Het heeft nog geen titel verder. En ik ga verder nog niet zo veel vrijgeven. 't kan ook nog best veel kanten op nu, hoewel ik het globaal al heb uitgewerkt :] dit eerste stukje is ook onder voorbehoud van wijzigingen ;p
----------
Eigenlijk ben ik gewoon blij met hoe het leven is. Tevreden kijk ik omhoog naar de glanzende wolkenkrabber waar ik langsloop, terwijl ik luister naar het rumoer van de stad. Het was een goed idee om hier naartoe te verhuizen, in het dorp voelde ik me gewoon niet op mijn plaats. Bovendien zag ik daar te vaak dezelfde mensen, die ik niet eens aardig vond. Een nieuw leven beginnen is hier makkelijk te verwezenlijken: niemand die op je let, niemand die je beoordeelt op je keuzes, niemand die roddels over je heeft. De gebruikelijke blikken uit het dorp zijn hier in geen velden of wegen te bekennen. Iedereen leeft eigenlijk toch langs elkaar heen. De mensen begroeten elkaar niet, ze kennen hun eigen buren niet eens. Ken ik niet, niets mee te maken. Dat zou wel eens een echte stadse slagzin kunnen zijn. Precies wat ik wil.
“Zodra je een nieuwe baan hebt gevonden gaan we winkelen. Deze dorpse kleding kan hier echt niet.” Aan mijn rechterkant duwt mijn vrouw, Sarah, de buggy voort. Jordan lijkt vooral geïnteresseerd te zijn in de miniatuurtaxi die hij over zijn schoot heen en weer rolt. Ondertussen maakt hij zachte, brommende geluidjes. Het is alweer jaren geleden dat ik haar ontmoette, zomaar, in het dorp. Twee jaar terug besloten we dat we een kind wilden; de uitwerking van dat idee is bijzonder goed gelukt.
“Ja, ja,” zeg ik, terwijl ik controleer of mijn portemonnee nog in mijn achterzak zit. Ik zucht, leg mijn arm om Sarah heen en geef haar een kus op haar kruin. Ik sluit een enkele seconde mijn ogen, rust. De liefde die ik in deze vrouw vond is niet te vergelijken met iets anders op deze flinke aardbol. Vanaf het prille begin tot op dit ogenblik heb ik van haar gehouden zoals ik nooit van iemand anders zal houden. Met haar hoop ik de rest van mijn leven door te brengen, of dat nou in de stad is of niet. Ja, voor haar zou ik zelfs weer terug naar het dorp gaan.
Op het moment dat ik weer naar voren kijk, kijk ik recht in de felblauwe ogen van een meisje met eveneens felrode lippen, dat in de tegengestelde richting loopt. Meteen went ze gegeneerd haar gezicht af. Ik glimlach tot ze voorbij is, maar zorg dat we meteen de eerstvolgende hoek omslaan. Haar ogen lijken nog een aantal seconden in mijn rug te priemen.
