Hoe de Wereld Scheurde en Wat Erna Gebeurde

[Robin]

"Maar dat laatste had hij beter niet kunnen zeggen": grappig, maar het past niet bij de stijl en woordkeus van de rest van het verhaal.

"Maar het huis Un-dürthéon bleef en toen de Ingelwë zagen dat Ninyëthal hen niet strafte om hun ongehoorzaamheid besloten ook de kleinere huizen van Mondëleth en Blissing op de stranden van de Vaulëdorne te blijven.": lange zin!

"Later zouden de namen Sansríd en Cuïnrid vertaalt worden als Zij die Gehoorzaamden en Zij die Weigerden.": is dat niet omgekeerd? Betekent dat er in de toekomst iets onverwachts gebeurd waardoor hun rollen omgedraaid worden?

Spannend!

Ik vraag me wel af waarom het zo belangrijk is dat iedereen gaat vechten, als ze toch zo weinig tegen Fangar kunnen doen. ("Niet mijn schaduw, maar die van Fangar zal vroeg of laat over de Vaulëdorne vallen en dan zal noch jullie wapens, noch die van het hele geslacht der Ingelwë jullie tegen hem beschermen op de witte kusten waar hij zal aanvallen. Als jullie blijven wacht jullie enkel de dood.")
Of betekent het dat Fangar steeds machtiger wordt, en als ze hem nu niet verslaan, hij uiteindelijk onverslaanbaar wordt?

[Daniël]

"Maar dat laatste had hij beter niet kunnen zeggen": grappig, maar het past niet bij de stijl en woordkeus van de rest van het verhaal.

He ja, je hebt gelijk, verkeerd register. Dat verander ik wel in: 'Maar dat laatste had hij moeten verzwijgen.' Of iets dergelijks.

"Later zouden de namen Sansríd en Cuïnrid vertaalt worden als Zij die Gehoorzaamden en Zij die Weigerden.": is dat niet omgekeerd? Betekent dat er in de toekomst iets onverwachts gebeurd waardoor hun rollen omgedraaid worden?

Oh foutje! Het moet inderdaad zijn: Later zouden de namen Sansríd en Cuïnrid vertaalt worden als Zij die Weigerden en Zij die Gehoorzaamden.

Ik vraag me wel af waarom het zo belangrijk is dat iedereen gaat vechten, als ze toch zo weinig tegen Fangar kunnen doen. ("Niet mijn schaduw, maar die van Fangar zal vroeg of laat over de Vaulëdorne vallen en dan zal noch jullie wapens, noch die van het hele geslacht der Ingelwë jullie tegen hem beschermen op de witte kusten waar hij zal aanvallen. Als jullie blijven wacht jullie enkel de dood.")
Of betekent het dat Fangar steeds machtiger wordt, en als ze hem nu niet verslaan, hij uiteindelijk onverslaanbaar wordt?

Dat laatste wat je zegt klopt inderdaad. Maar wat ook in het volgende hoofdstuk duidelijk wordt is dat de elfen een soort transformatie zullen ondergaan waardoor ze machtiger worden en meer in staat zijn om tegen Fangar te vechten.

[Daniël]

Nieuwe lezers, niet gevreesd. Vanaf hier is het verhaal redelijk goed te volgen als je nu inspringt, aangezien het nu over de elfen gaat. Ik zal nog even een korte synopsis geven: Fangar, de vroegere echtgenoot van Eomë maar die nu vervallen is tot een duistere vorst, zetelt in zijn veste Bar-Urükil hoog in het noorden. Eomë heeft de Ingelwë (elfen) geschapen om met hen Fangars heerschap omver te werpen. De Singolad (wakende geest) Lelyën had de elfen als eerst gevonden in het oosten van de wereld, maar de Singolad Ninyëthal is het die de elfen naar Bar-Urükil zal leiden.

Hoofdstuk III.
Over de Huizen der Elfen en de Grote Reis


De Cuïnrid telden vele tientallen kleine en grotere huizen. De meest befaamde geslachten, wier namen zelfs na duizenden jaren nog niet in vergetelheid zijn verzonken, zijn die van Valengris, Nelkyrie en Holothéon. In de nieuwe talen betekenen die namen Grijslicht, Witte Vogel en Goudkiem.
De heer van dit eerste huis was Isëon Valengris, die bekend stond om zijn zwijgzaamheid. Daarom werd hij ook wel Isëon de Stille genoemd, en achter zijn rug om Nullëbet, wat Geen Woorden betekent. Isëon was getrouwd met Elisse Arc, dochter van Ildemaan, wat heer Vuurhand betekende van het Huis Arc. Maar hoe dat zo kwam wordt pas later in deze vertellingen verhaald. De Vuurhand was de rechterhand van heer Valengris, wiens gevolg groot was en zich niet alleen beperkte tot het Huis Valengris, maar ook de huizen Arc en Bardhënost en nog vele kleinere huizen betrof.
Elisse Arc had hetzelfde inktzwarte haar als haar vader en haar ooms, waar de Arcs ook om bekend stonden. En ook droeg zij de kalmte van haar vader, haar eer en haar plichtsgetrouwheid aan het Huis Valengris. En ze was mooi, lang en slank en haar ogen waren betoverend als vallende ijskristallen.
En Isëon de Stille hield van haar, want alleen zij kon een lach op zijn mond leggen. Zij, en de dochter die zij voor hem baarde, toen zij nog op de witte kusten van de Vaulëdorne woonden: Iselijn Airgead, of wel Iselijn de Zilveren, want zij had noch het grauwe haar van haar vader geërfd, noch de zwarte lokken van haar moeder, maar zij had betoverend zilver haar en velen waren het met elkaar eens dat, naarmate de jaren vorderden, zij haar moeder in schoonheid overtrof.
De bewondering en de eer die het huis Valengris al vanaf het prilste begin genoot, had zij te danken aan de wijsheid van de heren Isëon, Isenwin en Iselgris, die broers waren. Bovendien straalden zij gezag uit en terwijl de hoge heren van het huis Nelkyrie of Holothéon dikwijls te hard van stapel liepen of onbedachtzaam aanspoorden tot gevaarlijke ondernemingen, bewaarden zij hun kalmte en raadden allen aan de besproken ideeën nog eens te overwegen en tegen elkaar af te wegen.
En dus had Isëon Valengris de woorden van Ninyëthal wel vele tientallen malen in zijn geest overdacht, maar het dilemma waar de Ingelwë voor stonden was groots, want ook Isëon droeg liefde voor de schone Lelyën, hoewel veel minder hartstochtelijk dan vele andere van zijn volk. Toch besloot hij om naar Ninyëthal te luisteren, want zijn gezag leek groter dan dat van Lelyën en hij zei te handelen volgens de wil van het grootste gezag dat er bestond. Wie was hij dan, Isëon de Stille, om dat gezag te ondermijnen?
Dan was er het huis Nelkyrie, die de temmers waren van de grote witgevederde roofvogels die in de oerwouden van de Vaulëdorne leefden. En met deze vogels jaagden zij op kleinere vogels en andere kleine valkor.
De heer van dat huis was Valakil Nelkyrie en hij stond bekend om zijn uitzonderlijke kracht. Over hem zeiden de Ingelwë dat hij eens met blote handen een sabeltandtijger had gedood en het bewijs hing in de vorm van tientallen scherpe tanden aan een ketting om zijn nek. Ze noemden hem Sealgair, de Jager, of Banlore, de Waaghals. En vele bewonderden hem om zijn moed, maar al deze lieden vreesden hem net zo zeer als zij hem bewonderden want hij had het temperament van een tijger en als de heer der Nelkyrie boos was, laaiden hete vlammen op in zijn hart en ontvluchtte iedereen zijn nabijheid.
Maar dan was er altijd vrouwe Josephë Blissing, zijn echtgenote, die er was om zijn woede te blussen. En zodra hij haar zag en haar sproeten op haar kleine neus, dan woelde hij met zijn grote, ruwe handen door haar rossige haar en vergat hij zijn toorn. Maar wel welde dan altijd een woede op jegens het huis Blissing die nooit geblust zou worden. Want hij vergaf het de Blissings nimmer dat zij zichzelf en het verwante huis Nelkyrie te schande maakten, door de geboden van Ninyëthal in de wind te slaan en als lafaards op de kusten van de Vaulëdorne achter te blijven.
Gevreesd werd ook Valakils broer Valkris, die achter hun ruggen de Valk werd genoemd, als ware hij de trouwe jachtvogel op de schouder van de heer der Nelkyrie, en niet alleen om het schrikbarende litteken dat de gehele linkerhelft van zijn gezicht misvormde. Eenieder die Valakil niet aanstond, kreeg bezoek van heer Valkris en niemand kon zijn diepe blik verdragen en zo bezweken zij allen voor de wil der Nelkyrie. In latere tijden wordt het huis van Valengris nog altijd bezongen als het wijste aller huizen, maar over het huis van Nelkyrie zongen de barden als het dapperste en het sterkste.

[Robin]

Ik zie dat je het best wel abstracte van het vorige stuk achter je hebt gelaten voor een persoonlijker verhaal.

Wat dit stukje doet is weer heel veel families en personen introduceren, zonder dat er iets gebeurt. Gaat dat in het volgende stukje wel gebeuren?

"Gevreesd werd ook Valakils broer Valkris, die achter hun ruggen de Valk werd genoemd, als ware hij de trouwe jachtvogel op de schouder van de heer der Nelkyrie, en niet alleen om het schrikbarende litteken dat de gehele linkerhelft van zijn gezicht misvormde.": Doet me denken aan A Song of Ice and Fire...

[Daniël]

Ik zie dat je het best wel abstracte van het vorige stuk achter je hebt gelaten voor een persoonlijker verhaal.

Wat dit stukje doet is weer heel veel families en personen introduceren, zonder dat er iets gebeurt. Gaat dat in het volgende stukje wel gebeuren?

"Gevreesd werd ook Valakils broer Valkris, die achter hun ruggen de Valk werd genoemd, als ware hij de trouwe jachtvogel op de schouder van de heer der Nelkyrie, en niet alleen om het schrikbarende litteken dat de gehele linkerhelft van zijn gezicht misvormde.": Doet me denken aan A Song of Ice and Fire...

Over je eerste punt: dat klopt inderdaad. Vanaf hier volgt het verhaal de gebeurtenissen omtrent de drie belangrijkste elfenfamilies. Dit stukje van introductie is maar anderhalve pagina though (moet nu alleen de Holothéon nog introduceren), maar wel zeer noodzakelijk voor de rest van het verhaal. Daarna focus ik weer op de verhaallijn zelf.

Over Valkris... die doet je zeker denken aan de Jachthond? Tja, ieder verhaal heeft zijn verminkte bad ass, zo ook deze. Het karakter van Valkris komt later nog wel naar voren.

[Daniël]

En tenslotte was er nog het huis Holothéon, waarvan de nazaten bekend staan om hun hoogblonde, en soms zelfs gouden haar. Worden de Valengris gekenmerkt door hun wijsheid en de Nelkyrie door hun kracht, zo herkent men een Holothéon aan zijn trots. Trots die dikwijls uitmondde in hoogmoed en arrogantie. Wellicht dat het daarom juist dit huis was, dat het meeste leed ondervond in de oorlogen die zouden komen.
Garden Holothéon was de heer van dat huis en hij was getrouwd met Cryseis Nelkyrie, de ijzige zuster van Valakil en Valkris Nelkyrie. Over haar fluisterden de Ingelwë dat de winden haar ziel hadden meegenomen, want niemand had haar ooit met een lach op haar lippen betrapt of met een glinstering in haar ijzig koele blauwe ogen. En niemand wist eigenlijk waarom Garden Holothéon haar begeerde, maar hij duldde het niet dat er in zijn bijzijn kwaad werd gesproken over zijn vrouw. Er werd gezegd dat Garden enkel met haar in het huwelijk was getreden om de banden met het Huis Nelkyrie aan te halen. En sinds dat huwelijk leken de Nelkyrie en Holothéon inderdaad met elkaar verbonden te zijn in een hechte coalitie.
Zij had hem enkele lentes voor de komst van Lelyën Limthaurè een zoon gebaard. Het kind heette Gandaël en zou de heer der Holothéon worden als zijn vader zou komen te overlijden. Maar dat dat ooit zou gebeuren leek onwaarschijnlijk, want Garden was sluw als een vos en hij wist precies welke Ingelwë hij tot zijn bondgenoten moest maken en welke tot zijn dienaren.
Van alle Ingelwë waren de Holothéon ongetwijfeld het knapst van allemaal, met uitzondering wellicht van de schone Iselijn Airgead. Hun gouden haar viel in speelse lokken langs hun oren, hun gezichten waren smal en hun huid was bleek, terwijl die van de Nelkyrie licht bruin getint was en in kracht deden ze weinig voor de Nelkyrie onder. Het meeste aanzien verworven zij toen ze de wilde, gevaarlijke luipaarden in de groene wouden wisten te temmen. Sindsdien waren de wachters, die de voornaamste leden van het huis Holothéon moesten beschermen, altijd in het gezelschap van één of twee zwart gevlekte luipaarden die ongewenste lieden uit de buurt hielden.
Gardens ideeën over het volk der Ingelwë verschilden wezenlijk met die van de Valengris, maar sloten beter aan bij die van de Nelkyrie. De Holothéon, die het niet ontbrak aan hoogmoed, bevonden zichzelf op alle vlakken meer waardig dan andere Ingelwë. Ze vonden zichzelf wijzer, sterker en dapperder dan ieder ander. In hun optiek moesten de sterkste over de zwakkeren heersen. De Valengris vreesden het huis Holothéon hierom, want zij voorzagen rampspoed wanneer de Holothéon, die door velen zowel gevreesd als gehaat werden wegens hun arrogantie, de macht op zouden eisen over het gehele volk der Ingelwë. En hoewel de Nelkyrie niet terug zouden deinzen voor een vergroting van hun macht, zagen ook zij liever niet de visies der Holothéon werkelijkheid worden. Door middel van de alliantie die er tussen het huis Nelkyrie en Holothéon bestond, trachtten de Holothéon steun te zoeken voor hun visies bij de Nelkyrie. Zij, op hun beurt, probeerden via de alliantie controle uit te oefenen over de Holothéon.
Tot de dag dat Ninyëthal naar de Vaulëdorne kwam, bleef de vrede en de orde in de Bleke Landen bewaard en nimmer hadden de huizen elkaar bevochtten, dan wel met hun blote handen, dan wel met hun scherpe pijlen. Over twisten oordeelde de Raad der Heren, waarin de heren van alle huizen zitting hadden. In een wit, rond tempeltje met een door zuilen gesteund dak kwamen de heren eens per twaalf dagen bijeen. De tempel was gebouwd op een uitstekende rots, bovenop de krijtkliffen die de witte stranden van de Vaulëdorne in het westen begrensden. Zo konden de heren tijdens hun vergaderingen neerkijken over de gehele Bleke Landen en elke woonstee zien waar Ingelwë woonden. Door middel van stemmingen beslisten de Raad geschillen en in vele van deze stemmingen stonden de Holothéon alleen, soms enkel gesteund door de Nelkyrie. Want de vele kleinere huizen schaarden zich achter het huis Valengris, dat vaak voor hen opkwam en hen verdedigde tegen de hoogdravende woorden van Garden Holothéon, die met een zeer listige tong sprak, of tegen de luide stem van Valakil Nelkyrie, die vaak sprak omdat het hem genoegen deed anderen het zwijgen op te leggen met zijn angstaanjagende gebrul.

-----
Tot zover over de Huizen der Elfen. Hierna de vertelling over de Grote Reis naar Bar-Urükil.

[Robin]

Ik mis een beetje de "clou" van dit stukje, kan dat kloppen?

[Daniël]

De bedoeling van dit stukje is dat de lezer een begrip krijgt van de machtsverhoudingen tussen de verschillende elfengeslachten en de spanningen tussen die families. Dat komt nu heel abstract over, maar straks blijkt dat in praktijksituaties.

[Daniël]

Het begin van de Grote Reis (over de desertie):

Aldus kwam op de Dag van Vertrek het hele volk der Ingelwë in beweging, behalve de leden van de huizen van Un-dürthéon, Mondëleth en Blissing die vastberaden achterbleven in de Bleke Landen, en in een mijlenlange stoet beklommen de Ingelwë de trappen op de krijtkliffen en baanden zich een weg door de groene wouden. En niet eenmaal keken zij om en velen zagen de witte stranden van de Vaulëdorne nooit meer.
En na zeventien dagen werden de varens en het mos onder hun sandalen schaarser en de zwarte aarde maakte plaats voor de uitgedroogde, stenen ondergrond van de Obeliviën. Leeg was de aanblik van die landen en de moed zonk de Ingelwë in de schoenen toen zij haar aanschouwde.
En toen keken zij omhoog en zagen daar de geweldige aanblik van Sol, die in deze contreien waar niets was dat enige schaduw bood een verschroeiende hitte uitstraalde. En de Ingelwë verlangden terug naar de aangename stranden in het oosten die zij achter zich hadden gelaten.
‘De wereld is vol onaangename plaatsen,’ zei Ninyëthal, toen hij het ongenoegen van de Ingelwë zag. ‘Deze woestenijen behoren nog tot de meest aangename van dergelijke landen. Hitte noch dorst zullen u weerhouden van het vervullen van uw taak.’
Maar daar dachten de huizen van Nelkyrie en Holothéon anders over, want heer Garden zei tot de Singolad die hen leidde: ‘Nobel is uw streven om de Duistere Vorst waar u van spreekt van zijn troon te stoten. Maar dwaas zijn uw methoden, want niets dan de dood wacht ons in deze schroeiende woestijn. Tenzij Fangar ons met een bezoek vereert, zullen wij niet tegen hem ten strijde trekken. Uiteindelijk had Tindal Un-dürthéon gelijk toen hij weigerde te gaan, hoewel lafheid hem ervan weerhield te vertrekken en niet de inzichten die ik nu heb. Deze hele onderneming is gedoemd jammerlijk te mislukken.’
En toen heer Valakil instemmend knikte, sloten ook het huis Nelkyrie en verwante huizen zich achter het verzet van de Holothéon, hoewel enigszins twijfelend omdat de Ingelwë niet wisten hoe Ninyëthal zou reageren op deze desertie.
‘Als dit uw besluit is, dan zij het zo,’ sprak Ninyë, zich in zijn volle omvang oprichtend. ‘Maar ik verbied u naar de Vaulëdorne terug te keren, want u hebt me uw woord gegeven.’ En daarop hief hij zijn hand en vele vreesden toen zijn macht.
Want hoewel de aarde geen enkele invloed kan uitoefenen op de geesten uit Ezö, hebben de Singolant wel degelijk de macht om invloed uit te oefenen op Erda en daarom zijn zij sterk en worden zij gevreesd door de schaduwen die Fangar creëerde in Bar-Urükil.
En Ninyë liet een groot deel van zijn macht los en liet het in Erda vloeien, opdat Erda hem zou gehoorzamen. En Erda gehoorzaamde, want Ninyë trok met zijn handen de rots omhoog, waarop de deserteurs verzameld waren, en de grond verrees als een toren naar de hemel. Doodsbang waren de Ingelwë, zowel zij die gevangen waren op het plateau dat nu tot ruim honderd voet boven de oppervlakte was getild, als zij die hen op de grond aanschouwden.
Toen zwaaide Ninyëthal met zijn handen en de rots kwam abrupt tot stilstand. En boven het gejammer van de Ingelwë uit verhief hij zijn luide stem: ‘Zwijg gij dwazen, die twijfelen aan mijn leiderschap. Kijk naar het oosten, want daar liggen de Bleke Landen die gij zo halsstarrig bemint. Maar nimmer zult gij er naar terugkeren, indien u niet van gedachten verandert en alsnog mijn voetstappen zal volgen naar Bar-Urükil.’ En toen sloeg zijn toon om en zachter zei hij: ‘Vertrouw mij.’
Maar de eer van Garden Holothéon was gekrenkt en hij irriteerde zich aan zijn eigen onmacht ten opzichte van de machtige Ninyëthal. En ook Valakil Nelkyrie kookte van woede en liet een luide brul vanuit zijn keel ontsnappen. Daarop zwegen alle Ingelwë en Garden Holothéon nam het woord: ‘Een Holothéon behandelt ge niet zo,’ en toen hij het gemor van de anderen hoorde, vooral afkomstig van de Nelkyrie, voegde hij er vlug aan toe: ‘noch ieder andere Ingelwë. Hoe kunnen wij u vertrouwen, als u uw macht zo tegen ons keert? Wie zegt ons dat u geen overgelopen Singolad bent, waar u eerder van sprak, een dienaar van de Antagonist, en ons als makke schapen naar de slachtbank in Bar-Urükil voert? Nee, heer Ninyë, onze hulp in uw oorlog kunt u wel op uw buik schrijven!’
En Valakil Nelkyrie brulde nogmaals, nu als blijk van instemming. De andere Ingelwë zwegen angstvallig, twijfelend achter wie zij zich nu moesten scharen. Maar langzaam drongen de woorden van heer Garden tot hen door, die hen overtuigden van Gardens gelijk. En dus brulden zij uiteindelijk met Valakil mee en scholden Ninyë uit voor dwaas en usurpator.