Dat was beter dan ik verwachtte. Ik vond het heel moeilijk om dat te schrijven en te lezen.
Daniël schreef: > Shit
?
Had hij beter iets anders kunnen zeggen?
Stukje #45:
Hoofdstuk 7: Opgeruimd
Terwijl de kat met zijn vier magiërsleerlingen wegliep van de stervende Schutter, kreeg Merijn een idee.
“Wacht even! Kat, Tess, lopen jullie maar door, we halen jullie zo weer in.”
Kat trok een wenkbrauw op, maar zei niets. Hij liep achter Tess aan. Zij wist niet zeker wat haar broer van plan was, maar had gelijk besloten dat hij zelf wel zou weten hij aan het doen was.
“Sem. Jasmijn.”
De vrienden die Merijn zojuist genoemd had, keken hem aan.
Hij schraapte zijn keel. Hij wist niet hoe hij het moest zeggen, maar het moest gezegd worden.
“Jasmijn. Sem vindt jou leuk.” Ze keek hem met grote ogen aan. Tess had het al zo vaak gezegd, maar om het uit de mond van Merijn te horen… dat was vreemd.
Sem staarde Merijn ook aan, boos. Hij kon niet geloven dat zijn beste vriend zomaar zoiets zou doorvertellen.
“Sem, Jasmijn vindt jou leuk.”
Sem sperde zijn ogen wijd open. Zijn mond viel eveneens open. Hoe was hij daar zo zeker van? Hij keek naar rechts, recht in de ogen van Jasmijn, die verlegen glimlachte. Hij beantwoordde de glimlach.
Tess en Kat keken om. Ze zagen Merijn aan komen hollen.
“Weet je wat ik gedaan heb?” vroeg hij trots aan Tess.
“Wat dan?” vroeg ze. Kat keek geïnteresseerd op.
“Ik heb voor elkaar gekregen wat jij van plan was. Ik heb cupido gespeeld. Ik heb Sem en Jasmijn gekoppeld.”
“Wow, echt? Dat is… geweldig!”
“Waren ze dan al niet een stelletje?” vroeg Kat verward. “Dat dacht ik de hele tijd.”
Voorzichtig kusten Sem en Jasmijn. Ze keken elkaar aan. Sem kreeg een enorme grijns op zijn gezicht, waardoor Jasmijn moest lachen.
“Laten we de anderen niet langer laten wachten,” zei hij, terwijl hij teder door haar haar streek.
