Sigil: De Schutter

[Melona]

Zooo ik ben weer helemaal bij met lezen liep erg ver achter

ga ook niet reacties geven op alle stukjes ofzo, ik neem aan dat de opmerkingen die ik daar zou hebben al genoemd zijn door anderen.. is meestal wel zo

ik vraag me alleen af: waarom zou een vampier magiërs doden met een kruisboog (en er daarna niks mee doen)? of komt dat nog?

laatste stukje:
- Na het gesprek af was gelopen
> Nadat ..

[Robin]

- Tess had een hoop ervaring met het vinden van voedsel in de natuur > hoe komt dat zo ?

Het was mijn idee dat ze veel in de natuur is geweest als kind, een soort padvinder-idee of zo. Maar ik kom er niet helemaal uit, dus ik denk dat ik dat ga veranderen.

ik vraag me alleen af: waarom zou een vampier magiërs doden met een kruisboog (en er daarna niks mee doen)? of komt dat nog?

Waarom precies een kruisboog weet ik eigenlijk niet. Zo zag ik het voor me (plus kruisbogen zijn gaaf). Voor de rest wordt de reden van zijn gedrag later duidelijk, ja.

laatste stukje:
- Na het gesprek af was gelopen
> Nadat ..

Wups, zal het veranderen.

[Robin]

Stukje #37:

Jasmijn werd wakker. Ze staarde recht in de ogen van Sem, die tegenover haar lag, aan de andere kant van het kamp. Hij glimlachte. “Lekker geslapen?”
Sem herinnerde zich plotseling weer wat hij zich voor had genomen die nacht. Koel en afstandelijk.
Zonder op haar antwoord te wachten stond hij op.
“Sem! Ontbijt?” Merijn leek tevreden.
Emotieloos at Sem zijn ontbijt op. “Hoe laat gaan we vertrekken?”
“Zodra iedereen op is, lijkt me,” antwoordde Merijn. “Maar het is vooral belangrijk dat we Jasmijn hebben, omdat we zonder haar niet precies weten waar we heen moeten. Kat kunnen we desnoods nog meenemen in de mand.”
Sem gromde. Het was bedoeld als een neutrale bevestiging, maar het kwam er nors uit.

Jasmijn, verward door Sems tegenstrijdige gedrag, kwam langzaam overeind.
“Ah, mooi, jij bent ook al wakker,” zei Merijn. “Eet snel wat, dan kunnen we zo vertrekken. We kunnen Kat wel laten slapen zolang de Schutter niet in beeld is.”
De halfvampier liep naar het eten, voornamelijk vruchten, bessen en noten. Ze was zich sterk bewust van het feit dat ze geen schone kleren had of een gelegenheid om zich te wassen.
Haar gevoel van onrust werd nog sterker toen ze merkte dat Sem haar volkomen negeerde.
Ze had Merijn gehoord, ze hadden haar echt nodig. Maar wie zei dat ze haar niet achter zouden laten op het moment dat ze de locatie van de Schutter bepaald had?
Plotseling sprong ze bijna de lucht in. Tess had haar van achteren omhelsd. “Maak je geen zorgen,” fluisterde die. Blijkbaar had ze gezien hoe haar beste vriendin zich voelde.

Nadat iedereen vol zat met eten, terwijl Kat nog steeds bewusteloos was, verzamelden ze de laatste dingetjes en maakten ze zich klaar voor vertrek.

[Melona]

kort stukje niet echt grote opmerkingen over..

alleen dit:
- Ze staarde recht in de ogen van Sem, die tegenover haar lag, aan de andere kant van het kamp.
> huh? kan dit me even niet zo goed voorstellen.. misschien omdat je niet echt tegenover iemand kan liggen vanuit mijn oogpunt
liggen ze allebei op hun zij? of denk ik dat verkeerd? ennn hoe ver uit elkaar dan? en waar is Merijn, dat die niet in de gaten heeft dat Sem iets zei tegen Jasmijn (want hij wist niet dat Jasmijn al wakker was)? :p

[Robin]

Hm, je hebt een goed punt. Volgens mij moet ik nog even nadenken over wat ik hier precies bedoel.

[Daniël]

Jooooow, Robin, ga je nog verder met De Schutter? Ben eigenlijk wel benieuwd hoe het afloopt . En er is nog een derde deel right?

[Robin]

Ik ben de laatste tijd veel te druk geweest om er aan te werken, en dat blijft nog wel een tijdje zo --- maar ik heb natuurlijk nog wel een buffer.

En ik ben nu bezig ("bezig" ) met het schrijven van het derde deel, ja.

Stukje #38:

De droomloze slaap van Kat was ineens voorbij. Het was donker, maar niet bepaald rustig. De hele wereld schudde. Hij stootte zijn hoofd en landde plat op zijn buik. Het schudden ging door.
Kat was helder genoeg om te weten waar hij was.
Hij stak zijn hoofd uit de mand. Zijn leerlingen waren aan het rennen, achter Jasmijn aan.
“Situatie?” vroeg hij kortaf aan Tess. Hij had nog steeds hoofdpijn, en opgeschud worden in een mand had het niet beter gemaakt, ook al had Tess niet kunnen weten wat hij de afgelopen nacht had gedaan.
“Jasmijn had weer een spoor van de Schutter gevonden. Nauwelijks verder dan gisteren. Hij leek zich zelfs naar ons toe te bewegen. We nemen aan dat hij doelloos ronddwaalt.”
Ze begon buiten adem te raken.
Kat voelde weer wraakgevoelens opborrelen en sprong uit de mand. Hij sprintte voort, veel sneller dan mogelijk zou moeten zijn voor een kat van zijn gewicht.
Opgelucht door de vermindering van ballast overwoog Tess om de mand weg te gooien, maar ze besloot dat dat een slecht idee was.

“Daar,” fluisterde Jasmijn. Iedereen kon haar luid en duidelijk verstaan. “Adicio Satorepo.”
Bladeren begonnen zich te verzamelen. Eerst langzaam en voorzichtig, daarna steeds sneller en wilder.
Voor de anderen doorhadden wat er gebeurde, stroomde een verzameling van honderden — duizenden? — bladeren langs hen heen.
Kat en zijn leerlingen renden de bladeren achterna, maar als snel verdwenen de bladeren uit het zicht. Ze konden dus alleen maar weer achter Jasmijn aanrennen, die wel wist waar ze heen moesten.
Jasmijn liet haar concentratie zakken en begon tegelijk langzamer te rennen.
“Wat is er gebeurd?” vroeg Sem.
“We hebben hem.”

---

Misschien had ik de "jacht" langer moeten laten duren, bedenk ik me nu. De actie is nog niet voorbij, trouwens.

[Daniël]

- Kat is echt mijn lievelingspersonage denk ik uit dit verhaal door zinnen als: "Situatie?" en "Opgelucht door de vermindering van ballast overwoog Tess om de mand weg te gooien, maar ze besloot dat dat een slecht idee was." ^^
- maar als snel > al snel

Ja, de jacht duurt wel erg kort. Dat kun je nog wel wat langer maken misschien, om de spanningsboog wat uit te rekken.

[Melona]

inderdaad best kort, kan je vast wat uitbreiden :]

[Robin]

De volgende scène is heel lang, dus die doe ik niet in één keer.

Stukje #39:

Een enorme hoop bladeren lag verspreid over de grond, alsof er iets ontploft was.
Een kleine, bleke man lag tussen de bladeren. Merijn herinnerde zich de beschrijving die Alberta van de Schutter had gegeven. De figuur droeg een zwart vest en had een zilveren gesp.
Zijn ogen waren dicht en hij zat onder de kleine snijwonden.
Jasmijn snakte naar adem. Ze hoefde haar vampierkant niet op te roepen om die geur van zo dichtbij te ruiken.
Kat, die het eerste bij de Schutter was, inspecteerde het bewusteloze lichaam. Zijn hoofdpijn was aan het wegtrekken, maar er kwamen andere kopzorgen voor in de plaats.
“Daar klopt iets niet,” zei hij kalm. “Hij heeft overal snijwondjes — van de bladeren, neem ik aan — maar vampieren zijn niet zo gemakkelijk te verwonden. Al is het mogelijk dat Jasmijn die bladeren meer kracht had gegeven dan ik verwacht — hé, wat is dat?”
Kleine rode druppeltjes begonnen op te wellen uit de wondjes.
“Bloed?” vroeg hij verwonderd.
Zodra ze dat gehoord had, draaide Tess weg.
“Het is bloed, gewoon menselijk bloed!” riep Kat uit. “Het is geen vampier. Waar komt die geur vandaan?”
“Misschien een halfvampier?” stelde Jasmijn voor. “Ik heb mijn handen wel eens open gehaald aan papier.”
“Dat zou kunnen,” zei Kat. “Hoe kunnen we dat testen?”
De ogen van de Schutter gingen plotseling open. Jasmijn, die de wondjes in zijn gezicht aan het bekijken was, sprong op en viel achterover.
De Schutter kwam langzaam overeind. Zijn blik was strak. Hij leek in de verte te kijken.
“Eindelijk.”
Hij articuleerde overdreven, ietwat bekakt, maar tegelijkertijd moeizaam, alsof het van heel ver moest komen.
Kat was al weggerend voor zijn leerlingen doorhadden dat de Schutter hem aanviel.

---

Nog maar 4383 woorden tot het einde van De Schutter! Daarna begin ik gelijk met De Erfgename.