Het is al een tijd geleden sinds ik het eerste concept van "De terugval" heb gepost hier. Na lang geschaaf en veel geschrap in de plotlijn kan ik jullie dan nu poging 3 presenteren. Enjoy!
Dag 60 na de terugval
“Geef je over!”, werd door de megafoon geschreeuwd. “Geef je over en leef!” Een honderdtal gewapende jongeren stond voor het voormalige restaurant. Er viel van de ruïnes niet meer te vertellen dat er ooit voedsel werd geserveerd. De muren waren al afgebrokkeld bij de eerste salvo’s van de machinegeweren. Voor het merendeel van de belegeraars buiten viel het moeilijk te geloven dat er nog mensen levend waren in het uitgebrande bouwsel. Maar de twijfel regeerde. Ze stonden hier al sinds de vorige dag te wachten op de overgave van de rebellen die zich in het gebouw hadden verscholen. De hele nacht waren ze bang geweest dat de verdedigers onder dekking van de duisternis het slagveld hadden verlaten, maar deze angsten bleken ongegrond. Vroeg in de morgen hadden de terroristen een sein van leven gegeven.
Omdat de belegering naar hun zin te lang duurde bestormde een aantal kinderen het gebouw. Ze trapten een deur in en stormde luid schreeuwend naar binnen. Even hoorde men niets, voordat de stilte werd doorbroken door het melodische geratel van machinegeweren. Pas na drie volle minuten leek het te stoppen. Het was zo stil geworden in het kamp van de aanvallers, dat men het herladen van de geweren gedetailleerd kon horen. Een jongen stond op en liep langs de blokkade richting de zojuist ingetrapte deur. Hij stopte echter op een afstand van ongeveer dertig meter en riep de namen van een aantal van de bestormers. Er kwam een schaduw in de deuropening. De mensen juichten. Het was een van de bestormers. Hij keek echter met een weemoedig gezicht naar beneden. De jongen die eerst nog op een afstandje stond, liep met open armen richting de jongen en sprak: “Heb je ze? Heb je de terroristen? Hebben we gewonnen?”. De jongen in de deuropening keek naar de jongen die hem tegemoet kwam, tilde een hand afwerend op, en deed met de andere zijn jas open. Rond zijn borstkas waren een aantal explosieven gebonden. “Nee”, was het laatste woord dat hij zou spreken.
De Terugval: "Gevangen"
-
Zihuatanejo
- Gold Member
- Berichten: 972
- Lid geworden op: 22-09-2010 13:59
De Terugval: "Gevangen"
"At the touch of love, every man becomes a poet."
-
Daniël
- Platinum Member
- Berichten: 3711
- Lid geworden op: 21-02-2010 23:08
- "Geef je over!", werd > "Geef je over!" werd
- Een honderdtal > nieuwe alinea
- Er viel van de ruïnes niet meer te vertellen dat er ooit voedsel werd geserveerd > Haha, leuke zin!
- melodische geratel van machinegeweren > tja, kun je dat melodisch noemen? Eerder ritmisch.
- gedetailleerd kon horen > weet niet of dat wel het juiste woord is. Misschien: dat men elke klik van de geweren, die herladen werden, kon horen
- Een jongen stond op > nieuwe alinea
- Er kwam een schaduw > nieuwe alinea
- Hij keek echter > waarom 'echter'?
- De jongen die eerst nog op een afstandje stond, liep met open armen richting de jongen en sprak > beetje verwarrend
Spannend hoor! Goed einde van dit stukje ook. Maar er komt dus meer? Aangezien je het in Lang hebt gepost?
Kan me de andere twee pogingen van je niet meer herinneren overigens
- Een honderdtal > nieuwe alinea
- Er viel van de ruïnes niet meer te vertellen dat er ooit voedsel werd geserveerd > Haha, leuke zin!
- melodische geratel van machinegeweren > tja, kun je dat melodisch noemen? Eerder ritmisch.
- gedetailleerd kon horen > weet niet of dat wel het juiste woord is. Misschien: dat men elke klik van de geweren, die herladen werden, kon horen
- Een jongen stond op > nieuwe alinea
- Er kwam een schaduw > nieuwe alinea
- Hij keek echter > waarom 'echter'?
- De jongen die eerst nog op een afstandje stond, liep met open armen richting de jongen en sprak > beetje verwarrend
Spannend hoor! Goed einde van dit stukje ook. Maar er komt dus meer? Aangezien je het in Lang hebt gepost?
Kan me de andere twee pogingen van je niet meer herinneren overigens
Hoe de Wereld Scheurde en Wat Erna Gebeurde Verhalen uit de oudste tijden
-
Zihuatanejo
- Gold Member
- Berichten: 972
- Lid geworden op: 22-09-2010 13:59
Dank voor de feedback, ik verbeter het in het wordbestand waar ik het origineel heb staan. Er staat daar inderdaad nog veel meer, toch zeker wel tot het derde hoofdstuk.Daniël schreef:
Spannend hoor! Goed einde van dit stukje ook. Maar er komt dus meer? Aangezien je het in Lang hebt gepost?
Kan me de andere twee pogingen van je niet meer herinneren overigens
Nu moet ik je wel waarschuwen dat het proloog (wat je hierboven leest) tot nu toe het langste stuk is. Dat is: Langer dan elk ander hoofdstuk tot nu.
De andere pogingen waren 'ietwat ruk', maar ik hoop dat nu te verbeteren.
"At the touch of love, every man becomes a poet."
-
Zihuatanejo
- Gold Member
- Berichten: 972
- Lid geworden op: 22-09-2010 13:59
Omdat ik ongeduldig ben zet ik het vervolg er nu maar direct achteraan.
Maar dat was nu al vier, misschien vijf uur geleden. De restanten van de jongen lagen overal verspreid in de barricade die hen zou moeten beschermen voor het gerichte vuur uit de ruïnes. De meeste van de belegeraars waren het erover eens geworden dat men gewoon zou wachten tot de rebellen naar buiten kwamen, of stierven van de honger. En dat wisten de verdedigers. Op het hoogste punt van het restaurant, waar het vuur zodanig was gedoofd dat er plaats was voor een aantal sluipschutters werd besproken wat er nu zou moeten worden gedaan. Over een tijdje zouden ze inderdaad verhongeren en dan genoodzaakt zijn zich over te geven. Van ontsnappen was geen sprake omdat de blokkade - gezien de tijd die die had gekregen om opgezet te worden – waarschijnlijk rond het hele huizenblok dat het restaurant omsingelde was gelegen. Een andere optie zou kunnen zijn dat de belegerden een gewelddadige uitbraak zouden forceren. Er was hier echter weinig animo voor. Er was nog maar weinig munitie en hoewel er geen gewonden waren, wilde men dit echter ook graag zo houden. De rebellen leken er niet uit te komen. En terwijl ze hun verhitte discussie voortzetten, richtten ze om de halve minuut wel een blik naar een jongen in de hoek van de kamer. Deze rondde een gesprek via portofoon af. Toen hij eindigde stopten alle rebellen met praten. Hij zei nog enkel: “Sator Arepo over en uit” in de portofoon, en stond toen op uit de restanten van een uitgebrande luie stoel. Hij liep richting zijn compagnons, en ving zo een straaltje zonlicht uit het gebroken dak. Zijn gehele voorkomen was nu goed zichtbaar. Uit de schaduw verscheen een jongen die het best gekenmerkt zou kunnen worden als ‘getekend’. Al dekt die term de lading niet helemaal.
Een onervaren oog zou zich kunnen afvragen waarom de jongen in vredesnaam een spiegelende zonnebril draagt in een ruimte die compleet wordt beschaduwd, maar als hetzelfde oog goed zou kijken, zal hij de vleesrimpels aan de onderkant van zijn linkeroogkassen zien, en vervolgens concluderen dat het object van observatie ofwel een linkeroog mist of in ieder geval gewond is aan zijn oog. Deze spiegelende zonnebril was het meest kenmerkende aan de jongen. Direct daarna zag men het litteken dat via het rechterjukbeen naar beneden liep. Het maakte een kromming, en eindigde bij het begin van de kaak. Ondanks deze littekens keek de jongen alsof hij nooit anders had gekend. Hij had een zwarte mantel over eveneens zwarte onderkleding aangetrokken. Aan deze onderkleding waren twee dwarsbanden gehangen, alsmede een band die rond zijn onderbuik was gehangen. Aan deze banden waren vele wapens gehangen. Aan de dwarsbanden vele kleinere messen, aan de horizontale band waren aan de linkerkant twee zilveren schedes te bewonderen. Aan de rechterkant was er nog eens een schede gehangen. Uit deze stak een grote ronde metalen pommel. Als men de kruisbanden naar de rug van de jongen volgde, zag men twee handvaten zijn hoofd flankeren. Deze zwaarden waren met schede en al opgehangen aan de banden. Zo was het mogelijk de zwaarden in een direct neerwaartse beweging te trekken. De zwarte mantel die de jongen droeg, was rond deze twee handvaten gedrapeerd. De ‘lege’ plekken in zijn uitrusting was opgevuld door stukken metaalplaat, die als mogelijke bescherming konden dienen. De jongen had geen zichtbaar vuurwapen.
Maar dat was nu al vier, misschien vijf uur geleden. De restanten van de jongen lagen overal verspreid in de barricade die hen zou moeten beschermen voor het gerichte vuur uit de ruïnes. De meeste van de belegeraars waren het erover eens geworden dat men gewoon zou wachten tot de rebellen naar buiten kwamen, of stierven van de honger. En dat wisten de verdedigers. Op het hoogste punt van het restaurant, waar het vuur zodanig was gedoofd dat er plaats was voor een aantal sluipschutters werd besproken wat er nu zou moeten worden gedaan. Over een tijdje zouden ze inderdaad verhongeren en dan genoodzaakt zijn zich over te geven. Van ontsnappen was geen sprake omdat de blokkade - gezien de tijd die die had gekregen om opgezet te worden – waarschijnlijk rond het hele huizenblok dat het restaurant omsingelde was gelegen. Een andere optie zou kunnen zijn dat de belegerden een gewelddadige uitbraak zouden forceren. Er was hier echter weinig animo voor. Er was nog maar weinig munitie en hoewel er geen gewonden waren, wilde men dit echter ook graag zo houden. De rebellen leken er niet uit te komen. En terwijl ze hun verhitte discussie voortzetten, richtten ze om de halve minuut wel een blik naar een jongen in de hoek van de kamer. Deze rondde een gesprek via portofoon af. Toen hij eindigde stopten alle rebellen met praten. Hij zei nog enkel: “Sator Arepo over en uit” in de portofoon, en stond toen op uit de restanten van een uitgebrande luie stoel. Hij liep richting zijn compagnons, en ving zo een straaltje zonlicht uit het gebroken dak. Zijn gehele voorkomen was nu goed zichtbaar. Uit de schaduw verscheen een jongen die het best gekenmerkt zou kunnen worden als ‘getekend’. Al dekt die term de lading niet helemaal.
Een onervaren oog zou zich kunnen afvragen waarom de jongen in vredesnaam een spiegelende zonnebril draagt in een ruimte die compleet wordt beschaduwd, maar als hetzelfde oog goed zou kijken, zal hij de vleesrimpels aan de onderkant van zijn linkeroogkassen zien, en vervolgens concluderen dat het object van observatie ofwel een linkeroog mist of in ieder geval gewond is aan zijn oog. Deze spiegelende zonnebril was het meest kenmerkende aan de jongen. Direct daarna zag men het litteken dat via het rechterjukbeen naar beneden liep. Het maakte een kromming, en eindigde bij het begin van de kaak. Ondanks deze littekens keek de jongen alsof hij nooit anders had gekend. Hij had een zwarte mantel over eveneens zwarte onderkleding aangetrokken. Aan deze onderkleding waren twee dwarsbanden gehangen, alsmede een band die rond zijn onderbuik was gehangen. Aan deze banden waren vele wapens gehangen. Aan de dwarsbanden vele kleinere messen, aan de horizontale band waren aan de linkerkant twee zilveren schedes te bewonderen. Aan de rechterkant was er nog eens een schede gehangen. Uit deze stak een grote ronde metalen pommel. Als men de kruisbanden naar de rug van de jongen volgde, zag men twee handvaten zijn hoofd flankeren. Deze zwaarden waren met schede en al opgehangen aan de banden. Zo was het mogelijk de zwaarden in een direct neerwaartse beweging te trekken. De zwarte mantel die de jongen droeg, was rond deze twee handvaten gedrapeerd. De ‘lege’ plekken in zijn uitrusting was opgevuld door stukken metaalplaat, die als mogelijke bescherming konden dienen. De jongen had geen zichtbaar vuurwapen.
"At the touch of love, every man becomes a poet."
-
Daniël
- Platinum Member
- Berichten: 3711
- Lid geworden op: 21-02-2010 23:08
- wilde men dit echter ook graag zo houden. > 'echter' lijkt hier niet op z'n plaats
- De rebellen leken er niet uit te komen > nieuwe alinea
- compagnons, en > weg die komma!
- Je springt in het eerste stuk over van de belegeraars naar de rebellen, zonder dat duidelijk te maken met bijvoorbeeld een alinea-indeling. Beetje verwarrend dus.
- Een onervaren oog zou zich kunnen afvragen > Nee, een oog kan zich niks afvragen
- in een ruimte die compleet wordt beschaduwd > beetje cryptisch omschreven
- linkeroogkassen > hoeveel linkeroogkassen heb jij?
- Een onervaren oog zou zich kunnen afvragen waarom de jongen in vredesnaam een spiegelende zonnebril draagt in een ruimte die compleet wordt beschaduwd, maar als hetzelfde oog goed zou kijken, zal hij de vleesrimpels aan de onderkant van zijn linkeroogkassen zien, en vervolgens concluderen dat het object van observatie ofwel een linkeroog mist of in ieder geval gewond is aan zijn oog. > waarom opeens tegenwoordige tijd?
- kromming, en > weg die komma!
- alsof hij nooit anders had gekend > muah, beter: alsof hij er mee geboren was
- Aan deze onderkleding waren twee dwarsbanden gehangen, alsmede een band die rond zijn onderbuik was gehangen. Aan deze banden waren vele wapens gehangen. > drie keer gehangen. Dat wordt zo een beetje saai
- Aan de rechterkant was er nog eens een schede gehangen > weer 'gehangen' en weer passief werkwoordgebruik. Waarom niet actief?
- was opgevuld > waren opgevuld
- die als mogelijke bescherming konden dienen > waarom 'mogelijke'?
- De jongen had geen zichtbaar vuurwapen > maar wel een onzichtbaar vuurwapen?
Wat ik vooral mis in dit verhaal is een personage, waar vanuit diens perspectief de gebeurtenissen worden beschreven. Omdat je die niet hebt ben je genoodzaakt vaak 'men' te gebruiken en dat maakt het verhaal vaak onduidelijker dan nodig is. Ik had op verschillende plekken moeite te ontdekken over wie je het nou eigenlijk had.
- De rebellen leken er niet uit te komen > nieuwe alinea
- compagnons, en > weg die komma!
- Je springt in het eerste stuk over van de belegeraars naar de rebellen, zonder dat duidelijk te maken met bijvoorbeeld een alinea-indeling. Beetje verwarrend dus.
- Een onervaren oog zou zich kunnen afvragen > Nee, een oog kan zich niks afvragen
- in een ruimte die compleet wordt beschaduwd > beetje cryptisch omschreven
- linkeroogkassen > hoeveel linkeroogkassen heb jij?
- Een onervaren oog zou zich kunnen afvragen waarom de jongen in vredesnaam een spiegelende zonnebril draagt in een ruimte die compleet wordt beschaduwd, maar als hetzelfde oog goed zou kijken, zal hij de vleesrimpels aan de onderkant van zijn linkeroogkassen zien, en vervolgens concluderen dat het object van observatie ofwel een linkeroog mist of in ieder geval gewond is aan zijn oog. > waarom opeens tegenwoordige tijd?
- kromming, en > weg die komma!
- alsof hij nooit anders had gekend > muah, beter: alsof hij er mee geboren was
- Aan deze onderkleding waren twee dwarsbanden gehangen, alsmede een band die rond zijn onderbuik was gehangen. Aan deze banden waren vele wapens gehangen. > drie keer gehangen. Dat wordt zo een beetje saai
- Aan de rechterkant was er nog eens een schede gehangen > weer 'gehangen' en weer passief werkwoordgebruik. Waarom niet actief?
- was opgevuld > waren opgevuld
- die als mogelijke bescherming konden dienen > waarom 'mogelijke'?
- De jongen had geen zichtbaar vuurwapen > maar wel een onzichtbaar vuurwapen?
Wat ik vooral mis in dit verhaal is een personage, waar vanuit diens perspectief de gebeurtenissen worden beschreven. Omdat je die niet hebt ben je genoodzaakt vaak 'men' te gebruiken en dat maakt het verhaal vaak onduidelijker dan nodig is. Ik had op verschillende plekken moeite te ontdekken over wie je het nou eigenlijk had.
Hoe de Wereld Scheurde en Wat Erna Gebeurde Verhalen uit de oudste tijden
-
Zihuatanejo
- Gold Member
- Berichten: 972
- Lid geworden op: 22-09-2010 13:59
Ik heb het verdeeld en je hebt gelijk: Het is nu makkelijker te volgen.- Je springt in het eerste stuk over van de belegeraars naar de rebellen, zonder dat duidelijk te maken met bijvoorbeeld een alinea-indeling. Beetje verwarrend dus.
Oh jah...- Een onervaren oog zou zich kunnen afvragen > Nee, een oog kan zich niks afvragen
Weet ik ook niet: Ik heb het even congruent gemaakt. Dom van me.- Een onervaren oog zou zich kunnen afvragen waarom de jongen in vredesnaam een spiegelende zonnebril draagt in een ruimte die compleet wordt beschaduwd, maar als hetzelfde oog goed zou kijken, zal hij de vleesrimpels aan de onderkant van zijn linkeroogkassen zien, en vervolgens concluderen dat het object van observatie ofwel een linkeroog mist of in ieder geval gewond is aan zijn oog. > waarom opeens tegenwoordige tijd?
Wellicht... 8)- De jongen had geen zichtbaar vuurwapen > maar wel een onzichtbaar vuurwapen?
Ik denk dat dat later in het verhaal wel goed komt, al gebruik ik wel een echt 'filmisch' perspectief. Het is zeg maar zo dat ik ben gaan schrijven vanaf beelden, in plaats van woorden. Later worden de hoofdpersonen meer uitgetekend; Dan kun je meer bijnamen en/of metaforen gebruiken voor hetzelfde personage.Wat ik vooral mis in dit verhaal is een personage, waar vanuit diens perspectief de gebeurtenissen worden beschreven. Omdat je die niet hebt ben je genoodzaakt vaak 'men' te gebruiken en dat maakt het verhaal vaak onduidelijker dan nodig is. Ik had op verschillende plekken moeite te ontdekken over wie je het nou eigenlijk had.
"At the touch of love, every man becomes a poet."
-
Daniël
- Platinum Member
- Berichten: 3711
- Lid geworden op: 21-02-2010 23:08
Dat is het juiste woord ja, vanuit een filmisch perspectief. Maar in een film is het natuurlijk duidelijk wie in beeld is en over wie het dan gaat en dan. In een tekst moet je daar veel meer moeite voor doen om duidelijk te maken wie er nu aan bod komt, etc.
Hoe de Wereld Scheurde en Wat Erna Gebeurde Verhalen uit de oudste tijden
-
Zihuatanejo
- Gold Member
- Berichten: 972
- Lid geworden op: 22-09-2010 13:59
De rebel in het zwart ging naast zijn mederebellen zitten, en keek ieder van hen aan. De moedeloosheid was te lezen op het gezicht van de verzetsstrijders. “Sam”, zei de zwart geklede rebel. Een jongen keek op en antwoordde: “David”. “We hebben een oplossing.” Zei de woordvoerder. “Ik wil dat jij met twee strijders op het balkon gaat staan, om daar ervoor te zorgen dat de weg naar de spoorlijn vrij is.” Sam stond op, en liep zonder enige vragen richting het balkon.
Twee andere rebellen stonden ook op. David noemde ze zacht bij naam; “Castor, August…” Toen zei hij tegen het groepje dat nog over was: “Ik wil dat jullie me in vol vertrouwen nemen. In de komende tien minuten kan het er behoorlijk hard aan toe gaan, en het is mogelijk dat enkelen van jullie gewond raken of sterven. Dit heb ik niet graag. En hoewel het vrijwel zeker is dat mijn plan als onverwacht zal worden beschouwd door de onderdrukkers buiten, ben ik banger voor mijn eigen mogelijke tactische falen, dan voor de fouten die de vijand kan maken ten gevolge van het verrassingseffect. Ik waardeer dat jullie geen vragen stellen over de precieze toedracht van het plan, aangezien dit plan met zich meedraagt dat ieder van jullie als een held zal moeten vechten. Maar onthoudt: Het verschil tussen een held en iemand die dat niet is, is dat waar de normalen vier minuten moedig zijn, een held dat maar twee minuten meer is. Denk daaraan als wij ons straks op de vijand storten. Maar laat daarnaast je gedachten leeg zijn, slechts op twee dingen gefocust. Eén: Blijf leven. Twee: Volg mij. Mocht ik zelf falen - want ik ben een mens, en mensen kunnen falen – dan wil ik dat je me achterlaat, en de orders van Sam volgt. Als Sam ook niet meer onder ons is, moet je de orders van mijn broer volgen.”
De groep keek geschokt naar hun leider. “Je broer? Nadat hij voor deze situatie heeft gezorgd?” David knikte en zei: “Ja. Je moet hem vertrouwen omdat ik hem vertrouw. Hij heeft deze monsterlijke dictatuur waartegen we vechten niet opzettelijk geschapen. Zie het als Mr. Hyde die hij net heeft afgeworpen. Mijn broer is enkel nog Doctor Jackyll. Hij heeft door dat zijn creatie slecht is.”
De rebellen keken met een goedkeurende blik naar David. Ze hadden door dat hun leider gelijk had. “Maar” vroeg een van de rebellen: “Komt je broer ons dan bevrijden uit deze rotzooi?” David antwoordde niet direct. Hij pakte de portofoon weer op, drukte een toets in, en zei duidelijk gearticuleerd: “Operatie ‘Opera Rotas’ kan beginnen”. Na bevestiging aan de andere kant zette hij de portofoon uit, draaide zich weer richting zijn soldaten en zei: “Kijk maar naar buiten”.
Twee andere rebellen stonden ook op. David noemde ze zacht bij naam; “Castor, August…” Toen zei hij tegen het groepje dat nog over was: “Ik wil dat jullie me in vol vertrouwen nemen. In de komende tien minuten kan het er behoorlijk hard aan toe gaan, en het is mogelijk dat enkelen van jullie gewond raken of sterven. Dit heb ik niet graag. En hoewel het vrijwel zeker is dat mijn plan als onverwacht zal worden beschouwd door de onderdrukkers buiten, ben ik banger voor mijn eigen mogelijke tactische falen, dan voor de fouten die de vijand kan maken ten gevolge van het verrassingseffect. Ik waardeer dat jullie geen vragen stellen over de precieze toedracht van het plan, aangezien dit plan met zich meedraagt dat ieder van jullie als een held zal moeten vechten. Maar onthoudt: Het verschil tussen een held en iemand die dat niet is, is dat waar de normalen vier minuten moedig zijn, een held dat maar twee minuten meer is. Denk daaraan als wij ons straks op de vijand storten. Maar laat daarnaast je gedachten leeg zijn, slechts op twee dingen gefocust. Eén: Blijf leven. Twee: Volg mij. Mocht ik zelf falen - want ik ben een mens, en mensen kunnen falen – dan wil ik dat je me achterlaat, en de orders van Sam volgt. Als Sam ook niet meer onder ons is, moet je de orders van mijn broer volgen.”
De groep keek geschokt naar hun leider. “Je broer? Nadat hij voor deze situatie heeft gezorgd?” David knikte en zei: “Ja. Je moet hem vertrouwen omdat ik hem vertrouw. Hij heeft deze monsterlijke dictatuur waartegen we vechten niet opzettelijk geschapen. Zie het als Mr. Hyde die hij net heeft afgeworpen. Mijn broer is enkel nog Doctor Jackyll. Hij heeft door dat zijn creatie slecht is.”
De rebellen keken met een goedkeurende blik naar David. Ze hadden door dat hun leider gelijk had. “Maar” vroeg een van de rebellen: “Komt je broer ons dan bevrijden uit deze rotzooi?” David antwoordde niet direct. Hij pakte de portofoon weer op, drukte een toets in, en zei duidelijk gearticuleerd: “Operatie ‘Opera Rotas’ kan beginnen”. Na bevestiging aan de andere kant zette hij de portofoon uit, draaide zich weer richting zijn soldaten en zei: “Kijk maar naar buiten”.
"At the touch of love, every man becomes a poet."
-
Daniël
- Platinum Member
- Berichten: 3711
- Lid geworden op: 21-02-2010 23:08
- zitten, en > schrappen die komma!
- "Sam", zei > nieuwe alinea!
- zei de zwart geklede rebel > is het niet 'in het zwart geklede man'?
- Een jongen keek op en antwoordde: > nieuwe alinea!
- "We hebben een oplosing" > nieuwe alinea! Als een andere persoon het woord neemt, ga je naar een nieuwe alinea! Dat schept ook duidelijkheid.
- Zei de woordvoerder > niet duidelijk wie de woordvoerder is
- Sam stond op, en liep > weg die komma!
- zonder enige vragen > zonder enige vragen te stellen
- aan toe gaan, en het is > weg die komma!
- Dit heb ik niet graag > You don't say!
- Ik waardeer dat jullie > Ik waardeer het dat
- onthoudt > gebiedende wijs dus alleen 'd'
- : Het verschil > : het verschil
- de normalen > beetje vreemde aanduiding
- Maar laat daarnaast je gedachten leeg zijn > dat kan niet. Je kunt je hoofd leeg maken of je geest of iets dergelijks of je kunt geen gedachten hebben
- Maar laat daarnaast je gedachten leeg zijn, slechts op twee dingen gefocust > deze zin loopt niet lekker?
- achterlaat, en > weg die komma!
- lange dialoog. Inhoudelijk goed, maar probeer de dialoog in stukjes op te knippen met beschrijvingen ertussen door. Bijvoorbeeld: "Als Sam ook niet meer onder ons is..." Hij veegde met zijn rechterhand het zweet van zijn voorhoofd. "Dan moet je de orders van mijn broer volgen." Is maar een voorbeeld, maar je begrijpt wel wat ik bedoel denk ik.
- "Je broer?" > wie zegt dit dan?
- "Maar" vroeg een van de rebelen: "Komt > "Maar", vroeg een van de rebellen, "komt
- David antwoordde > nieuwe alinea!
Ik snap de alinea-indeling die je nu gebruikt ook niet helemaal. Een witregel gebruik je doorgaans alleen als je verspringt qua tijd of plaats.
Daarnaast: lees je verhaal zelf nog even door voordat je het hier post. Je ziet dat er veel slordige, onnodige foutjes in zitten.
- "Sam", zei > nieuwe alinea!
- zei de zwart geklede rebel > is het niet 'in het zwart geklede man'?
- Een jongen keek op en antwoordde: > nieuwe alinea!
- "We hebben een oplosing" > nieuwe alinea! Als een andere persoon het woord neemt, ga je naar een nieuwe alinea! Dat schept ook duidelijkheid.
- Zei de woordvoerder > niet duidelijk wie de woordvoerder is
- Sam stond op, en liep > weg die komma!
- zonder enige vragen > zonder enige vragen te stellen
- aan toe gaan, en het is > weg die komma!
- Dit heb ik niet graag > You don't say!
- Ik waardeer dat jullie > Ik waardeer het dat
- onthoudt > gebiedende wijs dus alleen 'd'
- : Het verschil > : het verschil
- de normalen > beetje vreemde aanduiding
- Maar laat daarnaast je gedachten leeg zijn > dat kan niet. Je kunt je hoofd leeg maken of je geest of iets dergelijks of je kunt geen gedachten hebben
- Maar laat daarnaast je gedachten leeg zijn, slechts op twee dingen gefocust > deze zin loopt niet lekker?
- achterlaat, en > weg die komma!
- lange dialoog. Inhoudelijk goed, maar probeer de dialoog in stukjes op te knippen met beschrijvingen ertussen door. Bijvoorbeeld: "Als Sam ook niet meer onder ons is..." Hij veegde met zijn rechterhand het zweet van zijn voorhoofd. "Dan moet je de orders van mijn broer volgen." Is maar een voorbeeld, maar je begrijpt wel wat ik bedoel denk ik.
- "Je broer?" > wie zegt dit dan?
- "Maar" vroeg een van de rebelen: "Komt > "Maar", vroeg een van de rebellen, "komt
- David antwoordde > nieuwe alinea!
Ik snap de alinea-indeling die je nu gebruikt ook niet helemaal. Een witregel gebruik je doorgaans alleen als je verspringt qua tijd of plaats.
Daarnaast: lees je verhaal zelf nog even door voordat je het hier post. Je ziet dat er veel slordige, onnodige foutjes in zitten.
Hoe de Wereld Scheurde en Wat Erna Gebeurde Verhalen uit de oudste tijden