De Limlichten

[Frank]

Ah! Maar nu begin ik me af te vragen waarom het "De limlichten" heet. Ga alsjeblieft snel door met je chroniek...

[Daniël]

Prima, hier het volgende stukje


De Elfen bevonden zich voor het grootste gedeelte in de zuidelijke wouden, die zij omdoopten tot Valiulf en Valithien. De meeste van hun steden waren ofwel door de Ganten en Smogë vernietigd, ofwel door de woeste bevingen waarmee de Scheuring van de aarde gepaard ging. Op de ruïnes van hun eens zo welvarende rijk bouwden zij nieuwe steden. De mooiste en grootste onder hen was Nasciliath, de Schoonste, ook Eleth-Ezym genoemd, wat Witte Bloem betekent. En in Valithien was dit Vialora.
De Smogë keerden zich instinctief tegen de Ganten, want zij hadden in de Oorlog gezien hoe machtig hun volk eigenlijk was en dat zij vele malen sterker waren dan de Ganten. En dus lieten zij zich niet langer behandelen als rijdieren van de Ganten en trokken oostwaarts het fonkelende woud Crys Galeth binnen. De wouden van Valiulf en Crys Galeth waren van elkaar gescheiden door de rivier de Silëval.
Maar de Elfen staken dikwijls deze rivier over en zwierven dan door de uitgestrekte bossen van Crys Galeth. En zo kwam het dat zij soms geconfronteerd werden met een draak. Maar de toorn van de Smogë was geblust in hun afkeer van de Ganten en zij keken nog enkel met bewondering naar de Elfen en hun woonsteden. En toen de Elfen dat zagen waren zij ontroerd en zij vergaven de Smogë hun misdaden. Vanaf dat moment leerden de Elfen aan de Smogë hun taal en hun wijsheden en hun intelligentie groeide.
Na verloop van tijd ontdekten de draken een verborgen zintuig. Zij leerden hoe zij hun gedachten aan de Elfen bekend konden maken, namelijk door een spirituele verbinding te openen die enerzijds begon in hun hersenen en anderzijds eindigde in het brein van de luisteraar. Via deze verbinding stroomden hun gedachten en zo kwamen de Elfen nog veel meer over de Smogë te weten. Een hechte vriendschap tussen de Elfen en de draken was geboren.

[Melona]

- geblust
> leuke woordkeuze :p

verder geen opmerkingen

[Daniël]

Volgende stukje:

De Khazedrim, Dwergen, waren naar de Nevèlad gevlucht en bouwden hier de Zalen van Holothrim en de stad Kazeth-mar. In de Bergen van Nevel groeven zij vele gangen, want ondergronds voelden zij zich meer op hun gemak dan onder de blote hemel. En zij ontdekten dat de Nevèlad rijk was aan vele delfstoffen en edelstenen.
Een van de Dwergen, genaamd Dilochim, was ijveriger en onrustiger dan de rest. Hij was het die diep in de aarde een kamer vol grootse diamanten vond. Maar er was geen dwerg die zo diep durfde te gaan als hij, want er gingen verhalen de ronde over een verschrikkelijke demon die mijlen diep onder de grond leefde en alles weg schroeide wat hij op zijn pad tegenkwam. Dus Dilochim was alleen. Maar om te bewijzen dat wat hij gevonden had echt bestond, hakte hij drie diamanten in de vorm van een ster uit en nam ze mee naar Kazeth-mar. Verwonderd verzamelden de Dwergen zich om Dilochim en zijn diamanten. Toen kreeg de dwerg zijn volk wel mee naar de diamanten kamer, maar toen zij eenmaal aan waren gekomen bij de tunnel die er naar toe leidde, zagen zij dat deze ingestort was. En hoe zij ook zochten, de kamer met de diamanten vonden zij nimmer terug.
Dilochim kreeg vele kinderen, maar slechts enkele namen zijn door de era’s heen onthouden gebleven. Twee daarvan waren Borochim en Agochim, de oudste en de jongste zoon. Borochim trouwde met een van zijn zusters en kreeg ook weer kinderen, waaronder het meisje Astrith. Dilochim stierf onverwachts tijdens een instorting van de mijn. Onder de zonen van Dilochim ontstond onenigheid over het gegeven wie de Diamanten van Dilochim mocht erven. Dwergen waren van nature al opvliegend en conflicten en geschillen waren geen vreemd verschijnsel in hun cultuur. Vooral om vrachten ijzer of andere metalen werd vaak getwist.
Om de Diamanten van Dilochom ontstond echter een zeer gemene strijd, waar geen wapens maar vele listigheden aan te pas kwamen. Zo duwde Borochim Erethochim in een afgrond en werd Filochim op miraculeuze wijze door een steenlawine bedolven. Uiteindelijk bleven enkel de Oudste en de Jongste over, en al hun zusters. Aangezien geen van de twee de ander met sinisterheden wist te doden, besloot Borochim zijn intrek in de Paladeo Archulas te nemen, de Archicaanse Heuvels, samen met zijn vrouw Araladia en zijn dochter Astrith, maar niet voor hij in het holst van de nacht de felbegeerde diamanten had gestolen.
Na dit gebeuren ontstond het Geslacht van Borochim en het Geslacht van Agochim en een eeuwenlangdurend conflict betreffende de Diamanten van Dilochim.

[Daniël]

En nog een stukje voor de ongeduldige lezer:

Een tijd lang was er vrede in de Westelijke Landen op de Avidèl en de vrije volkeren groeiden snel. Dit leidde ertoe dat de Elfen grotere gebieden van het zuiden gingen bevolken. In die tijd was Valiant Vorst van Nasciliath. Hij had twee broers: Bélanor en Lunorir, de Vorst van Vialora. Bélanor vertrok met zijn gevolg naar de groene laagvlakten van El-Orduïl, ten westen van Valiulf, en bouwde er enkele nederzettingen waarover hij zijn volk verspreidde.
Intussen, ver in het noorden, was Agorkil de kwade dwergenvorst van Agohir geworden. Vroeger was hij een krachtig man geweest en onder zijn naam was de mijn met vele zalen en tunnels uitgebreid. Maar nu leidde hij een teruggetrokken leven in het Huis van Dilochim. In de berg Aresbor was zijn stad in de loop der eeuwen uitgehakt en was een welvarende plaats geworden. De Mijnen van Nevèlad strekten zich tot diep in de bergen uit en er werden vele diamanten gevonden die de Dwergen geluk en weelde verschaften.
En toen, op een dag, verscheen Agorkil op de drempel van zijn huis en rondom hem verzamelde zich een grote menigte. Men zag dat hij vroeg oud was geworden: zijn huid was gerimpeld en onder zijn ogen waren donkere kringen ontstaan. In zijn ogen was droefenis te lezen, want hoewel in de Mijnen vele diamanten werden gevonden, was geen van de stenen zo schoon als de Diamanten van Dilochim, die gevonden waren in een geheime kamer, diep onder de bergen. En hij verlangde erg naar deze rijkdom, want zonder haar kon hij niet leven.
En hij zei tot zijn volk: ‘Laten wij onze stad verlaten en opzoek gaan naar de echte schatten van de bergen. Wij vinden hen in de heuvels van het land in het westen bij de dieven die hen zich hebben toegeëigend. Pas dan zullen wij echt gelukkig zijn en pas dan zal Kazeth-mar de rijkste stad op aard zijn.’
En omdat zijn volk zag dat hij zou komen te overlijden als men niet aan zijn bevel gehoor deed geven, rukten zij allen uit en vertrokken naar de Paladeo Archulas om naar de stad van Agochims broer te zoeken, Borolanth, waar de dieven en het uitschot der Dwergen woonden. Onderweg werden zij geconfronteerd met de draak Varûzim, die uit Crys Galeth was verbannen, en hij sloot zich bij hen aan. Na veertig dagen kwamen zij eindelijk in Borolanth aan en zij staken haar in brand aangezien zij de fakkel van Varûzim bij zich hadden. En toen de verdedigingswerken brandden trokken de Agochim de stad binnen en doodden vele Borochim met hun vlijmscherpe bijlen. Zij die om genade smeekten werden naar het duistere Drysmëwold verbannen. Het was Ordavil die de drager van de Diamanten, de erfgenaam van Borochim, doodde en hem de Erfenis ontnam. Trots bracht hij deze weelde terug naar zijn meester in Kazeth-mar. En toen Agorkil de diamanten aanraakte, verdwenen de rimpels op zijn huid en plots was hij weer jong en in zijn ogen ontstond een fonkeling van vreugde. Vanaf toen werd Kazeth-mar een grootmacht in de nog jonge tijden van de wereld en zij was zelfs rijker dan de steden der Elfen.
Slechts één dwerg wist met zijn gevolg aan het noodlot van de Agochim te ontsnappen. Zijn naam was Helmer en hij reisde naar het zuiden, want hij had gehoord dat daar een vriendelijk volk in vrede en rijkdom leefde. Aldus zochten Helmer en de zijnen hun heil in Valiulf en zij verkregen er onderdak en altijd voldoende voedsel en luxe. Maar in wederdienst moesten zij de Elfen edelstenen geven, want ook dit ras verlangde inmiddels naar de pracht van fonkelende stenen. Daarom bouwde Helmer de Hamergond, in de buurt van de plaats waar Lunorirs voorvaderen lang geleden naar Valithien waren vertrokken. En tot op de dag van vandaag zijn de mijnen daar nog steeds en nog steeds werken Helmers afstammelingen in de duistere tunnels diep onder de aarde.

[Robin]

Ik vind het een beetje moeilijk om me op het stukje te concentreren. Ik weet niet waar dat aan ligt.

"Slechts één dwerg wist met zijn gevolg aan het noodlot van de Agochim te ontsnappen. (...) Aldus zochten Helmer en de zijnen hun heil in Valiulf": dat lijkt tegenstrijdig te zijn.

[Daniël]

Ik vind het een beetje moeilijk om me op het stukje te concentreren. Ik weet niet waar dat aan ligt.

Hm, ik ook niet. Misschien ligt het aan jou ?

"Slechts één dwerg wist met zijn gevolg aan het noodlot van de Agochim te ontsnappen. (...) Aldus zochten Helmer en de zijnen hun heil in Valiulf": dat lijkt tegenstrijdig te zijn.

Maar dat is het niet. Is het zo storend?

[Robin]

Ik vind het een beetje moeilijk om me op het stukje te concentreren. Ik weet niet waar dat aan ligt.

Hm, ik ook niet. Misschien ligt het aan jou ?

Volgens mij wil je heel veel vertellen, waardoor het minder makkelijk weg leest.

"Slechts één dwerg wist met zijn gevolg aan het noodlot van de Agochim te ontsnappen. (...) Aldus zochten Helmer en de zijnen hun heil in Valiulf": dat lijkt tegenstrijdig te zijn.

Maar dat is het niet. Is het zo storend?

Oh, wacht, ik had niet gezien dat er "met zijn gevolg" achter stond.

[Daniël]

Ik vind het een beetje moeilijk om me op het stukje te concentreren. Ik weet niet waar dat aan ligt.

Hm, ik ook niet. Misschien ligt het aan jou ?

Volgens mij wil je heel veel vertellen, waardoor het minder makkelijk weg leest.

Ah, ik zal nog eens naar het stuk kijken.

"Slechts één dwerg wist met zijn gevolg aan het noodlot van de Agochim te ontsnappen. (...) Aldus zochten Helmer en de zijnen hun heil in Valiulf": dat lijkt tegenstrijdig te zijn.

Maar dat is het niet. Is het zo storend?

Oh, wacht, ik had niet gezien dat er "met zijn gevolg" achter stond.

Ik dacht al ^^

Next piece:

Vanaf de Grote Scheuring van de aarde, leefden de Ganten op de Avidèl in het Westen, waar later de Landen van de Mensen zouden komen te liggen. Net als in de rest van het westelijk deel van het continent, bedekten dichte wouden de kuststreken en de dieper landinwaarts gelegen domeinen. Hier maakten de Ganten dankbaar gebruik van, want zij waren door de oorlog ernstig verzwakt en de Elfen maakten uit wraak jacht op hen.
In het begin hielden de Ganten zich enkel op in het noordwesten, goed beschermd achter woeste bergketens en verborgen in nevelige bossen. Hier leefden zij even ongelukkig als voorheen in armoede en erbarmelijke omstandigheden. Omdat zij van nature slechte jagers waren, lomp en traag, leden zij vaak honger. Van het bedrijven van ambachten hadden zij geen verstand en zij beschikten niet over genoeg intelligentie om zich te organiseren en steden te bouwen.
Desondanks bleven zij machtige creaturen, die onder leiding van een intelligent brein veel schade konden aanrichten.
De Era’s van de Nieuwe Tijd worden gekenmerkt door hun vergankelijkheid, in tegenstelling tot het Begin der Tijden dat eeuwig scheen te duren en waar de tijd slechts langzaam verstreek. De eerste zestal eeuwen van de Eerste Era op de Avidèl wordt de Wegstervende Echo genoemd, omdat in deze tijd de kreten en bevingen van de Oorlog om de Limlichten en de daaropvolgende Scheuring uitraasden en wegstierven.
Maar de vrede kon niet eeuwig bewaard blijven en de kwade machten uit de Violath Limëlas waren nimmer geheel verslagen. Het was in deze tijd dat Fangar de voornaamste van zijn dienaren, voorheen een Delgolad, naar de Galen-Golanti in Ringdor stuurde, de Groene Vlakten der Geesten. Hier rees Lan-Elderil tot in de hoge hemel, het paleis waar Eomë en haar kinderen huisden.
Vele Delgolant in Ezö misten Eomë, geliefd onder de Stadsgeesten, en rouwden om haar lot. Sommigen vroegen Elan Elutharion om naar Ringdor te mogen afdalen om haar te dienen. Elutharion gaf allen toestemming die zich tot hem wenden, maar hij waarschuwde hen dat beneden, of zij zich nu in Ringdor of in Erdacros bevonden, altijd het sinistere gevaar van Fangar en de zijnen loerde.
Desondanks vertrokken deze Delgolant naar Ringdor en zij werden vanaf toen de Duxgolant genoemd, de Geestenherders. Nu was het zo dat de geesten van de stervelingen in Erdacros na de dood van het lichaam naar de Galen-Golanti vlogen en daar in vrede en geluk zouden wachten op het einde van de aarde. Het was de taak der Duxgolant hen te ontvangen in Ringdor, voor hen te zorgen en hen te beschermen.
De voornaamste onder de dienaren van Fangar was Svar, beter bekend als Zwart. Hij was het die door Fangar naar Eomë gestuurd werd. Aldaar knielde Zwart neer voor de machtige troon van de overgebleven Esgolad en hij toonde berouw voor zijn wandaden. Maar achter dit sinistere web dat hij voor de ogen van Eomë spande, broeide nog altijd de duisternis in zijn geest. Ondanks alles wat Zwart in dienst van Fangar gedaan had, voelde Eomë toch medelijden voor hem – in haar ogen een verslagen man. En bovendien kende zij Zwart als Delgolad en zij had goede tijden met hem beleefd, tot hij in de ban raakte van Fangars macht. En dus was zij bereid zijn berouw te accepteren en zij stelde Zwart aan het Hof van Lan-Elderil.

[Frank]

Blijft mooi beschreven, maar ik word een beetje verward door al die nieuwe namen en streken... Kan je nog een schemaatje sturen?