The Real First Day Of Spring

[TheFirstDayOfSpring]

Ik was zo desperate die titel te gebruiken dat ik er de vorige keer een zooitje van heb gemaakt. Dit is trouwens ook een ander verhaal, een die hier al op stond, maar ik dit is de betere versie. En ik hoop dat ik deze wel ooit af maak xD Nou.

Ik word vroeg wakker. Ik weet niet of dat komt door de dauwe ochtendzon die door de dunne zwarte gordijnen schijnt of door het feit dat ik weet welke dag het vandaag is en dat ik daar een jaar met smart op heb moeten wachten. Ik wil me uitrekken, maar merk dat ik daar te zenuwachtig voor ben. Vandaag zou wel eens het begin van mijn verlossing kunnen zijn. Ik ga rechtop in mijn bed zitten en staar een tijdje naar het voeteneind. Ik zucht en gooi de dekens van me af. Aan de ene kant is er geen tijd te verliezen en kan ik maar beter snel op zoek gaan, maar aan de andere kant weet ik dat ik haar zal zien. Het lot zal me naar haar toe brengen zoals elk jaar op deze dag gebeurt. De vraag is alleen hoe ik haar hart zal stelen. Ik zet mijn voeten op de grauwe beige vloerbedekking neer en loop nog een beetje wankelend naar de badkamer, waar ik in de spiegel kijk en een man zie die al lang niet meer is wie ik ben. Er is nog geen enkele grijze haar tussen alle zwarte te vinden en zijn gezicht is compleet rimpelloos. Wel zijn er een aantal littekens te bespeuren, waarvan ik van de meeste al niet meer weet hoe ze daar gekomen zijn. De ogen van mijn reflectie zijn kil, omdat al het leven er uit is gevloeid door de jaren heen. Een gevoel van schaamte bevalt me elke keer dat ik in die spiegel kijk. Daarom is het de enige die in mijn appartement hangt. Ik poets mijn tanden en stap onder de douche. Als ik klaar ben loop ik terug naar mijn klerenkast, maar ik heb geen idee wat ik aan moet doen. Ik kan voor een chique pak gaan en de hele dag met een aktetas door de stad lopen, wat zal suggereren dat ik op weg ben naar mijn werk of daar net vandaan kom. Maar zal ze dan voor me vallen? Ik heb het twee keer eerder geprobeerd, maar ik kwam haar steeds te laat tegen om nog overtuigend te zijn. Nee, vandaag zal ik het anders aanpakken. Ik pak een simpel wit T-shirt, omdat een zwarte mijn stemming zou verraden, hoewel die als ik haar zie waarschijnlijk wel beter wordt. Ik trek een simpele spijkerbroek aan en kies een stel gympies uit. Het is nog maar acht uur als ik mezelf wijs heb gemaakt dat ik klaar ben om te gaan. Ik besluit dat ik dan ook maar beter kan gaan, voor alle moed weer gezonken is. Ik doe een bruin leren jack aan en haal alle sloten, die al minstens een week niet meer open zijn geweest, van de deur. Ik zucht nog een keer en stap de hal op.

[Daniël]

Hee, leuk dat je een verhaal post! Het wekt het forum even uit z'n lenteslaap

- dauwe ochtendzon > kan aan mij liggen, maar wat is dauwe ochtendzon?
- welke dag het vandaag is en dat ik daar een jaar met smart op heb moeten wachten > duidelijker is: welke dag het vandaag is, de dag waar ik een jaar met smart op heb moeten wachten (of iets dergelijks)
- en zijn gezicht is compleet rimpelloos > mooier vind ik: en zijn gezicht telt nog geen enkele rimpel
- wat ik aan moet doen > wat ik aan zal doen, misschien
-simpele spijkerbroek > omdat je in de vorige zin al 'simpel' gebruikt, zou ik hier voor 'eenvoudig' kiezen
- en stap de hal op > en stap de hal in, zou ik zeggen.

En ik mis een alinea-indeling in dit stuk.

Verder, inhoudelijk: interessant. Nog geen idee waar dit naartoe gaat, maar je hebt me voorlopig beet!