Sigil: De Schutter

[Robin]

Stukje #46:

Sem had die enorme grijns nog steeds op zijn smoel toen ze de anderen inhaalden. Jasmijn huppelde naast hem. Alles leek haar opeens lichter geworden.
Ze stopten zodra ze bij de rest aangekomen waren.
“Wat nu?” vroeg Tess. “Terug naar huis?”
Impulsief greep Jasmijn Sems hand. Zijn gezicht vertrok in pijn. Ze liet los. “Sorry, gaat het? Wat heb ik gedaan?”
“Het is niets,” zei hij sussend. Hij hield zijn arm omhoog. Dwars over de palm van zijn hand liep een een opgedroogde jaap — de verwonding die Sem bij zichzelf met een dolk had aangebracht om Dysarchos te kunnen vernietigen. Er zaten barstjes in waar streepjes vers bloed uitkwamen.
Kat schreeuwde.
“Rustig maar,” zei Sem. “Het gaat wel over.”
“Nee, dat is het niet,” zei Kat. “De dolk. Ik kan niet geloven dat ik die zomaar vergeten ben!”
“Wat is daarmee?” vroeg Merijn.
“Die dolk is een krachtig magisch wapen. Die kunnen we niet zomaar laten liggen in Het Huis. We moeten haast maken!”
“Waarom? Die dolk ligt er morgen toch ook wel?” vroeg Sem.
“Nee! Dat is het probleem! Het Huis is een magisch gebouw, er zitten allerlei spreuken op — jullie zijn de eersten die zomaar Het Huis in konden komen en dat was alleen omdat Faulicius jullie verwachtte vanwege de voorspelling. Er zit ook een andere spreuk op: als het geen eigenaar meer heeft, ruimt het zichzelf na een tijdje op.”
“Faulicius was de eigenaar,” zei Merijn. “En nu is die dood — heeft Het Huis nu dan geen eigenaar meer?”
“Waarschijnlijk niet,” zei Kat grimmig. “Als we snel zijn is er misschien nog tijd. Het duurt een tijdje voor het begint.”
“Waar wachten we dan op?” vroeg Tess.
“Precies mijn punt,” gromde Kat. “Jasmijn, waar moeten we heen?”

[Daniël]

- opgedroogde jaap > ik weet niet of dat wel correct is. Eerder opgedroogd bloed uit een jaap, of iets dergelijks.
- vers bloed > en toen net was het nog opgedroogd?
- Verrassende wending van het verhaal. Vroeg me al af waar het nu heen zou gaan.

[Robin]

Stukje #47:

Kat en zijn leerlingen stonden voor Het Huis.
“Het is kleiner dan ik me kan herinneren,” zei Sem.
Jasmijn giechelde, Merijn keek zijn beste vriend boos aan.
Het Huis was gekrompen tot het formaat van een buiten-wc.
“Ik vrees dat we te laat zijn,” zei Kat somber.
Tess probeerde de deur te openen, maar dat lukte niet.
“Heb ik al geprobeerd,” zei Kat.
De leerlingen staarde hem aan.
“Kom op, jongens. Bij de les blijven!” zei Kat ongeduldig. “Magie! Dit is een van de weinige dingen die ik deze vorm nog kan, weten jullie nog?”
“Wat kan je allemaal nog, dan?” vroeg Merijn.
“Ik kan op afstand voorwerpen duwen of trekken, deuren openen of van slot halen, als ze op mechanische manier of met een zwakke sluit-sigil gesloten zijn. Ik kan praten, mezelf snel voortbewegen — ik kan nog sneller gaan door mezelf ook magisch te duwen. Dat was het wel,” somde Kat op.
“Ehm,” zei Jasmijn. “Het Huis zakt langzaam in de grond.”
“Ja, laat het maar,” zei Kat. “Die dolk waren we toch al kwijt.”
Ze stonden zwijgend toe te kijken hoe Het voormalige Huis in de grond verdween.
“Dat was het dan,” zei Kat zacht. “Zo ziet het einde van het huis waar ik was opgegroeid en een eeuw had geleefd er dus uit.”
“Je was opgegroeid in Het Huis? Ik dacht dat het van Faulicius was?” vroeg Merijn.
Kat zuchtte. “Ik kan maar beter gelijk alles vertellen. Faulicius was mijn grote broer. Lang geleden, toen Augustina nog een meisje was, woonden we in Het Huis — onze vader, Faulicius, Augustina en ik. Onze vader was onze leermeester en een voortreffelijke magiër.
Faulicius was getalenteerd, maar oefende weinig en hij werd maar langzaam beter. Ik vond het veel moeilijker dan hij, maar ik was wel constant aan het oefenen. Augustina was nog te jong om magie te leren, maar het werd al snel duidelijk dat ze helderziend was.
Mijn vader vond het jammer dat Faulicius zo weinig zijn best deed, want hij had zo’n vertrouwen in hem. Maar toen hij zag dat ik ook potentie had, begon hij zich meer op mij te richten bij de training.
Op een gegeven moment haalde ik Faulicius in, wat hem vreselijk dwarszat. Hij was gewend de beste te zijn zonder moeite te hoeven doen. Hij begon zich steeds meer te richten op oude, duistere takken van de magie: ‘echte’ magie, volgens hem. Hij raakte ook gefascineerd door de concepten Phi en Thèta — de balans tussen een lichte en een duistere kracht, erg verontrustend.
Er is nog iets anders. Eigenlijk is mijn naam Thaddeus. Augustina heeft me altijd Kat genoemd, naar verloop van tijd heeft iedereen dat overgenomen. We hadden geen idee waarom ze me Kat noemde.
Op een dag kwam ik met mijn vader terug van een training, die uitzonderlijk goed was gegaan. Ik rende enthousiast naar de werkkamer van mijn grote broer en schepte vrolijk op over wat ik nu allemaal kon. Mijn vreugde was zo groot dat ik Faulicius’ afgunst vergeten was. Ik zag ook niet dat hij bezig was met een of ander duister experiment.
Ik neem aan dat hij zich niet meer kon beheersen. Hij zei: ‘Wat geweldig, Kat.’ Hij moet een of andere spreuk hebben uitgesproken in z’n hoofd, want op dat moment begon ik te krimpen en voelde een omhulsel om me heen komen. Toen besefte ik hoe Augustina aan die bijnaam kwam — eergisteren had ze dit nog bevestigd. Ze zag altijd al een visioen van mij als kat als ze me aankeek. Jonge helderzienden kunnen werkelijkheid en visioen niet goed uit elkaar houden.
Goed, terug naar die dag. Faulicius had me opgesloten in dit lichaam. Per ongeluk. Hij keek zo wanhopig, hij kon het niet bedoeld hebben. Hij probeerde me terug te veranderen, maar niets hielp.
Toen kwam onze vader binnen. Hij zag mij. Faulicius schrok. Ik neem aan dat hij in een reflex een andere spreuk had uitgesproken. Onze vader viel op de grond, zijn ogen open en bewegingsloos.
Ik kon niet langer blijven, ik was bang wat Faulicius mij of Augustina aan zou doen. Dus ik sprintte de kamer uit.
Augustina was allang gevlucht, ze zag het al aankomen. Ik bleef in Het Huis, aangezien Faulicius als oudste zoon nu eigenaar ervan was en hij de deuren potdicht hield. Jullie waren de enigen die hij door heeft gelaten in die hele tijd, en dat was alleen maar vanwege de voorspelling, zoals ik al gezegd had.
Ik hield me wel verborgen in mijn gevangenis. Al die jaren heeft Faulicius mij niet meer gezien.”

[Daniël]

- buiten-wc > Ik moest even denken wat je bedoelde met een buiten-wc. Is daar eigenlijk geen mooi woord voor?
- De leerlingen staarde hem aan > staarden :finger:
- die ik deze vorm > die ik in deze vorm
- gelijk alles vertellen > is 'gelijk' niet spreektaal? Volgens mij is het 'meteen'
- “Ik kan maar beter gelijk alles vertellen. > Nou komt het hoor!
- Oké, daar zat meer achter dan ik gedacht had Alleen zitten er wel wat haken en ogen aan: Augustina krijgt een beetje het imago van een zwak kind dat waanbeelden en realiteit niet uit elkaar kan houden. Maar ze is wel zo verstandig om op tijd te vluchten?
- Kat hield zich al die tijd verborgen in Het Huis zonder dat Faulicius dit wist? Ik heb moeite om het eerste deel te herinneren, maar ik dacht dat Kat meer Faulicius' huisdier was? Heb je dit later aangepast of zo? Zo niet, dan lijkt het me alsnog sterk dat Kat zich zo lang in één huis wist schuil te houden.
- En Faulicius maakte in het eerste deel een hele andere indruk dan deze creepy persoon uit de flashback.

Wel interessant en zo.

[Robin]

- buiten-wc > Ik moest even denken wat je bedoelde met een buiten-wc. Is daar eigenlijk geen mooi woord voor?

Ik kon eerst niets vinden. Wat denk je van "secreet"?

Augustina krijgt een beetje het imago van een zwak kind dat waanbeelden en realiteit niet uit elkaar kan houden. Maar ze is wel zo verstandig om op tijd te vluchten?

Goed punt. Het idee is dat ze vooral heel jong en onervaren is. Later in het verhaal wordt meer vertelt over helderzienden, en dan leren we dat het heel lang duurt voor ze hun gaven leren beheersen. Mijn idee was dat ze flarden zag van wat komen ging, en daarvoor vluchtte, zonder echt te weten wanneer het plaats zou vinden en of het wel echt was.

- Kat hield zich al die tijd verborgen in Het Huis zonder dat Faulicius dit wist? Ik heb moeite om het eerste deel te herinneren, maar ik dacht dat Kat meer Faulicius' huisdier was? Heb je dit later aangepast of zo? Zo niet, dan lijkt het me alsnog sterk dat Kat zich zo lang in één huis wist schuil te houden.

Kat had het erover dat hij een soort familiair is, misschien moet ik dat veranderen, want het voegt niets toe en wordt later ook niet meer genoemd.
Maar over het schuilhouden--het lijkt me dat Faulicius zijn broer niet wilde zien, dat hij wilde vergeten wat hij gedaan had. Kat is eerst bang voor zijn broer en verstopt zich, maar later raakt hij gewent aan zo leven. En dat ze elkaar niet tegengekomen zijn: ze zitten in een groot huis met een man en een kat die elkaar niet willen zien.
Maakt dat het logischer? Want dan zou ik dat in het verhaal naar voren kunnen laten komen. (Kat is nu toch aan het vertellen...)

- En Faulicius maakte in het eerste deel een hele andere indruk dan deze creepy persoon uit de flashback.

Interessant... er komt in het derde deel nog een indruk van Faulicius, die waarschijnlijk weer anders is, en de eerste twee indrukken hopelijk verenigd.
Faulicius is in mijn hoofd een tragisch figuur, die thema's als afgunst en schuld belichaamt.

Wel interessant en zo.

Dank je.

Grappig dat er in het vorige stukje zo veel verteld is door Kat, en er nog steeds zo veel is wat jullie nog niet weten...

En nu laat ik de personages weer aan het woord, omdat zij ook graag op Kats verhaal willen reageren, in stukje #48:

Na het verhaal van hun leermeester, waren de leerlingen nog even bezig om het hele verhaal te verwerken.
“Faulicius is jouw broer?” vroeg Sem.
“We hebben jouw portret gezien!” riep Merijn uit.
De anderen keken hem aan. “Weten jullie nog? Dat schilderij wat we in Het Huis hadden gezien met een jonge Faulicius erop?”
De anderen staarden hem nog steeds aan. “Daar stonden ook een jongere jongen, een man en een klein meisje op. Dat waren dus vast Kat, zijn vader en Augustina!”
Kat lachte. “Ik denk dat ik weet welk portret jij bedoelt. Dat klopt inderdaad.”
“Dat jullie over dat soort dingen beginnen!” riep Tess ongelovig uit. “Faulicius heeft zijn vader vermoord en jullie hebben het over portretten?”
“Eén portret,” morde Merijn.
“Ik denk niet dat hij het met opzet heeft gedaan,” zei Kat rustig. “Hij was compleet in paniek. Hij hield van onze vader, hij zou hem nooit vermoorden.”
“Maar dat deed hij wel,” wierp Tess tegen.
Kat zuchtte. “Ja.”

[Daniël]

- Secreet?
- Over de rest van je punten ben ik het wel eens.

- Dat schilderij wat we > is het niet 'dat'?
- Dat waren dus vast > laat dat 'vast' maar weg. Het is wel 100 procent zeker dat het Kat, zijn vader en Augustina zijn.
- “Faulicius heeft zijn vader vermoord en jullie hebben het over portretten?” > En het viertal heeft Faulicius per ongeluk vermoord, toch? Weet niet of deze zin daarom raar klinkt, maar ik moest er meteen aan denken.

[Robin]

- Secreet?

Ik hou het wel op buiten-wc.

- “Faulicius heeft zijn vader vermoord en jullie hebben het over portretten?” > En het viertal heeft Faulicius per ongeluk vermoord, toch? Weet niet of deze zin daarom raar klinkt, maar ik moest er meteen aan denken.

Ik heb er "gedood" van gemaakt. Is dat beter?

De rest van je punten heb ik ook verwerkt.

En dan nu... stukje #49:

Merijn volgde het gesprek niet meer sinds hij voor het laatst gesproken had. Hij was al weer aan het nadenken. De rest zag zijn radartjes draaien, terwijl hij het volgende raadsel probeerde uit te vogelen.
“Waarom ben jij niet de eigenaar geworden van Het Huis nadat Faulicius stierf?” vroeg hij.
“Omdat de spreuk die me in deze vorm houdt ongelooflijk oude en krachtige magie is,” antwoordde Kat. “De meeste vormen van magie houden op als, onder andere, de magiër die de spreuk had uitgesproken overlijdt. Maar dat gebeurde niet toen Faulicius stierf, ik ben nog steeds een kat. Ik neem aan dat Het Huis mij daarom niet als erfgenaam erkende. Augustina zal toen de eigenaar zijn geworden van Het Huis, maar zij overleed niet lang daarna. Ik ben de laatste overlevende van mijn familie, dus nu is er geen eigenaar voor Het Huis meer over.”
“Is er niet iemand anders die je weer in een mens kan veranderen?” vroeg Tess.
“Misschien. Niet hier in ieder geval,” antwoordde Kat.
“En als je terug veranderd zou worden, zou Het Huis dan weer terug kunnen komen?” vroeg Sem.
“Goede vraag. Geen idee,” zei Kat.
“Wat gebeurt er eigenlijk als je je lichaam terug zou krijgen?” vroeg Jasmijn voorzichtig. “Wordt je dan zo oud als Faulicius of zo oud als je was toen je een kat werd?”
“Goede vraag. Geen idee,” herhaalde Kat.
“En die… balans? Tussen Phi en Thèta?” vroeg Jasmijn, nog voorzichtiger dan daarvoor.
“Wat is dit? Het vragenuurtje?” zei Kat.
Jasmijn keek niet geamuseerd. Kat zuchtte en vroeg: “Wat is daarmee?”
“Faulicius had uitgelegd dat er tussen ons vieren een balans is tussen die twee krachten,” legde Sem uit, terwijl hij een arm om Jasmijns middel sloeg. “De één zou meer Phi hebben en de ander vooral Thèta. Hij zei er niet bij wie wat had.”
“Ach, maak je daar geen zorgen over,” stelde Kat ze gerust. “Of je licht of duister bent zit niet verbonden aan je persoonlijkheid of zoiets. Het is allemaal een kwestie van de juiste keuzes maken, en ik denk dat jullie wel goed terecht zullen komen.”
Jasmijn keek ongelukkig. Sem zag het en draaide haar naar zich toe.
“Hé, wat is er?” vroeg hij kalm, bijna sussend.
“Jullie weten niet wat ik voel — wat ik denk. Anders zou Kat niet zeggen dat het wel goed komt.”
“Maar wat denk je dan?” Tess moest moeite doen het niet uit te roepen. Eindelijk zei ze eens iets over wat er in haar hoofd omging! “We kunnen je niet helpen als je niets zegt, dat weet je.”
Nu stond Jasmijn wel erg in het voetlicht. En het was geen prettig gevoel. “Kunnen we het er misschien een andere keer over hebben?”
Tess zuchtte teleurgesteld.
Sem trok Jasmijn tegen hem aan en streelde haar haren. “Natuurlijk. Alles op zijn tijd.”
Dat was het verschil tussen hem en haar, dacht Tess. Het was beter zo.

---

Zo dicht bij het einde!

[Daniël]

- “Wat is dit? Het vragenuurtje?” zei Kat. > Lol

Spannend hoor, hoeveel stukjes komen er nog?

[Robin]

Om je vraag te beantwoorden: dit is stukje #50, het laatste stukje:

“Ik weet het!” zei Kat opgewekt.
“Wat is het dan?” vroeg Tess nieuwsgierig.
“We gaan naar Noorwegen!”
Tess antwoordde teleurgesteld: “Wat heeft dat met Jasmijn te maken?”
“Jasmijn?” zei Kat verward.
“Wat is er?” vroeg Jasmijn.
“Nee. Niets. Luister. We gaan naar Noorwegen,” herhaalde Kat. “Ik ken daar nog een hele sterke magiër die me misschien… kan helpen. Bovendien is dat de plek waar de voorspelling oorspronkelijk gemaakt was. Het was een hele uitgebreide profetie, maar ik kan me niet meer herinneren wat het precies inhield. Er is nog een deel van de voorspelling dat nog uit moet komen en het zou handig zijn als we daar achter konden komen.”
“Nee!” protesteerde Merijn. “Ik haat dat ik altijd degene moet zijn die dit zegt—”
“Zeg het dan niet,” mompelde Sem. Jasmijn giechelde. Merijn kneep zijn ogen samen en keek Sem streng aan.
“—maar iemand moet het zeggen. We gaan niet! Ik weet niet of jullie het doorhebben, maar Faulicius is dood gegaan omdat hij die voorspelling achterna ging. Maar wat boeit dat? Jullie luisteren nooit naar mij. En elke keer dat ik zeg dat we iets beter niet kunnen doen en jullie niet luisteren, komen we op de een of andere manier in de problemen.”
“Merijn…” begon Sem. Hij zei verder niets.
“Maar Merijn,” begon Tess. “Dit is niet zoals de meeste andere keren. Dit keer is er een plan en we springen niet totaal in het diepe: Kat kent daar mensen die ons kunnen helpen.”
“Ehm,” zei Jasmijn. “Ik weet niet of het een goed idee is of niet, maar als er een mogelijkheid is dat we Kat zijn lichaam terug kunnen geven, vind ik dat we het moeten doen.”

Tess en Merijn fietsten samen naar huis. Hij kon nog steeds niet geloven dat hij weer aan de anderen had toegegeven.
Ze naderden de straat waar hun huis stond. Zodra ze de hoek om waren gefietst, zagen ze daar Lieke staan, die hen gebaarde te stoppen. “Waar was je gisteren de hele dag?” riep ze woest, terwijl ze op Merijn afstormde.
Ze wisten nog net op tijd af te remmen.
Tess zag dat Lieke niet alleen was. Ad was bij haar. Hij holde met haar mee, naar de tweeling toe.
Hij merkte dat Tess naar hem keek en schoot haar een charmant bedoelde glimlach toe. Tess huiverde en begon gelijk te zoeken naar een aangenamer uitzicht.
“Weet je wat, zeg maar niets,” vervolgde Lieke, nadat Merijn helemaal niet antwoordde. “De laatste tijd doe je zo afstandelijk en mysterieus. Ik heb er genoeg van. Ga maar eens bedenken hoeveel je bereid bent in ons te investeren, want de laatste tijd was dat nul. En dat is niet genoeg, jongetje, bij lange na niet. Dus vanaf nu lassen we een pauze in. We zijn nog steeds bij elkaar, maar je mag me niet aanraken of spreken totdat ik zeg dat dat mag.”
Merijn staarde haar aan terwijl ze met grote passen wegliep.
Ad deed zijn mond open en keek alsof hij wat wilde zeggen tegen Tess, maar hij bedacht zich en begon achter Lieke aan te sjokken.
Tess keek haar broer verbijsterd aan. “Waar ging dat over?”
Die schudde zijn hoofd en zweeg. De tweeling fietste naar huis, naar hun doodnormale ouders.

De wangen van Jasmijn waren vuurrood en dat zou voorlopig wel zo blijven. Sem bleef zoete woordjes in haar oor fluisteren.
Ze zaten op de glijbaan van een verlaten speeltuin. Later die dag zouden ze naar Sems huis gaan, hadden ze afgesproken.
Niets kon hen nu deren. Zelfs de speeltuin zag er niet meer groezelig en vervallen uit in hun ogen.
Het plan van Tess was geslaagd.

[Daniël]

- Oh ja, ik was Ad en Lieke al weer vergeten
- Goed einde van dit deel overigens. Klinkt heel afgerond, maar tegelijkertijd zijn er nog genoeg open plekken voor een vervolg.

En hoever ben je al met Deel drie :]?