meer gelijkt op ...

Ah. Ik zou het wel duidelijker maken dan, want nu lijkt het (voor mij in ieder geval) meer op een spelfout.