!
Dit nu is het verhaal over de mars van de elfen naar de IJsdiepte in het noorden van de wereld, waar Stella de Heks in naam van Fangar regeerde. En Fangar, die de Vijand was van alle Kinderen van Eomë, had vele boze dingen uit zijn donkere veste Urükil de wereld ingezonden. Hier is verhaald over de doem der elfen, die door hoogmoed werkelijkheid werd, beginnend bij hun aankomst in het woud Malwold, vlak voor zij de grauwe landen ten zuiden van de Muil van IJs betraden. En daarna wordt verhaald over de toorn der Singolant en hoe zij in de Slag van Duizend Donderslagen tegen de Vijand ten strijde trokken.
I. De Mars der Elfen naar de IJsdiepte
1.
Zo kwam het dat de elfen uiteindelijk bij de zilveren rivier de Lothëlas kwamen, die zij vernoemd hadden naar Eomës oudste dochter, waar de schone Lelyën hen over had verteld. En achter deze rivier torende een machtig woud boven hen uit, dat zij in die tijd Malwold noemden, het Sinistere Woud. Maar na de zuivering ervan heette het Itheillion, hetgeen het Hoge Woud betekent.
En hoewel hierboven van zuivering gesproken wordt, hielden er in Malwold zich slechts weinige van Fangars dienaren op. Dat kwam omdat al lang voor de komst van de elfen naar Telquiliën zich hier een eenzame Singolad had gevestigd. Haar naam was Hildilomë, maar de elfen zouden haar Hildi of Hilde noemen. En Fangars demonen voelden haar aanwezigheid, wanneer zij het waagden om Malwold te betreden en waren bang voor haar. Daarom meden zij het woud liever en zij die er toch naar binnen gingen werden niet weer gezien.
Het verhaal van Hildilomë is ouder dan dat van de elfen en waarom zij zich van de andere Singolant had afgescheiden is onbekend. Eens had zij met de andere geesten van haar orde in Illyriën gewoond, het rijk van de gevleugelde Imloth, maar toen Eomë de Singolant opriep om naar de elfen te gaan zoeken, ging zij alleen naar het noorden. En hoewel Lelyën haar over Erda had gevolgd, was zij haar in Telquiliën kwijt geraakt en daarna zou zij naar het zuidoosten afslaan om de elfen te vinden.
Het was in die tijd dat Hildilomë zich gevestigd had in het land tussen de rivieren Nimlas en Essiril, in die streken waar de Nimlas nog een smalle bergstroom was. En dat vruchtbare land noemde zij Rodyssiën, hetgeen Rood Land betekent, want zij had er talloze uitgestrekte tuinen aangelegd waar duizenden verschillende soorten rozen groeiden, maar de mooiste van alle waren de rode rozen. En op een lage heuvel, die een feite een uitloper was van de Thalang Nogmö, de Nachtbergen, had zij haar paleis gebouwd en het sneeuwwitte marmer belegd met duizenden robijnen, die ’s nachts een felle rode gloed uitzonden over de donkere hemel.
Maar ook kwam zij graag bij Lem Lindorion, het Lange Water, waar de Grote Rivier de Nírne, de Arhalas en de grauwe Fangrist tezamen kwamen. En het was hier dat de elfen haar voor het eerst ontmoetten.
Daar heb je nog wel wat werk aan denk ik zo...