Terugkeer naar een nieuwe wereld

Frank · Bericht door **Frank** » 02-10-2011 22:52

Dit is het eerste hoofdstuk van een soort van apocalypsverhaal. Laat me weten wat jullie ervan vinden, meerdere hoofdstukken volgen.

Licht. Oogverblindend wit licht. Zo anders dan het rustgevende schijnsel van daarnet. En lawaai. Indringend, zwermend, krijsend in mijn hoofd. Alsof ik gevangen ben in een bel van ruis. Het zwelt aan en neemt weer af, valt terug in de stilte, en komt dan weer terug. Tot het ondragelijke neemt het toe, tot ik bijna gek word van het geraas. En dan neemt het weer af. Het licht dimt. Het blijft afgrijselijk fel, maar ik durf mijn oogleden iets open te doen. Verkeerde beslissing. Het lawaai neemt verschrikkelijk toe, en ik sluit mijn ogen weer, hopend op de zalige rust van daarnet. De ruis lijkt ietsje af te nemen. Maar het keert heftiger terug. En in plaats van weer stiller te worden blijft het maar doorgaan, harder en harder, een gekmakende galm. In paniek sper ik mijn ogen wijd open. Pijn. Alsof ik mijn ogen al een hele tijd niet heb gebruikt.

Boven me hangt een tl-buis. Een ondraaglijk fel licht schijnt in mijn ogen. Maar ik blijf ze open houden. Ik durf niet terug te gaan naar de ruis die nu aan het afnemen is. Langzaamaan wordt het licht minder fel. Ik probeer mijn hoofd op te tillen. Een felle steek door mijn nek. Maar ik zet door. Ik kijk naar beneden, langs mijn voeten, die onder het deken waar ik onder blijk te liggen uitsteken. Ik kan de leuning zien van een lege stoel aan de andere kant van de kamer. het geel van de stoel steekt af tegen de blauwe muur. Al wat mnder stroef draai ik mijn hoofd naar rechts. Bloemen. Ik weet niet veel van bloemen. Deze zijn paarsachtig gekleurd. Misschien komt dat doordat ze dood zijn. Iemand zou ze moeten verversen. Onder de bloemen staan enige kaarten. Ik probeer mijn rechterarm op te tillen. Langzaam gaat mijn arm omhoog. Het voelt raar. Normaal doet je lichaam gewoon wat je wilt, maar alles lijkt nu langzamer te reageren op je gedachten. Alsof je bijna bent vergeten hoe het ook al weer werkte. Mijn arm bereikt het dichstbijzijnde kaartje. Ik probeer het te pakken, maar gecoördineerde acties gaat zo te zien nog niet. Ik stoot het kaaartje om. Toch, geïnteresseerd, vraag ik me af wat erop staat. Er zit niets anders op om te gaan staan.

Ik beweeg mijn voeten. Lanzaam probeer ik het gevoel in mijn ledematen terug te krijgen. Ik hervind de controle over mijn lijf. Ik schuif mijn deken weg en probeer recht op te zitten. Alles wordt zwart voor mijn ogen, maar ik gooi mijn benen van het bed af. De aanraking met de warme vloerbedekking doet pijn aan mijn voetzolen. Ik probeer langzaam meer gewicht op mijn voeten te zetten. Het gaat. Ik schuif van mijn bed af en probeer te balanceren. Ik blijf staan, maar wankel alle kanten op. Langzaam buk ik door mijn knieen en pak ik de gevallen kaart op. Ik vouw hem open. "Word wakker, ga naar buiten, en adem de vrije lucht, word wakker, leef." Ik kijk rond. Ik sta in een ziekenhuiskamer. Links van me is een deur. Ik vraag me af waar de dokter is, of een verpleegster. Nouja. Ik zal ze wel in de gang tegenkomen. Ik mag degene die deze kaart heeft geschreven niet teleurstellen. Ik wankel naar de deur en doe hem onhandig open. Ik loop de gang op. Links van me is een bali zonder mensen erachter, rechts van me is de lift. Ik heb geen idee op welke verdieping ik zit, maar ik denk dat ik naar de begane grond moet voordat ik naar buiten kan. Ik druk op het liftknopje. De deuren openen meteen en ik wankel naar binnen. Even zitten. De deuren sluiten. Ik krijg een benauwd gevoel en druk snel op de knop die "BG" aangeeft. Gelijk openen de deuren zich. Juist. Ik was dus al op de begane grond. Naar de bali dan maar. Er liggen scherven op de grond, een opgedroogde koffievlek ernaast. Ik ben langs de bali gelopen en volg de bordjes "Exit". Ik weet dat ik langzaam loop, maar ik ben te moe om harder te gaan. In de ontvangsthal liggen overal scherven. Ik moet zorgvuldig mijn voeten plaatsen. Ik realiseer me nu pas dat ik niets dan een pyjama aan heb. De draaideuren gaan te snel voor me. Gelukkig draaien ze niet door als ze je enkels raken. De tegels voor het ziekenhuis voelen koud aan. Lekker koel. Ik kijk naar de grijze lucht, adem diep in, en besluit om ergens te gaan zitten. Ik plof neer op het dichtstbijzijnde bankje, en val weg in een diepe slaap.

DaniÃ«l · Bericht door **DaniÃ«l** » 03-10-2011 00:08

Het eerste wat me opviel was de nogal paradoxale titel: 'Terugkeer naar een nieuwe wereld'. Een terugkeer insinueert een vertrouwde situatie, waarin het woord 'nieuw' dus nogal paradoxaal is. Maar misschien heb je dat expres gedaan?

Over het verhaal zelf: tweede alinea bevat nogal wat slordigheidsfoutjes. Moet je zelf maar even doorlezen, dan haal je ze er zo uit.

In de derde alinea begin je heel veel zinnen met 'ik'. Dat is natuurlijk een verraderlijke valkuil wanneer je vanuit dit perspectief schrijft, maar ik raad je aan om niet drie zinnen achter elkaar met 'ik' te beginnen. Dan krijg je snel zoiets van: 'Ik deed dat. Ik deed dit, etc.'

Verder moet ik zeggen dat je heel goed gevoelens kan omschrijven. Pijn e.d.

Ben wel benieuwd naar het verhaal. Kan me voorstellen dat het moeilijk is om origineel te blijven met apocalyptische scenario's, maar kom maar op met meer

Ik zie trouwens dat je je al een jaar geleden hier geregistreerd had! Waar was je al die tijd

?

Oh en: Links van me is een bali zonder mensen erachter

Melona schreef:balie*

Frank · Bericht door **Frank** » 03-10-2011 08:10

Baliefaal.

Ik wilde juist een soort van duidelijk maken dat de ik-persoon erg in zich zelf gekeerd is, hij wordt immers net wakker uit een coma. De omgeving wordt niet duidelijk beschreven omdat hij zijn hoofd daar niet bij heeft, en wat betreft de titel; De wereld die hij verliet toen hij in een coma raakte is aangrijpend veranderd. De paradox was met opzet.

Ik ben van mening dat genialiteit draait om het zoeken naar vreugde. 8 maanden geleden vond ik. Dus ik schreeef wat minder. Maar het wordt weer tijd om weer te proberen.

Nienke · Bericht door **Nienke** » 03-10-2011 12:10

Het enige wat ik me een beetje afvraag is als hij net ontwaakt uit een coma.. Zijn mensen die in een coma liggen niet helemaal aangesloten op allemaal apparatuur of op zijn minst slangetjes om voedsel toe te dienen, vocht enzo?

Frank · Bericht door **Frank** » 03-10-2011 18:39

Goed punt. Maar alle mensen zijn ook weg, dus misschien is er wel een reden dat hij daar zonder iets ligt... Volgend deel volgt snel.

DaniÃ«l · Bericht door **DaniÃ«l** » 03-10-2011 19:05

Doet me sterk denken aan 'The Day of the Triffids', nu je het zo zegt

Frank · Bericht door **Frank** » 03-10-2011 20:33

Alleen dan zonder de dodelijke planten. Maar... ja.

Melona · Bericht door **Melona** » 03-10-2011 23:23

Inderdaad wat slordigheidsfoutjes die je misschien na kan kijken. Voor de rest vind ik het van de ene kant interessant, ben benieuwd wat er verder komt, maar van de andere kant een beetje cliché (wakker worden in een ziekenhuis waar niemand is is wel vaker gebruikt..)

ennn ik vind inderdaad ook dat je de emoties best goed beschrijft

had jij je al voorgesteld op het voorstel-subforum ooit? kan het zo direct niet terugvinden namelijk :p

Robin · Bericht door **Robin** » 04-10-2011 07:26

Interessant. Gek dat alles het nog doet, zonder mensen.

Ik zie verder geen dingen om te verbeteren.

Frank · Bericht door **Frank** » 04-10-2011 16:26

Ik kan me herinneren dat ik me een tijd geleden heb voorgesteld, maar kan het zelf ook niet meer vinden, dus ik stel me zo wel nog een keer voor

Allereerst deel 2:

Toen ik wakker werd was het al donker. Het is zo'n diepe, duistere, verstillende en verstikkende nacht zonder maan, zonder sterren en zonder enige verlichting. Zelfs de straatverlichting is niet aan. Vreemd. Een nachtelijk briesje waait over het plein en bladeren verdwijnen ritselend in de schaduwen. Ik voel me verkleumd tot op het bot, maar voel er niets voor om weer terug te keren naar het ziekenhuisbed. Die ruimte, die me doet denken aan mijn motorisch falen, wil ik liever niet zien. Ik word liever niet herinnert aan mijn mislukkingen. Zonder er verder over na te denken loop ik het trapje naar het trottoir af, kijk een keer om naar het verduisterde ziekenhuis, en begin de weg af te lopen. Op dat moment voel ik een zeker gevoel van vreugde. Het idee dat ik kan doen wat ik wil, hoe idioot het ook klinkt en hoe catastrofaal het ook afloopt, geeft me op een of andere manier zo'n gevoel van vrijheid, dat ik meen alles te kunnen in deze nachtelijke wereld, waar klaarblijkelijk geen ander wezen zich waagt.

Het doet me denken aan een gesprek dat ik ooit had met een gelovige klasgenoot. Ik vroeg hem hoe hij ooit in god kon geloven met al die onrecht op aarde. Zijn antwoord maakte veel indruk op me; "God heeft ons, in plaats van ons dom te houden in een paradijs, een vrije wil gegeven, in de hoop dat we ons eigen paradijs maken." Sinds dat gesprek heb ik meer respect gehad voor de vrije wil, hoe raar dat ook klinkt. Ik had daarvoor het gevoel dat wat een mens ook doet, men altijd weer terugvalt in de krater waar men begon. Misschien ga ik nog een keer terug naar school. Als ik erachter kom waar ik ben.

De weg eindigt in een T-splitsing. Aan de andere kant van de weg staat een oud huis met groene raamkozijnen. Het huis verschuilt zich achter bomen in de voortuin. Mijn voeten worden koud, ik besluit op zoek te gaan naar een bron van warmte. Rechts of links? Instinctief ga ik linksaf. Bij twijfel altijd linksaf. Je moet ergens in geloven. De weg die ik volg gaat omhoog. links van me staan dichte bosjes en bomen, waarschijnlijk een stadsparkje waar patiënten naar kunnen kijken vanuit de derde verdieping. Aan de rechterkant van de weg staan rijtjeshuizen. Geen licht achter de ramen. Na ongeveer tweehonderd meter gelopen te hebben zie ik in de verte een lichtpuntje aangaan. Me verheugend op menselijk contact ren ik naar het licht toe. Het gaat echter na enkele seconden weer uit. Ik sta nu stil bij een groot gebouw aan de rechterkant van de weg. Misschien kan ik van bovenaf meer zien. Ik loop naar de ingang van het gebouw. De deuren staan wijd open, en ik loop naar binnen. Aan de kluisjes overal te zien is het een school. Eigenlijk heb ik een zaklamp nodig, denk ik bij mezelf. Gelukkig vind ik de trap omhoog betrekkelijk snel. Het gebouw lijkt op een heel brede ronde toren, bekleed met glas. Langzaam loop ik naar boven, erop lettend dat ik niet struikel over de traptreden, die behoorlijk hard aanvoelen voor mijn geïrriteerde voetzolen. Bovenin het gebouw brandt licht. Ik hoor pratende mensen. Onder aan de trap sta ik stil om te luisteren. 'Geef me die fles eens door!', roept een stem. Twee andere stemmen lachen en even later klinkt het geluid van een glas dat volgeschonken wordt. 'Je vader zou zich voor je schamen!', roept een stem, waarop de eerste antwoordde: 'Maar hij is hier niet, of wel? Hij komt nooit meer terug!', waarop een onaangename stilte volgde. Enkele seconden later zegt een meisjesstem: 'Jij hebt genoeg gehad.' Enkele seconden later hoor ik het geluid van voetstappen. Het meisje liep naar de trap. Ik blijf staan, net wetend of ik me zou moeten verstoppen of juist in de openbaarheid zou moeten treden. Ik voel me een indringer in dit ongemakkelijke moment. Het meisje komt naar beneden met enkele flessen halfvolle wijn. Ze loopt langs me heen, zonder dat ze me ziet. Aan de andere kant van de hal waar ik in sta zet ze de flessen neer. Mijn keel voelt ruw, ongebruikt. Alsof ik hem al tijden niet heb gebruikt. En misschien is dat wel zo. Het meisje heeft me nog niet opgemerkt en loopt terug naar de trap. Als ze weer bijna langs me loopt pak ik haar hand. 'Goedenacht.'