Zij die achterbleven

[Wouter_Anco]

Omdat ik even niet verder kom met de zegen van de dood en omdat de reactie op dit idee best wel positief was,
Zij die achterbleven.
Het verhaal over een groep gekozen om de wereld te beschermen tegen de dreiging van vreemde wezens. Als één van hen zich opoffert om alles te beschermen, wat moeten zij die achterblijven dan?

(Dit verhaal speelt zich niet af in onze wereld, technologische, biologische en andere kennis en feiten kunnen hier verschillen.)

-Zij die achterbleven-
1. Einde verhaal

Twintig januari 4764, een winterdag als geen ander. Tempels van verschillende religies zitten vol met biddende mensen. In kroegen, buurthuizen en stadia keken grote groepen mensen gespannen naar de televisie. Op pleinen en in parken waren grote schermen gehangen die normaal alleen voor speciale evenementen worden gebruikt. Bijna alle bedrijven liggen plat, hulptroepen kijken gespannen naar de televisie vanuit de kazerne, alle apparatuur op stand-by. Honderden mensen hebben nood voorraden klaar of zitten zelfs al in schuilkelders. De hele wereld kijkt naar de televisie en de velen zoeken elkaar op, want het lijkt er op dat het einde is begonnen.

Op al die televisies kijkt de wereld gespannen en doodsbang toe hoe er gevochten wordt in het Vinoli reservaat. De strijd is geen oorlog tussen naties, geen gevecht tussen relschoppers en het gezag, geen strijd van het leger tegen terroristen. Het was een strijd van helden tegen monsters. Aan de ene kant mysterieuze mensen en aan de andere wezens waar niemand wat van wist. Beide groepen waren ongewapend, maar geen gewapende groep op de wereld durfde in de buurt te komen. Niet dat het niet geprobeerd was, de wezens waren vaker gekomen. Eerst verschenen ze in het oostelijke land Wilnia. Daar waren ze in een stad verschenen en hadden ze onvoorstelbare verwoestingen aangericht met hun verschijning alleen. Uiteraard kwam het leger er op af, hun beste wapens raakten nooit doel, explosieven ontploften ver buiten hun bereik en op giftige gassen reageerden ze niet.

Uiteindelijk werden deze wezens verjaagt door een enkele man. Ogenschijnlijk ongewapend versloeg de man ze op een onmogelijke manier, zijn armen sneden dwars door ze heen. Niemand wist wie de man was, zijn gezicht was bedekt en hij was vertrokken na het gevecht. Slechts één ding was opgevallen, zijn armen straalden een zwak groen licht uit. Hij was niet volledig uniek, overal waar de wezens later verschenen, was er ook iemand verschenen die ze versloeg, ieder gewapend met een andere bizarre kracht.
Zeven keer waren de wezens verschenen, iedere keer in een ander deel van de wereld en zeven keer waren ze verjaagd, maar nu waren er veel meer van de wezens. Bij de eerste keren waren ze met hoogstens vijf geweest, nu waren het er op zijn minst honderd. Daar tegen stonden maar negen mensen.

In de lucht waren enkele helikopters, sommige van verschillende nieuwskanalen, anderen waren van de lokale politie, maar veruit het grootste aantal was van legers van verschillende landen.
Het gebied werd zelf ook omsingeld door allerlei legervoertuigen, van jeeps tot tanks. Op een heuvel niet zo heel ver van het slagveld stonden enkele verslaggevers en cameramannen van verschillende zenders. Beveiligd door een leger dat net zoveel tegen de wezens kon doen als de reporters.

[Robin]

"nood voorraden" -> "noodvoorraden"
Ik vind het nu nog niet zo interessant, maar dat kan veranderen. Vooral de beschrijvende "vogelvlucht"-toon die je hier gebruikt maakt het minder spannend en minder interessant.

[Nienke]

Ehm, ik denk dat je die eerste alinea een beetje moet herschrijven.. Wist je dat je wel enorm vaak het woord televisie hebt gebruikt in het eerste stuk? Die eerste alinea is in een filmscript bijvoorbeeld heel mooi met allemaal shots van 3 seconden ofzo, maar om te lezen vind ik het persoonlijk een beetje afgezaagd ofzo. (ik gebruik zelf wel ziekelijk vaak "ofzo".....)

De titel spreekt me ook niet echt aan, maar ik ben zelf ook creatiefloos met titels en verander hem tien keer per uur (A).. Dus dat zegt niets

[Wouter_Anco]

Over de titel: het is een werktitel die zowat letterlijk zegt waar het grootste deel van het verhaal over gaat. Ik ben nog niet uit de titel en heb er al best wat afgekeurd.
Zoals:
De helden,
Gedoofd,
Verloren,
Het verlies van de winst,
De prijs,
Na het einde,
en
Na het offer
Ik zuig met titels.
En over het eerste stuk, ik ben begonnen met de situatie schetsen en ben zelf ook niet helemaal tevreden mee. Ik speel nog wat met intro's. Vanaf het volgend stuk wordt er een cameraman gevolgd en pas daarna één van de helden. Als extra waarschuwingen, als je flashbacks in een verhaal haat, ren. Ze zijn hier in overvloed.

Volgende stuk nu:

Kyle Morgenstond stond op de heuvel met een zware camera in zijn hand. Het had hem veel moeite gekost om hier heen te komen, hij woonde eigenlijk in het buurland en werkte daar lokaal. Maar hier moest hij bij zijn, voor Nan. Kyle had ingebroken bij zijn eigen werk en had een camerawagen gestolen en was de grens overgereden. Niet moeilijk, door internationale afspraken werd daar niet gecontroleerd. Bij aankomst had hij zijn baas opgebeld en verteld wat hij van plan was en nu werden zijn beelden live uitgezonden in zijn thuisland. Dat deel van het plan was goed gelukt, wat minder was is dat ze een reporter hadden nagestuurd en het was natuurlijk meteen de meest arrogante die ze konden vinden, Lysanne Beeldhouwer. Eerlijk was eerlijk niet iedereen zou dit durven. En zij was naast hem de enige binnen de studio die ervaring met de beesten en de helden had. Het stond nog steeds scherp in zijn geheugen, alsof het gister gebeurd was. De eerste keer dat hij ze zag, hij was doodsbang geweest.

Safaripark Monikskap vierde toen zijn veertigste jubileum en Kyle was daar verslag van aan het uitbrengen, samen met Beeldhouwer. Een rustige, maar wel leuke, opdracht. De feestviering werd echter verstoort door een plotselinge gele flits en een luide knal. Één van de tafels met hapjes lag in stukken, een kleine gele rookpluim had van de resten opgestegen. Toen kwam er een man aanlopen, heel rustig alsof er niets aan de hand was. De man had een net zwart pak gedragen, met daaronder een geel overhemd, op zijn hoofd droeg hij een zwarte fedora met een gele band. Kyle had instinctief de camera op het gezicht van de mysterieuze man gericht. Door zijn lens zag hij een geel masker rond zijn ogen zoals de schurken in kinderfilms gebruiken om hun identiteit te verbergen, maar nog vreemder dan zijn kleding waren zijn onnatuurlijk felle gele irissen.
“Geachte aanwezige, ik verzoek u dringend de feestelijke activiteiten op te schorten en u naar de uitgang van dit prachtige park te begeven.”, hij had het heel rustig gezegd, zijn toon was niet dreigend, maar liet wel urgentie doorklinken.
Niemand reageerde, de man zuchtte en had zijn hand opgeheven met gestrekte vingers en had toen rustig zijn vingertoppen gebogen. Een lichte gele gloed verscheen om zijn hand, hij keek naar een andere tafel, strekte zijn arm er naar uit en spreidde zijn vingers. Er was weer een gele flits geweest en een tweede tafel had in stukken gelegen.
“Ik zou u graag wijzen op de urgentie van mijn verzoek dames en heren.”, hij had de woorden op de zelfde kalme maar doordringende toon gesproken. Nu het duidelijk was dat deze man beide tafels had vernietigd met zijn blote handen en zonder ze aan te raken voelde de gasten zich geroepen om te gehoorzamen. De gespannen stilte werd vervangen met het gegil van de menigte die wild richting de uitgang was gesprint. De man had ze rustig na gekeken terwijl hij zijn hoed van zijn hoofd had gepakt en boog.
“Hartelijk dank voor uw medewerking.”, hij had beleefd geklonken, alsof hij echt niet door had gehad dat de mensen voor hem aan het vluchten waren.

[MatthijsB]

Aangezien je aangaf dat de inleiding je niet helemaal goed zat, heb ik hier even naar gekeken. Op zich wordt het wel duidelijk wat je wilt vertellen, maar het kan wel bondiger.

Twintig januari 4764, een winterdag als geen ander. Tempels van verschillende religies zitten vol met biddende mensen. In kroegen, buurthuizen en stadia keken grote groepen mensen gespannen naar de televisie. Op pleinen en in parken waren grote (Hier is eigenlijk geen bijvoeglijk naamwoord nodig. Iedereen snapt wel dat als er schermen worden gehangen, die groot zijn. Als je dan perse een bijvoeglijk naamwoord wil gebruiken, zorg dan voor variatie. Niet twee keer grote zo kort achter elkaar) schermen gehangen die normaal alleen voor speciale evenementen ( Ik krijg bij dit stukje tekst het gevoel dat dit ook een speciaal evenement is. Normaal is dus overbodig) worden gebruikt. Bijna alle bedrijven liggen plat, hulptroepen kijken gespannen naar de televisie ( Inderdaad wel heel vaak 'televisie' achter elkaar. Nogmaals: vermijd herhalingen) vanuit de kazerne, alle apparatuur (Behalve de TV?) op stand-by. Honderden mensen hebben nood voorraden klaar of zitten zelfs al in schuilkelders. De hele wereld kijkt naar de televisie (Dit kon ik wel opmaken uit de eerdere zinnen) en de velen zoeken elkaar op, want het lijkt er op dat het einde is begonnen ( Vind dit stukje iets te veel weghebben van een info-dump. Eigenlijk is de hele laatste zin overbodig.)

[Robin]

"Eerlijk was eerlijk niet iedereen zou dit durven." -> "Eerlijk was eerlijk, niet iedereen zou dit durven."
"gister": is dat niet spreektaal?
"De eerste keer dat hij ze zag, hij was doodsbang geweest.": deze zin lijkt een beetje vreemd. Bedoel je misschien -> "De eerste keer dat hij ze zag, was hij doodsbang."?
"Monikskap": ik weet niet of je het expres zo schreef, anders -> "Monnikskap"
"Één" -> "Eén"
"Toen kwam er een man aanlopen, heel rustig alsof er niets aan de hand was.": klinkt ongemakkelijk, misschien -> "Toen kwam er heel rustig een man aanlopen, alsof er niets aan de hand was." oid.
"De man had een net zwart pak gedragen": dat is de verkeerde tijd. Nu klinkt het alsof de man eerst een zwart pak aan had, maar die uit had gedaan voor hij aan was komen lopen. "gedragen" -> "aan" is beter.
"overhemd, op" -> "overhemd. Op"
"begeven.”, hij": kLJflkadkajd -> "begeven.” Hij"
"maar liet wel urgentie doorklinken.": vreemde woordkeus, maar ik heb geen suggesties voor verbetering.
"de man zuchtte en had zijn hand opgeheven": weer die verkeerde tijd! -> "de man zuchtte. Hij hief zijn hand op"
"had toen rustig zijn vingertoppen gebogen": again -> "boog toen rustig zijn vingertoppen"
"en een tweede tafel had in stukken gelegen": ik hoef toch niet te zeggen wat hier niet aan klopt?
"verzoek dames" -> "verzoek, dames"
"heren.”, hij" -> "heren.” Hij"
"de zelfde" -> "dezelfde"
"was gesprint": weer hetzelfde
"terwijl hij zijn hoed van zijn hoofd had gepakt en boog.": terwijl hij had gepakt? -> "pakte"
"medewerking.”, hij" -> "medewerking.” Hij"

Ik vind het nog steeds niet spannend of interessant, maar misschien gaat het beter als je in het stukje hierna op gewone vertelstijl overgaat.

[Wouter_Anco]

Ben een tijdje druk geweest, eigenlijk nog steeds... maar heb weer even geschreven. Ik ga het eerste stuk waarschijnlijk anders aanpakken.

Nu eerst meer tekst in een flashback. Een waarschuwing, wat volgt is met opzet zo cliché als de hel. Enjoy.


Alleen Kyle en Beeldhouwer waren over gebleven, altijd bereid hun werk te doen.
“Ah, ik ben nog niet alleen, waarom bent u hier nog?”, de man had het met een vriendelijke glimlach gezegd. Plotseling keek hij recht in de camera en sprak hij weer.
“Ah, u doet gewoon uw werk, maar het lijkt er op dat u zonder geluid zit.”
“Helemaal niet, we gebruiken geen geluidsman, die apparatuur is te duur.” Beeldhouwer toonde flink wat lef, maar eerlijk gezegd was de man zelf nooit erg dreigend overgekomen. Het waren vooral de luide knallen en lichtflitsen die angst opwekten.
“Goed dan, dan krijgen jullie het verhaal van je leven, maar doet u mij een plezier en blijf bij ze uit de buurt.” een serieuze toon dit keer. Kyle had naar de handen van de man gekeken en zag dat die een steeds feller licht uitstraalde.
“Uit wiens buurt en wie ben jij?” Kyle had al zijn moed moeten verzamelen om het te vragen. Eigenlijk was dat Beeldhouwers werk, maar hij had een situatie als deze nog nooit meegemaakt.
De regels en taakverdeling had op dat moment in de fik gemogen.
“Wie ze zijn ziet u zo vanzelf en wat een naam betreft die kan ik u niet geven. Noem mij maar,” even was het stil geweest en toen had hij Kyle recht in zijn ogen gekeken. Met zijn handen strookte hij zijn kin. Een glimlach verscheen op zijn gezicht en hij knipte met zijn vingers.
“Ah, noemt u mij maar Zon.”, een opgewekte toon, blijkbaar was hij blij dat hij een naam had verzonnen.
De ogen van Zon waren fel gaan gloeien en hij strekte zijn arm en opende zijn hand weer. Even had Kyle gedacht dat het toen afgelopen was. De gele flits en de knal hadden gevolgd en zodra Kyle wist dat hij in orde was had zich omgedraaid.
“Dit zijn degene over wie ik het had mijnheer. Nu adviseer ik u te rennen en dekking te zoeken.”
Voor Kyle op de grond lag één van de monsters waarvan er vandaag in het reservaat zoveel waren, de gele rookpluimen stegen nog op vanaf het lichaam.
“Wat is dit in godsnaam?”
Beeldhouwer had het naar Zon geschreeuwd en als reactie keek hij haar aan met een glimlach en hij had gezegd,
“Als dit is afgelopen zal ik wat licht op de situatie voor u werpen, maar nu is het tijd om mijn licht elders te laten schijnen.”

[Robin]

"nog?”, de man": -> "nog?” De man" of nog beter: "nog?” zei de man met een vriendelijke glimlach.
"buurt.” een serieuze toon dit keer." -> "buurt.” Een serieuze toon dit keer."
"Uit wiens buurt en wie ben jij?": dat is niet echt een grammaticaal correcte zin, volgens mij.
"zijn ziet" -> "zijn, ziet"
"vanzelf en wat een naam betreft die kan ik u niet geven": hier moet interpunctie tussen. Dat "en wat een naam betreft" kan sowieso een nieuwe zin starten en voor "die" moet een komma.
"Noem mij maar," -> "Noem mij maar..."
"even was" -> "Even was"
"Zon.”, een" -> "Zon.” Een"

Ik moet nu gaan, dus helaas je houdt de rest nog van me tegoed.

[Robin]

"zijn degene" -> "zijn degenen"
"had mijnheer" -> "had, mijnheer"
"“Wat is dit in godsnaam?”
Beeldhouwer had het naar Zon geschreeuwd en als reactie keek hij haar aan met een glimlach en hij had gezegd,
“Als dit is afgelopen" -> "“Wat is dit in godsnaam?” schreeuwde Beeldhouwer naar Zon. Als reactie (dat zou je ook weg kunnen laten) keek hij haar aan met een glimlach. Hij zei: “Als dit is afgelopen"

Het wisselen van tijden (OVT en VTT) is nogal storend en haalt de vaart uit het verhaal.