Het heeft een mooie "cadans", het leest fijn. Ik heb niet echt tijd om het goed te lezen, dus ik kan er niet goed dieper op ingaan.
Oh, en korte zinnen helpen bij het begrip. "Maar zodra zij de kleine geesten van de kraaien aanraakte, stormde een chaos van emoties, vooral razende woede en verdriet, op haar ziel af en geschrokken deinsde zij terug." bijvoorbeeld is toch zeker twee of drie zinnen waard.
Hoe de Wereld Scheurde en Wat Erna Gebeurde
-
Daniël
- Platinum Member
- Berichten: 3711
- Lid geworden op: 21-02-2010 23:08
Thanx voor de tip 
Zal voor nu dit even op pauze zetten, tot iedereen weer genoeg tijd heeft om zelf dingen te posten en commentaar te kunnen geven.
Zal voor nu dit even op pauze zetten, tot iedereen weer genoeg tijd heeft om zelf dingen te posten en commentaar te kunnen geven.
Hoe de Wereld Scheurde en Wat Erna Gebeurde Verhalen uit de oudste tijden
-
Melona
- Admin
- Berichten: 2311
- Lid geworden op: 15-11-2009 22:38
Ik moet op het moment wachten tot half 4, dus heb tijd gehad om 't even door te lezen 
ik hoop dat je al mijn kritiek aankan
Over het algemeen
+ Ik begrijp de namen etc. wel, misschien omdat de Limlichten helemaal heb gelezen?
+ Leest fijn
+ Verhaal is origineel. Je hebt wel wat aanpassingen gemaakt of niet (oa. met de penselen geloof ik)
- Enkele rare zinnen (zal hieronder even neerzetten wat ik nu nog kan vinden)
- Veel lange zinnen (doorlezen en inkorten! moest vaak meerdere keren lezen voor ik begreep wat er stond)
- Je begint een zin vaak met 'En'. Dat staat meestal wel mooi, maar pas op dat je het niet TE vaak doet.
En per stukje:
1. maar omdat ik er meer een middeleeuwen-idee van krijg vind ik 'u' mooier!
daarnaast is hier de eerste zin te ingewikkeld. ik snapte pas na een paar keer lezen dat de 'die' Eöme is. 'echtgenoot van mij' klinkt verder ook niet heel geweldig. Misschien kan je het veranderen in:
"Helior, mijn echtgenoot! Ik zoek nu op de Witte Gloed uw geest, vertel mij waar u bent!"
2.
Verder: als je niet van plan bent de Limlichten hiervoor te zetten zou ik nog even extra uitleggen wat de Ganten en Smogë precies zijn.
3.
4.
5.
6.
dat was het weer :p
lijk misschien een beetje veel, maar over het algemeen vond ik het gewoon goed. dat je dat even weet alleen nog even een keer doorlezen voor de rare zinnen enzo
ik hoop dat je al mijn kritiek aankan
Over het algemeen
+ Ik begrijp de namen etc. wel, misschien omdat de Limlichten helemaal heb gelezen?
+ Leest fijn
+ Verhaal is origineel. Je hebt wel wat aanpassingen gemaakt of niet (oa. met de penselen geloof ik)
- Enkele rare zinnen (zal hieronder even neerzetten wat ik nu nog kan vinden)
- Veel lange zinnen (doorlezen en inkorten! moest vaak meerdere keren lezen voor ik begreep wat er stond)
- Je begint een zin vaak met 'En'. Dat staat meestal wel mooi, maar pas op dat je het niet TE vaak doet.
En per stukje:
1.
meh, ik vind 'werden verliefd' zo simpel klinken. misschien iets van 'werden elkaars minnaar'?werden verliefd op elkaar
gewoon 'en trouwden' lijkt me beter.. 'besloten te' vind ik een beetje raar, omdat je een geschiedenis vertelt.en besloten te trouwen
ook iets wat ik niet echt vind passen. vooral het 'je' in plaats van 'u', denk ik.. tenzij het in jouw wereld net zo normaal is als hier om 'je' te zeggen tegen je echtgenoot‘Helior, echtgenoot van mij, die nu op de Witte Gloed jouw geest zoekt, vertel mij waar je bent. Hij die ons dit alles heeft gegeven is je slecht gezind! Maar wellicht is hij bereid je al je wandaden te vergeven, indien je je oprechte spijt betuigt en je nu aan mij toont en uit de duisternis naar voren treed!’
maar omdat ik er meer een middeleeuwen-idee van krijg vind ik 'u' mooier!daarnaast is hier de eerste zin te ingewikkeld. ik snapte pas na een paar keer lezen dat de 'die' Eöme is. 'echtgenoot van mij' klinkt verder ook niet heel geweldig. Misschien kan je het veranderen in:
"Helior, mijn echtgenoot! Ik zoek nu op de Witte Gloed uw geest, vertel mij waar u bent!"
2.
wut?Van Ganten of Smogë hadden zij wel gehoord van de Imladros die ver in het noorden woonden.
hier kan je ook 'je' weglaten.zo heet is dat hij je wenkbrauwen schroeit
Verder: als je niet van plan bent de Limlichten hiervoor te zetten zou ik nog even extra uitleggen wat de Ganten en Smogë precies zijn.
3.
dat 'misschien ook wel' vind ik niet echt op z'n plaats. in ieder geval, ik neem aan dat je een alwetende verteller bent..Maar misschien sloeg zijn moed ook wel om in dwaasheid en dat moest hij uiteindelijk bekopen met de bittere dood.
Nieuwe zin is hier dan weer onnodigEn zij gingen gekleed in vuile lompen.
4.
weer dat punt van de alwetende verteller, 'moest hebben' is niet echt duidelijk. maar als je het verandert moet je het punt dat het 'niet de lompe taal van de Ganten' was wel verplaatsen (bv. "Hij sprak niet in de taal die Elutharion hen geleerd had, of in de lompe taal van de Ganten, maar in een duistere taal die hij zelf ontworpen had.")Hij sprak niet in de taal die Elutharion hen geleerd had, maar in een duistere taal die hij zelf ontworpen moest hebben, want het was ook niet de lompe taal van de Ganten.
raar gedoe met aanhalingstekens.. je kan Hoogste ook cursief zetten voor hetzelfde effect.. of vervangen door dubbele aanhalingstekens, dat lost het ook wel op :p‘(...)vrind van de ‘Hoogste’,’
ik vond dit eerst vreemd, maar nu niet meer.. misschien wel iets waar je naar kan kijken, dus daarom staat het toch hierMaar nu wist hij niet precies wat hem te wachten stond en of hij in een lichaam ooit nog wel kon terugkeren naar Ezö.
5.
Beste stuk tot nu toe!Fangar trok zijn penseel Baradil, die aan zijn gordel hing, en zwaaide er mee in de lucht. Zwarte strepen ontschoten uit de punt van de kwast en baanden zich een weg door de zwak verlichte ruimte. In de lucht troffen ze elkaar en vormden een levenloos lichaam. Toen het af was viel het met een dof geluid op de grond neer, met het gezicht naar beneden gericht. Het was niets meer dan een lelijk gevormde klomp vlees, zoals ook Fangars eigen lichaam eruit moest zien, verborgen onder zijn harnas.
net als bij de Smogë en Ganten lijkt het me handig even kort uit te leggen wat dit precies is. dat doe je nu pas in het tweede hoofdstuk, zou ik verplaatsen.de steen Relegost
6.
"waarin vele holen van wolven en beren waren gelegen"waarin vele holen waren gelegen van wolven en beren
vind ik ook raar, weet niet precies waarom.. heb het idee dat je 'doch' hier niet zo kan gebruikenDoch
dat was het weer :p
lijk misschien een beetje veel, maar over het algemeen vond ik het gewoon goed. dat je dat even weet
alleen nog even een keer doorlezen voor de rare zinnen enzo I became insane, with long intervals of horrible sanity.
-
Daniël
- Platinum Member
- Berichten: 3711
- Lid geworden op: 21-02-2010 23:08
Superthanx dat je de moeite hebt genomen er zo uitgebreid op in te gaan, ben ik alleen maar blij mee
In de meeste andere gevallen zal ik wel 'u' gebruiken denk ik.
Dat klopt!Melona schreef: + Verhaal is origineel. Je hebt wel wat aanpassingen gemaakt of niet (oa. met de penselen geloof ik)
Bedankt vooral voor het eruit halen van dit soort zinnen. Heb de meeste inderdaad aangepast.Melona schreef:- Enkele rare zinnen (zal hieronder even neerzetten wat ik nu nog kan vinden)
Ja, die neiging heb ik altijd al gehad om vaak (te) lange zinnen neer te schrijven. Zal erop letten als ik het geheel doorkijk.Melona schreef:- Veel lange zinnen (doorlezen en inkorten! moest vaak meerdere keren lezen voor ik begreep wat er stond)
I know, het hoort bij de schrijfstijl maar het gevaar loert inderdaad dat ik het te vaak ga gebruiken waardoor het vervelend wordt.Melona schreef:- Je begint een zin vaak met 'En'. Dat staat meestal wel mooi, maar pas op dat je het niet TE vaak doet.
Hm, snap ik ergens wel maar in dat geval laat ik het zo staan denk ik. Omdat ik vooral niet de indruk wil maken dat Eomë ondergeschikt is aan Helior/Fangar, zoals een vrouw ondergeschikt aan de man in de Middeleeuwen. In dit geval zou dat betekenen dat Eomë zich onderwerpt aan haar man door hem aan te spreken met 'u'. Ik wil juist dat zij zich boven hem verheft.Melona schreef:ook iets wat ik niet echt vind passen. vooral het 'je' in plaats van 'u', denk ik.. tenzij het in jouw wereld net zo normaal is als hier om 'je' te zeggen tegen je echtgenoot‘Helior, echtgenoot van mij, die nu op de Witte Gloed jouw geest zoekt, vertel mij waar je bent. Hij die ons dit alles heeft gegeven is je slecht gezind! Maar wellicht is hij bereid je al je wandaden te vergeven, indien je je oprechte spijt betuigt en je nu aan mij toont en uit de duisternis naar voren treed!’
In de meeste andere gevallen zal ik wel 'u' gebruiken denk ik.
Ik moet iets bekennen: vóór het eerste hoofdstuk wat ik hier heb gepost zit nog een hoofdstuk wat in feite het eerste hoofdstuk is. Daarin wordt beschreven hoe Elutharion de hemel en de aarde schept en dergelijke en hoe Eomë en Helior vervolgens de aarde verder aankleden etc. Maar omdat het vrij uitgebreid beschreven is en ik eigenlijk meteen wilde beginnen bij de oorlog tegen Fangar heb ik dit hoofdstuk maar geskipt en het samengevat in een paar regels. Maar punt is dat in dit hoofdstuk al wel enkele dingen worden uitgelegd, zoals de Ganten, Smogë en ook Relegost. Het verhaal over de Limlichten is overigens opgenomen in de grotere saga Hoe de Wereld Scheurde en Wat Erna Gebeurde.Melona schreef:Verder: als je niet van plan bent de Limlichten hiervoor te zetten zou ik nog even extra uitleggen wat de Ganten en Smogë precies zijn.
True, heb alle 'misschien' eruit gehaald.Melona schreef:dat 'misschien ook wel' vind ik niet echt op z'n plaats. in ieder geval, ik neem aan dat je een alwetende verteller bent..Maar misschien sloeg zijn moed ook wel om in dwaasheid en dat moest hij uiteindelijk bekopen met de bittere dood.
Thanx!Melona schreef:Beste stuk tot nu toe!Fangar trok zijn penseel Baradil, die aan zijn gordel hing, en zwaaide er mee in de lucht. Zwarte strepen ontschoten uit de punt van de kwast en baanden zich een weg door de zwak verlichte ruimte. In de lucht troffen ze elkaar en vormden een levenloos lichaam. Toen het af was viel het met een dof geluid op de grond neer, met het gezicht naar beneden gericht. Het was niets meer dan een lelijk gevormde klomp vlees, zoals ook Fangars eigen lichaam eruit moest zien, verborgen onder zijn harnas.
Hoe de Wereld Scheurde en Wat Erna Gebeurde Verhalen uit de oudste tijden
-
Daniël
- Platinum Member
- Berichten: 3711
- Lid geworden op: 21-02-2010 23:08
Volgende stukje:
En om erachter te komen of Fangar in deze noordelijke streken nog meer van de dieren naar zijn zijde had gehaald, daalde zij van de rots af en betrad een schemerig hol. Vervolgens strekte ze haar bewustzijn uit om te zien of er leven was. En opnieuw kwam een warrige nevel van razernij haar tegemoet en rode ogen gloeiden op in de duisternis en diep gegrom was toen in dat hol te horen. En nog voor Eomë zich kon verweren besprong een zestal wolven haar en probeerde haar te verscheuren.
Maar in tegenstelling tot Fangar was Eomë nog wel een onsterfelijke geest en het aardse had geen grip op haar. Toen omsloot zij met haar tedere hand het juweel Ereond dat in haar hals hing en Ereond wierp een fel licht in het hol en de wolven weken jankend achteruit.
Boos om deze corruptie van haar werken liep Eomë naar buiten, maar daar wachtten de gevederde spionnen van Fangar haar op en op dit ogenblik wist Fangar mogelijk al alles wat zij in de uren na hun geestesontmoeting had gedaan.
Gesterkt door de macht van Ereond steeg zij nogmaals op, hulde zich in nevels en wolken om aan het zicht der stervelingen te ontsnappen, en raasde als een brandende komeet door de wereld om aan haar belagers te ontkomen. Maar hoe snel zij ook voortschreed door de ijle lucht en hoe goed zij zich ook vermomde, de vogels van Fangar verloren haar nimmer uit het oog en zo bleef zij in de ijzeren greep van de Antagonist.
Haar wegen voerde haar naar alle landen op de aarde, behalve naar het gezegende Illyriën en de omliggende koninkrijken der Imladros. Want zij wilde niet dat Fangar zou komen te weten waar dat volk woonde, opdat hij hun woonsteden zou vernietigen en hen tot zijn slaven zou maken.
Toch moest het verdorven imperium van Fangar vernietigd worden en Fangar zelf moest naar de hoge troon van Elutharion gebracht worden, waar de Ene over zijn lot moest oordelen. Omdat Eomë van de Imladros hield als een moeder van haar kinderen, kon zij het niet over haar hart verkrijgen om hen de oorlog tegen Fangar in te sturen. Bovendien leefden zij in vrede en onschuld en Eomë wist niet of zij de confrontatie met de walgelijke doem van Urúkil, als zij de zwarte veste tot de grondvesten vernietigd hadden, ooit zouden kunnen vergeten.
Om de Imladros tegen de donkere dreiging uit het noorden te behoeden, schiep Eomë een nieuw ras onder de neowë, de schepselen die ná de Voltooiing van Erda kwamen en verder onder te verdelen zijn in sinkor, zij die intelligentie bezitten, en valkor, zij die gedreven worden door instinct. Zij zouden de soldaten der Imladros zijn, de bewakers van Illyriën, en zij moesten onder de sinkor vallen, want hun geest zou rijk zijn.
Nog altijd omringd door een storm van zwartgevederde vogels, was Eomë afgereisd naar een klein, sprankelend meer dat later bekend zou komen te staan als Lem Nelqualondë, het Meer waar het Water Wit is. Aan de in hoog riet verborgen oevers verborg Eomë zich voor Fangars spionnen, hoewel zij exact wisten waar zij zich ophield, en trok haar penseel uit een rijkversierde leren schede die aan haar gordel hing. Toen concentreerde ze zich en sloot het gekrijs van de kraaien buiten opdat het stil werd in haar ziel. Algauw kwamen wonderlijke visioenen en dromen haar tegemoet en het duurde niet lang voor zij het juiste beeld van de soldaten voor haar geestesoog zag. Maar omgerekend naar aardse begrippen zat Eomë daar jaren achtereen, weggedoken in het riet, en het schijnt dat, toen zij zich weer in haar volle lengte oprichtte, vele van de kraaien grijze veren hadden gekregen van het wachten.
Maar toen was het moment aangebroken om Undiënt te hanteren en zij richtte de punt van de penseel de paarsgekleurde hemel in. En uit de kwast ontsproten duizenden, zo niet tienduizenden lijnen, en sneller als sterren vallen konden schreden zij door het luchtruim.
En om erachter te komen of Fangar in deze noordelijke streken nog meer van de dieren naar zijn zijde had gehaald, daalde zij van de rots af en betrad een schemerig hol. Vervolgens strekte ze haar bewustzijn uit om te zien of er leven was. En opnieuw kwam een warrige nevel van razernij haar tegemoet en rode ogen gloeiden op in de duisternis en diep gegrom was toen in dat hol te horen. En nog voor Eomë zich kon verweren besprong een zestal wolven haar en probeerde haar te verscheuren.
Maar in tegenstelling tot Fangar was Eomë nog wel een onsterfelijke geest en het aardse had geen grip op haar. Toen omsloot zij met haar tedere hand het juweel Ereond dat in haar hals hing en Ereond wierp een fel licht in het hol en de wolven weken jankend achteruit.
Boos om deze corruptie van haar werken liep Eomë naar buiten, maar daar wachtten de gevederde spionnen van Fangar haar op en op dit ogenblik wist Fangar mogelijk al alles wat zij in de uren na hun geestesontmoeting had gedaan.
Gesterkt door de macht van Ereond steeg zij nogmaals op, hulde zich in nevels en wolken om aan het zicht der stervelingen te ontsnappen, en raasde als een brandende komeet door de wereld om aan haar belagers te ontkomen. Maar hoe snel zij ook voortschreed door de ijle lucht en hoe goed zij zich ook vermomde, de vogels van Fangar verloren haar nimmer uit het oog en zo bleef zij in de ijzeren greep van de Antagonist.
Haar wegen voerde haar naar alle landen op de aarde, behalve naar het gezegende Illyriën en de omliggende koninkrijken der Imladros. Want zij wilde niet dat Fangar zou komen te weten waar dat volk woonde, opdat hij hun woonsteden zou vernietigen en hen tot zijn slaven zou maken.
Toch moest het verdorven imperium van Fangar vernietigd worden en Fangar zelf moest naar de hoge troon van Elutharion gebracht worden, waar de Ene over zijn lot moest oordelen. Omdat Eomë van de Imladros hield als een moeder van haar kinderen, kon zij het niet over haar hart verkrijgen om hen de oorlog tegen Fangar in te sturen. Bovendien leefden zij in vrede en onschuld en Eomë wist niet of zij de confrontatie met de walgelijke doem van Urúkil, als zij de zwarte veste tot de grondvesten vernietigd hadden, ooit zouden kunnen vergeten.
Om de Imladros tegen de donkere dreiging uit het noorden te behoeden, schiep Eomë een nieuw ras onder de neowë, de schepselen die ná de Voltooiing van Erda kwamen en verder onder te verdelen zijn in sinkor, zij die intelligentie bezitten, en valkor, zij die gedreven worden door instinct. Zij zouden de soldaten der Imladros zijn, de bewakers van Illyriën, en zij moesten onder de sinkor vallen, want hun geest zou rijk zijn.
Nog altijd omringd door een storm van zwartgevederde vogels, was Eomë afgereisd naar een klein, sprankelend meer dat later bekend zou komen te staan als Lem Nelqualondë, het Meer waar het Water Wit is. Aan de in hoog riet verborgen oevers verborg Eomë zich voor Fangars spionnen, hoewel zij exact wisten waar zij zich ophield, en trok haar penseel uit een rijkversierde leren schede die aan haar gordel hing. Toen concentreerde ze zich en sloot het gekrijs van de kraaien buiten opdat het stil werd in haar ziel. Algauw kwamen wonderlijke visioenen en dromen haar tegemoet en het duurde niet lang voor zij het juiste beeld van de soldaten voor haar geestesoog zag. Maar omgerekend naar aardse begrippen zat Eomë daar jaren achtereen, weggedoken in het riet, en het schijnt dat, toen zij zich weer in haar volle lengte oprichtte, vele van de kraaien grijze veren hadden gekregen van het wachten.
Maar toen was het moment aangebroken om Undiënt te hanteren en zij richtte de punt van de penseel de paarsgekleurde hemel in. En uit de kwast ontsproten duizenden, zo niet tienduizenden lijnen, en sneller als sterren vallen konden schreden zij door het luchtruim.
Hoe de Wereld Scheurde en Wat Erna Gebeurde Verhalen uit de oudste tijden
-
Robin
- Platinum Member
- Berichten: 2438
- Lid geworden op: 17-03-2010 22:46
-
Daniël
- Platinum Member
- Berichten: 3711
- Lid geworden op: 21-02-2010 23:08
Je hebt gelijk, nu ik er op let zie ik heel veel 'en en en'-zinnen die ik wel kan opsplitsen. Thanx.
Hoe de Wereld Scheurde en Wat Erna Gebeurde Verhalen uit de oudste tijden
-
Daniël
- Platinum Member
- Berichten: 3711
- Lid geworden op: 21-02-2010 23:08
De vogels schrokken hiervan en aanvankelijk vreesden zij dat Eomë hen aanviel. Maar toen de lijnen langs hen heen scheerden, raakten zij nog meer in verwarring en enkele gingen de stortvloed van inkt achteraan, terwijl andere de schone Esgolad bleven omringen. Doch, geen enkele van de snelle vogels kon de weggestuurde lijnen bijhouden en algauw verdwenen zij als zwarte stippen aan de horizon.
Nog lang keek Eomë naar de horizon. Daar, in een ver land, zouden de lijnen neerstrijken, zoals zij het wilde, en daar zouden zij zich met elkander verwikkelen en de soldaten vormen die Eomë voor ogen had. En zij noemden hen Ingelwë, wat Soldaten betekent, maar later zouden zij bekend komen te staan als de Elfen. Zij wist helaas enkel dat het ergens in het oosten was waar de Ingelwë gevormd zouden worden en zij durfde hen niet achterna te gaan, uit angst dat Fangar hen zou weten te vinden. Nu konden zij in alle rust wennen aan de wereld om hen heen en leren haar te begrijpen. Maar zodra het kon zou Eomë hen gaan zoeken en hen naar Bar-Urúkil leiden om Fangar van zijn zwarte troon te stoten.
En voor zij weer opsteeg wekte zij een van de slapende soorten van de eldyë, dat is al het leven dat gemaakt is vóór de Voltooiing van de aarde, door op de Sondegalen te blazen, de ivoren hoorn die zij naast Undiënt aan haar gordel had bevestigd. En door de loeiende roep van Sondegalen ontwaakten de meest geëerde onder de bomen, de fantölymae. Deze bomen, zeer groot en imponerend van formaat, reikten ook het fierst van allen met hun takken naar de hemel, want hun oudere broeders en zusters waren al eerder door Elan Elutharion gemaakt in Elyrëa en als eerste door hem met namen bekroond. Zo ontwaakten dus de fantölymae.
En als men goed luisterde kon men de woorden van de noodroep van Eomë onderscheiden van het geschal van de Sondegalen. Groots zijn jullie, oudste onder de eldyë, en fier, eerst genoemden door de Ene. Maar jullie horen nu het geschal van Sondegalen, het instrument dat jullie het meest vreesden, en ik vraag jullie om jullie trots opzij te zetten. Een donkerte dreigt in het noorden van de wereld, die Erda op zal slokken in diens verderfenis. Maak los, jullie geesten, want alleen jullie kunnen mij helpen. De Singolant kunnen mij niet eens horen, want de winden die Fangar over Erda laat razen overschreeuwen mijn stem en alleen Sondegalen is sterker en luider dan de wind. En het geluid van Sondegalen kennen zij niet en zij zouden het duiden als het gebrul van een draak. Stuur jullie geesten over de landen van Erda, want alleen jullie zijn gelijkend aan mij in schoonheid.
En bij het horen van die woorden en het geschal van Sondegalen treurden de fantölymae. Maar hun trouw bleek groter dan hun trots, want zij gehoorzaamden Eomë en ze lieten hun ziel los. En zodra deze het houten lijf verliet, nam ze de wonderschone gedaante aan van een prachtige dryade. In latere tijden werden zij feeën genoemd, toen zij nog maar weinig gezien werden in de wereld. En de dryaden waren gewoon te dansen rond hun bomen, die hun lichamen waren. Maar zodra zij te ver van de bomen raakten, stierf deze af en het verdriet van de dryaden was hierom groot. Dit was het noodlot waartoe Eomë hen geroepen had en in plaats van dansen weenden zij en lieten bittere tranen om de doem die de fantölymae te wachten stond. En op de plek waar hun tranen de zwarte aarde raakten, schoten bloemen uit de grond. Toen vertrokken de dryaden en doolden door de wereld om Eomë te zoeken.
Jaren verstreken eer zij de schone Esgolad eindelijk op het spoor kwamen, in de landen van Nírnen en Bellemariën. En daar ging zij door de luchten met de kraaien achter haar aan. En zij deed denken aan een zwaan die ’s winters voorop vliegt in een vlucht naar het zuiden.
En daar waren de dryaden, wonderschone gedaantes die een warme, gouden gloed uitstraalden, en zij vlogen Eomë tegemoet. En Eomë sprak: “Gaat heen, geesten van de fantölymae, maar niet naar Illyriën, want dan zal mijn verdriet groot zijn.”
Hierna doorspleten de dryaden de zwerm kraaien en zaaiden chaos en verwarring. En chaos heerste en Fangars spionnen raakten verward, want plots zagen zij talloze gedaantes die gelijkend aan elkaar leken.
En ineens vlogen alle schonen een andere richting op en de voorheen zo hechte zwerm raakte verdeeld. En in de verwarring had Eomë een nabij gelegen woud in weten te vluchten en zo ontkwam zij eindelijk aan het boze oog van Fangar.
Nog lang keek Eomë naar de horizon. Daar, in een ver land, zouden de lijnen neerstrijken, zoals zij het wilde, en daar zouden zij zich met elkander verwikkelen en de soldaten vormen die Eomë voor ogen had. En zij noemden hen Ingelwë, wat Soldaten betekent, maar later zouden zij bekend komen te staan als de Elfen. Zij wist helaas enkel dat het ergens in het oosten was waar de Ingelwë gevormd zouden worden en zij durfde hen niet achterna te gaan, uit angst dat Fangar hen zou weten te vinden. Nu konden zij in alle rust wennen aan de wereld om hen heen en leren haar te begrijpen. Maar zodra het kon zou Eomë hen gaan zoeken en hen naar Bar-Urúkil leiden om Fangar van zijn zwarte troon te stoten.
En voor zij weer opsteeg wekte zij een van de slapende soorten van de eldyë, dat is al het leven dat gemaakt is vóór de Voltooiing van de aarde, door op de Sondegalen te blazen, de ivoren hoorn die zij naast Undiënt aan haar gordel had bevestigd. En door de loeiende roep van Sondegalen ontwaakten de meest geëerde onder de bomen, de fantölymae. Deze bomen, zeer groot en imponerend van formaat, reikten ook het fierst van allen met hun takken naar de hemel, want hun oudere broeders en zusters waren al eerder door Elan Elutharion gemaakt in Elyrëa en als eerste door hem met namen bekroond. Zo ontwaakten dus de fantölymae.
En als men goed luisterde kon men de woorden van de noodroep van Eomë onderscheiden van het geschal van de Sondegalen. Groots zijn jullie, oudste onder de eldyë, en fier, eerst genoemden door de Ene. Maar jullie horen nu het geschal van Sondegalen, het instrument dat jullie het meest vreesden, en ik vraag jullie om jullie trots opzij te zetten. Een donkerte dreigt in het noorden van de wereld, die Erda op zal slokken in diens verderfenis. Maak los, jullie geesten, want alleen jullie kunnen mij helpen. De Singolant kunnen mij niet eens horen, want de winden die Fangar over Erda laat razen overschreeuwen mijn stem en alleen Sondegalen is sterker en luider dan de wind. En het geluid van Sondegalen kennen zij niet en zij zouden het duiden als het gebrul van een draak. Stuur jullie geesten over de landen van Erda, want alleen jullie zijn gelijkend aan mij in schoonheid.
En bij het horen van die woorden en het geschal van Sondegalen treurden de fantölymae. Maar hun trouw bleek groter dan hun trots, want zij gehoorzaamden Eomë en ze lieten hun ziel los. En zodra deze het houten lijf verliet, nam ze de wonderschone gedaante aan van een prachtige dryade. In latere tijden werden zij feeën genoemd, toen zij nog maar weinig gezien werden in de wereld. En de dryaden waren gewoon te dansen rond hun bomen, die hun lichamen waren. Maar zodra zij te ver van de bomen raakten, stierf deze af en het verdriet van de dryaden was hierom groot. Dit was het noodlot waartoe Eomë hen geroepen had en in plaats van dansen weenden zij en lieten bittere tranen om de doem die de fantölymae te wachten stond. En op de plek waar hun tranen de zwarte aarde raakten, schoten bloemen uit de grond. Toen vertrokken de dryaden en doolden door de wereld om Eomë te zoeken.
Jaren verstreken eer zij de schone Esgolad eindelijk op het spoor kwamen, in de landen van Nírnen en Bellemariën. En daar ging zij door de luchten met de kraaien achter haar aan. En zij deed denken aan een zwaan die ’s winters voorop vliegt in een vlucht naar het zuiden.
En daar waren de dryaden, wonderschone gedaantes die een warme, gouden gloed uitstraalden, en zij vlogen Eomë tegemoet. En Eomë sprak: “Gaat heen, geesten van de fantölymae, maar niet naar Illyriën, want dan zal mijn verdriet groot zijn.”
Hierna doorspleten de dryaden de zwerm kraaien en zaaiden chaos en verwarring. En chaos heerste en Fangars spionnen raakten verward, want plots zagen zij talloze gedaantes die gelijkend aan elkaar leken.
En ineens vlogen alle schonen een andere richting op en de voorheen zo hechte zwerm raakte verdeeld. En in de verwarring had Eomë een nabij gelegen woud in weten te vluchten en zo ontkwam zij eindelijk aan het boze oog van Fangar.
Hoe de Wereld Scheurde en Wat Erna Gebeurde Verhalen uit de oudste tijden
-
Daniël
- Platinum Member
- Berichten: 3711
- Lid geworden op: 21-02-2010 23:08
Oké, om het weer even op te frissen: de verhaallijn is tot nu toe eigenlijk heel simpel, maar je moet even door de overvloed aan namen heen kijken.
1. Fangar, de voormalig echtgenoot van Eomë, heeft in het noorden van de wereld zijn vesting Bar-Urúkil gebouwd, waar hij voorbereidingen treft om met zijn leger van Ganten en draken de gehele aarde te veroveren en het rijk Illyriën, waar de Imladros wonen, te vernietigen.
2. Eomë heeft nu de locatie van Bar-Urúkil ontdekt, maar Fangar is van haar aanwezigheid daar te weten gekomen en laat haar nu omringen door zijn gevederde spionnen.
3. Om de Imladros tegen Fangar te beschermen, creëerde Eomë de Elfen (of Ingelwë), wier levensvormen ze naar het oosten van de wereld stuurde, waar ze buiten het oog van Fangar om op konden groeien om tenslotte de wapenen op te nemen tegen Fangar.
4. Eomë heeft nu haar spionnen afgeschud met de hulp van de dryaden, die sprekend op haar lijken waardoor ze de kraaien in verwarring wist te brengen. Deze dryaden zijn echter de zielen van de Oudste Bomen en zodra deze ziel te ver van het lichaam, de boom, afdwaalt, sterft de boom af. (Dit is maar bijzaak voor het verhaal though).
Oh en misschien even ter verduidelijking van het geestenras een vergelijking naar De Silmarillen:
Esgolant (dat is Eomë) = Valar
Singolant (de mindere geesten) = Maiar
Helpt dit?
1. Fangar, de voormalig echtgenoot van Eomë, heeft in het noorden van de wereld zijn vesting Bar-Urúkil gebouwd, waar hij voorbereidingen treft om met zijn leger van Ganten en draken de gehele aarde te veroveren en het rijk Illyriën, waar de Imladros wonen, te vernietigen.
2. Eomë heeft nu de locatie van Bar-Urúkil ontdekt, maar Fangar is van haar aanwezigheid daar te weten gekomen en laat haar nu omringen door zijn gevederde spionnen.
3. Om de Imladros tegen Fangar te beschermen, creëerde Eomë de Elfen (of Ingelwë), wier levensvormen ze naar het oosten van de wereld stuurde, waar ze buiten het oog van Fangar om op konden groeien om tenslotte de wapenen op te nemen tegen Fangar.
4. Eomë heeft nu haar spionnen afgeschud met de hulp van de dryaden, die sprekend op haar lijken waardoor ze de kraaien in verwarring wist te brengen. Deze dryaden zijn echter de zielen van de Oudste Bomen en zodra deze ziel te ver van het lichaam, de boom, afdwaalt, sterft de boom af. (Dit is maar bijzaak voor het verhaal though).
Oh en misschien even ter verduidelijking van het geestenras een vergelijking naar De Silmarillen:
Esgolant (dat is Eomë) = Valar
Singolant (de mindere geesten) = Maiar
Helpt dit?
Hoe de Wereld Scheurde en Wat Erna Gebeurde Verhalen uit de oudste tijden