Anyways, misschien weten sommigen van jullie wel dat ik ooit een heeeeeeel lang verhaal heb geschreven. Nou, dat verhaal is dus veel te gecompliceerd geworden, met te veel bijzaken en dingen die helemaal niet logisch zijn en de verhaallijn alleen maar lastiger maken.
En de meesten weten ook wel, dat ik hier een tijdje stukjes uit een ander werk, Versus, heb gepost.
Point is dat ik nu dus ga beginnen aan een nieuw werk waarin ik ideeën en concepten uit beide werken (Versus en dat heeeeele lange verhaal) gebruik. Ik denk dat dit wel opnieuw de titel Versus zal dragen, maar daar ben ik nog niet helemaal zeker van.
Hoe dan ook: ik ben vandaag begonnen met het schrijven van de mythologie van de wereld waarin Versus zich afspeelt. Deze mythologie had ik eerder al grotendeels op papier gezet, maar heb ik nu enigszins aangepast, vooral het Begin der Tijden-stuk. Wie bekend is met de Silmarillion zal waarschijnlijk wel de stijl herkennen en misschien ook enkele elementen uit de mythologie, maar ja, het is nu eenmaal best moeilijk om origineel te blijven met dit soort schrijfsels.
Anyway, ik zal beginnen met het posten van de hoofdstukken Estorenion en Seporogion. Alles is vrij beknopt beschreven. Dat wil zeggen dat ik weinig namen noem van specifieke personages die een grote rol spelen in een oorlog of iets dergelijks. Het is dus een synopsis van de hele historie van die wereld in een pagina of twintig wat ik later wil gaan uitbreiden tot een heel boek a la de Silmarillion.
Straks komt hier de eerste pagina.
EDIT: ik zal hieronder nog even de structuur weergeven waarin deze synopsis is ingedeeld. Het werk zoals het later moet worden gaat trouwens De Limlichten heten.
I. Estorenion
Over Elan Elutharion en de Delgolant en de schepping van de hemellanden en de aarde
II. Seporogion
Over de aarde in het Begin der Tijden en de Oorlog om de Limlichten
III. Novareliën
Over de eerste Era's van de Nieuwe Tijd in de Landen op de Avidèl
IV. Apocaliën
Over de laatste Era's en de Luchtschepenoorlog die een einde aan de aarde bracht
I. Estorenion
Over Elan Elutharion en de Delgolant en de schepping van de aarde
In den beginne was er enkel Ledigheid, mijlen breed niets anders dan Leegte. En in die Leegte leefde een intelligent creatuur dat geen naam had maar later Elan Elutharion genoemd zou worden, de Ene en tevens de Hoogste. Hij was niet meer dan een geest en hij was één met de Ledigheid.
Op een dag kwam er een bezoeker naar de Ledigheid. Wie dit was is onbekend, maar hij ontmoette Elutharion en sprak met hem. En hij ondervond hem wijs en daarom schonk hij hem de Haelo, de felbegeerde gave om uit Niets Iets te scheppen. En zo wist Elutharion de Ledigheid op bepaalde plaatsen te verdrijven en hij bouwde de Paladeo Faressea, wat Verre Heiden betekent, en in het midden de stad Ezö. En hij noemde dit land dat hij had gemaakt Elyrëa.
Maar de Stad en de Heiden waren nog leeg en Elutharion voelde zich eenzaam, nog eenzamer nu de bezoeker weer vertrokken was en hij nu wist hoe het was om gezelschap te hebben. Het was hierom dat Elutharion met de Haelo de Delgolant schiep, geesten zoals hij die de Stad en de Heiden gingen bevolken.
Boven de Stad en de Heiden hing echter nog de starende Ledigheid en ook die wenste Elutharion te verdrijven. Daarom schiep hij eerst de Engulas, ook wel engelen genoemd, die op Delgolant leken maar kleiner waren van formaat en meer de lach van een kind hadden. Hierna schiep hij fonkelende lichten, die hij de Engulas hoog in de hemel liet dragen. En aan de twee sterkste der Engulas gaf hij Sol en Lune. Maar omdat hun taak zwaar was hoefden zij slechts afwisselend twaalf uren deze lampen te dragen. Zo kwam het dat de hemel vanaf toen verlicht werd en de Ledigheid ook hier verdreven was.
Maar nog was Elutharion niet tevreden, want de Delgolant waren slechts geesten zoals hij en hoewel zij gelukkig waren en tevreden, bezaten ze niet de wijsheid waarover hijzelf en de onbekende bezoeker beschikten.
De Schepper ontdekte echter dat er twee Delgolant waren die anders waren dan de rest. Terwijl de meeste Delgolant met elkaar lachten en gewoon gelukkig waren, kwamen Helior en Eomë vaak naar Elutharion toe om hem velerlei dingen te vragen waar zelfs hij soms geen antwoord op had. Elutharions interesse in deze twee Delgolant was gewekt, zeker toen hij merkte dat Helior en Eomë verliefd op elkaar waren geworden en van plan waren om elkaar te trouwen.
De Bruiloft van Helior en Eomë was de gelukkigste dag van alle Delgolant in de gouden stad Ezö tot dan toe. En toen de avond was gekomen, onthulde Elutharion zijn bruidsgeschenk. Hij nam allen mee naar de rand van de Verre Heides en bereidde zich toen voor op zijn ultieme schepping.
In de Ledigheid ver onder hen schiep hij de aarde en hij schonk dit domein aan Helior en Eomë. Ook zei hij hen dat zij hiernaartoe mochten afdalen om daar te doen wat zij wilden en zelfs schonk hij hen twee kleine Haelo’s in de vorm van prachtige stenen, die de namen Relegost en Ereond droegen. Maar voor zij gingen, zei hij hen één ding. ‘Onthoud dat de aarde, in tegenstelling tot Ezö en de Paladeo Faressea, vergankelijk is. En alles wat jullie met Relegost en Ereond zullen scheppen zal eveneens vergankelijk zijn. Alles op aarde heeft een begin en een eind. Onthoud dat goed. Het leven wat jullie zullen creëren, zal slechts van korte duur zijn, in vergelijking met de eeuwigheid van deze hemelen en de Ledigheid.’
EDIT 2: Dit had beter bij Lang gekund denk ik.
